Τι πραγματεύεται η παράσταση σας και τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Στην «Βρωμιά» ο Ρ. Σνάιντερ έγραψε έναν μονόλογο για τον Σαντ. Τον τριαντάχρονο Ιρακινό που δεν άντεχε τον πόλεμο που γινόταν στη χώρα του κι αποφάσισε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να ταξιδέψει μέχρι την αγαπημένη του Γερμανία, για την οποία σπούδασε τη γλώσσα της και τους λογοτέχνες της, και να δημιουργήσει μια νέα, καλύτερη ζωή εκεί. Ο,τι βιώνει όμως φτάνοντας σε αυτήν τη χώρα απέχει πολύ απ΄ το όνειρό του. Δέχεται ρατσισμό εξαιτίας του διαφορετικού του χρώματος, ζει παράνομα στην χώρα, αλλά παρόλο που φοβάται, δε σταματά να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να δει το έργο σας;
Διότι καταρχάς πρόκειται για ένα αριστοτεχνικά γραμμένο κείμενο απ΄τον συγγραφέα – διδάσκεται και στο πανεπιστήμιο – που χωρίς διδακτισμό, παρουσιάζει δύο πλευρές της κοινωνίας και το κοινό καλείται να αποφασίσει με ποια συντάσσεται. Κυρίως όμως γιατί νομίζω ότι φτιάξαμε με την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου που με σκηνοθέτησε, έναν χαρακτήρα ζωντανό, γεμάτο συναίσθημα, με όλες τις ευαίσθητες και θυμωμένες στιγμές ενός ανθρώπου που δεν είναι αποδεκτός.
Μίλησε μας για τον ρόλο σου.
Τον Σαντ τον αγάπησα απ’ την πρώτη στιγμή που διάβασα το κείμενο. Ο Σνάιντερ έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό ώστε να έχει μια καλή πρώτη ύλη για να δουλέψει. Ο λόγος που τον αγάπησα είναι γιατί παραμένει φωτεινός κι αισιόδοξος, παρ’ όλη τη δυσκολία που αντιμετωπίζει. Κι αυτό ως σκέψη μου δίνει δύναμη εντός κι εκτός σκηνής. Δε σταματά να γελά, να ονειρεύεται αλλά και να συγκινείται, να θυμώνει και πάλι να αισιοδοξεί. Βρίσκεται στην πιο δημιουργική του ηλικία και δεν το βάζει κάτω. Έκτος βέβαια αν βρεθεί κάποιος στον δρόμο του και τον «βάλει κάτω». Αυτό φοβάται. Αλλά τολμά. Δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Απ΄την άλλη, η μελέτη μου στον Σαντ, με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ πώς θα φερθώ σε κάποιον που θα πάει να μου καθαρίσει το τζάμι ή θα μου προσφέρει ένα τριαντάφυλλο στον δρόμο. Μόνο ευγένεια ζητάει ο Σαντ. Και οι άνθρωποι γενικότερα πιστεύω.
Μίλησε μας για το πώς βίωσες τη συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη;
Με την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου δουλέψαμε πολύ αρμονικά και με κοινή αγάπη στο έργο και στον χαρακτήρα. Δώσαμε μεγάλη σημασία στον λόγο, το βασικό όπλο του ηθοποιού και πιστεύω πως φτιάξαμε μια ολοκληρωμένη παράσταση που στόχο έχει να ευαισθητοποιήσει, να «μετακινήσει» και να δώσει λίγο χώρο σε ο,τι μοιάζει διαφορετικό σε μας, αλλά πιθανόν αξίζει τον κόπο να γνωρίσουμε.
Πόσο σημαντική θεωρείς για σένα αυτήν τη δουλειά και ποιες είναι οι προσδοκίες σου συνολικά;
Η «Βρωμιά» είναι νομίζω μια απ’ τις πιο σημαντικές μου στιγμές στο θέατρο. Έτσι κι αλλιώς το να είσαι μόνος πάνω στη σκηνή για 70΄είναι δύσκολή υπόθεση. Με δυνάμωσε πολύ ως ηθοποιό αυτή η αναμέτρηση με τον ίδιο μου τον εαυτό. Και η αποδοχή που έχω πάρει, είτε απ΄τον κόσμο είτε απ΄ο,τι γράφτηκε για την παράσταση, μόνο μεγάλη χαρά μου δίνει. Αυτό που προσδοκώ λοιπόν, είναι να συνεχίσω να συναντώ τον Σαντ πάνω στη σκηνή, κι αν τύχει να τον συναντήσω κι εκτός απ΄αυτήν, να δω πια στα μάτια του χαρά και αισιοδοξία. 
Της Μαρίας Σουλιμιώτη, 26/9/2024