Τί κάνουν μερικοί νέοι και ανήσυχοι άνθρωποι όταν ξαφνικά βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μία καραντίνα; Συναντιούνται, μοιράζονται την αγωνία να παραμείνουν ενεργοί, την ανάγκη να αφουγκραστούν την κοινωνία και αυτοσχεδιάζουν μέσα από την τέχνη. Και τότε ανακαλύπτουν ότι ο αυτοσχεδιασμός μετατράπηκε σε μια ολοκληρωμένη και πρωτότυπη δουλειά.
Η Ομάδα Θεάτρου Ε.Α.Ν. (Ελεύθεροι Αυτοσχέδιοι Ναυαγοί) μας συστήνεται για πρώτη φορά και σε έναν ολοκαίνουργιο χώρο με μια παράσταση που δημιουργήθηκε με «χειροποίητα» υλικά.
Ο Κώστας Κουτρούλης μιλάει στο All4fun για την νεοσύστατη ομάδα του «Ελεύθεροι Αυτοσχέδιοι Ναυαγοί», τις συνθήκες που την δημιούργησαν, τα μέλη της καθώς και την πρώτη τους παράσταση «Το Σπίτι Με Τα Κόκκινα Γιασεμιά».
– H ομάδα Ελεύθεροι Αυτοσχέδιοι ναυαγοί μας συστήνεται για πρώτη φορά. Ποιοι είστε λοιπόν και πώς ”’προσγειωθήκατε”στο θεατρικό σύμπαν της Αθήνας;
Η ομάδα δεν ξεκίνησε με την ιδέα να φτιάξουμε μια παράσταση, η παράσταση προέκυψε. Ξεκίνησε με την ανάγκη μας μέσα στην καραντίνα να παραμείνουμε ενεργοί και φυσικά χρειάστηκε και ο παράγοντας ‘’τύχη’’, εννοώντας την πραγματικά τυχαία συνάντηση μου με τον Τάσο (Λέκκας) κάπου στο Κουκάκι όπου είναι ο χώρος και τότε ήταν και το σπίτι του. Βρεθήκαμε και είπαμε: ‘’Δεν πάμε να παίξουμε ξιφασκία (γνωρίζαμε από την σχολή και την αγαπάμε);’’ Μετά είπαμε: – ‘’Γράφεις;’’’ – ‘’Γράφω’’ – ‘’Ε, δεν φέρνουμε τα κείμενα μας να δούμε αν έχουν κανένα ενδιαφέρον στην σκηνή;’’ Και κάπως έτσι ξεκίνησαμε τον Δεκέμβρη του 2020 να δουλεύουμε. Στην πορεία συνειδητοποιήσαμε πως δεν αρκούσαμε, οπότε είπαμε και στον Δημήτρη (Μπούρας) και μετά στην Κωνσταντίνα (Αλεξανδράτου) και τέλος στην Λουκία (Ανάγνου) γιατί μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς προέκυπτε μια καινούργια ανάγκη η οποία επέβαλλε τις προσθήκες. Όλα όμως ξεκίνησαν από την απλή βάση: ήμασταν πέντε φίλοι που θέλαμε να δράσουμε. Και στον χώρο μας, το Κ4 στο Κουκάκι, νιώσαμε όλη την ελευθερία να αυτοσχεδιάσουμε και ας μοιάζαμε παρατημένοι. Από ‘κει προέκυψε τελικά και το όνομα Ε.Α.Ν (Ελεύθεροι Αυτοσχέδιοι Ναυαγοί).
– Η πρώτη σας παράσταση γίνεται σ΄έναν εντελώς εναλλακτικό χώρο όπου ταυτόχρονα μας συστήνετε και μια έκθεση ζωγραφικής; Πώς προέκυψε αυτός ο χώρος και ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε επιλέγοντας όχι μια mainstream θεατρική σκηνή;
Το θέατρο εδώ και καιρό ψάχνει τρόπους να πει τις ιστορίες του, πέραν του συμβατικού. Ο χώρος Κ4 τον ξεκινήσαμε με την οικογένεια μου μέσα στην καραντίνα και τον λειτουργούμε σαν χώρο εργαστηρίου. Ο πατέρας μου και η αδερφή μου είναι εικαστικοί, όπως και η μητέρα μου, ο αδερφός μου είναι μουσικός κι εγώ επέλεξα το θέατρο. Η ιδέα λοιπόν ήταν: Μπορούν οι 3 τέχνες να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο; Προφανώς εφόσον μεσολάβησε η καραντίνα η ιδέα παρέμεινε ιδέα μέχρι σήμερα που δοκιμάζουμε την συνύπαρξη για πρώτη φορά. Πολλά κομμάτια της παράστασης δημιουργήθηκαν γιατί ακριβώς ο χώρος τα επέβαλε και μας έβαλε σε έναν δρόμο να σκεφτούμε πέρα από τα συμβατικά θεατρικά πλαίσια. Μπορεί το πείραμα να αποτύχει μπορεί και όχι, για εμάς πρωτίστως σημασία έχει ο ίδιος ο πειραματισμός και τί μπορει αυτός να επιφέρει. Το μήνυμα θα είναι πάντα η ίδια η ιστορία. Έχεις στο μυαλό σου ένα παραμύθι και ψάχνεις τρόπο να το πεις. Για εμάς δεν έχει σημασία αν θα το πεις χορεύοντας μέσα σε ένα συντριβάνι ή σε μια ιταλικη θεατρική σκηνή. Σημασία έχει ο θεατής που το παρακολουθεί να μην σκεφτεί ούτε ένα δευτερόλεπτο πως αυτό που βλέπει είναι ψεύτικο. Όπως όταν ήταν παιδί, αρκεί να πειστεί πως αυτό που του παρουσιάζεται, είναι η αλήθεια εκείνης της στιγμής.
– “Το σπιτι με τα γιασεμιά”. Μιλήστε μας για το ποιητικό σχεδόν αυτό κείμενο που γράψατε;
Όταν πρωτοβρεθήκαμε με τον Τάσο (Λέκκας) και φέραμε ο καθένας από ένα κείμενο καθαρά στα πλαίσια του αυτοσχεδιασμού για να δούμε αν καταρχάς επαληθεύονται πάνω στην σκηνή τα όσα είχαμε μέσα στο κεφάλι μας, ο άξονας ήταν τελείως διαφορετικός. Παρατηρήσαμε ότι το κείμενο του ήταν εν δυνάμη τέλος και το δικό μου εν δυνάμει έναρξη. Αρχίσαμε λοιπόν να χτίζουμε και να σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσαμε να τάσουμε από το δικό μου στο δικό του. Φυσικα από τα αρχικά μας αυτά κείμενα έχει κρατηθεί ένα 5% και από την αρχική ιδέα σχεδόν τίποτα! Αλλά αυτό ήταν το πιο γοητευτικό. Αφήσαμε την ιστορία να μας οδηγήσει και προσπαθήσαμε στο τελικό αποτέλεσμα να μην φαίνονται δύο συγγραφείς, πράγμα που με χαρά λέω πως καταφέραμε. Η μεγαλύτερη έκπληξη και για τους δυο μας ήταν ο ρόλος του ψυχολόγου που παίζει ο Δημήτρης (Μπούρας) καθώς και στων δύο τα κείμενα είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά, λες και εξαρχής τον έγραφε ένας άνθρωπος. Είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις συνεργασίες σε επίπεδο κειμενικό, αλλά και οι δυο είπαμε πολλά ‘’όχι’’ ο ένας στον άλλο και εξίσου πολλά ‘’ναι’’ πάντα αιτιολογόντας και ποτέ θέλοντας να υποσκάψουμε την δουλειά του άλλου. Νομίζω πως αυτό ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία μας. Τώρα αν το κείμενο όντως θα αρέσει αυτό δεν το ξέρουμε, αλλά όσο κι αν ακουστεί υπερφίαλο, δεν μας απασχολεί και πολύ.
– Πώς ”μαζεύτηκε΄΄η θεατρική ομάδα; Είστε φίλοι; Θα συνεχίσετε μαζί;
Είμαστε όλοι φίλοι, δυστυχώς και με τον Δημήτρη (Μπούρας) γνωριζόμαστε καιρό και δεν ξέρω πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτή η ιστορία, ελπίζω να το διαβάζει αυτό και να κλαίει… αλλά και με υπόλοιπα παιδιά ήμασταν εξαρχής φίλοι και αυτό επιδιώξαμε, να μαζευτούμε άνθρωποι που ξέρουμε και σεβόμαστε καλλιτεχνικά ο ένας τον άλλο και να παλέψουμε να μείνουμε ενεργοί. Πραγματικά όμως το βασικότερο πιστεύω είναι πως δεν μαζευτήκαμε για να κάνουμε παράσταση. Μαζευτήκαμε να παίξουμε. Η παράσταση προέκυψε. Αν δεν προέκυπτε, θα είχαμε μείνει με την χαρά του παιχνιδιού. Τώρα για το μέλλον υπάρχουν κάποια σχέδια αλλά ακόμα είναι νωρίς να πούμε το οτιδήποτε. Προέχει να γίνει και να κάνει τον κύκλο της αυτή η δουλειά και μετά, ελέυθεροι ναυαγοί είμαστε, κάπου θα μας βγάλει.
– Και βέβαια, η Μαρία Καβογιάννη; η ΦΩΝΗ... Πώς την προσεγγίσατε; Την γνωρίζατε; Ήταν εύκολο να δεχτεί να συμμετάσχει σε μια δουλειά νέων ανθρώπων;
Ο Τάσος (Λέκκας) είχε την χαρά να είναι μαζί της στο Τρίτο Στεφάνι και έτσι η προσέγγιση έγινε πιο εύκολη, μόνο όμως στο κόμμάτι αυτό. Όταν γράψαμε την Anna και αποφασίσαμε ότι αυτός ο ρόλος έχει κάτι υπερβατικό για τους άλλους χαρακτήρες και ότι δεν πρέπει να την δούμε ποτέ, κατευθείαν στο μυαλό μας ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα η φωνή της Μαρίας! Την πήραμε λοιπόν τηλέφωνο, μας ζήτησε να διαβάσει πρώτα το κείμενο και αφού καθόμασταν σε αναμμένα κάρβουνα αν θα της αρέσει, μας πήρε μια μέρα και μας ρώτησε πότε θα το ηχογραφήσουμε! Περιττό να σας πω πόση χαρά νιώσαμε. Η συνεργασία μαζί της στην ηχογράφηση ήταν υπέροχη εμπειρία για όλους μας και την ευχαριστούμε που ήρθε με την αθωότητα νέου ηθοποιού, χωρίς κανένα τουπέ και κανένα κόμπλεξ. Ήταν λες και έβλεπες νέο ηθοποιό να δουλεύει, τόση ζωντάνια είχε στην προσέγγιση.
– Ποιο πιστεύετε ότι θα είναι το κοινό σας, ηλικιακά τουλάχιστον; Είναι μια θεατρική δουλειά που απευθύνεται σε νέους;
Πιστεύω ότι απευθυνόμαστε σε διάφορες ηλικίες. Η παράσταση απευθύνεται σε όποιον ψάχνει κάτι, ανεξαρτήτου ηλικίας. Προέκυψε από την προσωπική μας αναζήτηση και γυρίζει πάλι εκεί. Θα ήταν κλειστό να πούμε ότι απευθυνόμαστε σε νέους μόνο, αν και όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, αν όντως είναι στην φύση ενός νέου η αναζήτηση, τότε ναι, το κοινό μας θα είναι νεανικό.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 22/3/2022