H Αρτεμις Νικολάκη εμφανίζεται φέτος στην παράσταση The Lyons, μια παράσταση που έκανε παγκόσμια πρώτη στο Vineyard theatre το 2011 στη συνέχεια το 2012 ανέβηκε στο Cort Theatre στο Broadway.
Οι Lyons στο μικρό θέατρο του Κεραμεικού σκηνοθετήθηκαν από την Ρέινα Εσκενάζυ και πρωταγωνιστούν οι Παύλος Ευαγγελόπουλος, Νικολέτα Βλαβιανού, Γιώργος Παπαπαύλου, Ισιδώρα Δωροπούλου και η Άρτεμις Νικολάκη, ενώ στην κινηματογραφική σκηνή εμφανίζεται ο Αλέξανδρος Βάρθης.
– Φέτος εμφανίζεσαι σε μια παράσταση με μια ομάδα παλαιότερων και καταξιωμένων συναδέλφων σας, αλλά και νεότερων και αξιόλογων. Πως βιώνεις την εμπειρία αυτή ως νέα ηθοποιός;
Είναι αλήθεια ότι ως νέα ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος, προσπαθώ να εξασκήσω τον εαυτό μου ώστε να μπορέσω να ανταποκριθώ στις ανάγκες της ζωής αλλά και της τέχνης. Είναι μια διαδικασία επιμονής και υπομονής. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη προτιμώ να μην διαχωρίζω τους ανθρώπους, όπως και τους συναδέλφους μου φυσικά, σε παλαιότερους και νεότερους για να τους προσδώσω την αντίστοιχη ποσοτική και ποιοτική αξία. Αυτό που ξεχωρίζει κάθε άνθρωπο είναι ο τρόπος με τον οποίο ζει μέσα από τη γνώση και τις εμπειρίες του. Έχω τη χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι με άξιους καλλιτέχνες τους οποίους σέβομαι, παρατηρώ, αφουγκράζομαι και προσπαθώ να συνυπάρχω και να συν-κινούμαι μαζί τους με τρόπο ωφέλιμο και δημιουργικό.
– Κρατάς έναν μικρό αλλά σημαντικό ρόλο σε μια παράσταση που ενώ εξελίσσεται μέσα σ ένα νοσοκομείο είναι ιδιαίτερα ευχάριστη χωρίς να βαραίνει το κοινό; Τι ήταν για σένα το πιο δύσκολο;
Συμφωνώ ότι κανένας ρόλος δεν είναι μικρός, όλοι τους είναι μοναδικές και σημαντικές υπάρξεις. Η τέχνη όσο και αν μας αποκαλύπτει τις αδυναμίες μας ή τη βαρβαρότητα της εκάστοτε κοινωνίας, όσο και αν τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από την υποκριτική προβάλλουν πολλές φορές αμείλικτα και μας κάνουν να σκεφτόμαστε τις δικές μας ευθύνες, μέσω των πράξεών μας ή της απραξίας μας, είναι φανερό ότι συμβάλλει ευεργετικά στην συμπεριφορά μας. Ο κάθε ρόλος, νομίζω, δεν είναι δύσκολος για κάτι συγκεκριμένο. Είναι δύσκολη, γενικότερα, η διαδικασία να προσεγγίσεις έναν χαρακτήρα, δηλαδή έναν άνθρωπο. Βρίσκομαι διαρκώς σε αυτή την αναζήτηση, της νοσοκόμας Ζανέτ που υποδύομαι. Στο τέλος των παραστάσεων, ίσως να μπορώ να εκφράσω το ιδιαίτερο αυτής της αναζήτησης.
– Πόσο δύσκολο είναι να ξεκινήσει ένας νέος ηθοποιός σήμερα τη διαδρομή του; Χρειάζονται σωστές γνωριμίες; Καλό timing; Πολλές ώρες αναμονής σε audition; Στη δική σου περίπτωση πως εγινε η αρχή; Αν φυσικά θέλεις να το μοιραστείς μαζί μας
Η δυσκολία για τους νέους ως προς την εκπαίδευση τους και την επαγγελματική τους αποκατάσταση δεν βρίσκεται μόνο στο χώρο του θεάτρου αλλά δυστυχώς στα περισσότερα επαγγέλματα. Οι νέοι, έρχονται αντιμέτωποι με σημαντικές δυσχέρειες και είναι αλήθεια ότι αρκετές φορές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους, ακόμα και την πατρίδα τους, όχι από ανάγκη δημιουργική αλλά από την επιβολή μιας κοινωνικο-οικονομικής συνθήκης. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι όταν υπάρχει θέληση και αγάπη και κυρίως η ανάγκη να ασχοληθείς με κάτι συγκεκριμένο, όταν κάθε μέρα εργάζεσαι σκληρά για να αποκτήσεις εφόδια, τότε οι “ουρές” στις audition είναι ελάσσονος σημασίας. Είναι βέβαιο ότι η κατάλληλη στιγμή θα εμφανιστεί και τότε πρέπει καθένας να είναι έτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Η σχολή που σπούδασα στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού της προγράμματος ανέβαζε επαγγελματικές θεατρικές παραστάσεις. Είχα την αγαθή τύχη να συμμετέχω σε αυτές ερμηνεύοντας ρόλους δίπλα σε καταξιωμένους δασκάλους και ηθοποιούς.
– Ποιον θεωρείς τον σημαντικότερο δάσκαλο σου έως τώρα; Και ποια φράση που σου είπε αυτός ο άνθρωπος κρατάς στο μυαλό σου;
Σπούδασα σε μια σχολή όπου ένιωθα ότι ο ένας δάσκαλος συμπλήρωνε τον άλλον. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι υπήρχε πολύ μελετημένο πρόγραμμα σπουδών, ότι τίποτα δεν γινόταν τυχαία και επίσης, υπήρχε ένα περιβάλλον διαρκούς έρευνας, συνεργασίας και ταυτόχρονα προστασίας και αγάπης. Στοιχεία απαραίτητα προκειμένου να υπάρχει ψυχική ευφορία και δημιουργικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο είναι άδικο να ξεχωρίσω έναν δάσκαλο. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι από αυτούς έμαθα την αξία της σιωπής, μου δημιούργησαν την ανάγκη να διαβάσω ποίηση και λογοτεχνία, να μελετήσω το έργο σπουδαίων ζωγράφων, να παρατηρώ τον άνθρωπο, τη φύση και να κατανοώ την ανθρώπινη αδυναμία. Είμαι ευγνώμων.
– Πως ορίζεις την έννοια της επιτυχίας με σημερινά δεδομένα; Σε τι πιστεύεις ότι θα έλεγες όχι σε μια πρόταση;
Νομίζω ότι η επιτυχία ορίζεται για τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Προσωπικά πιστεύω ότι επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς, να έχεις ισχυρούς δεσμούς φιλίας, να σε αναγνωρίζουν αυτοί που εκτιμάς, να είσαι ευτυχισμένος στην προσωπική και την επαγγελματική σου ζωή. Λέω ναι, σε ό,τι με κάνει να νιώθω ότι είμαι μέρος μιας κοινής προσπάθειας για να εκφραστούν οι αγωνίες και να φωτιστούν οι θεμελιώδεις αξίες του ανθρώπου.
– Την πανδημία διαδέχτηκε ο φόβος του πολέμου. Ποια πιστεύεις ότι είναι η προσωπική σου δύναμη και η δύναμη της γενιάς σου;
Ναι. Την πανδημία αλλά και την προγενέστερη βαθιά οικονομική και ανθρωπιστική κρίση διαδέχτηκε ο φόβος του πολέμου και γενικότερα ο φόβος για μια ενδεχόμενη εξαθλιωμένη διαβίωση. Δύναμη δική μου και της γενιάς μου είναι να μη φοβόμαστε αλλά να προσπαθούμε να πετύχουμε τους στόχους μας. Ισχυρό μας όπλο είναι η θέληση να ζήσουμε δημιουργικά και σύμμαχοι μας σε αυτό είναι η έρευνα, η ιστορική γνώση, η εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας και η αποδοχή της διαφορετικότητας.
– Έχεις κάποιο σχέδιο για την επόμενη θεατρική σεζόν;
Η εποχή μας δεν χαρακτηρίζεται από μελλοντικά σχέδια αλλά από σημερινούς αγώνες, προσωπικούς και κοινωνικούς.
Η παράσταση the Lyons παιζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Μικρό Θέατρο του Κεραμεικού (Ευμολπιδών 13) Γκάζι.στις 21.00 το βράδυ. Τιμές εισιτηρίων:15€, 12€ μειωμένο
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/lyons/
Του Άκη Γιαννακόπουλου, 19/3/2022