Η ηθοποιός Ηρώ Κισσανδράκη μιλάει στο All4fun για την παράσταση «Γουόντερλαντ» στην οποία συμμετέχει φέτος και μας αποκαλύπτει την αφορμή για τη δημιουργία της. Μας υποδεικνύει τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να την παρακολουθήσουμε και μας περιγράφει τη συνεργασία της με τους υπόλοιπους συντελεστές.
Τι πραγματεύεται η παράστασή σας και τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Το «Γουόντερλαντ» δημιουργήθηκε με αφορμή το πρωτότυπο κείμενο του Λούις Κάρολ «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Ωστόσο ο κόσμος δεν πρέπει να περιμένει ακόμα ένα ανέβασμα της γνωστής ιστορίας της μικρής Αλίκης που πέφτει μέσα στη λαγουδότρυπα και ξεκινά το ταξίδι της στη Χώρα των Θαυμάτων. Στο έργο μας, το κοινό θα δει μία τελείως διαφορετική και άχρονη τοποθέτηση της Αλίκης σε έναν νέο δυστοπικό περιβάλλον που ονομάζεται «Γουόντερλαντ». Εκεί μένουν 7 διαφορετικοί χαρακτήρες, όλοι παλιοί γνωστοί τής Αλίκης οι οποίοι, ο καθένας για τον λόγο του, περιμένουν την επιστροφή της. Εκείνη ως «Α» πλέον, δεν τους θυμάται και επιθυμεί διακαώς την έξοδό της παρά το γεγονός πως όλοι της λένε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Είναι αναγκαστικός ο εγκλεισμός της στο «Γουόντερλαντ» ή παρά τις οποίες αδυναμίες της, μπορεί να εναντιωθεί;
Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να δει το έργο σου;
Το έργο αποδομεί μία πολύ ισχυρή εικόνα ωραιοποίησης που έχει ο μέσος άνθρωπος για την “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”. Αν λοιπόν κάποιος ενδιαφέρεται να κάνει μία νέα, πιο συμβατή με την πραγματικότητα ανάγνωση ενός πασίγνωστου παραμυθιού, τότε θα τον προσκαλούσα να έρθει στο “Γουόντερλαντ”, για να καταλάβει πως οι άνθρωποι επιλέγουμε τον εγκλεισμό μας σε καταστάσεις, πολλές φορές μη τολμώντας να αντισταθούμε από καθαρό φόβο.
Μίλησέ μας για τον ρόλο σου και τη διαχρονική αξία του κειμένου.
Αφορμή για τη δημιουργία του “Γουόνετρλαντ” στάθηκε μία φωτογραφία που τυχαία έπεσε στα χέρια μου από ένα βρεττανικό ανέβασμα της “Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων”. Για κάποιο λόγο θέλησα να ξαναδιαβάσω το κείμενο του Λούις Κάρολ και αμέσως μου δημιουργήθηκε η ανάγκη της αποκρυπτογράφησης όλων των γρίφων του κειμένου του 1865. Μοιραία λοιπόν δημιουργήθηκε ένα νέο μέτα-κείμενο στο οποίο καταθέτω τη δική μου ερμηνεία αναφορικά με το ταξίδι του κάθε ανθρώπου σε έναν δικό του μαγικό κόσμο. Επομένως, το “Γουόντερλαντ” αποδομώντας την εξευγενισμένη εικόνα της “Αλίκης” δημιουργεί μία νέα ηρωίδα την “Α”, η οποία παλεύει να βρει τις ισορροπίες της -πνευματικές και ψυχικές- για να οδηγηθεί στη δική της λύτρωση.
Μίλησέ μας για το πώς βίωσες τη συνεργασία σου με τη σκηνοθέτιδα και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης.
Με τη Θάλεια (Γρίβα) δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε. Αυτή είναι η πέμπτη μας κατά σειρά θεατρική συνύπαρξη, με αποτέλεσμα να έχουμε ήδη δημιουργήσει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, ώστε να ξέρω ακριβώς τι ζητά σκηνοθετικά. Με τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου, συναντήθηκα για πρώτη φορά και πραγματικά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό για τη συνεργασία μας! Όπως επίσης θεωρώ κομβική τη συμβολή της Μάρθας Φωκά που υπογράφει εικαστικά τις μάσκες της παράστασης, τον Γιώργο Μιζίθρα για το ηχητικό περιβάλλον που δημιούργησε αλλά και τη Χριστιάνα Κόσιαρη για την κινησιολογική μας κατεύθυνση.
Πόσο σημαντική θεωρείς για σένα αυτήν τη δουλειά και ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι τώρα;
Το “Γουόντερλαντ” είναι η πλέον σημαντική -έως τώρα- δουλειά μου καθώς αποτέλεσε την πρώτη ολοκληρωμένη μου τοποθέτηση αναφορικά με τη συγγραφή. Ήταν μια δουλειά που με γέμισε εμπειρία από κάθε άποψη, οπότε και μόνο για αυτό θα έχει πάντα μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Σε αυτό βέβαια βοηθά και η θετική ανταπόκριση του κόσμου, με τις αλληγορίες που βρίσκουν με τη δική τους ζωή τις οποίες μοιράζονται συχνά μαζί μας μετά το τέλος της παράστασης. Το κείμενο είναι “ανοιχτό” σε πολλές μεταφράσεις και ερμηνείες, με αποτέλεσμα κάθε θεατής να βρίσκει ένα δικό του οικείο μέρος για να ταυτιστεί.