Ο Στέλιος Τυριακίδης υποδύεται το αφεντικό στην παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια» η οποία μετά την επιτυχημένη πορεία της συνεχίζεται για 2η σεζόν στο Cartel. Η παράσταση μετά τις διθυραμβικές κριτικές απέσπασε 3 βραβεία στα 7α Θεατρικά Βραβεία Κοινού All4fun. Ο ανερχόμενος ηθοποιός, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, θυμήθηκε τον πρώτο του ρόλο και μας μίλησε για τα στοιχεία τα οποία αγαπάει στο θέατρο.
Η παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια επαναλαμβάνεται για δεύτερη σεζόν στο Cartel. Πού πιστεύεις πως οφείλεται αυτή η επιτυχία;
Μεγάλο μέρος της επιτυχίας νομίζω πως οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο είναι στημένη η παράσταση. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα λόγια, με την κλασική έννοια του όρου, παρά μόνο καταστάσεις τις οποίες παίζουμε, αυτοσχεδιάζοντας κάθε φορά. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα γεννιούνται επί σκηνής με μια αμεσότητα και μια αλήθεια, τις οποίες το κοινό τις εισπράττει. Εξίσου σημαντικό παράγοντα ωστόσο θεωρώ και το γεγονός ότι το έργο έχει μεταφερθεί στην Αθήνα του σήμερα, οπότε αυτομάτως γίνεται πολύ πιο αναγνωρίσιμο για το κοινό.
Ποιόν υποδύεσαι στην παράσταση και ποιές οι προκλήσεις του ρόλου σου;
Υποδύομαι τον Στέλιο (Κέρλι στην πρωτότυπη εκδοχή του Τζον Στάινμπεκ), που είναι το αφεντικό στη μάντρα ανακύκλωσης, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία του έργου. Είναι ένας χαρακτήρας που ναι μεν φέρει το όνομά μου, αλλά είναι κόντρα στη δική μου ιδιοσυγκρασία, καθώς εγώ απεχθάνομαι κάθε μορφή βίας, σε αντίθεση με τον ήρωά μου, που ασκεί πολλή βία, στο πλαίσιο της εξουσίας που του έχει δοθεί. Οπότε, η διαδρομή που κλήθηκα να διανύσω, για να συναντήσω τον χαρακτήρα μου ήταν δύσκολη αλλά ταυτόχρονα πολύ γοητευτική.
Τι θυμάσαι από την πρώτη σου επαφή με το θεατρικό σανίδι;
Ο πρώτος μου ρόλος ήταν ο Ρόμπυ, στην παράσταση «Shopping and fucking», σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Ήταν μια εμπειρία καθοριστική για μένα, το να πρωτοβγαίνω στη σκηνή μ’ ένα τόσο δύσκολο και απαιτητικό έργο όσο αυτό. Θυμάμαι ακόμα την έντονη αλληλεπίδραση με το κοινό κάθε βράδυ, το ταρακούνημα και το ξεβόλεμα που προκαλούσε στους θεατές η παράσταση.
Τι αγαπάς πιο πολύ στο θέατρο και ποιο είναι αυτό το οποίο θα ήθελες να αλλάξεις;
Είναι πολλά αυτά που αγαπώ στο θέατρο, είναι το ίδιο το θέατρο ως τέχνη. Αν ωστόσο πρέπει να πω κάτι πιο συγκεκριμένο, θα έλεγα πως είναι το γεγονός ότι σε βάζει σε μια διαρκή αναζήτηση, σε φέρνει κοντά σε σπουδαία έργα και μεγάλους συγγραφείς, σου δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψεις πολλούς και διαφορετικούς κόσμους μέσα από τη συνεργασία με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Με άλλα λόγια σε κάνει να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου και τους άλλους. Όσο για αυτά που θα ήθελα να αλλάξω είναι σίγουρα οι συνθήκες εργασίες και ο τρόπος με τον οποίο ορισμένοι απαξιώνουν την τέχνη του ηθοποιού, αντιμετωπίζοντάς την ως κάτι ελαφρύ και εύκολο.
Πόσο δύσκολο είναι να βρει ένας νέος άνθρωπος σήμερα μια μορφή τέχνης που να τον βοηθά να δει την πραγματικότητα με αισιοδοξία;
Αν μιλάμε για έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ανακαλύψει την Τέχνη ως θεατής, δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα ιδιαίτερης δυσκολίας. Με την έννοια ότι η Τέχνη υπάρχει παντού γύρω μας κι αν θέλει κάποιος να τη γνωρίσει, μπορεί να το κάνει και να αντλήσει τα μηνύματα που εκείνος θα επιλέξει. Αν πάλι μιλάμε για έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την Τέχνη, τουλάχιστον για τον χώρο του θεάτρου για τον οποίο μπορώ να μιλήσω, ναι, σαφώς υπάρχουν δυσκολίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να λειτουργούν αποτρεπτικά. Θα χρειαστεί κόπος πολύς, δουλειά πολλή, θυσίες. Τίποτα άλλωστε δεν σου χαρίζεται. Αλλά, αν πραγματικά το θέλεις, γιατί να μην το προσπαθήσεις;
Τι εύχεσαι για τη νέα σεζόν;
Εύχομαι περισσότερη ενσυναίσθηση στους ανθρώπους. Το να δούμε τον άλλον δίπλα μας. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να αλλάξουμε τον κακό μας εαυτό. Εμείς τουλάχιστον αυτό θα προσπαθήσουμε και φέτος στο Cartel με το «Άνθρωποι και ποντίκια», αλλά και με τα «Κόκκινα φανάρια» που θα ακολουθήσουν.
Της Μαρίας Κωνσταντακοπούλου 8/10/19