Συναντήσαμε τον Ευθύμη Χρήστου σε ένα καφέ στην Αθήνα και προσπαθήσαμε να μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε τόσο για εκείνον όσο και για την επαγγελματική του πορεία.
Πες μας λίγα λόγια για σένα.
Θα προτιμούσα να το κάνει κάποιος άλλος για μένα. Για να μάθω και εγώ.
Έχεις δουλέψει ως ηθοποιός. Τι σε ελκύει περισσότερο να σκηνοθετείς ή να παίζεις;
Την υποκριτική την αγαπώ. Τη σπούδασα και τη μελετώ συνεχώς. Την παίρνω τόσο στα σοβαρά που πολλές φορές δεν αντέχω να την αντιμετωπίσω. Χάνω τις ισορροπίες. Σκηνοθετώντας νιώθω “ο εαυτός μου”, στα νερά μου. Είμαι πιο συντονισμένος και οργανωμένος. Έχω αυτοπεποίθηση. Προτιμώ το δεύτερο.Όταν κάνω το πρώτο μου λείπει πολλές φορές το δεύτερο, ενώ όταν κάνω το δεύτερο το πρώτο είναι κομμάτι του.
Πώς προέκυψε η πρώτη σου σκηνοθεσία;
Ήδη μέσα από τη σχολή σκηνοθετούσα τους συμφοιτητές μου. Μου το ζητούσαν δηλαδή. Μάθαινα πάντα τα λόγια τους και τις σκηνές τους πριν από τα δικά μου. Άρχισε να μου αρέσει. Οπότε ταυτοχρόνως με τη σχολή πειραματίστηκα σκηνοθετώντας την ερασιτεχνική ομάδα στην οποία ήμουν μέλος πριν. Παράλληλα με τη σχολή, επίσης, ξεκίνησα να δουλεύω ως βοηθός μιας από τις πολύ σημαντικές ελληνίδες χορογράφους κάτι που κράτησε για πολλά χρόνια. Το συνήθισα το απέξω. Το έμαθα καλύτερα απο την υποκριτική. Αργότερα αποφάσισα ή ήρθε μόνο του (δεν ξέρω) ένα εξάμηνο course σκηνοθεσίας. Και το ένα έφερε το άλλο. Η πρώτη δική μου δουλειά ήταν μια έμπνευση της στιγμής που είχαμε με μια πολύ καλή φίλη, μια σκέψη μέσα από μια συζήτηση έφερε μία λέξη και αυτή η λέξη μια ολόκληρη παράσταση.
Με ποιο έργο έχετε καταπιαστεί τώρα;
Αυτή την περίοδο είχα την τύχη να συνεργαστώ με την Μαρία Ζορμπά και τον Δημήτρη Φουρλή σε ένα πολύ δύσκολο αλλά εξίσου γοητευτικό έργο. Vincent River του Philip Ridley, με τον ελληνικό τίτλο “Αίμα στο Χιόνι”. Ένα έργο που με λεπτότητα, αλήθεια και κανέναν διδακτισμό, μιλά για μια γνώριμη σε όλους μας κοινωνική συνθήκη.
Γιατί διαλέξατε να κάνετε αυτό το έργο, αυτή τη περίοδο;
Ένα έγκλημα. Η δολοφονία ενός νέου από μία ομάδα συνομηλίκων του, επειδή κάτι απλώς δεν τους άρεσε πάνω του, είναι η αφορμή ώστε η μητέρα του θύματος να συνομιλήσει με έναν νεαρό που καταθέτει οτι βρήκε το σώμα του. Αισθάνομαι πολύ έντονα την ανάγκη να μιλήσουμε για αυτονόητα πράγματα σήμερα. Σήμερα που ο πόλεμος είναι κοντά μας και η βία καθημερινότητα , ο σεβασμός στη ζωή είναι υποχρέωση.
Με ποιο τρόπο δουλέψατε με τους ηθοποιούς; Πώς είναι η συνεργασία σας μαζί τους;
Είχαμε πολύ λίγο χρόνο. Αυτό ευτυχώς μας ένωσε-έδεσε αντί να μας τρομάξει. Γελούσαμε πολύ. Ίσως απο αμηχανία. Μπήκαμε όλοι μαζί μέσα σε αυτό. Συμφωνήσαμε γρήγορα τις διαδρομές. Με ακολούθησαν με κλειστα μάτια. Μου χάρισαν τη διαθεσιμότητά τους και έτσι πηγαίναμε όλοι μαζί στην ίδια κατεύθυνση. Και τώρα στις παραστάσεις αισθάνομαι οτι με έχουν πάνω στη σκηνή μαζί τους.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε επιχειρώντας να κάνετε αυτό το έργο;
Όπως όλοι γνωρίζουμε το να κάνεις μία παραγωγή μόνος σου στο θέατρο ειναι σχεδόν ακατόρθωτο. Οι δυσκολίες είναι για όλους μας οι ίδιες. Κάνουμε όλοι δέκα πράγματα, συνεργάτες φεύγουν, άλλοι έρχονται, τα χρήματα είναι πάντα λίγα, ο χρόνος που χρειάζεται να αφιερώσεις στην τέχνη σου είναι λίγος. Σημαντικό είναι οτι η αγάπη μας για αυτό είναι πολλή και έτσι τα καταφέρνουμε όλα.
Σε ενδιαφέρει το θέατρο να έχει αρκετή σωματικότητα και λιγότερο λόγο, γιατί;
Θεωρώ πως το σώμα είναι η αρχή του λόγου. Πρίν υπάρξει λόγος υπάρχει σώμα. Πολλές φορές ο λόγος δεν ειναι καν απαραίτητος. Ένα τι; ή ένα Γιατί; στη ζωή μας είναι ενα και μόνο βλέμμα. Αν το σώμα δεν είναι στην ανάλογη θερμοκρασία ο λόγος είναι ψέμα. Ο λόγος είναι απαραίτητος εκεί που το σώμα δε φτάνει να εξηγήσει.
Τέλος, με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό;
Θα θελα να ασχολούμαι περισσότερο με τον εαυτό μου. Αλλά θα γίνει κι αυτό. Κάποια στιγμή. Μάλλον. Μετά το τέλος των παραστάσεων της χρονιάς αυτής που αισίως ηταν μια πολύ δημιουργική θεατρική χρονιά, ξεκινάω ένα μεγάλο τρέξιμο με το Φεστιβάλ Νέων καλλιτεχνών ” Τα 12 κουπέ” που έχει εμπνευστεί η Τατιάνα Λύγαρη, Όπως κάθε Μάιο και Σεπτέμβριο, εδώ και δύο χρόνια, σε όλους τους χώρους του αξιοθαύμαστου Τρένου στο Ρουφ, ως υπεύθυνος για την οργάνωση. Παράλληλα θα ετοιμάζω τον ερχόμενο χειμώνα με πρόβες για πράγματα που με χαρά θα ανακοινώσουμε σύντομα.
Tης Κατερίνας Σκυλογιάννη, 8/4/2019
& Η κεντρική φωτό της συνέντευξης είναι της Ήβης Βασιλείου.
Vincent του Philip Ridley
Αίμα Στο Χιόνι
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου
Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άννα Σαπουνάκη
Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες προώθησης- Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)
Φωτογραφίες παράστασης: Υπατία Κορνάρου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα
Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Φουρλής
*Το έργο Vincent River παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Hampstead του Λονδίνου το 2000.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Θεατρικό Βαγόνι
κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις 21.00
Τελευταία παράσταση 17 Απριλίου 2019
Εισιτήρια: 12 ευρώ Ολόκληρο / 10 ευρώ Φοιτητικό – Μειωμένο / 5 ευρώ Ατέλειες
Ηλεκτρονική Προπώληση:
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
Free Wi-Fi / Δωρεάν Parking