Το “Φύκι στο βυθό” της Πέννυς Φυλακτάκη συνεχίζεται με επιτυχία στο θέατρο Skrow σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου και οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης (Νεκταρία Γιαννουδάκη, Νίκος Παντελίδης, Γιώργος Σαββίδης και Θεοδώρα Σιάρκου) έδωσαν μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο All4fun.
– Yποδύεστε πολύπλευρους χαρακτήρες. Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας βρίσκετε να έχει κοινά με τον ήρωα/ηρωίδα που υποδύεστε και ποιο είναι εντελώς κόντρα σε σας;
Νίκος Παντελίδης: Πάει καιρός που έχω αποδεχτεί ότι μέσα μου ζει το καλό και το κακό και ότι εγώ επιτρέπω στο κακό να εκδηλώνεται τόσο, ώστε -προς το παρόν- ο κόσμος να επιθυμεί να συναναστρέφεται μαζί μου. Έχω πολλά κοινά με τον Αντρέα. Έχω πολλά κοινά με τον προηγούμενο ρόλο και με τον επόμενο. Ο Αντρέας έχει δύο χαρακτηριστικά που λατρεύω αλλά δεν ξέρω αν είναι και δικά μου. Το πρώτο είναι η κυνικότητα και το δεύτερο είναι η ικανότητα του να βουτάει στα πράγματα. Όσο για το τι είναι κόντρα σε εμένα, θα έλεγα ότι δεν έχω την κοινωνικότητα του όταν την χρειάζομαι στην καθημερινότητα μου.
Θεοδώρα Σιάρκου: Όλα τα στοιχεία των χαρακτήρων της Θεοδώρας και της Αλεξάνδρας είναι κόντρα αλλά πολύ θα ήθελα να έχουν κοινότητα..! Έστω και για λίγο..! Ειλικρινά θα ήθελα να δοκιμάσω αυτή τη σκοτεινή όψη του χαρακτήρα μου….να μεταμορφωθώ δηλαδή σε Αλεξάνδρα..σε ένα παράσιτο που ζει εις βάρος των άλλων και δεν αγαπά τίποτε άλλο παρά το τομάρι της… και μόνο! Είναι πολύ απελευθερωτικός για μένα αυτός ο ρόλος! Τη ” γουστάρω ” την Αλεξάνδρα…πολύ!
Νεκταρία Γιαννουδάκη: Το μόνο κοινό στοιχείο που μπορώ να βρω με τη Μάρθα είναι η αγάπη της για το παιδί της, το γιο της Νικόλα. Όταν λοιπόν πάρει τις αποφάσεις της ο Νικόλας είναι ο μόνος άνθρωπος για τον οποίο ανησυχεί ότι θα μείνει πίσω και θέλει να βεβαιωθεί ότι θα είναι σε καλά χέρια… Το απολύτως κόντρα είναι το πώς μπορεί η Μάρθα όλα αυτά τα χρόνια να κρατάει τόσα μεγάλα μυστικά βαθιά κρυμμένα και το ότι εξαιτίας αυτής της επιλογής της γίνεται θύμα εκβιασμού για χρόνια.
Γιώργος Σαββίδης: Γενικά, με το συγκεκριμένο ήρωα στο έργο, μάλλον πιο πολλά κόντρα στοιχεία έχουμε παρά κοινά. Σίγουρα, κοινό μας είναι ο ρομαντισμός, ο οποίος και στους δυο μας εκφράζεται μέσω της τέχνης. Το μεγαλύτερο, σε ποσοστό, κόντρα στοιχείο μας είναι ότι εγώ, μάλλον, έχω έναν κυνισμό στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Μια πιο ρεαλιστική ματιά.
– Πιστεύετε ότι το παρελθόν του καθενός αναδύεται πάντοτε στην επιφάνεια κάποια στιγμή, ή υπάρχουν πράγματα που καταφέρνουν να μείνουν για πάντα κρυμμένα στο βυθό;
N.Π.: Πιστεύω ότι το παρελθόν αναδύεται στην επιφάνεια, όταν πια δεν αντέχουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Ό,τι μένει στο βυθόδημιουργεί αρρώστια. Η κρυφή ή η ανομολόγητη επιθυμία, για παράδειγμα, διαβρώνει τον χαρακτήρα μας, γιατί πιεζόμαστε ώστε να παραμείνουμε στο δρόμο που έχουμε ορίσει ή που η κοινωνία μας έχει ορίσει. Αυτά, λοιπόν, βγαίνουν στην επιφάνεια εμ λόγια, πράξεις, χειρονομίες, κραυγές, ουρλιαχτά, τέχνη στην καλύτερη περίπτωση κλπ. Πάντοτε όμως βγαίνουν…
Θ.Σ.: Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον… μόνο που ο ήλιος δεν φτάνει στο βυθό..!
Ν.Γ.: Αργά ή γρήγορα όλα βγαίνουν στην επιφάνεια, ακόμα και το φύκι στο βυθό…
Γ.Σ.: Νομίζω το πρώτο. Τίποτα δε μένει κρυφό. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει με τη μορφή μιας αποκάλυψης μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων, μπορεί να γίνει και σε καθαρά ατομικό επίπεδο. Κάτι από το παρελθόν το οποίο έρχεται να σου «ζητήσει τα ρέστα» κι εσύ πρέπει να το αντιμετωπίσεις.
– Αν βάζατε έναν υπότιτλο στο έργο, ποιος θα ήταν;
Ν.Π: Φύκι στο Βυθό: Το χρονικό ενός χαλασμένου ρολογιού.
Θ.Σ.: ” Όχι σκουπίδια ,όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές…”!!!!
Έλα… πλάκα κάνω…! Χαχαχα! Λοιπόν…ο υπότιτλος.. “Ζήσε όπως είσαι..!
Ο Χρόνος ξέρει …
και θα σου φέρει…
αυτό που αξίζεις…..!
Ν.Γ.: Δεν μπορώ να πω άλλο τίτλο από αυτόν που σκεφτόμουν καθ’ όλη την διάρκεια των προβών… όμως ο τίτλος υπάρχει και είναι μια εξαιρετική ταινία του Μάικ Λι “Μυστικά και ψέματα”, ταινία του 1996 που αγαπώ πολύ.
Γ.Σ.: «Μια καινούργια αρχή».
