Είναι απόγευμα.
Από το μπαλκόνι μου, εδώ στην Κέρκυρα, κοιτάζω το πέλαγο και ένα μικρό καΐκι που σκίζει τα γαλανόλευκα νερά και χάνεται στον ορίζοντα. Γιατί οι ποιητές να μην έχουν πιο πολλές ζωές; Είναι τόσο μεγάλος και απέραντος ο κόσμος για να προλάβεις να τον τραγουδήσεις… Στην πόρτα ο υπηρέτης του αδερφού μου, του Δημήτριου μου στέλνει μαζί με τις ευχές του, τα αγαπημένα μου παξιμάδια και δύο μποτίλιες Βερντέα- το αγαπημένο μου κρασί, δώρο για τη γιορτή του πολιούχου της Ζάκυνθος, τον Άγιο Διονύσιο, που σήμερα έχει τη γιορτή του κι εγώ μαζί του.
Όμορφη που ήταν η Ζάκυνθος… Το σπίτι μας… Στη συνοικία της παλιάς βρύσης. Μπορώ να κάθομαι ώρες ατελείωτες και να κοιτάζω τα παλιά αρχοντικά και το κάστρο. Όταν ακούω καμπάνες, ακόμα και τώρα, θα ’ναι λέω από τη Καθολική Μητρόπολη, ή από την εκκλησιά του Παντοκράτορα… Εκεί που κηδέψαμε τον κόντε Νικόλαο, τον πατέρα μας, ενόσω η μάνα μου, η Αγγέλικα, κρυφά ετοίμαζε το δεύτερο γάμο της με τον αργυροχόο Μανόλη Λεονταράκη, που διατηρούσε κατάστημα στο ισόγειο του αρχοντικού μας. Το παιδί που εκάμανε μαζί, ο Ιωάννης και που μας έσερνε σε δίκες τόσα χρόνια για να αποδείξει πως είναι γιος του κόντε Σολωμού και να σφετεριστεί την περιουσία μας, είναι πια κι αυτός εχθρός.
Ο θάνατος της Μαρίας, ο θάνατος του πατέρα μου, του Λόρδου Βύρωνα, των Αγωνιστών μας, οι ζωές που χάθηκαν, το αίμα που χύθηκε, η Επανάσταση… Στοιχειά. Με συντροφεύουν όταν πέφτει το σούρουπο και παίρνω ν’ ανάψω τα κεριά στη σάλα για να διαβάσω. Για να γράψω…
Τελειότης λένε δεν υπάρχει. Όμως υπάρχει μια στιγμή! Μια ύψιστη στιγμή στην οποία κρίνονται όλα. Ένα τίναγμα ψηλά στο ανώτατο σημείο, μια έκρηξη! Αυτό με ενδιέφερε να απαθανατίσω. Την κόψη. Την κορφή… Και πως αλλιώς να πολεμήσεις άμα δεν είσαι πολεμιστής, παρά με την πένα σου; Με το πινέλο σου, με το μυστρί σου.
Για μένα… όμορφα ήταν στη γαλήνη του μικρού δωματίου… Να γράφω. Ό,τι από μέσα μου υπαγόρευε η καρδίαν. Τα μεγαλεία και τα παράσημα δεν τα ’θελα. Ούτε τον κόσμο τον πολύ. Γι’ αυτό του την έδωκα την μπουνιά εκείνου του Εγγλέζου υπασπιστή που με εκοιτούσε επιμόνως. Από θαυμασμό ή …απ’ ό,τι κι αν ήταν, εμένα η προσοχή του κόσμου με ενοχλεί και δεν την θέλω. Προτιμώ να φεύγω στη εξοχή, ειδικά το Πάσχα που η Κέρκυρα γεμίζει κόσμο και τα πυροτεχνήματα το Μεγάλο Σάββατο γίνονται αφόρητα. Μου θυμίζουν τις κανονιές από την Έξοδο.
10 Απριλίου 1826. Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Οι ήρωες. Αυτούς να ρωτήσουν και να μάθουν τι πάει να πει αίμα ηρωικό. Η δύναμη τους πέλαο… Αυτoί είδαν την Ελευθερία πάνω από τα κεφάλια τους να κυματίζει το λάβαρο και να τους οδηγεί. Εγώ απλά τους ζωγράφισα με τις λέξεις μου. Κι ευτυχώς που τα έζησα. Για να μάθω τι θα πει ‘Ιδανικό’….
Καμιά φορά που κάθομαι εδώ και ο νους μου ταξιδεύει στα παλιά, …αναρωτιέμαι αν βάδισα σωστά… Και δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω την απάντηση. Για μένα αυτό δηλαδή που είχα την τύχη να συμβεί με τη ζωή μου, ήταν ότι ‘άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του’. Και ευτυχώς!
Είναι απόγευμα. Πλησιάζω ένα μεγάλο μονοπάτι. Οι γιατροί το είπαν εγκεφαλική συμφόρηση αλλά εγώ ξέρω πως ετοιμάζομαι για μια καινούργια περιπέτεια. Ένα μόνο θα …ήθελα πριν φύγω να πω. Αυτό που είχε πει ο Βύρωνας: ‘οι Έλληνες θα πρέπει να θυμηθούν ποιοι είναι’. Εις το επανιδείν!
Δημήτρης Παναρετάκης 19/10/2018
επιμέλεια: Κώστας Ζήσης
