Η Ρόζα, την οποία ερμηνεύει με απόλυτη επιτυχία, ευθύτητα και αμεσότητα η Βιργινία Ταμπαροπούλου στο “Κάλεσμα της Λορίν” έρχεται αντιμέτωπη με μια σειρά γεγονότων και αποκαλύψεων τόσο συνταρακτικών, που ανατρέπουν τη ζωή της και αλλάζουν μέσα σε μια στιγμή τη δική της πραγματικότητα.
Η Βιργινία μας μίλησε μεταξύ άλλων για το πόσο πολύ κατανοεί την ηρωίδα της της, για το τι θα έκανε εκείνη αν βρισκόταν στη θέση της, καθώς και το πώς αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή της στο έργο, το οποίο σκηνοθετεί η Φένια Αποστόλου και παρουσιάζεται τα Σαββατοκύριακα στο Small Argo Full Of Art.
– Η ηρωίδα σου, η Ρόζα αντιμετωπίζει διάφορες εκπλήξεις κατά τη διάρκεια του έργου, δεδομένου πως ξαφνικά ανατρέπεται η ζωή της. Πόσο την καταλαβαίνεις για την αντίδρασή της και πόσο όχι;
H Ρόζα είναι μια νέα γυναίκα, σχετικά συντηρητική και παντρεμένη με τον Πέδρο. Κατά τη διάρκεια του έργου έρχεται αντιμέτωπη με μια σειρά γεγονότων και αποκαλύψεων που θα ανατρέψουν τη ζωή της και θα αλλάξουν μέσα σε μια στιγμή την πραγματικότητα, όπως την κατανοούσε η ίδια. Και ίσως για το λόγο αυτό, αντιστέκεται αρκετά στην κατανόηση και την αποδοχή της αλήθειας του Πέδρο. Την κατανοώ, γιατί μερικές φορές η αλήθεια μας ξεπερνάει, μας καταπίνει και για το λόγο αυτό προτιμούμε το σκοτάδι της άγνοιας.Εκεί όπου τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν ταράζει τα νερά. Μοιάζει πιο ασφαλές…
– Εσύ τι θα έκανες στη θέση της;
Όσο δύσκολο κι αν ήταν, θα έπιανα τον άνθρωπο μου, θα τον κοιτούσα στα μάτια και θα του ζητούσα τη γυμνή αλήθεια. Μια κι έξω! Το έχω κάνει άλλωστε…
– Αισθάνομαι ότι οι χαρακτήρες του έργου είναι κοντά στην πραγματικότητα. Ήταν εξ’ αρχής έτσι η γραφή του έργου; Και γενικότερα ήταν στις προθέσεις σας να είναι δύο χαρακτήρες που θα μπορούσαν να ζουν ανάμεσα μας;
Η γραφή της Πεδρέρο είναι η αλήθεια πως κρύβει μια απόλυτη αμεσότητα στο λόγο, αλλά ταυτόχρονα και μια λιτότητα. Δεν υπογραμμίζει και δεν υπερβάλλει. Κι αυτό υπήρξε ιδιαίτερα χρήσιμο για μας, γιατί πραγματικά θέλαμε αυτό το ζευγάρι να είναι ένα ζευγάρι του σήμερα. Δύο νέοι άνθρωποι, που ενώ αγαπιούνται, καλούνται να αντιμετωπίσουν τη μεγαλύτερη πρόκληση του γάμου τους, της σχέσης τους. Δεν υπάρχουν τέτοια ζευγάρια σήμερα; Νομίζω πως ναι!
– Κάποια στιγμή καλείσαι στο παιχνίδι που ξεκινάς με τον σύζυγο σου να υποδύεσαι τον Χάμφρεϊ. Πώς αντιμετώπισες αυτήν την πρόκληση;
Σαν ηθοποιός το απόλαυσα ιδιαίτερα! Μου αρέσει πάρα πολύ να μεταμορφώνομαι σε κάτι πολύ διαφορετικό από μένα. Μελέτησα τις κινήσεις του, το περπάτημα του, τα βλέμματα του και προσπάθησα να χαρώ την κρυμμένη αντρική μου φύση! Όσον αφορά στην ηρωίδα μου, επειδή ουσιαστικά ντύνεται Μπόγκαρντ, μετά από παρότρυνση του άντρα της, το κάνει με μια αφέλεια και όχι με την απόλυτη πίστη και συνέπεια. Δεν την αφορά ιδιαίτερα αυτή η μεταμόρφωση. Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι στο σύνολο της αυτή η αλλαγή ήταν μια καταπληκτική πρόκληση.
– Το συγκεκριμένο έργο μιλάει για τη διαφορετικότητα. Ακόμα συχνά τη λέξη αυτή τον τελευταίο καιρό. Πόσο, όμως, πραγματικά την έχουν αποδεχθεί οι Έλληνες; Και τελικά πόσο ρατσιστές θεωρείς πως παραμένει ακόμα η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της;
Θα ήθελα πάρα πολύ να απαντήσω πιο αισιόδοξα σ´αυτή την ερώτηση…Αλλά κατά τη γνώμη μου,η ελληνική κοινωνία, αν και έχει κάνει μικρά δειλά βήματα, στη ρίζα της παραμένει βαθιά συντηρητική. Ενα κράτος που είναι τόσο άρρηκτα δεμένο με την Εκκλησία και φυσικά δε μιλάω για το κομμάτι της πίστης, αλλά για το κομμάτι της εμμονικής προσκόλλησης σε παλαιολιθικούς κανόνες, είναι σχεδόν αδύνατον ν’ αλλάξει πεποιθήσεις. Το θέμα της ταυτότητας φύλου, των σεξουαλικών προτιμήσεων του καθενός, των συναισθηματικών αναγκών και της διαφορετικότητας, όπως θέλει να την ορίζει ο καθένας μας, οφείλουν να είναι καθαρά προσωπικές υποθέσεις και να μην αφορούν ή θίγουν κανέναν. Έχουμε δρόμο ακόμη γι’αυτό.!
– Τον τελευταίο καιρό γίνεται λόγος πολύς για την επιλογή ενός νεαρού παιδιού να αλλάξει φύλο κλπ. Ποια είναι η θέση σου σε όλο αυτό;
Έτυχε το έργο που κάνουμε να είναι πολύ επίκαιρο. Εννοώ ότι συνέπεσε με την ψήφιση νόμου για την δυνατότητα ταυτότητας των διεμφυλικών και με την επιλογή, όπως είπες, ενός νέου ανθρώπου ν’ αλλάξει φύλο. Έχω μια μικρή ένσταση, χωρίς να είμαι και απόλυτη σ’ αυτό, όσον αφορά στο πολύ νεαρό της ηλικίας για μια τέτοια απόφαση. Εννοώ ότι στην εφηβεία θέλεις οι ορμονικές εξάρσεις, η ανάγκη για επανάσταση, η ανάγκη να ανήκεις κάπου·όλα αυτά ενδέχεται να δημιουργήσουν μια πλασματική ανάγκη ενός νεαρού ατόμου για αλλαγή φύλου και ίσως μετά να το μετανιώσει. Κάθε ηλικία οφείλει να έχει και τις ελευθερίες τις οποίες μπορεί ν’ αντέξει και να διαχειριστεί. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί την πεποίθηση μου ότι ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να επιλέξει το φύλο στο οποίο νιώθει ότι ανήκει συναισθηματικά.
– Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεσαι με τη Φένια Αποστόλου. Πώς ήταν αυτή η δεύτερη στιγμή, πόσο ικανοποιημένη είσαι από το τελικό αποτέλεσμα, από τη μέχρι τώρα ανταπόκριση του κοινού, αλλά και γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να έρθει να το δει;
Όπως τα λες Κυριάκο μου, είναι η δεύτερη δουλειά μας μαζί μετά το “Other Side”,που είχε παιχτεί στο θέατρο Vault. Είναι ένας άνθρωπος πολύ εμπνευσμένος, δημιουργικός και με την ανάγκη να επικοινωνήσει τους κόσμους της και τα όνειρα της μέσω της δουλειάς της. Την εκτιμώ πάρα πολύ και δουλέψαμε υπέροχα μαζί·υπήρχε πολλή όρεξη, αγάπη, ειλικρίνεια και αλήθεια και στη σχέση μας και στις πρόβες μας. Και μάλλον όλο αυτό που σου περιέγραψα, είχε αντίκρυσμα και στη δουλειά μας, γιατί η παράσταση πάει ανέλπιστα καλά γι’αυτό και πήραμε παράταση μέχρι 14 Ιανουαρίου, ενώ ήταν να τελειώσουμε στις 10 Δεκεμβρίου. Γιατί θα πρότεινα σε κάποιον να έρθει; Γιατί, νομίζω ότι το έργο με αφορμή το θέμα της διαφορετικότητας και της ταυτότητας φύλου, εμβαθύνει πολύ περισσότερο και πραγματεύεται θέματα όπως η καταπίεση, τα όρια του καθενός σε μια σχέση, η δύναμη του κοινωνικού καθωσπρεπισμού και οι επιπτώσεις αυτού στις ζωές των ανθρώπων. Είναι έργο βαθιά ανθρώπινο, βουτάει στις διαφορές γυναικείας και αντρικής ψυχοσύνθεσης, μιλάει για την ανάγκη να διεκδικούμε την ταυτότητα μας και την ελευθερία μας. Κι όλο αυτό μέσα από το δρόμο της αγάπης…
& Περισσότερες λεπτομέρειες για το “Κάλεσμα της Λορίν” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/12/2017