Δηλώνει Rolling stone. Εχει άποψη και την εκφράζει. Από τους κορυφαίους κωμικούς της γενιάς του ο Νίκος Ορφανός αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό ως Μάρκος στη σειρά του ΜΕGA Μπαμπά μην τρέχεις. Με συμμετοχή σε παραπάνω από 30 παραστάσεις μπορεί πλέον να υπηρετεί το θέατρο και ως σκηνοθέτης.
Θέλω να αντιλαμβάνομαι το έργο μέσω της φαντασίας μου, εξομολογείται στο All4fun για το Δάφνες και Πικροδάφνες, το οποίο ανεβαίνει πλέον στην Αθήνα. Σε μια εποχή με τον αριθμό των δήθεν να μεγαλώνει αποφεύγει τις δημόσιες σχέσεις και τα χώνει στον καθωσπρεπισμό!
O φετινός του χειμώνας, πάντως, θύμισε μαραθώνιο. Από την Πέμπτη μέχρι την Κυριακή βρισκόταν στην Καρδίτσα και στον Βόλο, όπου παιζόταν το έργο, τη Δευτέρα ερχόταν στην Αθήνα για να διδάξει σε Δραματική σχολή, ενώ Τρίτη και Τετάρτη ήταν στο Λασίθι για τα γυρίσματα της πολυαναμενόμενης σειρά του ΜEGA Το Νησί, που αναμένεται να προβληθεί τη νέα σεζόν.
– Αναρωτιέμαι με τόσο φόρτο εργασίας πότε προλάβαινες και έβλεπες το σπίτι σου;
Ίσα – ίσα για ντους. Τον Φεβρουάριο, βέβαια, χτύπησα στο πόδι μου και αναγκαστικά σταματήσαμε για τρεις εβδομάδες. Έτσι έμεινα περισσότερο στο σπίτι. Τώρα επανέρχομαι δριμύτερος στην Αθήνα πλέον. Από τις 6 Μαρτίου συνεχίζουμε την παράσταση στο νέο Ελληνικό θέατρο του Γιώργου Αρμένη.
– Δε σε κουράζουν αυτές οι συνεχείς μετακινήσεις;
Μου αρέσουν. Είμαι rolling stone (σ.σ. γέλια). Χορταριάζω ακίνητος. Είναι και θέμα, βέβαια, να σου αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής. Μέσα σ? αυτά τα ατέλειωτα χιλιόμετρα με τρένα, αεροπλάνα και αυτοκίνητα ξεκουράζομαι. Μελετώ, έχω το λαπ-τοπ μου. Στο σπίτι μου δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, ενώ όταν ταξιδεύω το κάνω. Είναι κάτι σαν ανάγκη. Ίσως και γιατί εκείνη την ώρα δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω.
– Στο Δάφνες και Πικροδάφνες είσαι και ο σκηνοθέτης.
Ναι παράλληλα σκηνοθετώ και παίζω. Είναι η πρώτη μου απόπειρα σε έργο ρεπερτορίου. Έχω ανεβάσει παραστάσεις με τη θεραπευτική κοινότητα Νόστος, μια με το 10ο λύκειο Πειραιά και δύο επιθεωρήσεις. Εκεί είχα γράψει και τα κείμενα μαζί με το φίλο μου και κειμενογράφο το Δημήτρη Τσακαλία.
– Πώς βίωσες την εμπειρία σου με τον Νόστο;
Ήταν φοβερή. Πολύ διδακτική και με σκληραγώγησε. Στην αρχή ζορίστηκα μέχρι να βρω δίοδο επικοινωνίας. Με δίδαξε πολύ, όμως, ως άνθρωπο, αλλά και ως καλλιτέχνη. Δεν νοσταλγώ εκείνη την εποχή, αλλά χάρηκα πολύ που έχουν καθαρίσει κάποια από τα παιδιά και έχουν αφήσει πίσω τους τα προβλήματα τους. Ένα παιδί μου είπε μια μέρα ότι είχα χρόνια να περάσω τόσο καλά δίχως να έχω πάρει ναρκωτικά. Αυτό και μόνο με έκανε πολύ χαρούμενο. Ήταν ένα πολύ σημαντικό μάθημα ζωής για μένα.
– Πώς και αποφάσισες να μεταπηδήσεις και στην σκηνοθεσία;
Τα τελευταία χρόνια έχω δουλέψει με διάφορους σκηνοθέτες. Άρχισε να γεννιέται η ανάγκη να κοιτάω και πέρα από τον ρόλο. Να αντιλαμβάνομαι το έργο μέσω της φαντασίας μου. Οφείλεται και στο ότι υπάρχουν σκηνοθέτες που έχουν ίσως ψυχολογικά απωθημένα και δε λειτουργούν ως επαγγελματίες. Που μισούν τους ηθοποιούς και τους εξαναγκάζουν. Είναι άσχετοι. Χωρίς να έχουν παίξει ποτέ τους, μάλιστα, γίνονται δύο φορές πιο άσχετοι. Δεν βλέπουν το θέατρο ως ανάγκη. Υπάρχουν σκηνοθέτες αυτιστικοί. Το μόνο που κοιτούν είναι τον εαυτό τους. Το θέατρο είναι η παρουσίαση μιας ιστορίας. Θέλησα, λοιπόν, να παρουσιάσω αυτήν την ιστορία, όπως θα ήθελα να με σκηνοθετούσαν.
– Δε φοβάσαι μ’ αυτά που λες ότι θα μπορούσες π.χ. να χάσεις μια δουλειά;
Τα λέω, διότι δεν κάνω δημόσιες σχέσεις. Έχω πλέον τη δυνατότητα του όχι. Θα κάνω αυτό που θέλω καλλιτεχνικά στο θέατρο και στην τηλεόραση θα συνεχίσω για βιοποριστικούς λόγους. Επειδή το θέατρο το αγαπώ πολύ. Διδάχθηκα πολλά από τους ανθρώπους. Ακόμη και από άσχημες εμπειρίες σου μένει ένα θετικό δίδαγμα.
– Συνολικά έχεις συμμετάσχει σε 30 διαφορετικές παραστάσεις. Έχεις μετανιώσει για αρκετές απ’ αυτές;
Όχι, μόνο για 1-2. Ίσως τελικά είναι αναγκαίες αυτές οι δυσάρεστες εμπειρίες για να συνειδητοποιήσεις ορισμένα πράγματα. Αν δεν υποπέσεις σε λάθη δε μαθαίνεις. Αρκεί φυσικά να μην κάνεις λάθη συνέχεια.
– Φαίνεται, πάντως, πως δεν έχεις πλέον ανάγκη κανένα για να τα χώνεις έτσι εύκολα.
Να μη λέμε μεγάλα λόγια, αλλά ισχύει. Από την άλλη, βέβαια, δεν είμαστε ούτε χομπίστες, ούτε επιχειρηματίες. Είμαστε καλλιτέχνες. Αυτό που με ενοχλεί είναι όταν ακούω ορισμένους να λένε ότι κάνουν συνειδητές επιλογές στη δουλειά τους και από την άλλη δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Είναι μαγκιά και τα δύο. Να μπορείς να είσαι ανεξάρτητος και καλλιτεχνικά, αλλά και οικονομικά. Είναι πάντα στόχος η οικονομική αυτάρκεια. Για παράδειγμα δεν μπορώ, αυτό που κάποιοι ονομάζουν τέχνη για την τέχνη. Είναι αυνανιστικό. Κάθεται ο άλλος και κάνει αυτό που θέλει. Κάντο για πάρτη σου, όμως, όχι για αυτούς που θα έρθουν.
– Έχεις συμμετάσχει σε τέτοιες παραστάσεις;
Όχι, γιατί με παίρνουν χαμπάρι. Έχω πρόβλημα με τους σοβαροφανείς. Τους «φτύνω» στη μούρη. Αυτούς του πολύ κουλτουροδήθεν. Δεν μπορώ να το υπερασπισθώ. Ευτυχώς δεν με καλούν να συμμετάσχω στις παραστάσεις τους (σ.σ. γέλια).
– Δεν έχεις κανένα πρόβλημα να τα βάλεις με το συγκεκριμένο είδος θεάτρου, αλλά γενικά και με τους σκηνοθέτες.
Ναι. Είκοσι χρόνια είμαι στον χώρο. Αγωνίζομαι και θα λέω την γνώμη μου. Για παράδειγμα δεν μπορεί οι σκηνοθέτες να μιλούν και να λένε διάφορα για τους ηθοποιούς και να μην γίνεται και το αντίθετο. Οι ηθοποιοί είναι κομάντος. Είναι σαν να βρίσκονται πάντα σε ελεύθερη πτώση. Με σώμα και με χέρια. Είναι πάντα εκτεθειμένοι.
– Φέτος έκανες και ένα guest στο Μ + Μ, όπου βρέθηκες ξανά με τον Φάνη Μουρατίδη, όπως και στο Μπαμπά Μην τρέχεις. Πώς βίωσες τη νέα σας συνεργασία;
Πήγαμε πολύ καλά ξανά. Ο Φάνης είναι ένα γενναιόδωρο παιδί. Παίζει με ταπεινοφροσύνη, όχι για να σε καπελώσει. Στο Μπαμπά Μην Τρέχεις ο ένας έδινε στον άλλο και δεν κυριαρχούσε κάποιος. Γούσταρε που έπαιζε μαζί μου κι εγώ με εκείνον. Κάναμε πολύ χαβαλέ. Πολλές φορές αυτοσχεδιάζαμε και το αποδεχόταν και ο σκηνοθέτης, ο Θοδωρής Παπαδουλάκης. Σκηνές ολόκληρες, που δοκιμάζαμε και προσθέταμε δικά μας πράγματα. Ο Θοδωρής τις κρατούσε. Ηταν χαβαλετζίδικα. Περάσαμε ωραία. Ο Φάνης είναι εξαιρετικό, σπάνιο παιδί.
– Οπότε είχες και έναν επιπλέον λόγο να συμμετάσχεις φέτος στο Μ + Μ.
Ναι το έκανα και για τον Φάνη, αλλά και για τον σκηνοθέτη, τον Ανδρέα Μορφονιό με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί στο Πιο Γλυκό μου Ψέμα.
– Αν και μιλάς απαξιωτικά για πολλούς σκηνοθέτες για δύο συγκεκριμένους εκφράζεσαι με τα καλύτερα λόγια!
Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Μη με παρεξηγήσεις. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι. Υπάρχουν ωραίες προσωπικότητες ακόμα στη σκηνοθεσία.
– Σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους σου δηλώνεις ότι σου αρέσει να παίζεις στην τηλεόραση.
Η τηλεόραση είναι μια αναγκαία συνθήκη για να ζήσεις. Ανοίγει και πόρτες για άλλες παραμέτρους. Είναι και μια εκπαίδευση για το πώς είναι να στέκεσαι μπροστά στην κάμερα.
– Στο σινεμά, όμως, δεν μετράς πολλές εμφανίσεις.
Αυτό συμβαίνει διότι είναι σχεδόν σπάνιες οι ελληνικές ταινίες. Γίνονται 10-20 τον χρόνο και στις μισές ανακυκλώνονται οι ίδιοι ηθοποιοί. Οι σκηνοθέτες που κάνουν κινηματογράφο δεν βλέπουν τηλεόραση και θέατρο κατά κανόνα. Βλέπουν, λοιπόν, μια ταινία και μετά κάνουν την επιλογή των ρόλων. Για αυτό βλέπεις σε πολλές ταινίες να παίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Επειδή δεν ξέρουν άλλους ηθοποιούς.
– Πάμε και στον Μάρκο, που εκτιμώ ότι είναι ένας τους πιο ωραίους κωμικούς ρόλους στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης. Πόσα κοινά στοιχεία είχες με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα;
Ο Μάρκος ήταν πολύ δικός μου στον καμβά που είχε φτιάξει το σενάριο του Αποστόλη Τσαούσογλου. Έβαλα στοιχεία σ? αυτόν από τη λαϊκότητα που είχα γνωρίσει στη γειτονιά μου στου Ρέντη. Αυτό του λαϊκού παιδιού, που είναι τίμιος, χιουμορίστας και όχι δήθεν. Που όταν αγαπάει αληθινά, δίνει και τη ψυχή του. Μου έχουν πει όσοι μας έβλεπαν ότι άτομα σαν τον Μάρκο λείπουν πλέον.
Θυμάμαι ότι μια μέρα ένα ζευγάρι στο Πέραμα με ευχαρίστησε διότι τους θύμισα αυτό που είχαν ζήσει, όταν ήταν νεότεροι. Ηταν κομπλιμέντο για μένα. Έχουμε αλλοτριωθεί. Μου έλεγαν ότι δεν υπάρχουν πια αυτοί οι άντρες. Έχουμε γίνει όλοι φλώροι. Δε λέμε αυτό που σκεφτόμαστε, διότι φοβόμαστε ότι θα κάνουμε κακή εντύπωση. Είμαστε ψεύτες, όχι γνήσιοι. Τουλάχιστον να βρούμε κάποια στιγμή την χρυσή τομή. Όλοι το παίζουν μάγκες στο γραφείο, το παίζουν αφεντικά, αλλά στην προσωπική τους ζωή πιέζονται, ασφυκτιούν. Και ξαφνικά γίνονται υπερευαίσθητοι.
– Πάλι τα χώνεις.
Ε, έτσι είμαι (σ.σ. γέλια). Τα λέω χοντρά. Είμαι υπέρ του γιαουρτώματος. Μ’ αρέσει ο τεντιμποϊσμός. Η λεγόμενη αγνή τσογλανιά, η παλιά εφηβεία. Μερικές φορές να σπάνε οι βιτρίνες και δεν αναφέρομαι φυσικά στο να πας και να σπάσεις αυτήν ενός μαγαζιού Το εννοώ διαφορετικά. Το ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
– Όπως ασκείς εσύ κριτική, τη δέχεσαι κιόλας;
Δέχομαι κάθε γνώμη. Αρκεί να έχει επιχειρήματα. Αν έχει επιχειρήματα και έχω λάθος θα το παραδεχθώ. Αποδέχομαι τις απόψεις των άλλων, αρκεί να υπάρχει λόγος. Είμαι πρόθυμος να συζητήσω οτιδήποτε και να το αναλύσω. Γενικά, πάντως, μη νομίζεις ότι έχω κόντρες, διότι αυτό που θέλω είναι να επικεντρώνομαι στη δουλειά μου.
– Συμβαίνει συχνά στον χώρο σας να γίνονται σχέσεις μεταξύ ηθοποιών. Εσύ θα έκανες με μια συνάδελφο σου;
Είναι δύσκολο. Καταλαβαίνω βέβαια το γιατί συμβαίνει, ίσως είναι και θέμα ωραρίων, όμως δεν το ανέχομαι στον εαυτό μου. Ξέρεις οι γυναίκες είναι μεν περισσότερες στον χώρο, αλλά η ζήτηση τους είναι μικρότερη, διότι σπάνια είναι οι πρωταγωνίστριες. Επομένως τις βλέπεις και είναι κάπως. Υπάρχει ένα ζήτημα. Επίσης επειδή έχουν διαφορετικό ψυχισμό δεν είναι τόσο ευέλικτες. Εξάλλου, θα βαριόμουν συνέχεια να μιλάω για το θέατρο. Το έχω κάνει, βέβαια, στο παρελθόν, αλλά δεν σκοπεύω να το επαναλάβω.
– Μια γυναίκα φαινόμενο, πάντως, ήταν η Τιτίκα Σιριγκούλη, που υποδυόταν τη διάσημη γιαγιά σου.
Πράγματι είναι μια φοβερή προσωπικότητα. Καμία σχέση μ’ αυτό που πολλοί νομίζουν. Δε μοιάζει καθόλου μ’ αυτό που έδειχνε. Να φανταστείς τις περισσότερες άσχημες λέξεις δεν τις ήξερε. Υπήρχαν σκηνές που δυσκολευόμασταν πολύ. Είναι πολύ μορφωμένη και εκδίδει βιβλία. Είναι απίστευτος τύπος. Εξαιρετική! Γράφει για το θέατρο παλαιού τύπου. Τα συγκεκριμένα βιβλία τα εκδίδει μόνη της. Μόνο έτσι μπορείς να τα βρεις. Μόνο από την ίδια.
– Ηταν ένας ρόλος που έγραψε ιστορία.
Να σου πω, βέβαια, ότι πρώτα γράφτηκε ο ρόλος και μετά βρέθηκε. Έδεσε, όμως, γιατί ήταν μούρη.
– Δεν είναι αδικία για έναν τέτοιο ηθοποιό ν’ αναγνωρίζεται σε μεγάλη ηλικία;
Δεν ξέρω. Αν εκείνη κρίνει το αντίθετο όχι. Αν δε σε ξέρει κανείς δε σημαίνει ότι δεν είσαι καλός. Ούτε σημαίνει ότι αν είσαι διάσημος έχεις κάνει και πολύ καλή δουλειά. Αν ήταν έτσι θα ήταν ευτυχισμένοι μόνοι οι διάσημοι. Εξάλλου, μπορεί να είσαι επιτυχημένος ηθοποιός και αποτυχημένος ως άνθρωπος.
– Η σκηνοθεσία θα σε ενδιέφερε και στον κινηματογράφο;
Όχι, θέλει να μελετήσεις πολλούς τεχνικούς όρους και βαριέμαι. Αφήνω να το κάνουν άλλοι που το ξέρουν πολύ καλύτερα. Στο σινεμά πρέπει να εικονογραφείς τα οράματα με μηχανήματα, με φώτα, κάμερες. Στο θέατρο τα πράγματα είναι πιο άμεσα. Και με ενδιαφέρει περισσότερο ο ανθρώπινος παράγοντας, όπως συμβαίνει στο θέατρο.
– Δώσε μας και μια μικρή ιδέα από το Νησί της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, που συμμετέχεις και θα προβληθεί από τη νέα σεζόν στο Mega.
Βασίζεται σ’ ένα πολύ ωραίο βιβλίο και φωτίζει μια άγνωστη πλευρά της Ελλάδας. Αναφέρεται στον κοινωνικό αποκλεισμό. Είναι μια πολύ ουσιαστική δουλειά, μια σειρά εποχής που καταγράφει τα προβλήματα που υπήρχαν με τη λέπρα. Είναι η ακριβότερη παραγωγή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Θα γυριστεί και θα μονταριστεί εξ’ ολοκλήρου εκτός Αθήνας και θα έρθει έτοιμη. Τα γυρίσματα γίνονται σε πολύ ωραίο κλίμα και θα γίνει μια πολύ καλλιτεχνική δουλειά. Όπως της αξίζει δηλαδή, Αν συνεχίσει έτσι θ’ αφήσει εποχή.
– Ποιος είναι ο χαρακτήρας σου;
Υποδύομαι τον γιατρό Χρήστο Λαπάκη. Είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα. Είναι ο γιατρός που φρόντιζε τους λεπρούς. Ήταν μια μολυσματική αρρώστια που δεν είχε γίνει σαφές το πώς κολλούσες. Οι λεπροί ήταν απομονωμένοι στην Σπιναλόγκα. Από το 1957 η λέπρα θεραπεύεται, αν και σε εξαθλιωμένες κοινωνίες υπάρχουν ακόμα κάποια μεμονωμένα περιστατικά.
– Άρα ήρωας!
Ναι, με έναν τέτοιο τρόπο ναι (σ.σ. γέλια). Saviour.
– Εκτός των άλλων βρισκόσαστε και για καιρό εκτός Αθηνών.
Ναι είναι η ωραία εκεί η ζωή, το περιβάλλουν είναι ειδυλλιακό. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Να ξυπνάς το πρωί στις 6 και να βλέπεις την ανατολή στην Ελούντα. Εκτός των άλλων είναι σχεδόν μια χολιγουντιανή παραγωγή. Να σκεφτείς έχουν φτιαχτεί σπίτια, μαγαζιά όπως συμβαίνει στις αμερικάνικες παραγωγές. Στην ουσία έχουν δημιουργηθεί δύο χωριά για τις ανάγκες της σειράς.
– Όταν βρίσκεσαι εκτός Αθηνών υπάρχουν στιγμές που σου λείπει;
Όχι, ποτέ δε μου λείπει. Άλλωστε εδώ μένω πάντα. Η Αθήνα είναι στη θέση της. Δε φεύγει…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 08/03/2010