12.6 C
Athens
Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου, 2025

Η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου μιλάει στο All4fun για την παράσταση “Follicle/Θύλαξ”

Ένα χρόνο μετά το επιτυχημένο του ανέβασμα στο Bios, το έργο “Follicle/Θύλαξ” της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, λίγο πριν την ευρωπαική του περιοδεία επισκέπτεται για μια ακόμα φορά την σκηνή του Bios για 4 μόνο παραστάσεις από τις 12-15 Ιουνίου.  Η δημιουργός της παράστασης μας παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη για το Κορίτσι του έργου, για την διαφορετικότητα αλλά και για την ημερίδα που διοργανώνεται με θέματα που ξεκινούν από τον συμβολισμό και την αλληγορία (σε πρακτικό και ακαδημαϊκό επίπεδο) ως εργαλεία του πολιτικού σχολιασμού και καταλήγουν σε ζητήματα που αφορούν τον σύγχρονο δημιουργό.
 
-Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο διήγημα της Jenny Erpenbeck ώστε να το κάνετε θεατρικό; Είναι η δεύτερη φορά που καταπιάνεστε με την συγκεκριμένη συγγραφέα. Υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό στην γραφή ή στους χαρακτήρες της που σας κερδίζει;
 
Το Follicle είναι ένα εντελώς πρωτότυπο έργο. Δεν αποτελεί μεταφορά διηγήματος της Erpenbeck. Συνεπώς έχω μόνο μια φορά ασχοληθεί με θεατρική μεταφορά της J. Erpenbeck, σε προηγούμενη δουλειά μου, την Ιστορία του Γερασμένου Παιδιού.
 
-Τι σας έκανε να επιστρέψετε έναν χρόνο μετά στο <<Follicle/Θύλαξ>> ;
 
Το ότι η παράσταση ανεβαίνει ακριβώς έναν χρόνο μετά, δεν έχει κάποιο συμβολικό ή επετειακό χαρακτήρα. Απλώς επειδή θα συνεχίσει την πορεία της αλλού, θεωρήσαμε καλή ιδέα να επαναληφθεί στο BIOS απ’ όπου ξεκίνησε
 
-Υπάρχουν νέα πράγματα που περιμένουμε να δούμε;  Είχατε μια διαφορετική προσέγγιση αυτή τη φορά;
 
Όχι, δεν πρόκειται για μια νέα ματιά, με ελάχιστες τεχνικές εξαιρέσεις. Πρόκειται για επανάληψη της ίδιας παράστασης.
 
-Στην προηγούμενη δουλειά σας “Η ιστορία του γερασμένου παιδιού” αλλά και σε αυτή με το Κορίτσι, οι κεντρικοί χαρακτήρες έχουν μη αποδεκτά χαρακτηριστικά.  Βρίσκετε γοητευτικούς τους “ιδιαίτερους χαρακτήρες”;
 
Πράγματι, τον καιρό που δημιουργήθηκαν οι δύο παραστάσεις με απασχόλησε το ζήτημα των ανθρώπων που αποφεύγουν την πραγματικότητα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ωστόσο, κάθε χαρακτήρας γίνεται ιδιαίτερος όταν πέφτει πάνω του το φως του προβολέα και γίνεται το αντικείμενο εξέτασης του θεατή, του συγγραφέα, του σκηνοθέτη.
 
-Στην παράστασή σας πρωταγωνιστεί ένα “διαφορετικό” κορίτσι, που μεγάλωσε σε μία “διαφορετική” οικογένεια και έλαβε μία “διαφορετική” εκπαίδευση. Πιστεύετε ότι στην εποχή μας η έννοια της “διαφορετικότητας” πουλάει; Ποιο είναι εντέλει το “διαφορετικό”, αφού κανείς δεν είναι όμοιος με κανέναν;
 
Δεν ξέρω αν πουλάει το «διαφορετικό», γιατί ήδη ο όρος έχει αχρηστευτεί. Χρησιμοποιείται αντιθέτως για να θεμελιώσει νέα στερεότυπα και περιορισμούς. Το Κορίτσι του Θύλακα είναι διαφορετικό από τη Γιαγιά, η Γιαγιά από η Μαμά, κ.ο.κ. Δεν πρόκειται για μια ιστορία coming of age ενός «διαφορετικού», όπως το θέσατε, ατόμου. Οι διαφορές στο Follicle είναι ίσως αισθητικές, ταξικές, ηθικές.
 
-Το Κορίτσι μεγαλώνει μέσα σε μητριαρχική οικογένεια. Πιστεύετε ότι έχουν αλλάξει το κοινωνικά δεδομένα και οι δομές της οικογένειας και έχουμε επιστρέψει σε ένα πιο μητριαρχικό πρότυπο;
 
Όχι. Η Γιαγιά πρέπει να είναι άμεσα συγκρίσιμη με το Κορίτσι, το οποίο επίσης πρέπει να έχει έλλειψη ενός αντρικού προτύπου, οπότε και οι αντρικοί ρόλοι είναι ασθενέστεροι.
 
-Όπως και στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ¨ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ”, έτσι και στο δικό σας “follicle/θύλακα” η κεντρική ηρωίδα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι, όπου δεν ισχύουν οι κανόνες που ισχύουν για την υπόλοιπη κοινωνία.. Πιστεύετε πως ειδικά στην Ελλάδα απογαλακτίζονται ποτέ τα παιδιά από τα στενα όρια της οικογένειας;
 
Το μοτίβο του απομονωμένου παιδιού απαντάται συχνά στις αφηγηματικές και αναπαραστατικές τέχνες. Είτε πρόκειται για την κατ’ επιλογήν απομόνωση σ’ έναν φανταστικό κόσμο του παιδιού (Billy the Liar, Butcher Boy, ή το post-apocalyptic Gummo κ.λ.π.), είτε για κοινωνικό αποκλεισμό (What’s eating Gilbert Grape, Mirush, Speak), από το ελληνικό Έρως Εσταυρωμένος του 1901 έως το After School Specials της δεκαετίας του ’80 και του ’90 στην Αμερική, αποτελεί κοινή θεματική, διαπολιτισμική και διαχρονική. Το Κορίτσι δεν ζει σ’ ένα σπίτι που διέπεται από άλλους κανόνες. Γνωρίζει απλώς τον έξω κόσμο μέσω της απόρριψης ή της έγκρισης της Γιαγιάς. Το ίδιο λοιπόν εγκρίνει ή απορρίπτει με τα δικά της κριτήρια. Ωστόσο ο απογαλακτισμός από την ελληνική οικογένεια ασφαλώς είναι βραδύτερος και δυσκολότερος, γεγονός που ενισχύθηκε και από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
 
-Το Κορίτσι μεγαλώνει εγκλωβισμένο (σχεδόν φυλακισμένο) σε μια οικογένεια χωρίς ελευθερίες.  Πιστεύετε ότι ζούμε σε μια εποχή όπου καταπατούνται οι ατομικές ελευθερίες του καθενός μας;
 
Ναι, στο όνομα της ελευθερίας βιώνουμε τεράστια ανελευθερία. Πάντα το ζήτημα είναι ποια ελευθερία θίγεται. Παραδόξως αλλά καταφανώς υπάρχουν σωστές και λάθος, καλές και κακές, σεβαστές και διωκόμενες ελευθερίες
 
-Οταν η πρωταγωνίστρια διορθώνει τα ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά της και αντικρίζει τον κόσμο με άλλα μάτια τι βλέπει;  Άλλα μάτια, άλλο βλέμμα;
 
Το Κορίτσι δεν διορθώνει τα μάτια του για να αλλάξει τη δική του οπτική, αλλά για να κερδίσει την έγκριση της Γιαγιάς, δεν ξέρω με πόση επιτυχία.
 
-Το follicle είναι μια αλληγορία για την κοινωνική απομόνωση.  Πιστεύετε ότι είμαστε εγκλωβισμένοι στις προσωπικές μας φιλοδοξίες;  Και τι γίνεται τελικά όταν βγαίνουμε έξω στον κόσμο;
 
Είμαστε εξίσου εγκλωβισμένοι όσο και αποκλεισμένοι. Πάντως προσκρούουμε σε τοίχους που υψώσαμε ή ύψωσαν άλλοι.
 
-Υπάρχει πολιτικό σχόλιο για τις τρέχουσες εξελίξεις που συμβαίνουν ανά την υφήλιο;
 
Κάθε έργο είναι πολιτικό. Το Follicle δεν είναι λοιπόν εξαίρεση. Το πολιτικό σχόλιο είναι παρόν από τον γραπτό λόγο ως την επί σκηνής ερμηνεία της Φαίδρας Σούτου. Στις πρόβες μας πολλές φορές αναλύαμε τις σκηνές υπό το πρίσμα της ταξικής διαφοροποίησης της συγκεκριμένης οικογένειας, του γούστου της Γιαγιάς, του διάκοσμου του σπιτιού, ακόμη και των πιάτων στα «περίφημα» τραπέζια της Γιαγιάς.
 
-Δηλώνετε πρωταρχικά κινηματογραφίστρια.  Είναι στα σχέδια σας το Κορίτσι να βρει τον δρόμο του προς την μεγάλη οθόνη;
 
Ακριβώς. Η παράσταση είναι μέρος ενός διττού οπτικοακουστικού project με τελικό σταθμό την οθόνη.
 
-Παράλληλα με την παράσταση διοργανώνετε και μια ημερίδα με θέμα “Συμβολισμός και Αλληγορία. Το πολιτικό σχόλιο στις αφηγηματικές και αναπαραστατικές τέχνες καθώς και σε άλλες μορφές σύνθεσης.” Πείτε μας 2 λόγια για αυτή την ημερίδα καθώς και που αποσκοπείτε με αυτή την ανοιχτή συζήτηση.
 
Θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με εξαίρετους και αξιόλογους ανθρώπους, με σκοπό τη σκέψη και την ανταλλαγή απόψεων σε θέματα που ξεκινούν από τον συμβολισμό και την αλληγορία (σε πρακτικό και ακαδημαϊκό επίπεδο) ως εργαλεία του πολιτικού σχολιασμού και καταλήγουν σε ζητήματα που αφορούν τον σύγχρονο δημιουργό. Στην ημερίδα θα έχουμε τη χαρά και την τιμή να ακούσουμε τις σκέψεις των: Μενέλαου Καραμαγκιώλη, Γιώργου Δρίβα, Χρήστου Αλεξόπουλου, Ελίζας Γκορόγια, Αγγελικής Δαρλάση, Αδριανού Ζαχαριά, Λουίζας Κωστούλα, Ιωάννα Λευκαδίτη, Φωτεινής Παπαχριστοπούλου, Παναγιώτη Χριστόπουλου, Dr. Jamie Steele. 
 
Του Περικλή Μπίκου, 1/5/17 

Κράτα το

Κράτα το

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα