Η Ηθοποιός Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου μιλάει στο All4fun για την παράσταση «Κόκκινο Ρομάντζο» του Alexander Gelman που ανεβαίνει στο Θέατρο Φούρνος σε σκηνοθεσία των Ηλιάνας Φιλιππακοπούλου και Αποστόλη Κόκκαλη.
Το έργο του Γκέλμαν μιλά για την ανάγκη του ανθρώπου να συνδεθεί, αλλά και για το πώς το ψέμα εισχωρεί στις σχέσεις. Πώς προσέγγισες εσύ, ως σκηνοθέτρια και ερμηνεύτρια, αυτή την ισορροπία ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα επί σκηνής;
Η ανάγκη μας για σύνδεση με το Άλλο είναι παρούσα σε όλη μας τη ζωή από την αρχή έως το τέλος της. Καθένας μας πεθαίνει ολομόναχος, αλλά μέχρι τότε αντιμετωπίζουμε την αναπόφευκτη μοίρα μας ζητώντας κάποιον να μας δει αληθινά, να μας καταλάβει και να μαλακώσει τη μοναξιά της ύπαρξης μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ατόφιο και ειλικρινές από αυτή την ανάγκη. Απλώς, η λαχτάρα μας να καταργήσουμε τις αποστάσεις με τον Άλλο και η αγωνία μας μήπως αποτύχουμε σε αυτό, μας οδηγεί συχνά στο να κρύβουμε την αλήθεια μας, να την παραποιούμε και κοινώς να λέμε ψέματα. Μικρά η μεγάλα. Όμως, ποιος μπορεί να τα βάλει με την απάτη όταν πηγάζει από μια τόσο αληθινή ανάγκη; Από την άλλη κάποιος πληγώνεται ανεπανόρθωτα από αυτά τα ψέματα,τα οποία ίσως να μη συγχωρέσει ποτέ. Αυτή η ρευστή,πολύπλοκη και καθόλου απόλυτη σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα είναι που μας γοητεύει και αυτήν θέλαμε να αναδείξουμε.
Στην παράσταση βλέπουμε δύο ανθρώπους που συναντιούνται τυχαία, αλλά σταδιακά αποκαλύπτουν όλη τους την εσωτερική πάλη. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να «γυμνωθεί» ψυχικά σε έναν τόσο εκτεθειμένο διάλογο;
Η δυσκολία βρίσκεται εξαρχής στο να προσεγγίσεις με ειλικρίνεια έναν χαρακτήρα και να του επιτρέψεις να υπάρξει μέσα από το σώμα, τη φωνή και το πνεύμα σου. Εφόσον το καταφέρεις αυτό ( και είναι ένας αγώνας δύσκολος και συνεχής) τα υπόλοιπα προκύπτουν πιο εύκολα απ’όσο φαίνεται.
Το έργο γράφτηκε σε μια διαφορετική εποχή, με έντονο πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο. Με ποιον τρόπο επιχειρεί η παράσταση να συνομιλήσει με τη σημερινή πραγματικότητα και τις σύγχρονες μορφές «διάβρωσης» του ανθρώπου;
Πιστεύω πως ο πυρήνας του ανθρώπου ήταν, είναι και θα είναι ίδιος ανά τα χρόνια και τις εποχές. Ο άνθρωπος για μένα έχει διαχρονικά τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια πάθη, λαχταρά τα ίδια πράγματα και βασανίζεται από τους ίδιους φόβους. Αυτό θα αλλάξει μόνο αν κάποτε αλλάξει η θνητή του φύση. Μέχρι τότε , κάθε πραγματικότητα θα εκφράζεται διαφορετικά, αλλά η ουσία θα μένει ίδια. Έτσι, το έργο συνομιλεί αβίαστα με τη σημερινή πραγματικότητα αφού πρόκειται για ανθρώπους που πάσχουν- και αυτό θα είναι πάντα επίκαιρο. Αυτή βέβαια δεν είναι «Η αλήθεια» ,όπως λέει και ο Φέντια στο έργο, αλλά «μια αλήθεια». Η δική μου.
Ποια είναι η προσδοκία ως προς το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και στην ανταπόκριση του κοινού;
Να υπάρξουμε με ειλικρίνεια μέσα σε αυτό το σύμπαν που δημιουργήσημε.Να υπάρξει κάποιος που η ιστορία μας θα τον αγγίξει.
Το έργο έχει βαθιά υπαρξιακό πυρήνα, αλλά και τρυφερότητα, χιούμορ, ερωτισμό. Πώς ισορροπείς σκηνοθετικά ανάμεσα σε αυτά τα διαφορετικά συναισθηματικά επίπεδα χωρίς να χαθεί η αλήθεια της σχέσης των δύο ηρώων;
Από τη στιγμή που τίποτα δεν γίνεται «για να γίνει»,δεν υπάρχει κανένα ς κίνδυνος να χαθεί καμιά αλήθεια. Όλες αυτές οι ποιότητες υπάρχουν και συνυπάρχουν στη ζωή. Και αφού η τέχνη μιμείται τη ζωή, δε χρειάζεται να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα συναισθήματα και τις καταστάσεις. Απλώς να τα αφήσουμε να υπάρξουν.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ