Sold out από την πρώτη παράσταση και για κάθε παράσταση, το ΕΙΜΑΙ Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ αποτελεί ένα φαινόμενο, δημιουργημένο από νέους και μυστήριους δημιουργούς, για να ταράξει τα νερά με λίγες ακόμη παραστάσεις στο ΠΛΥΦΑ.
Από τη σπίθα του “K” εξ’ Αγγλίας, περνάει στους πολυμορφικούς ήχους του Wolfgang in London, στη γλυπτική χορογραφία της Νίνας Φραντζεσκάκη για να πλαστεί υπό τη σκηνοθεσία του Ρηγίνου Ρηγίνου, καθώς διευθύνει τους Χριστίνα Σωτηρίου, Δένια Μιμερίνη και Χρήστο Τζοβάρα ανάμεσα σε ένα πλήθος πολυτάλαντων διεθνών συντελεστών, για να φέρουν στο φως τον μύθο του Μινώταυρου, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
“Εμείς είμαστε ο λαβύρινθος, εμείς το τέρας, και εμείς ο ήρωας. Η πορεία μέσα από τον λαβύρινθο είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα πιο σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μας για να βρούμε την αλήθεια μας.”
Μιλήσαμε στη δημιουργική ομάδα της Darkplay Theatre, για να μας ξετυλίξουν τον προσωπικό τους “Μίτο” και να μας ξεναγήσουν σε αυτή τη νέα μορφή θεάτρου.
Από την πρεμιέρα μέχρι σήμερα, η παράσταση είναι μονίμως sold out. Πώς νιώθεις αυτή την επιτυχία; Ήταν κάτι που περιμένατε; Πού νομίζεις ότι οφείλεται;
Αυτό που ζούμε είναι τρελό! Από την αρχή πιστεύαμε πολύ στο project, αλλά το ότι είναι μονίμως sold out ξεπερνάει κάθε φαντασία. Είναι μια φοβερή αίσθηση να βλέπεις τον κόσμο να συνδέεται τόσο έντονα με αυτό που φτιάξαμε, και νιώθω περήφανος για όλη την ομάδα. Δε θα πω ότι το περίμενα, αλλά το ήθελα με όλη μου την ψυχή. Ξέραμε ότι κάναμε κάτι αυθεντικό και δυνατό, και είναι απίστευτο να βλέπουμε αυτή την ανταπόκριση.
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Γιατί ο συγκεκριμένος μύθος; Τι τον κάνει ανοιχτό για μια διαδραστική, πολυμεσική θεατρική προσέγγιση;
Η καλλιτεχνική μου ταυτότητα βασίζεται στο να παίρνω αρχαίους μύθους και folk ιστορίες από διάφορες κουλτούρες και να τους δίνω νέα πνοή μέσα από σύγχρονες, δημιουργικές μεθόδους. Για μένα, είναι καθοριστικό να υπάρχουν σημεία αναφοράς που επιτρέπουν στο κοινό να κατανοεί το περιβάλλον και την προσέγγιση κάθε σκηνής, καθώς δουλεύω κυρίως με σωματική έκφραση και χρησιμοποιώ ελάχιστο κείμενο. Όταν ο artistic director του project (K) με προσέγγισε, ήξερε ακριβώς τι ήθελε: αυτόν τον μύθο, γιατί λέγεται πως είναι η αρχή των πάντων. Η δραματουργική μου σύλληψη στηρίχτηκε στη θέση του θεατή και τη δυναμική σχέση του με τους καλλιτέχνες. Χωρίς αυτή την αλληλεπίδραση, δε θα υπήρχε χώρος για διάδραση ή χρήση πολυμέσων. Όμως, με αυτόν τον μύθο, όλα έδεσαν φυσικά. Η ιστορία ζωντανεύει όταν ο θεατής συμμετέχει ενεργά, και τα πολυμέσα απλώς ενισχύουν αυτή τη μοναδική εμπειρία!
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Πώς εμπλέκεται ο κόσμος σε όλο αυτό;
Το κοινό καθορίζει το έργο, ο κάθε θεατής έχει διαφορετική οπτική και βλέπει μια άλλη εικόνα, η ενέργεια και η συνύπαρξή τους με τους καλλιτέχνες δημιουργεί τη σκηνική ενέργεια και φορτίζει συναισθηματικά την κάθε σκηνή.
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Παίζεις τον Ποσειδώνα. Πώς είναι να παίζεις έναν τόσο επιβλητικό ρόλο, έναν ρόλο–κλειδί στην ιστορία (εκείνος που κινεί υποδόρια τη συνθήκη) και φυσικά έναν ρόλο παραδοσιακά του αντιθέτου φύλου;
Για μένα ο ρόλος του Ποσειδώνα ήταν πρόκληση. Κι αυτός ήταν κι ο λόγος που δέχτηκα να παίξω τον συγκεκριμένο ρόλο, γιατί αυτό που με ενδιαφέρει ως ηθοποιό είναι να προσεγγίζω χαρακτήρες, που στην αρχή δεν έχω ιδέα για το πώς θα καταφέρω να τους ενσαρκώσω. Ειδικά στην περίπτωση του Ποσειδώνα, που πρόκειται και για χαρακτήρα αντιθέτου φύλου, αλλά και έναν χαρακτήρα θεϊκής υπόστασης, ισχυρό, ανίκητο και επιβλητικό. Το γεγονός ότι ερμηνεύεται από γυναίκα αναδεικνύει άλλες πλευρές της εξουσίας και της κυριαρχίας, μακριά από τα στερεότυπα. Καλλιτεχνικά με ιντριγκάρει αυτό, γιατί μέσα από τέτοιους ρόλους νιώθω ότι εξελίσσομαι, που απέχουν από το comfort zone μου, κι η αναζήτηση της ενέργειας και της παρουσίας, που θα μπορούσε να έχει ο Ποσειδώνας στην παράσταση, καθώς είναι μια μυθική μορφή, κυρίαρχος των υδάτων, ήταν και η πιο δημιουργική διαδικασία.
Πέραν αυτού, το έργο με τον τρόπο που παρουσιάζεται, με την αλληλεπίδραση με το κοινό κάνει την όλη διαδικασία ακόμη πιο ελκυστική και τον Ποσειδώνα πιο άμεσο κι ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα και απόμακρο.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
Στον ρόλο της Πασιφάης που βρίσκεται αντιμέτωπη με την τρέλα, αλλά και τη δικαιοσύνη, ανοίγεσαι σε πολλά ενδεχόμενα. Πες μας την εμπειρία σου, πώς είναι κάθε παράσταση να είναι διαφορετική, πώς είναι αυτή η εμπειρία για έναν ηθοποιό;
Νομίζω πως έχουμε καταφέρει σε αυτή την παράσταση να πραγματώσουμε ένα από τα βασικά στοιχεία του θεάτρου «το μοναδικό», που συμβαίνει μία φορά και μετά πεθαίνει για πάντα… Νομίζω πως ο Ρηγίνος με τον τρόπο που έδωσε σάρκα και οστά στην ιδέα και την έκανε παραστάστιμο υλικό πέτυχε ακριβώς μια ενορχήστρωση που προσφέρει την μοναδικότητα της εμπειρίας από πρόσωπο σε πρόσωπο, από ηθοποιό σε ηθοποιό και από παράσταση σε παράσταση και αυτό είναι μαγικό! Προσωπικά μιλώντας για την Πασιφάη, είναι τεράστιο δώρο να την ενσαρκώνω σε τέτοιο πλαίσιο, όπου κάθε εβδομάδα η performance είναι στο εδώ και το τώρα, ενσωματώνοντας τις ενέργειες των ανθρώπων τόσο του cast όσο και του κοινού, τις ενέργειες του χώρου, του καιρού, όλα! Είμαι τρελή; Πιθανόν! Η αίσθηση όμως της ελευθερίας που βιώνουμε συλλογικά, οδηγεί σε λύτρωση και σε τέτοιο καλλιτεχνικό οργασμό που δεν υπάρχει χώρος για άγχος αποτελέσματος, όλα είναι πιθανά και θεμιτά… ΜΕΘΕΞΙΣ! Ναι αυτή είναι η λέξη! Να απεκδυόμαστε έστω για μερικά λεπτά το καθημερινό μας σώμα και την ψυχή μαζί με τα ό,τι τα βαραίνει και να τα ελευθερώνουμε κοιτώντας στο φως… του προβολέα… του φεγγαριού! Κοινό και performers, καθώς στην παράστασή μας είναι και τα δύο στην ίδια πλευρά. Για να δούμε τι θα μας συμβεί την επόμενη Πέμπτη…
ΔΕΝΙΑ ΜΙΜΕΡΙΝΗ
Πώς είναι να δουλεύεις μια χορογραφία και κινησιολογία, που καποιες φορές συμπεριλαμβάνει και το κοινό; Αυτό εμπεριέχει μέσα του και απρόοπτα;
Σίγουρα, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά της. Ο παράγοντας του κοινού έχει μεγάλη βαρύτητα στη συγκεκριμένη παράσταση. Όσο και να προσπαθήσεις να τα υπολογίσεις όλα στη διαδικασία της δημιουργίας, η αντίδραση των θεατών είναι μια απρόβλεπτη μεταβλητή. Για παράδειγμα, σε μεγάλο μέρος του έργου το κοινό έχει την επιλογή του πού θα στέκεται στον χώρο, αν θα είναι όρθιο ή αν θα κάθεται, πράγμα το οποίο αποτελεί μεγάλη πρόκληση για το πώς θα στηθούν οι χορογραφίες και οι εικόνες που θέλουμε να δημιουργήσουμε.
Η φράση «πού είναι τώρα το κοινό;» ήταν ο μόνιμος προβληματισμός μου στις πρόβες. Μέχρι που συνειδητοποίησα πως αυτή ακριβώς η έννοια της διαφορετικής προοπτικής, τελικά καταλήγει σε μια διαφορετική εμπειρία της παράστασης για κάθε θεατή, ο δικός του προσωπικός «λαβύρινθος». Νομίζω πως εκεί έγκειται και η ιδιαιτερότητα της παράστασής μας και είναι ένας από τους λόγους που με ενθουσιάζει αυτό το είδος θεάτρου.
ΝΙΝΑ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ
Πρόκειται για ένα αρκετά νέο είδος θεάτρου στην Ελλάδα. Μέχρι στιγμής πώς έχει ανταποκριθεί ο κόσμος;
Ναι, είναι αλήθεια ότι αυτό το είδος θεάτρου είναι ακόμα νέο στην Ελλάδα, αν και σίγουρα έχουν υπάρξει αντίστοιχες παραστάσεις. Ωστόσο, θα τολμήσω να πω ότι η σύνθεση που παρουσιάζουμε εμείς είναι κάτι που το ελληνικό κοινό βιώνει για πρώτη φορά. Η ανταπόκριση είναι πραγματικά συγκινητική και γεμάτη ενθουσιασμό. Κάθε φορά που ανεβάζουμε την παράσταση, δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα και τα συστήνουμε σταδιακά στο κοινό. Αυτό που μας γεμίζει χαρά είναι ότι βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να θέλουν να συμμετέχουν ενεργά και να γίνονται μέρος της εμπειρίας. Είναι απίστευτο να βλέπεις τον κόσμο να αγκαλιάζει κάτι τόσο καινούργιο με τόση θέρμη!
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Η μουσική της παράστασης παίζει καθοριστικό ρόλο στην ίδια τη δραματουργία της, σε συνδυασμό με τον ηχητικό σχεδιασμό, αποτελεί κλειδί στην αφήγηση της ιστορίας. Πώς γίνεται ένας συνθέτης κομμάτι της αφήγησης; Ποια ήταν η εμπειρία σας κατά τη δημιουργία της μουσικής επένδυσης;
Κατά την εμπειρία μου, οποιοσδήποτε ήχος μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία αν τον ακούσεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Γεννήθηκα και έχω ζήσει στο Λονδίνο το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Υπήρξε μια περίπτωση σε νεαρή ηλικία όταν ταξίδευα με το τρένο του μετρό. Πήρα το ρυθμικό μοτίβο των κινήσεων του τρένου και το συνδύασα με τον ρέοντα ρυθμό των συνομιλιών λευκού θορύβου από τους άλλους επιβάτες. Στη συνέχεια άρχισα να κατασκευάζω διάφορες πιθανές αφηγήσεις που θα ταίριαζαν σε αυτή τη συγκεκριμένη αντιπαράθεση ατμόσφαιρας, περιβάλλοντος και ήχου.
Δεν μπόρεσα να παρευρεθώ ούτε να δω τις πρόβες, οπότε αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση. Ωστόσο, η συλλογική προσπάθεια της ομάδας της παραγωγής και η ανάδραση, βοήθησαν πάρα πολύ, επιτρέποντάς μου να παράγω ατμόσφαιρες και να συνεισφέρω με μερικά από τα τραγούδια που ακούτε στην παράσταση από το μουσικό καλλιτεχνικό μου project LAZURAY (@lazurayofficial) που ταίριαζαν στην αφήγηση του «I Am The Labyrinth», πράγμα που ήταν εξαιρετικά αποδοτικό.
WOLFGANG IN LONDON
Το έργο βασίζεται κατά πολύ στη διαδραστική εμπειρία με το κοινό, που μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη του έργου. Πώς νιώθεις με τη συμμετοχή του κοινού σε όλο αυτό; Σε κάνει να νιώθεις δραματουργικά ευάλωτος ή αντίθετα είναι ένα ρίσκο που ισχυροποιεί;
Δε νιώθω καθόλου ευάλωτος. Αντιθέτως, πιστεύω ότι δημιουργήσαμε κάτι ανοιχτό και αληθινό για το κοινό. Η αλληλεπίδρασή τους με το έργο είναι ουσιαστική, περιμένουμε τη δική τους αντίδραση στη δική μας δράση, κάτι που κάνει όλη την εμπειρία πιο δυναμική. Ναι, υπάρχει ρίσκο, αλλά αυτό το ρίσκο μας ενδυναμώνει. Παρ’ όλα αυτά, δε θα έλεγα ότι μας κάνει ισχυρούς, μας φέρνει στην ίδια θέση με τον θεατή. Για εμάς, η αντίδραση του κοινού είναι εξίσου σημαντική με τη δική μας παράσταση. Την παρατηρούμε με τον ίδιο τρόπο που εκείνοι παρακολουθούν εμάς, κι έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται. Αυτό προσθέτει ροή και καθαρότητα, διατηρώντας παράλληλα το βάθος της αρχικής ιδέας.
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Ποιες ήταν οι κύριες προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσετε ως ομάδα;
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν αναμφίβολα ο χρόνος, και το γεγονός ότι έπρεπε να δουλέψουμε με μια τελείως διαφορετική θεατρική προσέγγιση από αυτή που ήμασταν συνηθισμένοι. Η δημιουργική ομάδα είχε το δύσκολο έργο να συντονίσει 20 καλλιτέχνες με διαφορετικές ταχύτητες, με στόχο να φτάσουμε όλοι στην ίδια “συχνότητα”. Πρέπει να πω ότι είμαι απίστευτα ευγνώμων στους συνεργάτες μου. Η κινησιολόγος Νίνα Φραντζεσκάκη έδωσε μορφή στις εικόνες που είχα στο μυαλό μου, ο Artistic Director (K) με εμπιστεύτηκε και μου ανέθεσε τη δημιουργία και σκηνοθεσία, η Νίνα Σωτηροπούλου, βοηθός σκηνοθέτη, συντόνισε με απόλυτη μαεστρία την ομάδα (και κυρίως εμένα!), ενώ ο Wolfgang in London έδωσε τη μουσική ψυχή στην παράσταση. Κάθε συντελεστής έπαιξε τον ρόλο του στο να πάρει σάρκα και οστά το όραμά μου.
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Πες μας λίγο για τον εαυτό σου, ερχόμενος από Ολλανδία, επέστρεψες Αθήνα και αυτό είναι το ντεμπούτο σου πίσω στα εγχώρια. Πώς είναι αυτή η μετάβαση;
Η επιστροφή μου στην Αθήνα μετά από την Ολλανδία ήταν ένα είδος επανεκκίνησης. Ερχόμενος από ένα περιβάλλον με έντονο πειραματισμό και πολυπολιτισμικές επιρροές, η μετάβαση είχε προκλήσεις αλλά και μια αίσθηση οικειότητας. Το να επιστρέφω για να κάνω το ντεμπούτο μου στην εγχώρια σκηνή ήταν συναρπαστικό, γιατί ήθελα να φέρω μαζί μου όσα έμαθα στο εξωτερικό αλλά και να τα συνδέσω με τις ρίζες μου.
Η Αθήνα έχει μια ενέργεια που πάντα με τραβούσε, και τώρα νιώθω ότι μπορώ να συμβάλλω κι εγώ στο καλλιτεχνικό της τοπίο με έναν νέο, φρέσκο τρόπο. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τόσο στο “I am the Labyrinth,” την παράσταση που σκηνοθετώ στην ΠΛΥΦΑ κάθε Τέταρτη, όπου το κοινό καλείται να γίνει μέρος της αφήγησης, όσο και στην “Ανδρομάχη,” τη δεύτερη παράστασή μου αυτή την περίοδο, που ανεβαίνει κάθε Πέμπτη επίσης στην ΠΛΥΦΑ, δίνοντας μια σύγχρονη ματιά στις προκλήσεις της ταυτότητας και του ξεριζωμού.
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Πώς είναι να δουλεύεις με μια πολυπολιτισμική ομάδα; Αποτελεί αυτό μια ένδειξη μιας νέας σελίδας στα αθηναϊκά δρώμενα; Γινόμαστε πλέον πιο ανοιχτοί στον πολιτισμό;
Από την ακαδημαϊκή μου πορεία έχω μάθει να εργάζομαι σε πολυπολιτισμικές ομάδες, έχοντας σπουδάσει και εργαστεί στην Αγγλία και το Άμστερνταμ. Ήταν πάντα ένα φυσικό περιβάλλον για μένα. Το πιο ενδιαφέρον με αυτές τις ομάδες είναι ότι κάθε καλλιτέχνης φέρνει το δικό του “χρώμα” και συμβάλλει στη δημιουργία ενός έργου που γίνεται πολυδιάστατο και μοναδικό. Η αθηναϊκή σκηνή ήταν ανέκαθεν ανοιχτή σε διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά τώρα η επικοινωνία με το κοινό είναι πιο άμεση και έντονη. Βλέπουμε να διαμορφώνεται ένα νέο σκηνικό, όπου η τέχνη γίνεται πιο προσβάσιμη και ανοιχτή σε διαφορετικές κουλτούρες, και αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό.
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Τελικά τι βρίσκεται στο τέλος του Λαβύρινθου;
Στο τέλος του λαβύρινθου δε βρίσκεται κάτι εξωτερικό· βρίσκεται ο εαυτός μας, μόνος και γυμνός απέναντι στους φόβους, τις σκέψεις, την κοινωνία, τα “πρέπει” και τα “μη”, την αποδοχή και την απόρριψη. Εμείς είμαστε ο λαβύρινθος, εμείς το τέρας, και εμείς ο ήρωας. Η πορεία μέσα από τον λαβύρινθο είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα πιο σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μας για να βρούμε την αλήθεια μας.
ΡΗΓΙΝΟΣ ΡΗΓΙΝΟΥ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 20/10/2024
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ