19.4 C
Athens
Σάββατο, 18 Οκτωβρίου, 2025

Η Φωτεινή Παπαθεοδώρου μιλάει στο All4fun για την “Αλεξάνδρεια”

Συχνά συμβαίνει ρόλοι, όπως η Πελαγία στο Grand Hotel να δείχνουν είτε αδιάφοροι, είτε διεκπεραιωτικοί. Αλλά αυτό δε συμβαίνει σε κανένα σημείο για τη Φωτεινή Παπαθεοδώρου, η οποία έχει καταφέρει να συναρπάσει με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, χαρίζοντας μας πολλές όμορφες τηλεοπτικές στιγμές.

Και από τη νεαρή φτωχή προσφυγοπούλα στην επιτυχημένης σειράς του Alpha, που συνεχίζεται φέτος για 2η σεζόν, αναμένει εναγωνίως το θεατρικό της ντεμπούτο. Θα είναι μάλιστα και πάλι σε μια καλλιτεχνική δημιουργίας εποχής, αφού η “Αλεξάνδρεια” της Ζέτης Φίτσιου σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού εξελίσσεται τη δεκαετία του 30 και θα πάρει σάρκα και οστά τις προσεχείς ημέρες στο Θέατρο Παλλάς. Μας μίλησε μεταξύ άλλων για αυτή τη νέα πρόκληση στην καριέρα της, για τον ρόλο της, αλλά και για τη συνεργασία με τους συναδέλφους της και το σκηνοθετικό τιμ.

Πόσο πολύ ανυπομονείς για την θεατρική σου πρεμιέρα στην Ελλάδα;

Νιώθω ενθουσιασμό και φυσικά, λίγο άγχος. Αλλά από το καλό το άγχος, αυτό που με κρατάει ζωντανή, σε εγρήγορση. Είναι η πρώτη μου επαγγελματική θεατρική εμφάνιση στην Ελλάδα και μόνο το ότι θα γίνει στο Πάλλας, με αυτή την ομάδα και αυτό το έργο, κάνει την εμπειρία αυτή ξεχωριστή. Η Αλεξάνδρεια δεν είναι απλώς μια ωραία παράσταση, έχει ψυχή, μιλά για τον άνθρωπο, για τον έρωτα, για την αλλαγή, για το πέρασμα από τον έναν κόσμο στον άλλον. Και το να είμαι μέρος αυτής της αφήγησης, με ανθρώπους που θαυμάζω, είναι πραγματικά μεγάλη τιμή. Οπότε ναι, ανυπομονώ πολύ και ελπίζω το κοινό να ταξιδέψει μαζί μας στην Αλεξάνδρεια.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου και τι πρόκειται να δούμε στο Παλλάς;

Υποδύομαι την Αριέττα Σαργίνη, μια νέα γυναίκα της αλεξανδρινής κοινωνίας, γεμάτη ζωή, έρωτα και άποψη. Έχει μεγαλώσει μέσα στα προνόμια, αλλά δεν είναι καθόλου επιφανειακή· είναι αυθόρμητη, ερωτευμένη, τολμηρή και ξέρει πολύ καλά τι θέλει. Δεν φοβάται να πάει κόντρα σε ό,τι “πρέπει”, όταν πιστεύει βαθιά σε κάτι. Έχει μια παιδικότητα που συνυπάρχει όμορφα με μια απροσδόκητη ωριμότητα.

Στο Παλλάς, το κοινό θα ταξιδέψει στην Αλεξάνδρεια του Μεσοπολέμου· μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις και ομορφιά, όπου συναντιούνται πολιτισμοί, έρωτες, γλώσσες και μουσικές. Η Αλεξάνδρεια γίνεται σχεδόν ένας ζωντανός χαρακτήρας με ψυχή — μιλάει για τον έρωτα, τις αλλαγές, τη ζωή την ίδια. Και το πιο όμορφο; Δεν μένει μόνο στην εποχή της, αλλά κουβαλάει κάτι διαχρονικό.

Πόσα κοινά στοιχεία και πόσες διαφορές θα έχει η παράσταση σε σχέση με το κείμενο της Ζέτης Φίτσιου;

Η Ζέτη Φίτσιου και ο Φωκάς Ευαγγελινός έχουν συνεργαστεί από την αρχή πολύ στενά. Όταν ξεκινήσαμε πρόβες, αφιερώσαμε αρκετό χρόνο στο να διαβάσουμε όλοι το κείμενο, μαζί με την Ζέτη, ώστε να γίνουν οι κατάλληλες προσαρμογές. Είμαστε πιστοί στο κείμενο της Ζέτης, αλλά ταυτόχρονα η ίδια είναι συχνά δίπλα μας, στις πρόβες, και δουλεύουμε μαζί τις αλλαγές, προσαρμόζοντας το κείμενο εκεί που χρειάζεται. Είναι σαν μια συνεχής συνομιλία μεταξύ κειμένου, σκηνοθέτη και ηθοποιών, με στόχο να φτάσουμε στο ιδανικό αποτέλεσμα.

Έχουμε συνηθίσει σε άλλα πόστα τον Φωκά Ευαγγελινό. Πώς είναι τώρα ως σκηνοθέτης;

Είναι τεράστια η χαρά μου να συνεργάζομαι με τον Φωκά Ευαγγελινό. Από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς, νιώθεις σαν να τον ξέρεις χρόνια. Δημιουργεί ένα περιβάλλον γεμάτο σεβασμό και ζεστασιά, όπου κάθε πρόβα είναι ταυτόχρονα δημιουργική και απολαυστική. Η ευαισθησία του και ο τρόπος που βλέπει τους ανθρώπους γύρω του, σε κάνουν να θέλεις να δώσεις το καλύτερό σου και να το απολαύσεις ταυτόχρονα. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η ενέργεια θα περάσει κατευθείαν στο κοινό, γιατί, όπως ξέρουμε όλοι, ο Φωκάς γνωρίζει ακριβώς πώς να φτιάξει ένα show που μένει αξέχαστο.

Γενικότερα μιλάμε για ένα καστ υψηλών προδιαγραφών. Πώς έχεις βιώσει αυτή τη συνεργασία;

Ήδη στις έξι εβδομάδες που κάνουμε πρόβες για την Αλεξάνδρεια, νιώθω πως έχω μάθει πολλά από τους συναδέλφους μου. Και δεν μιλάω μόνο για τους πιο καταξιωμένους ηθοποιούς της ομάδας· ακόμα και τα νεότερα παιδιά δείχνουν έναν επαγγελματισμό και μια αφοσίωση που σε εμπνέει και σε εξελίσσει. Υπάρχει μια ωραία ενέργεια ανάμεσά μας — κάτι που δεν είναι πάντα αυτονόητο. Όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν, όλα κυλούν φυσικά και δημιουργικά. Νομίζω όλοι νιώθουμε πως συμμετέχουμε σε κάτι πραγματικά όμορφο.

Πόσα κοινά στοιχεία βλέπεις στο σήμερα με το προσφυγικό ζήτημα σε σχέση με το προσφυγικό ζήτημα της εποχής που διαδραματίζεται το έργο; 

Οι άνθρωποι μπορεί να αλλάζουν εποχή, χώρα ή γλώσσα, θρησκεία, αλλά η αγωνία του ξεριζωμού μένει ίδια — να αφήνεις πίσω τη ζωή σου, τις ρίζες σου, και να προσπαθείς να σταθείς ξανά σε έναν νέο τόπο.

Στην Αλεξάνδρεια της δεκαετίας του ’30, όπου διαδραματίζεται το έργο, συνυπάρχουν πολιτισμοί, θρησκείες, έρωτες — κι όμως, πίσω από τη λάμψη υπάρχει πάντα αυτή η αίσθηση του “προσωρινού”, της ανασφάλειας, του φόβου μήπως χαθεί ό,τι αγαπάς.

Η ιστορία αυτή, πέρα από τον έρωτα, μιλάει βαθιά για την ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου. Όταν απομακρύνεσαι από έναν τόπο, κάτι μέσα σου τον εξιδανικεύει· γίνεται ανάμνηση, μυρωδιά, νοσταλγία. Κι αυτή η αίσθηση του “ανήκειν” ή του “μη ανήκειν” είναι διαχρονική — αφορά όλους μας, ειδικά σήμερα, που βλέπουμε ξανά ανθρώπους να ξεριζώνονται, να χάνουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους.

Όταν βλέπουμε τις απάνθρωπες εικόνες της γενοκτονίας στη Γάζα, συνειδητοποιούμε πως η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται. Κι εκεί καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να θυμόμαστε — να κρατάμε ζωντανή την ανάμνηση της Αλεξάνδρειας, αλλά και όλων των χαμένων πατρίδων που κουβαλάμε μέσα μας.

Όπως και στην τηλεόραση, έτσι και στο θέατρο συμμετέχεις σε μια δουλειά εποχής. Πόσο σε ενθουσιάζει αυτό και πόσο το επιζητάς;

Αυτό που επιζητώ ως ηθοποιός είναι η δυνατότητα να ζήσω μέσα από χαρακτήρες με διαφορετικές εμπειρίες και κοσμοθεωρίες. Η Αλεξάνδρεια των 30s και το Grand Hotel του 1925 έχουν περίπου μια δεκαετία διαφορά, αλλά οι χαρακτήρες που υποδύομαι διαφέρουν πολύ μεταξύ τους.

Η Αριέττα, για παράδειγμα, προέρχεται από μια άλλη κοινωνική τάξη σε σχέση με την Πελαγία: είναι πλούσια, έχει μάθει “γαλλικά και πιάνο”, δεν έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες και η ζωή της μοιάζει “ονειρική”. Φοράει τα πιο ακριβά ρούχα, παίρνει το χώρο που της αναλογεί και δεν κρύβεται. Είναι ήδη ερωτευμένη με τον άνδρα που ήθελε η οικογένειά της να παντρευτεί, και αυτό της δίνει μια ελευθερία, ένα θάρρος και μια αυτοπεποίθηση που τη διαφοροποιούν τελείως από την φτωχή, κακοποιημένη, προσφυγοπούλα που είναι η Πελαγία. 

Οπότε σαν χαρακτήρες διαφέρουν πολύ μεταξύ τους και έτσι η κάθε μία είναι μια διαφορετική πρόκληση για μένα. Παρόλο αυτά, κάτι μέσα μου θέλει την επόμενη δουλειά μου να βασίζεται στο σήμερα — ένα σύγχρονο έργο που να με προκαλεί διαφορετικά και να με φέρνει πιο κοντά στον δικό μου κόσμο.

Επιπλέον θεωρείς ότι είσαι ένα πρόσωπο που παραπέμπει σε άλλες εποχές ή όχι; Κι αν ναι, τι είναι αυτό που βλέπουν σε σένα και σε συνδέσουν με παλαιότερες εποχές;

Ίσως, κάποιες φορές, να υπάρχει κάτι σε μένα που παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές. Ο τρόπος που βλέπω ή νιώθω τα πράγματα, η ηρεμία και η ευγένεια που φέρει η παρουσία μου ή ακόμα και οι αγγλικές μου επιρροές, πιθανόν κάνουν κάποιους να νιώθουν ότι υπάρχει κάτι λίγο ξένο, απροσδιόριστο, σχεδόν από άλλη εποχή. 

& Αναλυτικές πληροφορίες για την Αλεξάνδρεια ΕΔΩ

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 15/10/2025

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα