Ενδεχομένως να έχει συμβεί σε όλους. Όταν θες να χαρείς την αγάπη σου και δεν βρίσκεις τον χώρο για να τα καταφέρεις. Και εκεί που λες ότι πέτυχες τον στόχο σου, έρχονται οι ανατροπές. Tέτοιες καθημερινές ιστορίες σε μια απόλυτα ρεαλιστική Αθήνα συνθέτουν την ταινία μικρού μήκους “In Public” της Μαρίας Λίγκου και της Στέβης Παναγιωτάκη.
Διανθισμένες φυσικά με χιούμορ, ευχάριστη διάθεση και τους Κώστα Γάκη, Αγγελίνα Παρασκευαϊδη να συναντιούνται και κινηματογραφικά μετά την εξαιρετική θεατρική τους συνεργασία στον «Διχοτομημένο Υποκόμη»
Το “In Public” πήρε μια από τις τρεις πρώτες θέσεις στο φεστιβάλ του AltCineAction (συμμετείχαν συνολικά 48 ταινίες), προκαλώντας τη μεγάλη χαρά των δύο κοριτσιών, που το σκηνοθέτησαν και μοιράστηκαν τη χαρά τους με το All4fun.
– Πώς ξεκίνησε η ιδέα για την ταινία;
Μ: Η ταινία είναι αυτοβιογραφική! (σ.σ γέλια). Φαντάζομαι μια παρόμοια ιστορία έχουμε ζήσει όλοι μας πάνω κάτω… Οι πρωταγωνιστές δεν είναι 17χρονα παιδιά, που σε αυτήν την περίπτωση μια τέτοια ιστοριούλα θα φάνταζε πολύ συνηθισμένη, αλλά είναι μεγάλοι άνθρωποι, γύρω στα 30, που η κατάσταση τους δεν τους επιτρέπει ούτε τον έρωτά τους να χαρούν. Δε θέλαμε να κάνουμε κάποιο φοβερό σχόλιο πάνω στην «απόγνωση του έρωτα και στις καταστροφικές συνέπειες της κρίσης», απλά με αφορμή μια τέτοια ιστορία λίγο ελαφριά να δείξουμε λιγάκι τι τραβάμε όλοι μας αυτές τις μέρες σε αυτή τη χώρα! Για μένα όλο αυτό είναι κάπως ειρωνικό! Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε η ιδέα και με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων, φίλων και καθηγητών, μετά από ένα διάστημα καταλήξαμε σε αυτό το σενάριο. Στα γυρίσματα μάθαμε πολλά αν σκεφτούμε ότι η ταινία έχει πολλές εναλλαγές χώρων, είναι σχεδόν όλα εξωτερικά, οπότε και στη διαδικασία των γυρισμάτων είχαμε διάφορες δυσκολίες που μας δίδαξαν πολλά όσον αφορά στο πρακτικό του θέματος!
Σ: Όντως η βασική ιδέα υπήρχε ήδη από τη Μαρία. Θυμάμαι μιλούσε γι’ αυτή την ιστορία από όταν την πρωτογνώρισα, μήνες πριν τελικά καθίσουμε να γράψουμε το σενάριο! Ήταν αστεία και την έλεγε με πολύ πάθος (σ.σ. γέλια)… Ε, και όταν τελικά έπρεπε να γράψουμε ένα σενάριο στο πλαίσιο άσκησης του Μικρού Πολυτεχνείου που ήμασταν το ’11 η απόφαση με ποιο σενάριο θα ασχοληθούμε ήταν αρκετά εύκολη!
– Πώς προέκυψε η μεταξύ σας συνεργασία; Είναι πιο εύκολο ή, πιο δύσκολο όταν υπάρχουν δύο σκηνοθέτες;
Μ: Με την Στέβη βρεθήκαμε στο σεμινάριο του Μικρού Πολυτεχνείου, ταιριάξαμε και είπαμε να κάνουμε μαζί την προσπάθειά μας! Γενικά είναι πιο δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, όταν υπάρχουν δύο σκηνοθέτες αλλά με τη Στέβη όλα ήταν εύκολα γιατί είμαστε αδερφές ψυχές (σ.σ. γέλια)!!! Πέρα από την πλάκα με αμοιβαίες υποχωρήσεις όλα γίνονται, έτσι κι αλλιώς εμείς αλληλοσυμπληρωνόμαστε!!
Σ: Το ήθελε το σύμπαν μάλλον! Το ’11 έτυχε να πάρουμε μέρος και οι δύο σε σεμινάριο σκηνοθεσίας στο Μικρό Πολυτεχνείο όπου και γνωριστήκαμε. Το να κάνουμε μαζί το συγκεκριμένο ταινιάκι ήρθε αρκετά φυσικά, μιας και περνούσαμε αρκετές ώρες παρέα και με άλλα παιδιά από το Μικρό, πίνοντας κρασιά στο Κεραμείο – όπου και έγινε μέρος των γυρισμάτων – και συζητώντας ιδέες & σενάρια. Από τη θεωρία των συζητήσεών μας περάσαμε στην πράξη και έτσι μας βγήκε εύκολα, φυσικά και ευχάριστα.
– Το άρτιο αποτέλεσμα της ταινίας αποδεικνύει πως αν υπάρχει μεράκι και ταλέντο δεν αρκούν πολλά χρήματα για τη δημιουργία της. Πώς αντιμετωπίζουν δύο νέοι καλλιτέχνες την κρίση και πώς αντιδρούν γενικότερα;
Μ: Είναι αλήθεια ότι δε χρειάζονται πολλά χρήματα, αν έχεις όρεξη και πολλούς καλούς φίλους. Αλλά όχι μόνο φίλους, η ολοκλήρωση της ταινίας βασίστηκε και στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων που μας βοήθησαν αφιλοκερδώς χωρίς να μας γνωρίζουν, με την παραχώρηση των χώρων τους ή και των υλικών τους. Εγώ αισθάνθηκα πολύ χαρούμενη και αισιόδοξη μετά από αυτό γιατί πραγματικά μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή.
– Πώς ήταν η συνεργασία σας με δύο πολύ καλούς και νέους ηθοποιούς, όπως ο Κώστας και η Αγγελίνα;
Μ: Ήταν άψογη! Εγώ με τον Κώστα γνωρίζομαι χρόνια από το Πανεπιστήμιο. Είναι αγαπημένος φίλος και τον ευχαριστώ πάρα – πάρα πολύ που με βοήθησε τόσο, παρόλο που είναι φοβερός καλλιτέχνης και εξαιρετικά πολυάσχολος και αφιέρωσε το χρόνο του για να κάνουμε εμείς ένα όνειρο πραγματικότητα! Η Αγγελίνα επίσης ήταν τέλεια, πολύ γλυκιά και καλή και συμμετείχε σε ολόκληρη τη διαδικασία για να βγει ένα σωστό αποτέλεσμα, από τα σκηνικά μέχρι και το μακιγιάζ. Πραγματικά και οι δύο μας βοήθησαν σε όλους τους τομείς, γιατί είναι φοβεροί καλλιτέχνες και ξέρουν πολλά περισσότερα πράγματα από εμάς ως πολύ έμπειροι. Εγώ προσωπικά τους ευχαριστώ και τους δύο, όπως και όλους τους ηθοποιούς που αφιλοκερδώς συμμετείχαν στην ταινία.
– Τι προσδοκάτε, δημιουργώντας μια τέτοια ταινία;
Σ: Το συγκεκριμένο ταινιάκι το κάναμε με πολύ καλή διάθεση κ χιούμορ. Στα γυρίσματα περάσαμε φανταστικά, γνωρίσαμε προσωπικά αξιόλογους ανθρώπους (καλλιτέχνες και μη). Αυτό που εγώ ήθελα ήταν να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει και πιστεύω ότι έως ένα ικανοποιητικό βαθμό το καταφέραμε.
Μ: Να είναι η αρχή για να γυρίσουμε πολλές ακόμα!
– Εχετε στο μυαλό σας την σκέψη να φτιάξετε και μια μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία;
Σ: Η Μαρία θέλει σίγουρα (σ.σ. γέλια). Εγώ θα ήθελα να ασχοληθώ με short προς το παρόν… στο μέλλον βλέπουμε!
Μ: Εγώ ναι και το λέω συνέχεια στηn Στέβη και σε μια άλλη φίλη, την Αφροδίτη, που κάνουμε μαζί σχέδια αλλά και οι δύο με κοροϊδεύουν!! Το ξέρω ότι είναι αρκετά δύσκολο αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς!
– Τι σημαίνει για σας αυτή η επιβράβευση ότι ήρθατε στην πρώτη τριάδα του AltCine; Την βλέπετε ως μια δικαίωση των προσπαθειών σας ή απλά ως κάτι φυσιολογικό λόγω της καλής ταινίας που φτιάξατε;
Σ: Είμαστε πολύ χαρούμενες που η ταινία κατάφερε να «ταξιδέψει». Με τη συμμετοχή μας στις Νύχτες Πρεμιέρας, αλλά και φυσικά με τη βράβευσή μας στο AltCine παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε!
Μ: Το βραβείο είναι πολύ σημαντικό γιατί από τη μία είναι μία δικαίωση και από την άλλη είναι μια μεγάλη βοήθεια για να συνεχίσουμε ή μάλλον να αρχίσουμε τις σπουδές μας!!! Είμαστε πολύ χαρούμενες. Δεν ξέρω αν ο κόπος και η προσπάθεια των ανθρώπων αμείβεται εντέλει, μάλλον αμφιβάλλω γι αυτό, αλλά στη δική μας περίπτωση ίσχυσε και θα το εκμεταλλευτούμε όσο περισσότερο μπορούμε…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 9/10/2012