.jpg)
Η Αγοραστή Αρβανίτη είναι ένα φρέσκο πρόσωπο στο χώρο του θεάματος. Πτυχιούχος του τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιά και της Δραματικής Σχολής Θεοδοσιάδη επέλεξε την υποκριτική σε μία δύσκολη περίοδο για τον κλάδο των ηθοποιών. Το πάθος της όμως για αυτήν την δουλειά καθώς και οι ερμηνευτικές της δυνατότητες την έφεραν κοντά σε σημαντικές συνεργασίες όπως με τον Π. Ζούλια στο “Όλα για την μητέρα μου”, στον Γ. Μπέζο στο “Playground…Ανοιχτές πληγές” και τώρα στον Λ. Γιοβανίδη στο “Escuela” στο θέατρο Θησείον. Ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος με αγάπη και ειλικρίνια σε αυτό που κάνει μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις για την παράσταση και προβληματισμούς για το μέλλον της χώρας σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
– Αυτή την περίοδο εμφανίζεσαι στην παράσταση “Escuela” στο θέατρο Θησείον. Πές μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Η παράσταση πραγματεύεται την επανάσταση κατά της δικτατορίας απλών αλλά άκρως ευαισθητοποιημένων ανθρώπων. Πιο συγκεκριμένα, δεκατέσσερα χρόνια μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή (1973), πέντε φοιτητές στο Σαντιάγο εκπαιδεύονται για να επαναστατήσουν ακόμα και ένοπλα κατά της δικτατορίας αυτής, που στη διάρκειά της διεξήχθησαν χιλιάδες δολοφονίες, βρώμικα και ύπουλα “παιχνίδια” και μία τρομερή κοινωνική απαξίωση.
– Ο ρόλος σου είναι διπλός, και του μαθητή και του δασκάλου. Πως τον προσέγγισες; Μίλησέ μας για τον ρόλο σου;
Ο ρόλος μου, όπως και των υπολοίπων, είναι διπλός ναι. Άλλοτε βρίσκομαι να διδάσκομαι και άλλοτε να διδάσκω. Ως φοιτήτρια που διδάσκεται είμαι απόλυτα συγκεντρωμένη και προσηλωμένη στην εκπαίδευση μου, με όλο το πάθος και την αμφισβήτηση που χαρακτηρίζει ένα νέο που πνίγεται. Ως καθοδηγήτρια με χαρακτηρίζει ο δυναμισμός, η δωρικότητα, έντονες εναλλαγές του μαθήματος γιατί θέλει να κρατά απόλυτα το ενδιαφέρον των φοιτητών και την προσοχή και μία κατά κάποιον τρόπο αποστασιοποίηση του συναισθήματος της. Της συμβαίνει να λυγίζει και να συγκινείται σε κάθε μορφή αδικίας που ξεστομίζει αλλά με έναν πιο εγκρατή και στιβαρό τρόπο.
– Η ηρωίδα σου είναι περισσότερο της θεωρίας που όμως περνάει διστακτικά αλλά με ενθουσιασμό στην πράξη. Πόσο κοντά της είσαι σαν χαρακτήρας;
Αλήθεια ναι, είναι έτσι. Κοιτάξτε, νομίζω ότι έχω κάποια κοινά στοιχεία σαν χαρακτήρας. Είμαι λογική αλλά και πολύ ενθουσιώδης. Με αφορά επίσης αν έχω κάτι να πω να είμαι ενδιαφέρουσα και να το μεταδώσω στον άλλον χωρίς να είμαι κουραστική. Γενικά με εκφράζει απόλυτα το μεστό και ουσιαστικό. Παρ’όλα αυτά εγώ δεν έχω ζήσει αυτές τις τόσο άγριες καταστάσεις που εκφράζει στο έργο και που σίγουρα σου διαμορφώνουν το χαρακτήρα και αλλάζεις ριζικά, αλλά όλοι έχουμε ζήσει τις δυσκολίες μας ειδικά τα τελευταία χρόνια για να θίξω λίγο και το σήμερα που θεωρώ οτι συνδέεται απόλυτα με το έργο.
– Το έργο μιλάει για τον αγώνα μιας ομάδας νέων παιδιών να επαναφέρει την δικαιοσύνη και την ελευθερία με οποιοδήποτε μέσο ακόμα και τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα. Ποια είναι η άποψή σου;
Το όπλο λέει κάποια στιγμή ο ένας καθοδηγητής το χρησιμοποιεί, αλλά ποτέ δεν πρέπει να δένεσαι. Λέει “Είναι ένα λάθος της ανθρωπότητας”.. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει και δεν το επικροτώ. Καμία μορφή βίας δε με εκφράζει. Αυτό που με συγκινεί και γι ‘αυτό θεωρώ οτι είναι και τρυφερό έργο, είναι το κίνητρο τους. Αγνά, ευαισθητοποιημένα παιδιά, σίγουρα αριστερών πεποιθήσεων, που το μόνο που θέλουν είναι να σταματήσουν τη δικτατορία που τους σκοτώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά..
– Στα δικά σου μάτια, πιστεύεις ότι θα μπορούσε να συμβεί και στην χώρα μας μια τέτοια επανάσταση σήμερα;
Η επανάσταση σίγουρα έχει πολλές μορφές. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε ή θα έπρεπε να γίνει με αυτή τη μορφή, του έργου δηλαδή. Σαφώς όμως χρειάζεται ή και επιβάλλεται επανάσταση με διάφορους τρόπους για όλα όσα περνάει η ανθρωπότητα στην παρούσα φάση σε κοινωνικοοικονομικοπολιτικό επίπεδο.
– Πόσο επίκαιρο είναι το έργο;
Το έργο είναι κάποιες στιγμές που νομίζω ότι μιλάει για την Ελλάδα και βασικά για όλο τον κόσμο, δυστυχώς.. αν εξαιρέσεις τις ιστορικές αναφορές και συγκεκριμένα γεγονότα που αφορούν τη Χιλή. Κατ’αρχήν έχουμε βιώσει και εμείς δικτατορία, ευτυχώς όχι η δική μου γενιά αλλά βιώνουμε με άλλη μορφή δυσκολία, στεναχώρια και καταπίεση. Πιο έμμεσα αλλά πολύ σοβαρά πλέον..
Αυτά τα θέματα που εκφράζει το έργο και πάλι θα πω δυστυχώς γιατι με θλίβει, είναι παγκόσμια και μας αφορούν όλους, αν θέλουμε να καλυτερεύσουμε τον κόσμο και την ίδια μας τη ζωή, και αν φυσικά νοιαζόμαστε για τους γύρω μας.
– Τι μας διδάσκει εμάς τους θεατές το σχολείο (Escuela);
Σ’αυτό το έργο διδασκόμαστε και εμείς και κατ’επέκταση και ο θεατής ναι. Γίνεται απόλυτα μέρος αυτού του “σχολείου”. Μαθαίνει την αιτία όλου αυτού, τη φιλοσοφία όλου αυτού, του συστήματος, γιατί συμβαίνει, πως λειτουργεί,τι επιπτώσεις έχει και γιατί αυτοί οι άνθρωποι αποφασίζουν να το κάνουν αυτό και φυσικά προχωράει και στην πρακτική διδασκαλία, όπλα, βόμβες κ.α. που θα τα δείτε καλύτερα και ολοκληρωμένα στην παράσταση.
– Πως βιώνεις ως νέα ηθοποιός και άνθρωπος την σημερινή κατάσταση στην χώρα;
Πολύ πολύ δύσκολα, όπως όλοι νομίζω. Θεωρώ, επειδή έχω δουλέψει και σε άλλες δουλειές, ότι η καθεμιά έχει τις δυσκολίες της. Ας μιλήσω για τον κλάδο του ηθοποιού όμως που έχει πραγματικά ισοπεδωθεί. Εγώ δε βίωσα το πριν αν ήταν καλύτερο που προφανώς ήταν, γιατί ήδη όταν ξεκίνησα ήμαστε στη βαθιά κρίση. Σίγουρα αυτά όλα είναι αλληλένδετα και όλοι και όλα θα επηρεαστούν αλλά σε πολλά δεν έχεις πια ούτε τα στοιχειώδη, δυστυχώς..Απ’την άλλη χαίρομαι και είμαι ευγνώμων που έχω δουλειά αλλά κάποια στιγμή πρέπει και να ζήσεις από αυτήν αξιοπρεπώς. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη γιατί πραγματικά κάνω κάτι που αγαπάω και αυτό και μόνο είναι πολυτέλεια στις μέρες μας αλλά η αισιοδοξία μου ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί..
– Η τέχνη μπορεί να δώσει λύσεις στην κρίση;
Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει, σε μεγάλο βαθμό και πολύ ενεργά, όπως πάντα γίνεται. Ανθίζει επίσης σε περιόδους ύφεσης και κακουχίας. Δεν μπορώ όμως να εναποθέσω όλες μου τις ελπίδες σε αυτήν, παρ’όλα αυτά με δυναμώνει και με βοηθάει πολύ. Ελπίζω και τους υπόλοιπους αλλά να δώσουν λύσεις και αυτοί που πρέπει.
– Πως προέκυψε η υποκριτική για σένα αλλά και τι σημαίνει υποκριτική για σένα;
Είχα τάση από πολύ μικρή την οποία λόγω συγκυριών και ερεθισμάτων μάλλον κάπου την άφησα. Είχα στόχους και πιο “λογικούς” αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, τους οποίους είμαι περήφανη που τους πέτυχα. Έχω το πτυχίο μου στην Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Δεν μπορούσα όμως να ζήσω μ’αυτό, ήμουν σχεδόν δυστυχισμένη και μία άλλη συγκυρία στη ζωή μου μου “ξύπνησε” αυτό που ήθελα και πήγα στη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη.
– Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια μετά το escuela;
Ας συνεχίσουμε έτσι καλά με το “Escuela” που είναι απόλυτα στο μυαλό μου και ελπίζω και σε εξίσου αξιόλογες συνεργασίες στο μέλλον. Δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο ακόμα.
Tου Περικλή Μπίκου 28/03/2016