Ο Γιώργος Στυλιανόπουλος μιλάει στο All4fun για τη συμμετοχή του στην παράσταση «Το γαλάζιο του ουρανού» και τον ρόλο του “Ερρίκο Τρόπμαν”.
Μέχρι σήμερα ο Γιώργος Στυλιανόπουλος, απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, έχει απολαύσει πολλές στιγμές επάνω στη θεατρική σκηνή με την ιδιότητα του ηθοποιού, αλλά και άλλες που αφορούν το κομμάτι της φωτογραφίας, του φωτισμού, της σκηνοθεσίας και της παραγωγής του θεάτρου. Έχει συμμετάσχει σε ελληνικές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, ενώ παράλληλα δε σταματά ποτέ την εκπαίδευσή του λαμβάνοντας συνεχώς επιπλέον γνώσεις γύρω από το θέατρο και τις τεχνικές του.
Στην παράσταση «Το γαλάζιο του Ουρανού» σε σκηνοθεσία Γιώργου Βέττου, που πραγματοποιείται κάθε Σάββατο και Κυριακή βράδυ στο Θέατρο Αλκμήνη ενσαρκώνει τον κεντρικό ήρωα, Ερρίκο Τρόπμαν.
Σε μια “καταραμένη” πολιτεία της Ευρώπης ο Τρόπμαν ζει βυθισμένος σε μια αδιέξοδη κατάσταση μέθης. Το νόημα της ζωής φαίνεται πως έχει πάψει να τον απασχολεί. Αντιθέτως αναζητά μανιωδώς εκείνο του θανάτου. Οι άνθρωποι γύρω του πάσχουν κι εκείνοί. Ανάμεσά τους ο Τρόπμαν θρέφει το αποκρουστικό πάθος του, τη σεξουαλική του διαστροφή. Ένα απειλητικό σύννεφο είναι απλωμένο πάνω από την πολιτεία και φυσικά ο λεγόμενος «γαλάζιος ουρανός» είναι για τον κόσμο του έργου μια πολύ μακρινή ανάμνηση…
Ακολουθεί η συνέντευξη:
«Το γαλάζιο του ουρανού» μοιάζει να είναι πολύ μακριά από τον κόσμο της παράστασης…
Είναι μια σουρεαλιστική διαδρομή αναμνήσεων, μια πολυμορφική εξιστόρηση ενός δράματος, μιας δύστροπης ζωής, ενός χαμένου παιχνιδιού. Ένας εγκλεισμός στην αναζήτηση ενός φευγαλέου φωτός.
Τι είναι εκείνο που στοιχειώνει τον Τρόπμαν, τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Τον Τρόπμαν τον στοιχειώνει ο ίδιος του ο εαυτός. Είναι η πάλη ενός καταδικασμένου ανθρώπου που δε βρέθηκε ποτέ ενώπιον δικαστηρίου, επειδή δεν υπάρχει κάποιο δικαστήριο που να δικάζει τον άνθρωπο για την ψυχική ζημιά που προκαλεί στους ανθρώπους που αγαπά. Όλους μας κάποια στιγμή – αν όχι συνέχεια – μας κυνηγάνε τα φαντάσματα του παρελθόντος, τα όνειρα που έμειναν μισά ή αυτά που δεν τα τολμήσαμε ποτέ. Άνθρωποι που χωρίς κάποιο λόγο έφυγαν απ’ τη ζωή μας, αυτοί που μας αδίκησαν, αυτοί που δε μας κατάλαβαν. Αυτό το τι πρέπει να κάνω στη ζωή μου και το ποιός είμαι τελικά εγώ; Και συνήθως αθωώνουμε και βάζουμε υπεράνω υποψίας τον συνήθη ύποπτο: τον εαυτό μας… Αυτό που κάνει και ο Τρόπμαν.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν έναν τύραννο – εφιάλτη που πάντα ένιωθε ο Ερρίκος την ανάσα του. Τα βάζει με όλους και με όλα και καταστρέφει μόνος του τελικά οποιαδήποτε πιθανότητα ευτυχίας του κλείνει το μάτι. Δεν είναι επαναστάτης χωρίς αιτία, είναι επαναστάτης χωρίς μέλλον αφού σημαία του είναι η αυτοκαταστροφή. Ένας άνθρωπος που παλεύει. Πόσο; Όσο αντέχει…
Φαίνεται να θέλει αρκετή δύναμη να δημιουργήσει κανείς επί σκηνής ψυχολογικές καταστάσεις όπως εκείνες που βρίσκεται ο Τρόπμαν. Υπάρχουν στιγμές στην παράσταση που νιώθεις να φτάνεις στα άκρα;
Το να φέρεις στη σκηνή έναν άνθρωπο της πολυπλοκότητας του Ερρίκου είναι σίγουρα μια πρόκληση. Είναι ένας Αντί- Άμλετ. Ένας άνθρωπος που έχει το θάρρος να τα βάλει με όλους και με όλα, με το δικό του τρόπο. Αλλά εκεί είναι η δυσκολία: στο ότι δε μπορείς εύκολα να αιτιολογήσεις τις δράσεις του. Δεν υπάρχει μια μεγάλη αδικία, μια απειλή, ένας θήτης, ένα άσχημο παιχνίδι της μοίρας. Υπάρχει μόνο μια μεγάλη μαύρη τρύπα στην καρδιά του. Που κατασπαράζει οτιδήποτε την πλησιάσει χωρίς διακρίσεις. Όταν αυτή η κενότητα σε ωθεί στο να δράσεις, φυσικό είναι οι δράσεις σου πολλές φορές να μην είναι εύκολα ελέγξιμες. Και φτάνεις σε άκρα.
Το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στα άκρα είναι να τα ελέγξεις. Αλλά γι’ αυτό ή μάλλον και γι’ αυτό μαθαίνεις τις τεχνικές της υποκριτικής. Για να μπορείς να κάνεις τέτοια ταξίδια χωρίς αυτό να σε φθείρει ως άνθρωπο. Το σώμα σίγουρα καταπονείται όταν φτάνεις στο όριο, αλλά η καταπόνηση πρέπει να μένει μόνο στο σωματικό επίπεδο.
Ο Ερρίκος σε αρκετά σημεία φτάνει σε διαφορετικά άκρα. Αυτό κυρίως με ζόρισε. Δεν εννοώ κάτι συναισθηματικό, ούτε σωματικό. Με ζόρισε το να βρω το λόγο που ο ίδιος έχει για να σταματήσει κάπου. Και αυτό σημαίνει αρκετές δοκιμές και φθορά και απογοήτευση. Και δυστυχώς αυτή η αιτία δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη στο κείμενο. Άλλα όταν τη βρήκα, ήταν η στιγμή που κατάφερα να δω τον Ερίκκο κατάματα. Και μετά τα πράγματα γίνανε πιο απλά και εύκολα.
Πώς βιώνεις τον σουρεαλισμό του έργου; Είναι κάτι που είχες την ανάγκη να προσεγγίσεις ως ηθοποιός;
Ο σουρεαλισμός του έργου τρέχει στο αίμα του Ερρίκου ως ανθρώπου των καταχρήσεων. Ζει μέσα σ’ έναν συνεχή βομβαρδισμό από βιώματα, χωρίς διάλειμμα, χωρίς έλεος. Αυτό δημιουργεί έναν ήδη παραμορφωμένο κόσμο μέσα στον οποίο καλούμαι να δράσω. Νιώθω τον σουρεαλισμό στις φιλτραρισμένες απόψεις του Ερρίκου, στην διαστρεβλωμένη του άποψη για τον έρωτα, στον μεταφυσικό τρόπο που τον αντιμετωπίζουν οι άλλοι ήρωες, στο συνεχές ποτό που δεν αφήνει το μυαλό να πατήσει στη γη, στην διαρκή εναλλαγή ερεθισμάτων, ακόμα και στην ύπαρξη προσώπων που αναγνωρίζω πλέον λίγο έως καθόλου.
Ως ηθοποιός έπρεπε να προσεγγίσω έναν κόσμο πολύ διαφορετικό απτήν καθημερινότητα και το ρεαλισμό που – συνήθως – τη διακατέχει. Χρειαζόμουνα να εξοικειωθώ με την εποχή, τις αιτίες που κάνανε οι άνθρωποι τότε ότι κάνανε. Σίγουρα και η απόκτηση κάποιων επιπλέον γνώσεων για το σουρεαλισμό βοήθησαν στην κατανόηση της αίσθησης που κληθήκαμε να μεταφέρουμε επί σκηνής. Και φυσικά σημαντική ήταν η διείσδυση στον κόσμο των παραισθήσεων…
Πώς είναι η συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη Γιώργο Βέττο και την ομάδα που δημιουργήθηκε για την παράσταση; Πως φτάσατε μέχρι εδώ;
Η συνεργασία μου με το Γιώργο Βέττο έχει μια προϊστορία. Είχαμε συνεργαστεί ως ηθοποιοί σε δυο ερασιτεχνικές παραστάσεις αρκετά χρόνια πιο πριν. Ως επαγγελματίες είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε. Ο κώδικας επικοινωνίας όμως που είχαμε ήδη αποκτήσει ήταν πολύ σημαντικός παράγοντας για μια αποτελεσματική και αρμονική συνεργασία, αφού γλυτώσαμε αρκετό χρόνο. Αυτό του συντονισμού του σκηνοθέτη με τον ηθοποιό. Καταλάβαινα απτήν αρχή τόσο τι ήθελε, όσο και πόσο απαιτητικό ήταν αυτό.
Όπως όλες οι συνεργασίες, είχε τις καλές και τις κακές στιγμές, τις συγκινήσεις, τα νεύρα αλλά κυρίως είχε απόλαυση και παιχνίδι. Και πολύ χορό!
Ο χορός ήταν στη συγκεκριμένη δουλειά κάτι απαραίτητο για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά ήταν κι’ ένα συνδετικός κρίκος των ηθοποιών, αφού οι διάφοροι (και ήταν πολλοί) χορευτικοί αυτοσχεδιασμοί μας βοήθησαν να γνωριστούμε τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό έκανε πιο εύκολη τη συνεργασία. Και δημιούργησε ένα κλίμα εμπιστοσύνης στο συνάδερφο, απαραίτητο συστατικό, πιστεύω, για μια παράσταση και ειδικά μία όπως η δική μας. Μετά όταν πλησιάζαμε στην πρεμιέρα όλη η προεργασία άρχισε να δένει, και τα διάσκορπα κομμάτια από αυτοσχεδιασμούς, υπό την καθοδήγηση του Γιώργου, κατέληξαν σ’ αυτό που βλέπετε σήμερα επί σκηνής.
Γιώργο σε ευχαριστούμε πολύ. Καλή συνέχεια στις παραστάσεις σας!
Εμείς ευχαριστούμε.
της Ευάνθης Αθανασιάδη, 11/01/2016
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Διασκευή /
Σκηνοθεσία: Γιώργος
Βέττος
Σκηνογραφία: Γιώργος Θεοδοσίου
Ενδυματολογική επιμέλεια: Δοσούλα Μαργαρίτα
Φώτα: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτογραφία: Γιάννης Πρίφτης
Κίνηση-Χορογραφίες: Γιώργος Βέττος
Πρωτότυπη Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Κατσανού
Παίζουν: Αθηνά Κουτσιανούλη, Ξανθή Γεωργίου, Αγγελική Μαραθιά, Δων Χριστοδούλου, Τάσος Σωτηράκης, Γιώργος Στυλιανόπουλος, Κωνσταντηνιά Δήμου, Γιώργος Λαμπρόπουλος
Promo video: Ανδρέας Σταυρόπουλος
Δημόσιες σχέσεις – Επικοινωνία: Νικόλας Φουρτζής/Playwalk, 6944704046
Παραγωγή: One Night Art
Χώρος: Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8, Γκάζι, τηλ. 210 3428650
Πρεμιέρα: 3 Οκτωβρίου
Παραστάσεις: Σάββατο 18:30, Κυριακή 21:30
Διάρκεια: 90’
Εισιτήρια: €15, €12 (μειωμένο)
Κρατήσεις: 210 3428650