7.1 C
Athens
Τετάρτη, 12 Φεβρουαρίου, 2025

Ο Άρης Μπαλής μιλάει στο All4fun

Είναι γεγονός πως το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός.

Και παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Άρης Μπαλής έχει καταφέρει να διεισδύσει σ’ αυτόν, να τον ενδυναμώσει και να τον εμπλουτίσει με υψηλό επίπεδο υποκριτικής και προσωπικότητας.

Ανήκει σε αυτό το κομμμάτι της νέας γενιάς ηθοποιών που κάνει υπερήφανη την προγενέστερη και που παράλληλα γεννά ενθουσιασμό και αγωνία για το μέλλον το οποίο θα δημιουργήσει.
 
– Συνεργάζεσαι με τον Δημήτρη Καραντζά και πάλι σε έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Μίλησε μας για τη μέχρι τώρα συνεργασία σας.
 
Η πρώτη συνεργασία με τον Δημήτρη Καραντζά ήταν το φθινόπωρο του 2013 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Ο Κυκλισμός του Τεταργώνου». Ακολούθησε το επόμενο καλοκαίρι στην Επίδαυρο με την «Ελένη» του Ευριπίδη, ο «Σλάντεκ» του Έντεν Φον Χόρβατ στο Θέατρο Πόρτα, φέτος το Φθινόπωρο, και αισιώς τώρα συνεργαζόμαστε για τέταρτη φορά στον «Φαέθοντα» του Δημήτρη Δημητριάδη στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής. Ύστερα από τόσες συνεργασίες, όπως είναι λογικό, τα πράγματα όλο και βαθαίνουν ως προς την ουσία της δουλειάς και του εκάστοτε ζητούμενου. Είναι ήδη κεκτημένο ένα στάδιο επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης, οπότε τα πράγματα προχωράνε από εκεί και πέρα. Βιώνεις ένα αίσθημα κοινού τόπου, κοινού προβληματισμού, κοινής αγωνίας. Νιώθω πολύ τυχερός που έχω συνεργαστεί με τον Δημήτρη. Μ’ ενδιαφέρει πάρα πολύ ο τρόπος που δουλεύει, ότι πάντα προτάσσει την ιστορία ως συλλογικό διακύβευμα και ότι δεν ικανοποιείται με τις ευκολίες τις δικές του ή των ηθοποιών του, αλλά θα ψάξει ουσιαστικά για να βρει τον τρόπο να οδηγήσει τον ίδιο και τους ηθοποιούς του στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
 
– Η παράσταση “Φαέθων” αγγίζει και διαπραγματεύεται πολλές αξίες και θεσμούς. Ποια είναι για κατά τη γνώμη σου η σημαντικότερη;
 
Ο “Φαέθων” νομίζω ότι κυρίως μιλάει για το πόσο δύσκολο είναι για τα υποκείμενα που είναι ακυρωμένα και ακρωτηριασμένα να συνειδητοποιήσουν ποιος είναι ο φορέας που τα ακυρώνει και τα ακρωτηριάζει, ώστε να καταφέρουν να αμφισβητήσουν την αλήθεια του. Ο φορέας αυτός στο συγκεκριμένο έργο είναι κυρίως η οικογένεια ως θεσμός και η θρησκεία ως σύστημα αξιών. Το ερώτημα είναι όμως πόσους τέτοιους φορείς εξουσίας έχει ο καθένας μας στην κοινωνική του ζωή, από τη στιγμή που γεννιέται και πόσους τόνους καταπίεσης φορτώνεται στις πλάτες του. Καταλήγοντας μάλιστα να θεωρείται αυτό το “φόρτωμα” κανονικότητα.
 
– Είσαι τελειόφοιτος Αρχιτεκτονικής και της δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Τελικά σε κέρδισε το σανίδι. Τι σε οδήγησε να στραφείς περισσότερο στο χώρο της υποκριτικής;
 
Δεν νομίζω ότι ήταν κάποιου είδους συνειδητή επιλογή για το πώς θέλω να είναι η ζωή μου. Προφανώς όταν συνειδητοποίησα τη ματαιότητα που μπορεί να βιώνει ένα κομμάτι της γενιάς μου, που δεν επιθυμούσε να κάνει κάποιου είδους καριέρα και μεγάλη ζωή, αλλά να καταφέρει να ζήσει απλά αξιοπρεπώς μέσα από μία εργασία που θα της αρέσει και ότι αυτό εν τέλει είναι σχεδόν αδύνατο να το πραγματώσει, κατάλαβα ότι όλα είναι κάπως ρευστά και μέσα σε αυτό το χάος και το μάταιο, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προτάσσεις κάθε φορά την επιθυμία σου, ώστε να τα διεμβολήσεις όλα και μέχρι εκεί που τα καταφέρνεις και σε παίρνει. Μ’ αυτήν την έννοια μπορεί να εργάζομαι ως ηθοποιός, αλλά για παράδειγμα, την πόλη την διαβάζω και ως “αρχιτέκτονας”, σκέφτομαι πάρα πολύ τον χώρο, τις ροές των σωμάτων, τις κινήσεις, τα σχήματα, τους όγκους, τις επιφάνειες.
 
– Ποιες είναι οι πιο έντονες εικόνες και τα συναισθήματα που βίωσες από την πρώτη σου σκηνική εμπειρία;

Η πρώτη παράσταση όταν αποφοίτησα από τη δραματική σχολή, ήταν οι «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Έκτορα Λυγίζου, στο Υπόγειο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Η παράσταση ήταν μια διασκευή για τρεις ηθοποιούς και είχε προκύψει ύστερα από τέσσερις μήνες εργαστηριακών, εντατικών προβών. Όταν ήρθε η ώρα αυτές οι πρόβες να γίνουν παραστάσιμο υλικό, το μόνο που θυμάμαι είναι τη λαχτάρα και των τριών μας να αφηγηθούμε επιτέλους αυτή την ιστορία στον κόσμο που θα ερχόταν να μας παρακολουθήσει. Δε θυμάμαι καθόλου αν υπήρχαν προσωπικά άγχη ή αγωνίες, διότι η δουλειά που είχε γίνει ήταν τόσο ομαδική και υπήρχε τόσο καλή γνώση του τι θέλαμε να κάνουμε, ώστε όλα ήταν μόνο ζήτημα εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Μόνο απέραντη χαρά, λαχτάρα και αγάπη θυμάμαι από την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά.
 
– Ποια είναι τα κριτήριά σου για την επιλογή μιας παράστασης στην οποία καλείσαι να συμμετάσχεις;
 
Οι συνεργάτες είναι το βασικό μου κριτήριο επιλογής. Αν είναι άνθρωποι με τους οποίους υπάρχει αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμός. Τότε, θα πω ναι και με κλειστά τα μάτια, χωρίς καν να ρωτήσω έργο, που λέει ο λόγος. Όμως, κατ’ αρχήν και πρώτα από όλα είναι οι επαγγελματικές συνθήκες, που προτείνονται. Μισθός, ένσημα, συμβόλαια, κτλ., κτλ. Μπορεί να ακούγεται κυνικό, αλλά θεωρώ ότι είναι άδικο να μην ανταμείβεται ο κόπος και η εργασία που κάνει ένας ηθοποιός για τόσο καιρό και να μην αντιμετωπίζεται ως επαγγελματίας.
 
Κατά πόσο σε επηρεάζει το κοινό της παράστασης και η αλληλεπίδραση μαζί του;
 
Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός και επιτελείται με παρουσία κοινού σε πραγματικό χρόνο και χώρο. Είναι ακραίως εκθετικό. Ως τέτοιο λογικό είναι το κοινό να επηρεάζει αρκετά. Πόσο μάλλον αν κάποιες παραστάσεις απαιτούν ενεργητική παρακολούθηση από μεριάς του κοινού. Μολαταύτα προφανώς και θέλει αντίσταση να μην παραδοθείς άνευ όρων σε αυτό. Εσύ, ως ηθοποιός έχεις να υπηρετήσεις την παράσταση και η συγκέντρωσή σου και το βέλος της προσοχής σου είναι πάντα στην παράσταση. Το κοινό είναι αυτό που είναι και σίγουρα δεν είναι κάτι ομοιογενές, εσύ πρέπει να το παρασύρεις και να τον κάνει ενεργό συμμέτοχο στο θεατρικό γεγονός. Αν το πετύχεις, μόνο μαγεία και ικανοποίηση αισθάνεσαι. Και εσύ και αυτό!
 
Ποια είναι η γνώμη σου για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Σ’ ενδιαφέρουν γενικά;
 
Μου αρέσει πάρα πολύ ο κινηματογράφος. Με μαγεύει μια καλή ταινία. Αν οι συνθήκες είναι επαγγελματικές και γίνονται όλα με προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, τότε φυσικά και με ενδιαφέρει να παίξω σε μια ταινία. Όσον αφορά στην τηλεόραση δεν νομίζω ότι την είχαμε καθόλου κατά νου όταν αποφοιτήσαμε, γιατί τηλεόραση δεν υπήρχε, οπότε δεν επεξεργάστηκα ποτέ την πιθανότητα συμμετοχής μου σε κάποια σειρά.
 
– Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ήρωας που θα ήθελες να ενσαρκώσεις στο άμεσο μέλλον;
 
Δεν ξέρω καθόλου. Δεν το έχω σκεφτεί. Σκέφτομαι μόνο ανθρώπους που επιθυμώ να δουλέψω μαζί τους.
 
Της Βάσως Παπαηλίου, 22/3/2015
 
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον «Φαέθων» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο:
 
 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα