Άτιτλο Μονόπρακτο

 Ο Αρχιεπίσκοπος της πέταξε ένα πανί στα μούτρα και της είπε πως πρέπει πρώτα να σφουγγαρίσει όλο το ναό. Εκείνη ξεκίνησε με χαρά την εργασία, μα μια αίσθηση υποταγής συνεχώς την διέκοπτε, υπενθυμίζοντάς της να αντισταθεί. Την άφησαν μόνη πολλές μέρες, μπορεί και μήνες. Ο χρόνος δεν ήταν μετρήσιμος, όπως άλλοτε. Είχε πολύ δουλειά να κάνει, οπότε ξεχνιόταν, αλλά κάποια στιγμή κουράστηκε. Σταμάτησε και ένιωσε μοναξιά.  Αναρωτήθηκε τι θα γινόταν αν αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν. Τι θα γινόταν αν έμενε μόνη στο κόσμο να καθαρίζει με ένα λευκό πανί; Θα το άντεχε; Μόνη χωρίς κανένα; Μόνη με ένα πανί. Για μια στιγμή μονάχα, χωρίς να μπορεί να ελέγξει τον εαυτό της, η διάθεση της άλλαξε και ξαφνικά άρχισε να χορεύει. Χόρευε χωρίς ρυθμό, απλώς κουνούσε τα μέλη του σώματός της προς κάθε κατεύθυνση. Είχε να διασκεδάσει πολύ καιρό και το χρειαζόταν. Η σκέψη όμως δεν έφευγε. Αναρωτήθηκε αν αυτή είναι η αίσθηση του να είσαι το κέντρο του κόσμου. Η αίσθηση ότι είναι σημαντική, ότι της ανήκουν όλα, ότι είναι το παν. Και μόλις πήδηξε για να κάνει μια πιρουέτα στον αέρα, σωριάστηκε στο πάτωμα, απότομα.

Ψιτ: Μα αν ήμουν το κέντρο του κόσμου, θα σήμαινε ότι ο κόσμος είναι νεκρός. Ή ότι εγώ είμαι νεκρή.

 Τότε η Ψιτ σήκωσε ένα βαρύ ξύλο, που βρισκόταν σε μια γωνιά, το στήριξε ανάμεσα σε δύο καρέκλες και κρέμασε στην κορυφή το κουρελιασμένο της πανί.

Ψιτ: Γεια, είμαι η Ψιτ. Εσύ;
Πανί: Εγώ είμαι ο Πόνος.
Ψιτ: Μπορώ να σε λέω Πάνο, γιατί το Πόνος ακούγεται λίγο μελό;
Πάνος: Αμέ. Κουράστηκα έξω  και είπα να μπω μέσα.
Ψιτ: Αλήθεια; Κι εγώ γι’ αυτό μπήκα. Κρύωνα πολύ.
Πάνος: Εγώ καιγόμουν.  Χρειάζομαι δροσιά.

 Κι έτσι η Ψιτ και ο Πάνος έμοιαζαν να έχουν πολλά κοινά και πολλά κενά. Άρχισαν να κάνουν πράγματα μαζί. Καθάριζαν, μιλούσαν, τραγουδούσαν, χόρευαν. Αλλά ο καιρός περνούσε και η Ψιτ ένιωθε ότι κάτι άρχισε να αλλάζει, ότι ο Πάνος δεν ήταν ο ίδιος. Δεν της μιλούσε πια, ούτε χόρευε μαζί της. Το χειρότερο ήταν ότι η σιωπή του ήταν σιριστική, όπως εκείνο το di και αυτό άρχισε να την θυμώνει φανερά. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, πέρα από το να αρχίσει να σφουγγαρίζει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο φανατικά, με μεγαλύτερο πάθος, όλο και πιο μανιακά. Πλέον ήταν ανάγκη και όχι θυμός. Σφουγγάριζε μέρα νύχτα, μα το πρωί ξυπνούσε κατάχλωμη και κλαμένη.

Ψιτ: Δεν καθαρίζει τίποτα. Όσο και να πλένω, όλα μένουν βρώμικα. Όλα είναι βρώμικα. Κοίτα! Αυτήν την μαύρη κηλίδα την πλένω όλη μέρα. Ολόκληρη τη μέρα. Πάλι εδώ είναι! Ολοζώντανη και μόνη. Τι θες ε; Τι; Μαλακισμένη κηλίδα.

 Και πάλι τα ίδια. Δεν σταματούσε. Καθάριζε, έπλενε, σφουγγάριζε, μέχρι που σωριάστηκε ξανά για δεύτερη φορά, μα αυτή ήταν από κούραση.

Ψιτ: Πόνε, πονάω.

Β ΣΚΗΝΗ

Αρχιεπίσκοπος: Βλέπω τα έκανες όλα λαμπίκο. Μπράβο Ψιτ.
Ψιτ: Χαίρομαι πραγματικά που χαίρεστε με την κατάσταση μου.
Αρχιεπίσκοπος: Έκανες και φίλους.
Ψιτ: Προτιμώ τη μοναξιά. Αυτός είναι βλάκας.
Αρχιεπίσκοπος: To τρυφερό και αγαθό βλέμμα σου σκλήρυνε. Ελάτε παιδιά. Ώρα για δουλειά.

Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκαν οι οχτώ ψάλτες με πολύχρωμα βαλιτσάκια. Όλοι ένας προς έναν, άνοιξαν τα βαλιτσάκια τους. Έστρωσαν τα στρωματάκια και τα κουβερτάκια τους και μόλις ο Αρχιεπίσκοπος έκλεισε την πόρτα, άρχισαν όλοι να μιλάνε μεταξύ τους ακατάπαυστα, δυνατά, με έντονες κινήσεις, με γέλια, με χάχανα, με ουρλιαχτά, χόρευαν και συνεχώς γελούσαν. Η Ψιτ στεκόταν στο κέντρο του δωματίου άλαλη, με το βλέμμα απλανές, ακίνητη, η πλήρης αντίθεση στην απέραντη κίνηση του κόσμου.

Ψιτ: Δεν μ΄αρέσει αυτό που γίνεται. Να γελάσω. Να δείξω ότι περνάω καλά. Χα χα χα! Μήπως να κλάψω; Να δείξω ότι περνάω σκατά; Μπουα χα χα. Δεν αλλάζει τίποτα. Να γίνω τίποτα. Να μην νιώθω. Μα πώς γίνεσαι τίποτα; Μηδέν. Ο κανείς.

Η Ψιτ τότε θυμήθηκε τον φίλο της τον Πάνο. Πήρε το κουρελιασμένο πανί και άρχισε να καθαρίζει. Μα αυτή τη φορά το σώμα της. Έτριβε όλα τα σημεία ένα προς ένα. Ξεκίνησε από τις μασχάλες, μετά το στήθος, την κοιλιά, το μουνί, την καρδιά και μετά μπήκε στο μυαλό, μα αυτό ήταν το πιο δύσκολο. Έτριβε χωρίς σταματημό.

Ο ένας: Γεια σου Ψιτ.
Ψιτ: Γεια.
Ο ένας: Άργησα λίγο, αλλά είχαν στάση τα μετρό και καταλαβαίνεις, η κίνηση και ο συνωστισμός, καυσαέριο και αυτή η αφόρητη ζέστη, σε κάνουν πάντα να καθυστερείς και να πρέπει να απολογηθείς. Είχα καμιά όρεξη νομίζεις να απολογηθώ για τις καθυστερημένες καθυστερήσεις μου; Έχω χρονόμετρο, μην με βλέπεις έτσι. Το αγόρασα από ένα μαγαζάκι εδώ πιο κάτω. Καλός ο πωλητής, δεν λέω, αλλά πολύ ακριβός. Εγώ του είπα να τη ρίξει την τιμή, αλλά οι τιμές είναι λεφτά, πώς να ρίξεις τις…
Ψιτ: Γιατί ήρθατε;
Ο ένας: Μα θα σου πω, τι νομίζεις δεν θα σου πω; Όλα θα τα πω, αν και τα ξέρεις, μα θα τα ξαναπώ, αλλιώς τι θα λέω, απλώς σε παρακαλώ, κλείσε αυτό το αναθεματισμένο το air condition. Έχω τα λαιμά μου και ξέρεις πού μπορεί να οδηγήσει ένα κρύωμα στα λαιμά. Η ξαδέρφη μου από την Αμερική έπαθε πνευμονία από κρύωμα στα λαιμά. Ήθελε ο κώλος της air condition, μη χέσω, είχε και στο χωριό της. Εγώ είμαι απλός άνθρωπος, δεν μ’ αρέσουν αυτά. Εμένα μου αρκεί το αεράκι από το παράθυρο. Να θυμηθώ να φωνάξω το μάστορα. Μου έσπασε το τζάμι ένα κωλόπαιδο στην γειτονιά. Αχ αυτά τα παιδιά, δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να κάνουν το απόλυτο τίποτα. Μόνο παίζουν, και κάνουν τίποτα…
Ψιτ: Πείτε μου τι θέλετε από μένα. Δεν έχω πολύ χρόνο. Πρέπει να φύγω.
Ο ένας: Δεν τα ξέρω νομίζεις; Αχ κοπέλα μου, ο χρόνος. Αχ αυτός ο χρόνος. Κυλά κυλά και πίσω δεν γυρνά. Κάποιος το είχε πει αυτό. Πότε ήμουν νια και πότε γέρασα. Ο χρόνος είναι κάτι πάρα πολύ…
Ψιτ: Ξέρω πολύ καλά τι είναι ο χρόνος. Αυτό που δεν ξέρω είναι γιατί μου τον παίρνετε. Μιλήστε συγκεκριμένα.
Ο ένας: Ο λόγος.. Δεν είναι ένας. Είναι πολλοί. Όταν είναι ένας, ο ένας και μοναδικός κάτι πάει κι έρχεται. Όταν είναι πολλοί, δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις. Παλιά οι λόγοι ήταν πολύ συγκεκριμένοι. Ήξερες… Θα πας τα παιδιά σχολείο, θα γυρίσεις, θα μαγειρέψεις, θα καθαρίσεις, θα ξεκαθαρίσεις, μέχρι να τα ξαναβρωμίσεις. Μετά θα έρθει ο άντρας, θα φωνάξει που δεν καθάρισες, θα κλάψεις, θα γελάσεις και μετά θα ξαναβρωμίσεις.
Ψιτ: Πείτε μου ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ τι θέλετε; Τωρα! Αλλιώς φύγετε! ΤΩΡΑ!
Ο ένας: Θέλω να μάθω να μιλάω. Δεν ξέρω πώς να ανοίξω μια κουβέντα, να πω ένα στοιχειώδες πράγμα για τον εαυτό μου. Να πω κάτι, οτιδήποτε, να είμαι κάτι. Να μην είμαι τίποτα.

Η Ψιτ είχε μείνει αποσβολωμένη με αυτά που άκουγε. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Φοβήθηκε και το μόνο που της ήρθε στο μυαλό ήταν να πάρει τον Πάνο αγκαλιά και να τρίψει την μαύρη κηλίδα της, που ακόμα φαινόταν ολοκάθαρη μπροστά της, αλλά μάταια. Τότε ήρθε ο δεύτερος. Έβαλε μια γκρι περούκα στα μαλλιά του, τοποθέτησε δύο καρέκλες και ένα μικρό τραπεζάκι στη μέση του δωματίου και άρχισε να μιλάει. Η Ψιτ άκουγε, αλλά δεν ένιωθε ακόμα έτοιμη να πλησιάσει. Συνέχισε να προσποιείται ότι ασχολείται με την κηλίδα.

Ο Άλλος: Είχε πια ξημερώσει. Τα σύννεφα είχαν πάρει ένα γκρι που θύμιζε μέταλλο, όπως ακριβώς τα μαλλιά μου. Ούτε άσπριζε, ούτε μαύριζε. Πάντα γκρι και πάντα μεταλλικό. Ψυχρό και αυστηρό.

Τότε η Ψιτ ένιωσε για ένα περίεργο λόγο ζεστά και πλησίασε. Ίσως η εικόνα της συννεφιασμένης φύσης κάτι της θύμισε από τα παλιά ή απλώς επειδή η απουσία προσώπου στον λόγο της κυρίας, την ηρεμούσε.

Ο άλλος: Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Πάντα κοίταζα έξω από τα παράθυρα. Το τζάμι με προστάτευε, δεν με απομάκρυνε. Άκουγα καλύτερα. Κοιτούσα αυτά που συνέβαιναν έξω και συμμετείχα από μέσα.

Ξαφνικά ένα μικρό οξύ γέλιο διέκοψε τον ειρμό της γκρι γυναίκας, το οποίο την τρόμαξε και την ίδια και αμέσως το έκρυψε κάτω από την μάσκα της αυστηρότητας που ήξερε να χειρίζεται καλά, της γυναίκας που έχει τον έλεγχο, που ξέρει να κρύβεται και να κρύβει.

Ο Άλλος: Έκλεισα την κουρτίνα και ακούστηκε ένας συριστικός ήχος, όπως των τρένων, που ξεκινούν την τριβή πάνω στις ράγες. Δεν τα κατάφερα να την κλείσω ολόκληρη. Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με το σπίτι. Το σπίτι ήταν η οικογένεια μου. Μου μιλούσαν τα έπιπλα, οι τοίχοι, οι καθρέφτες, τα χαλιά, τα ραγισμένα βάζα, ακόμα και οι ξεχασμένες πέτρες στον κήπο. Ήμουν αρκετά αναβλητική και δεν το πρόσεχα όσο θα έπρεπε. Το άκουγα όταν ούρλιαζε τα βράδια, αλλά έλεγα όλο αύριο και αύριο. Έτσι οι ρωγμές έμειναν ανοιχτές και τα σπασμένα γυαλιά, ακόμα μένουν εκεί να μου υπενθυμίζουν να προσέχω που πατάω. Το άφηνα να γερνάει και να αποκτά αυτήν την απόχρωση του γκρι, όπως τα μαλλιά μου. Ήξερα πόσο δύσκολο είναι για ένα σπίτι να το εγκαταλείπουν. Ειδικά οι θάνατοι και οι απώλειες, οι ξαφνικοί αποχωρισμοί γέμιζαν τα χαλιά κόκκινα και κίτρινα υγρά, που τα άφηνα κι αυτά. Ήρθαν πολλοί να με βοηθήσουν στο καθάρισμα, μα κάτι με έκανε να τους ευχαριστώ βαθιά για την προσφορά, αλλά να μην την δέχομαι. Μου έκανε καλό να τα παρατηρώ και φοβόμουν ότι κάτι θα θέλουν πίσω. Δεν τα καθάρισα.

Η Ψιτ τότε σηκώθηκε από την θέση της, γονάτισε και της αγκάλιασε τα πόδια. Τοποθέτησε το κεφάλι της πάνω στα γόνατα της και ένιωσε ήρεμη, χωρίς να ξέρει γιατί. Δεν ήθελε να την διακόψει. Ήξερε ότι της μιλούσε, για να ακουστεί, χωρίς σκοπό, για την ομορφιά του ήχου, που έβγαινε από το στόμα.

Ο Άλλος: Το σπίτι χρειαζόταν κάτι, κάποιον που θα έμενε για πάντα εκεί, να θυμάται το χρόνο, που γερνά και τα σπασμένα πιατικά. Κάποιον που θα το αγαπούσε και θα έδειχνε υπομονή. Το σπίτι είναι γλυκό, είναι καλό. Ηθελα να είναι χαρούμενο. Το σπίτι είναι καλό, είναι το μόνο που έχω. Πρέπει να το αγαπώ και πρέπει να το φροντίσω. Πρέπει να του δώσω ό,τι ζητά. Πεινάει. Το σπίτι θέλει να φάει. Το σπίτι μου, το σπίτι μου, πρέπει να φάει το σπίτι μου. Να χορτάσει , να τραφεί.
Ήταν η μέρα του γάμου μου. Ήταν όλα ντυμένα στα λευκά, μαλακά, γεμάτα φως και ελπίδα, γεμάτα αλλαγή και ασφάλεια. Γεμάτα ζωή. Θα φεύγαμε, θα πηγαίναμε να ζήσουμε τη ζωή, που είχαμε ονειρευτεί.

Η Ψιτ ένιωσε τα πόδια της να τρέμουν. Ήθελε να την βοηθήσει και παρατήρησε ένα ακορντεόν που βούλιαζε στη δική του σκόνη, σε μια γωνιά. Το σήκωσε και σκέφτηκε ότι θα ταίριαζε πολύ με την αφήγησή της.

Ο άλλος: Το σπίτι μου, το σπίτι μου. Το μόνο που έχω. Το μόνο που αγαπώ. Το σπίτι, οι τοίχοι του το δέρμα μου, οι πόρτες του τα δικά μου χείλη. Πρέπει να μείνει ζωντανό. Το σπίτι πεινάει. Το σπίτι πρέπει να φάει.
Ζήτησα από τον οικονόμο να ετοιμάσει το πρωινό γρήγορα. Του έβαλα τις φωνές, γιατί δεν με είχε σηκώσει όπως κάθε μέρα στις οκτώ και φοβόμουν ότι δεν θα προλάβω. Μου είπε γεμάτος αγάπη και φροντίδα ότι το έκανε για μένα, για να είμαι ξεκούραστη σήμερα που ήταν η μεγάλη μέρα. “Το σπίτι πεινάει, ηλίθιε”, του είπα. “Πεινάει!”
Μέσα σε δύο λεπτά ήταν έτοιμο. Ψωμί, μαρμελάδα, και τσάι στην μεταλλική τσαγιέρα που ζεμάταγε. Μου άρεσε το τσάι να καίει. Έλεγξα την θερμοκρασία, με κινήσεις σχεδόν ιεροτελεστικές, χάιδεψα το ζεστό μέταλλο και έριξα μέσα όλη την λευκή σκόνη που είχα διπλωμένη σε ένα μεταλλικό μικρό κουτί.
Στην υγειά σου γλυκιά μου. Πιες το να ζεσταθείς. Πιες το να πεθάνω εγώ, να ζήσει αυτό. Πιες το ομορφιά μου, να χορτάσει. Πεινάει. Το σπίτι σου πεινάει. Νιώσε στη γλώσσα το καυτό υγρό. Νιώσε να σε καίει, να ουρλιάζει το εγώ. Σκούπισε με, κλείσε μου τα μάτια και πες μου σ’ αγαπώ.

Η Ψιτ έκανε όπως της είπε η κυρία Γκρι. Την σκούπισε και της είπε ό,τι ήθελε να ακούσει. Ήξερε ότι κάποιες φορές πρέπει να λες ό,τι θέλουν να ακούν. Αυτή το χρειαζόταν. Αυτή είχε ανάγκη από λέξεις, όχι πράξεις. Δεν ένιωθε θλίψη, ούτε οίκτο. Περισσότερο θαυμασμό και ελπίδα. Πήρε τον Πάνο στα χέρια της και άρχισε να τρίβει πάλι την κηλίδα, μα πιο μαλακά αυτή τη φορά. Δεν επέμενε πολύ, ίσα ίσα ακουμπούσε το μαύρο χρώμα της, πιο πολύ σαν να το χαϊδεύει, παρά να το καθαρίζει, με χαρά. Τα χέρια της είχαν πρηστεί πια, αλλά δεν πονούσε. Η ελπίδα είχε γεννηθεί.

Το πάρτι συνεχιζόταν. Όλο και περισσότερος κόσμος έμπαινε στο δωμάτιο. Γελούσε και φώναζε. Δεν υπήρχε έλεγχος και τίποτα, που να θυμίζει συγκράτηση. Οι κινήσεις τους ήταν έντονες και σχεδόν προκλητικές. Τα χέρια τους ήταν μεγάλα και πιο πολύ έβλεπες δάχτυλα παρά πρόσωπα. Άγρια αίσθηση ερωτισμού, που ξεχύνεται σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε βλέμμα. Ορμή. Γενετήσια ορμή, που γεννάει μια μυρωδιά από χώμα και ιδρώτα, που δεν ξεδιψάει, μα χορταίνει. Νερό όμως δεν υπήρχε πουθενά και αυτό άρχισε να τους αναστατώνει. Κοιτούσαν διακριτικά στα τραπέζια και στις γωνιές. Δεν ρωτούσαν ούτε ζητούσαν, όλοι όμως έψαχναν. Η διακριτικότητα μεταμορφωνόταν σε λύσσα, σε οργή. Και όσο πιο πολύ έψαχναν τόσο πιο έντονες γίνονταν οι κινήσεις, τα γέλια και η ορμή. Κάποια στιγμή κάποιος είπε “Διψώ” και όλοι κοίταξαν την Ψιτ. Αυτή δεν κατάλαβε, γιατί την κοιτάνε, αφού ούτε εκείνη είχε βρει πηγή. Άρχισαν να την τραβάνε και να απαιτούν. “Θέλουμε νερό!” Την έσπρωχναν και την πίεζαν να βρει νερό κι αυτή το μόνο που τόλμησε να πει ήταν “Υπομονή. Θα μας σώσει η βροχή.” Σιωπή. Κανείς δεν μίλησε και ίσως κανείς δεν πίστεψε. Εμφανίστηκε τότε ένας νέος κύριος από το βάθος με μία πορτοκαλί περούκα και  ένα φτυάρι.

Χτίστης: Έλα κοπελιά. Ώρα να γκρεμίσουμε.
Ψιτ: Μα η κηλίδα. Δεν έχει βγει.
Χτίστης: Τι σημασία έχει; Θα γκρεμιστεί.
Ψιτ: Μα καθάριζα τόσο καιρό. Μισό λεπτό.
Χτίστης: Δεν είσαι μόνη εδώ. Οι άνθρωποι χρειάζονται νερό.
Ψιτ: Δεν έχω πού να πάω μετά. Χρειαζόμαστε στέγη.
Χτίστης: Το ταβάνι ενοχλεί.
Ψιτ: Θα πεθάνω από κρύο.
Χτίστης: Θα πεθάνεις χωρίς νερό.
Ψιτ: Τα τείχη προστατεύουν. Μπήκα να ζεσταθώ.
Χτίστης: Όλα γεννιούνται μέσα στο νερό.
Ψιτ: Δεν μπορώ να ζήσω μέσα  στο βυθό.
Χτίστης: Μπορείς. Χρειάζεται νερό.

Ο Χτίστης συνέχισε να της λέει το ίδιο ξανά και ξανά, αλλά η Ψιτ φοβόταν. Πήρε τον πόνο αγκαλιά και κάθισε κάτω ήσυχη. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Το δωμάτιο ήταν έτοιμο να γκρεμιστεί. Οι άνθρωποι συνέχιζαν να γελάνε και να διψάνε, αλλά αυτή κοιτούσε το κενό. Έβλεπε κομμάτια από τους τοίχους να πέφτουν και η σκόνη την έκανε να μην μπορεί να δει, μα ο ήχος ήταν πιο ενοχλητικός. Εκκωφαντικός. Έβαλε τον Πάνο στα αυτιά της και άρχισε να τραγουδά. Θραύσματα παντού και σιωπή, μα ένιωθε γαλήνη.

Καταστρέφονται όλα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μόνο ένας δρόμος είναι καθαρός. Φύγε!

Οι άνθρωποι γύρω της ήταν τρομοκρατημένοι και της έλεγαν να προσευχηθεί μα αυτή δεν μπορούσε, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος δεν είχε εμφανιστεί. Είχε τρέξει να σωθεί. Της φώναζαν να προσευχηθεί, αλλά δεν μπορούσε εκείνη τη στιγμή, που ο κόσμος είχε γκρεμιστεί. Θα ήταν δειλία και ενοχή. Έκρινε πως το τραγούδι ήταν η καλύτερη επιλογή. Ήταν η δική της η φωνή. Και την έκανε να ξεχνά το φόβο. Έκλεισε τα αυτιά και συνέχισε να τραγουδά τον πόνο.

Χτίστης: Καμιά φορά βοηθάει η προσευχή, όπως ένα παραμύθι το μικρό παιδί.
Ψιτ: Και θα πάψει να γκρεμίζεται η ψυχή;
Χτίστης: Το γκρέμισμα θα είναι πάντα εκεί.
Ψιτ: Προτιμώ να τραγουδώ.
Χτίστης: Σήμερα έχει πανσέληνο. Κάτσε λίγο σιωπηλή.

Τότε ξεπρόβαλε ένα χρυσό φεγγάρι, που πρώτη φορά έμοιαζε τόσο μεγάλο και τόσο γεμάτο και έλουσε το γκρεμισμένο τοπίο με λευκό φως. Έλουσε τα θραύσματα και τα μάτια των ανθρώπων. Και όλοι γαλήνεψαν και κοίταξαν ψηλά. Μία άχρονη στιγμή που δεν υπήρχε το εγώ και το εσύ. Για λίγο μόνο σταμάτησαν να προσπαθούν να προστατευτούν. Για λίγο μόνο η ηρεμία κυριαρχούσε και τα βλέφαρα δεν τα πίεζαν για να είναι ανοιχτά και τα δάχτυλα κρέμονταν ελεύθερα χωρίς να τρέμουν και χωρίς να έχουν ανάγκη κάτι να κρατούν. Γαλήνεψε ο φόβος και κοίταξαν ψηλά. Και τότε εμφανίστηκε ένα μικρό αγόρι με κατάξανθα μαλλιά.

Αγόρι: Σήκω! Παίξε μαζί μου!

Η Ψιτ δεν απάντησε. Γύρισε αδιάφορα το κεφάλι από την άλλη, για να δείξει ότι αυτή η στιγμή είναι κατάλληλη μόνο για  το τίποτα, ότι ανήκει στο ακούραστο μηδέν και ήλπιζε ότι θα ήταν ικανό να την παγώσει εκεί, χωρίς να μπορεί να την κουνήσει τίποτα. Μα αυτό το κατάξανθο αγόρι δεν ήταν τίποτα, ήταν ένα κατάξανθο παιδί.

Αγόρι: Σήκω! Θέλω να παίξω.
Ψιτ: Θα με αφήσεις ήσυχη; Δεν έχω όρεξη. Εδώ γκρεμίζεται ο τόπος.
Αγόρι: Μα γι’ αυτό.
Ψιτ: Φύγε. Πήγαινε σε άλλον. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα παιδιά νιώθετε τόσο ισχυρά και νομίζεται ότι όλοι είναι υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν τις ανάγκες σας. Και επιπλέον δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε με κανένα, δεν ακούτε, δεν έχετε απόψεις, μόνο ζητάτε και ψάχνετε. Δεν ηρεμείτε ποτέ και μόλις κουραστείτε κλαίτε. Μα γιατί κλαίτε και μετά γελάτε και μετά ξανα..
Αγόρι: Τι είναι αυτό;
Ψιτ: Δεν ξέρω.
Αγόρι: Μοιάζει με πεταλούδα.
Ψιτ: Σκονισμένη πεταλούδα.
Αγόρι: Ναι, αλλά πεταλούδα. Κοίτα! Πετάει! 
Ψιτ: Δεν πετάει. Εσύ την κουνάς. Άσε με ήσυχη.