Με έμαθαν να φοβάμαι
Και τους ανθρώπους να τους κοιτώ στα δόντια
Με έμαθαν να δέχομαι το όχι με το κεφάλι χαμηλά
Και το ναι να μην το πολυπιστεύω
Μου είπαν ότι ο δρόμος είναι σκοτεινός
Και όλη μου τη ζωή περπατούσα ανάβοντας κεριά
Μα έλιωναν στα πόδια και δεν μπορούσα να πάω μπροστά
Μετά μου είπαν ότι ο ουρανός λέγεται ταβάνι
Η γη πάτωμα
Και τα δέντρα ειν’ τα τοίχη
Τα πουλιά είναι αόρατα θεριά και όταν τα συναντώ να τα αποφεύγω
Τους πίστεψα και σταμάτησα να κοιτάω ψηλά
Μετά μου είπαν πως αν θέλω να ονειρεύομαι να το κάνω στα κρυφά
Και άρχισα να γράφω σε χαρτιά
Και όταν φοβόμουν να αγαπώ το έγραφα εδώ
Όταν ήθελα να σε δω μιλούσα στο κενό
Και όταν μου έλειπε η αγκαλιά την αναζητούσα σε άλλου την καρδιά
Κι έτσι έγινα ένα από αυτά τα διαβατάρικα θαυμαστά πουλιά