Η φύση τελικά είναι πολύ άδικη, άλλο ζώο το κάνει κοτόπουλο και είναι αναγκασμένο να ζει κυνηγημένο σε όλη του την ζωή και άλλο το κάνει αετό, περήφανο, να το βλέπουν και να το φοβούνται. Ποια η διαφορά μεταξύ των δυο; Η απόφαση του θεού!
Εγώ ούτε κοτόπουλο ήμουν αλλά ούτε και αετόπουλο, σε κάτι ενδιάμεσο ακροβατούσα! Όταν όμως είσαι μικρός αδυνατείς να δεχτείς ότι είσαι κάποιο άλλο ζώο έκτος του αετού, του λιονταριού, της τίγρης γενικά του κυνηγού, του ΔΥΝΑΤΟΥ!
Βλέπεις… στην γειτονιά μου, πάντα κυριαρχούσε ο νόμος του ισχυρού και όποιος ξεχώριζε αποκτούσε τον σεβασμό των υπολοίπων, ακόμα και σε αυτή την μικρή ηλικία!
Από μικρός ένιωθα πως ήθελα να ξεχωρίσω από την πολύ μάζα, από τον κατιμά! Ένα απόγευμα Σαββάτου που είχαμε μαζευτεί τα πιτσιρίκια της γειτονιάς σε μια αλάνα κοντά στο χατζηκυρειάκιο το ορφανοτροφείο να παίξουμε μπάλα, ήρθαν από την άλλη γειτονιά να μας κουνήσουν τα κόζα ότι μπορούν να μας κερδίσουν και μάλιστα με στοίχημα το χαρτζιλίκι μας, κάτι ψιλά δηλαδή, αλλά για την ηλικία μας και εκείνα τα δύσκολα χρόνια ήταν πολύτιμα. Στα 50 μια σοκολάτα δε σου κάνει τίποτα, στα 8 μια σοκολάτα είναι ολόκληρη η ζωή σου! Μη ξεχνάς ότι μιλάμε για μέσα της δεκαετίας του 50.
Κανένας από τους δικούς μου δεν ήταν έτοιμος να ρισκάρει την <<σοκολάτα>> του… ήταν η ευκαιρία να ξεχωρίσω, να δείξω ποιος είμαι, τους έπιασα και τους μίλησα αρχηγικά!
-Μαλάκες άμα δεν παίξουμε θα μας κοροϊδεύουν μια ζωή, μια φορά δειλός; Για πάντα δειλός! Τι φοβάστε; Αφού έχετε έμενα μαζί σας! Ξέρετε πολύ καλά ότι όπως κλωτσάω εγώ το τόπι δε το κλωτσάει ούτε ο Τσουλουμπορίδης! (σταρ της εποχής).
-Μα,, μου, μπλα μπλα μπλα….
-Δεν ακούω τίποτα. Θα παίξουμε το παίρνω πάνω μου, είμαι η δεν είμαι αρχηγός; Είμαι! Τέλος, πάμε για την νίκη!
Αυτό ήταν τους είχα πορώσει ήταν έτοιμοι να φάνε τα σίδερα, δε κρατιόντουσαν! Έβγαλα το καπέλο που φορούσα και έριξαν και οι 8 ότι ψιλά είχαν. Ήρθε ο μάγκας από την άλλη ομάδα και τα έριξαν και αυτοί.
Θα παίζαμε μια ώρα συνεχόμενη και ο νικητής έπαιρνε το ταμείο!
Μαζεύτηκαν και κάτι κοριτσάκια και ως γνωστόν όπου μαζευτούν κορίτσια να δουν αγόρια το κίνητρο γίνεται διπλό. Μπορεί σε αυτή την ηλικία να μην γνωρίζεις ακριβώς τι είναι αυτό που πηγαίνει πέρα δώθε ανάμεσα στα πόδια σου αλλά το άτιμο λειτουργεί με το ένστικτο και σου ανεβάζει την αδρεναλίνη.
Το ματς ξεκίνησε υπήρχε πολύ ένταση στον αγωνιστικό χώρο, στο δέκατο λεπτό όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους, χάναμε ήδη τέσσερα μηδέν. Στο εξήντα; Το σκορ έληξε δεκαπέντε ένα υπέρ τους. Δε φτάνει που μας πήραν τα χρήματα, είδα ξαφνικά να γυρίζουν οι φίλοι μου και να με πλακώνουν στο ξύλο γιατί λέει αθέτησα τον λόγο μου.
Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο μάθημα ζωής. Όταν δίνω τον λόγο μου πρέπει να τον τηρώ πάση θυσία. Από τότε άρχισα να μιλάω λιγότερο και να εννοώ περισσότερο, μαγκιά κανονική, ώπα της!
Λένε οι σοφοί πως ότι σου μπει σε μικρή ηλικία δε σου βγαίνει αδελφέ ούτε με γεωτρύπανο. Αυτό έπαθα και εγώ. Εδώ μάλλον ο αναγνώστης αναρωτιέται τι θέλει να πει ο ποιητής και επειδή ποιητής δεν είμαι τα σπάω.
Τριάντα χρόνια μετά, είχα πάει ένα βράδυ στα μπουζούκια με την παρέα, να ξεσπάσω το ντέρτι που είχα χωρίσει με την Φώφη από την Δραπετσώνα και ήθελα να νταλκαδιαστώ από μουσικές νότες, εκεί έγινε το μεγάλο μπαμ, που μου θύμισε τι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου την πρώτη φορά που δεν κράτησα τον λόγο μου.
Πρέπει να ήταν 3 τα ξημερώματα, ο Τζόνι κυκλοφορούσε στις φλέβες μου και η βροχή από τα μάτια μου δεν έσταζε μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελα να καρφωθώ στα αδιάκριτα μάτια, καθώς το δάκρυ δείχνει αδυναμία και σαν μαγκιά απαγορεύεται. Οι δε νότες; Ρε τις πουτάνες όλες μιλούσα για μένα με την Φώφη, λες και ο τραγουδιστής ήξερε την ιστορία μου.
Πάνω στο πιόμα μου τη έδωσε, έπρεπε να ξεσπάσω ατάκα και επί τόπου και επειδή δεν ήθελα να κάνω ζημιές, τραπέζια πάνω κάτω και τα τοιαύτα στου Πανάγου το μαγαζί, ζήτησα παραγγελιά το <<Τελειώσαμε >> στίχοι Νίκος Λουκάς, μουσική Τάκης Σούκας, πρώτη εκτέλεση ο μέγας Διονύσιου! Η πίστα άδειασε για πάρτη μου, ο τραγουδιστής ξεκινάει να κελαηδάει, πω πω τον πούστη, στίχος μουσική, κατευθείαν στην καρδιά.
Σαν δυο τρένα που ανταμώσαν ένα βράδυ
και χαθήκανε ξανά μες στο σκοτάδι
για άλλους δρόμους χωριστά,
τόσο λίγη κι η αγάπη η δική μας,
ένα τέλος πριν αρχίσει η ζωή μας
κι ένα δάκρυ στη ματιά.
Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι
όλα κι αν τα δώσαμε.
Για μια νύχτα ήταν μόνο η αγάπη
κι έτσι τελειώσαμε.
Κι αν μοιράσαμε για λίγο …..
Ώπα, πάνω στη γυροβολιά, πέρασε κάποιος επιδεικτικά από την πίστα. Τρελάθηκα, εγώ πονούσα και αυτός αντί να σεβαστεί και να βαρέσει προσοχή στον πόνο μου πέρασε από την πίστα;
Ήταν γνωστό τότε πως όταν ζητούσες παραγγελιά οι άλλοι σεβόντουσαν τον καημό σου και έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο. Ο μόρτης όμως ήθελε να το παίξει ιστορία, μου έφυγε το τσιγάρο από το χείλια, χλώμιασα δικέ μου!
Ήξερα πως αν γίνει στραβή θα με μπουζούριαζαν οι τσέοι, καθότι και διότι με τόσο κόσμο όλο και κάποιος ρουφιάνος θα έκανε το πουλάκι και θα με κάρφωνε. Από την άλλη η προσβολή είχε γίνει αν έκανα πίσω ήταν σα να ατιμούσα τον παιδικό μου λόγο μου.
Ρε ζήτησα παραγγελιά; Ξεκίνησαν τα όργανα; Πως περνάς από την πίστα; Πως; Σεβασμός μηδέν;
Ο άγραφος νόμος έλεγε ότι έπρεπε να πληρωθεί η προσβολή με αίμα! Βγάζω που λες το στιλέτο και του δίνω δυο καλές, από μια σε κάθε πόδι και πάρε τον μόρτη γονατιστό να μετανοεί! Στο μαγαζί επικράτησε σαματάς. Έβαλα τις φωνές, είπα να κάτσουν όλοι κάτω και να προχωρήσει η παραγγελιά. Συνέχισα την ζεμπεκιά ώσπου έσκασαν απ’ έξω τρία καρούμπαλα, μπούκαραν έξι στρουμφάκια και… με σεβάστηκαν, περίμεναν να τελειώσω πρώτα, μετά σταμάτησαν να με σέβονται, με έδεσαν χειροπόδαρα και με πήγαν διακοπές…
Η ιστορία τέλειωσε με έξι μήνες κάγκελο! Βλέπεις δεν ήμουν αετός να με βλέπουν και να με φοβούνται αλλά δεν ήμουν και κοτόπουλο που θα τους βλέπω και θα τους φοβάμαι.
Ο μάγκας είναι ένας από όλους αυτούς τους ανώνυμους <<ήρωες>> που γεννηθήκαν σε μια φτωχογειτονιά του Πειραιά στα μέσα του 1940. Ένας από όλους αυτούς που για να επιβιώσει έπεσε στην αλητεία, την κλεψιά και την πονηρία, συνάμα όμως έμαθε την μπέσα, την τιμή και την αξία του λόγου. Τώρα που γέρασε μας αφηγείται μέσα από την φυλακή στιγμές από την ζωή του!
V-sam