Ο ελέφαντας να πούμε ένα ζώο που αν και τεραστίου μεγέθους καλόκαρδο, όμως μην το πειράξεις έτσι και το πειράξεις βρες λαγούμι να κρυφτείς. Τώρα θα αναρωτιέσαι τι θέλω και μιλάω για ελέφαντες, τόσα χρόνια κάγκελο βαριέσαι και σου έρχεται να το ρίξεις στο διάβασμα. Έπεσα πάνω σε ένα βιβλίο με ζώα, όχι ανθρώπους, από τα άλλα που είναι από την φύση τους, καθώς βλέπεις εμείς γεννιόμαστε άνθρωποι και πεθαίνουμε ζώα.
Α! Ο έλεφας που λες ξέρεις αυτός ο τεράστιος γλυκός αυτιαγκουρίνος, (μαγκιά μαγκιά αλλά στα ζώα σεβασμός και αγάπη, αυτό είναι μαγκιά!) έχει και μια μνήμη σα την μάνα μου ρε παιδί μου, σου δανείζει δραχμή φεύγεις από την περιοχή και άμα σε δει μετά 50 χρόνια το πρώτο που θα σου πει αυτό είναι!
Αυτός έχει μνήμη ελέφαντα λένε, ο ελέφαντας λέει η ζωολογία δεν ξεχνάει ποτέ αυτούς που θα συναντήσει στη ζωή του. Ρίχνω εξήγηση, είναι μια ελεφαντίνα 8 χρονών πιτσιρίκα και τρώει κάτι φύλλα από ένα δέντρο, ξαφνικά περνάει ένας τεντυέλεφας της βάζει προβοσκίδα, γυρίζει τσατισμένη και προσβλημένη να τον χτυπήσει αλλά βλέπει ότι ο τεντυέλεφας είναι μεγαλύτερος και στρόνγκερ, οπότε του ρίχνει μια άγρια ματιά τον κοζάρει από πάνω μέχρι κάτω…
-Έχεις όρεξη να φας κάνα χαυλιόδοντα εκεί που ξέρεις;
-Που εννοείς μανίτσα μου;
-Ανά χαθείς σκατό ελέφαντα.
– Έχω καλό σκοπό.
-Όσοι έχουν καλό σκοπό δεν πιάνουν τα πισινά μιας κυρίας.
-Και τα πισινά και τα μπροστινά!
-ΜΠΑΜΠΑΑΑΑΑ.
Μόλις είδε ο τεντυέλεφας να σκάει μύτη ο ντάντι της ο οποίος είχε μια…. δίμετρη χαυλιοδοντάρα, πονηρέ πάλι σε τσουτσούνι πήγε ο νους σου. Έκοψε ρόδα μυρωμένα, βολίδα ο δικός σου πέρασε μέχρι και τα τσιτάχ από το χέσιμο.
Μετά από 40 χρόνια που έτυχε να ξανασυναντηθούν τον θυμόταν και… κάτσε ώπα, έχει συμβεί και σε έμενα, ναι όντως και εγώ μνήμη ελέφαντα έχω δεν ξεχνάω ποτέ ή μάλλον ξεχνάω τα πάντα έκτος κι αν με πειράξεις, έτσι και με πειράξεις αγορίνα είναι σα να έχεις τραβηχτικές με την εφορία δε σε ξεχνάει ούτε μετά θάνατον!
Ώρα φροντιστηρίου, θέμα ετοιμολογία! Τα παλιά χρόνια τα ωραία τους αστυνομικους τους έλεγαν μπασκίνες, όχι για να τους προσβάλουν ότι είναι κουκουρούκου, αλλού βρίσκεται το μούσμουλο. Όταν τα καλά παιδιά, τα δικά μας, πήγαιναν να κάνουν μια απατεωνιά για τα προς το ζην, για να μην καρφώνονται δεν έλεγαν βλέπεις κανέναν χωροφύλακα, έλεγαν… μπας κίνε εδώ; μπας κίνε εκεί; Μπας κίνε, μπας κίνε, μπασκίνες! Τι άλλο θα σου μάθω ρε μάγκα; Θα σου πω κάτι και αυτό επειδή είμαι μετριόφρων τα λόγια του μάγκα είναι πανεπιστήμιο! Μάθημα τέλος!
Το λοιπόν σε ηλικία 12 χρονών μια μέρα του καλοκαιριού και συγκεκριμένα πρωί βρισκόμουν με την Πίτσα τον Φάνη και τον Λιαρό, στα βράχια της πειραϊκής να κάνουμε χάζι την θάλασσα και άμα λάχει να ρίχνουμε και καμιά βουτιά, αμέ!
Πιτσιρικάδες ήμασταν το διασκεδάζαμε και κάναμε λίγο παραπάνω σαματά, δε ξέρεις το ρητό πως όταν περνάς καλά πάντα θα βρεθεί κάποιος να σου την σπάσει; Βγήκε ένας από κάποιο σπίτι και μας έβαλε τις φωνές να κάνουμε ησυχία
-Ρε τσογλάνια τι θα γίνει θα σκάσετε επιτέλους;
Εγώ το πήρα πατριωτικά, τους είπα να μείνουμε εκεί και να τον γράψουμε σε αυτό το όργανο που ορίζει την ζωή του κάθε άντρα, στο κάτω κάτω δεν ήταν δικά του τα βράχια, τι θα έκανε θα έδερνε 4 άτομα;
Μάντης ήμουν; Δεν έδειρε και τους τέσσερεις αλλά μόνο έμενα! Μιλάμε ο μάγκας ήρθε αποφασισμένος να με διδάξει την τέχνη της φάπας, ήθελα να του τις γυρίσω πίσω αλλά βλέπεις μου έριχνε δέκα χρόνια!
Όταν κουράστηκε και με άφησε αδελφέ μου ένιωσα τόσο ντροπή που έφυγα τρέχοντας και κλείστηκα στο σπίτι. Ερχόντουσαν οι φίλοι μου να με δουν και δεν έβγαινα ούτε με ποντικοπαγίδα! Εγώ! Μια μελλοντική μαγκιά, γιατί το ήξερα ότι θα γίνω μια μέρα περπατησιάρης το ένιωθα, είχα βλέψεις!
Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος ντόκτορ, στον μήνα πάνω που πάλευα με τον εαυτό μου έκανα ένα μπραφ και ξεμπούκαρα από το σπίτι, το ξεπέρασα.
Οι φίλοι μου δεν ασχολήθηκαν ποτέ ξανά με το συμβάν. Με τον καιρό το ξέχασα και εγώ ή μάλλον έμαθα να ζω με αυτό γιατί που και που έκανε την εμφάνιση του μέσα μου αλλά έφευγε!
Λένε ότι υπάρχει θεός, δεν ξέρω δεν τον έχω δει ποτέ, ούτε έχουμε μιλήσει με τον κύριο αλλά αν υπάρχει το έκανε το θαύμα του.
Ήμουν περίπου 36 χρονών, ξέρεις τώρα τι σημαίνει να είμαι εγώ στα 36, να περπατάω και τα δέντρα να γίνονται θάμνοι από τους τεμενάδες λόγο φόβου. Ένα απογευματάκι γύριζα από το μικρολίμανο που είχα πάει με την Γωγώ για τσιλιμπουρδιστίρι, φαγητό, γλυκό, μπλα μπλα και… <<πάρκινγκ>> καθότι διαβάζουν και μανταμίτσες!
Την άφησα στην Καλλίπολι με το ταξί και δε ξέρω τώρα πως μου την έδωσε να περπατήσω μέχρι το σπίτι! Ε ρε φίλε όπως φτάνω κοντά στο τσαρδί μου τι να δω; Όχι πες μου τι να δω; Δε λες ε; Λογικό που να ξέρεις! Αυτόν, αυτόν τον παιδικό βραχνά που μου είχε διαλύσει τον παιδικό μου εγωισμό, περπατούσε στο απέναντι πεζοδρόμιο!
Δε το πολύ σκέφτηκα πάω απέναντι και όπως είναι του λέω όμορφα λόγια μάγκικα.
-Με θυμάσαι ρε πούστη;
-Όχι.
– Δε πειράζει σε θυμάμαι εγώ!
Και τον αρχίζω σε ένα βρωμόξυλο, να έχουν βγει από παντού και να με κοιτάζουν αλλά ποιος να μιλήσει; Ήξεραν ποιος είμαι και για το τι είμαι ικανός. Εδώ να πούμε πως όλη η γειτονιά ήταν μαζί μου, γνώριζαν πως είμαι δίκαιος άνθρωπος και για να του ρίχνω σωματική τιμωρία κάτι θα είχε κάνει!
Εκεί που τον έχω κάνει τόπι στο ξύλο του λέω…
-Είμαι ο πιτσιρίκας που τόλμησες να βαρέσεις κάτω στην πειραϊκή, κατάλαβες ρε; Κατάλαβες;
-Κατάλαβα.
Και εκεί πάνω στο κατάλαβα που νιώθω την ικανοποίηση πως επιτέλους ξόρκισα αυτό τον παιδικό πόνο ακούω μια γνωστή φωνή να λέει…
-Ρε τσόγλανε πάλι βαράς τον κόσμο;
Και μέχρι να γυρίσω, έρχεται ένα τσόκαρο με φόρα και προσγειώνεται το άτιμο στο δοξαπατρί!
Ξύπνησα στο κρεβάτι με την κυρά Μαρία από πάνω να μου ρίχνει τον εξάψαλμο, καμία ενοχή που με άφησε λιπόθυμο.
Αυτό που η μάνα ακόμα και 90 χρονών να είναι και ο γιος της 70 νιώθει το παιδί της παιδί ακόμα είναι…
Βλέπεις εγώ μπορεί να είχα μνήμη ελέφαντα αλλά η κυρά Μαρία είχε μητρικό ένστικτο ουρακοτάγκου! Υπερπροστατευτικη!
Καλή της ώρα, μπορεί να σκοτωνόμασταν, μπορεί να μου είχε κάνει δεκάδες στραβές αλλά αίμα της είμαι! Πάντα όταν την μνημονεύω, πάντα όμως θα έχω ένα μειδίαμα στα χείλια!
Καλύτερη μάνα μπορεί να είχα, πιο πλούσια σίγουρα, πιο ευγενική εννοείται, πιο προστατευτική ίσως αλλά δεν θα είχα την κυρά Μαρία…
Ο μάγκας είναι ένας από όλους αυτούς τους ανώνυμους <<ήρωες>> που γεννηθήκαν σε μια φτωχογειτονιά του Πειραιά στα μέσα του 1940. Ένας από όλους αυτούς που για να επιβιώσει έπεσε στην αλητεία, την κλεψιά και την πονηρία, συνάμα όμως έμαθε την μπέσα, την τιμή και την αξία του λόγου. Τώρα που γέρασε μας αφηγείται μέσα από την φυλακή στιγμές από την ζωή του!
V-Sam