Ότι έχουμε κόμπλεξ με την ηλικία μας οι γυναίκες είναι γεγονός. Ότι για τους ηθοποιούς είναι πιο σημαντική η ερμηνευτική ηλικία και όχι η πραγματική, επίσης, γεγονός. Ότι ο σκηνοθέτης δεν έχει πάντα τον τελευταίο λόγο στην επιλογή των ηθοποιών του στην τηλεόραση, αυτό και αν είναι γεγονός.
Αλλά κάπου όπα.
Δε γίνεται, όλοι εμείς οι φαν των ελληνικών σαπουνόπερων να μην έχουμε πάθει ένα μίνι εγκεφαλικό με την επιλογή των ντελούλου μεσήλικων γυναικών ηθοποιών που παίζουν τις μαθήτριες, τις κόρες κλπ. Με κάνει να σκέφτομαι ότι δε μιλάμε για μυθοπλασία αλλά για γεροντολαγνεία. Υπερβολή;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Μιλάμε για σειρές με μαθήτριες 16-17 χρόνων, με μανάδες που έχουν συνομήλικες κόρες και να μη σχολιάσουμε τη διαφορά ηλικίας μεταξύ αντρών και γυναικών που θέλει τους άνω των 50 να έχουν για σύντροφο μια 30αρα.
Εχουμε και λέμε: κομπαρσούλες 20χρονες που περνάνε άνετα για μαθήτριες. Κακά τα ψέματα, ποίος δίνει σημασία στην Πέγκυ Καρρά που περνάει δίπλα απ’τη Ντίνα Κώνστα; Έχουμε πρωταγωνίστριες, τουλάχιστον 10 χρόνια παραπάνω που απ’ότι είναι, της είπαν άλλαξε τη φωνή σου, παίξτο και λίγο αγαθιάρα και τα υπόλοιπα θα τα κάνει η μαθητική στολή. Έπειτα, έχουμε άλλες, παρόμοιας ηλικίας αλλά με μια πιο φυσική αγαθότητα και παίρνουν και αυτές, κάπως εύκολα, ένα free pass.
Υπάρχουν, βέβαια και αυτές που είναι οριακά συνομήλικες με τον τηλεοπτικό πατέρα τους που εκεί λες μας τρολάρουν άγρια. Σαν σωστός ηθοποιός που χτίζει το backstory του ρόλου του, προφανώς, θα συμπεριλάβει το πόσο κακή μαθήτρια ήταν στο σχολείο αφού πρέπει να έχει μείνει στην ίδια τάξη τουλάχιστον 15 φορές για να φτάσει τις φίλες της που, μάλλον, έχουν μεγαλύτερο ρόλο κ έτσι θα έχει και αυτή μια θέση στο πλάνο.
Plot twist: θα μπορούσε η ελληνική μυθοπλασία να έχει επηρεαστεί από τον αμερικανικό κινηματογράφο και να δούμε ξαφνικά το Orphan στις μικρές οθόνες. Να προσποιείται μια 30αρα το ανήλικο για να αποπλανήσει έναν σέξυ μπαμπά. Ίσως είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Σίγουρα πάντως θα έβγαζε περισσότερο νόημα.
Τζέλα Δελακραύγα, 22/2/2025