9.2 C
Athens
Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, 2025

Σκυτάλη 3η «Νάνα Λίτσα»

Νανά Λίτσα

Με τη Νάνα ξεκινά ουσιαστικά για ‘μένα το «όραμα» που έχω για τη στήλη της σκυταλοδρομίας, δηλαδή να γνωρίζω άτομα που δεν ξέρω προσωπικά, να μαθαίνω τις ιστορίες τους, να εμπνέομαι και να εξελίσσομαι.

Από την πρώτη στιγμή που μιλάμε στο τηλέφωνο αντιλαμβάνομαι ότι η Νάνα είναι ένα άτομο που σε κάνει να νιώθεις οικεία, που γελά, που σε διευκολύνει όπου μπορεί. Συνεπής, ευγενική, χαρούμενη με τη συνέντευξη. Κανονίζουμε να πάμε σ’ ένα μαγαζί που δεν έχουμε ξαναπάει και οι δύο. Αφορμές για καινούργιες γειτονιές. Γαλάτσι λοιπόν και λεωφόρος Βεΐκου.

Η συνάντηση υπολόγιζα να είναι δίωρη αλλά η Νάνα είναι τόσο ανεξάντλητο πλάσμα που στις 4 ώρες δυστυχώς αναγκάστηκα να φύγω γιατί είχα υποχρέωση που δεν μπορούσε να αναβληθεί. Η ιστορία της καταπληκτική. Η ζωή και η τύχη σε πηγαίνουν σε μονοπάτια που δεν είχες φανταστεί. Οι απόψεις της, τα ενδιαφέροντά της, ο λόγος της, η προσωπικότητά της, όλα σε κάνουν να την παρακολουθείς χωρίς να χάσεις το ενδιαφέρον σου ούτε στιγμή. Έμαθα πολλά, γέλασα, προβληματίστηκα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άνυ για την επιλογή της και ασφαλώς στη Νάνα γι’ αυτήν τη μοναδική συνάντηση.

Ας δούμε όμως γιατί η Άνυ την επέλεξε:

Τη Νάνα τη γνώρισα μέσω της αδερφής μου. Συμφοιτήτριες και φίλες για πολλά χρόνια είχα την ευκαιρία να δω από πρώτο χέρι τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της και το τσαγανό της.
Μιλάει άπταιστα Αγγλικά, Γερμανικά, Ισπανικά και Τουρκικά και έχει στο βιογραφικό της από πτυχία Μετάφρασης και Διερμηνείας μέχρι μεταπτυχιακό στον Κινηματογράφο.
Έχει υποτιτλίσει αρκετά από τα Τουρκικά σήριαλ που έχεις χαζέψει στην τηλεόραση, έχει δουλέψει για το My style rocks και το Survivor ενώ στις αποσκευές έχει και μια ταινία μικρού μήκους για τη μετανάστευση με συμμετοχή στις νύχτες Πρεμιέρας και το φεστιβάλ της Δράμας.
Τα τελευταία χρόνια έχει ζήσει σε Κέρκυρα, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Βερολίνο και Άγιο Δομίνικο, ενώ είναι υπερήφανη μαμά του Πούτιν, μιας φανταστικής γκρι γάτας… Σας έχει ιντριγκάρει;;; Ευκαιρία να τη γνωρίσετε καλύτερα.

Και αφού η Άνυ έκανε μια zipped παρουσίαση πάμε να γνωρίσουμε τη Νάνα!

56990321_2126253544161130_8962412551254048768_n.jpg

Αγγελική: Καταρχάς πώς νιώθεις που σε επέλεξε η Άνυ

Νάνα: Μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη. Την αγαπάω πάρα πολύ και ξέροντας πόσο πολύ κόσμο γνωρίζει ήταν πραγματικά σημαντικό να μου δώσει τη σκυτάλη. Μεγάλος ο ανταγωνισμός καταλαβαίνεις (γελάει).

Αγγελική: Νανά Λίτσα;

Νάνα: Νάνα από το Σταυριάννα.

Αγγελική: Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν υποκοριστικό Ναναλίτσα, σαν μια λέξη…

Νάνα: Ναι, με το όνομα έχω μια περιπέτεια. Ανάλογα με το πού βρίσκομαι ακούω και σε άλλο κάλεσμα. Όταν είμαι σε περιβάλλον με μικρομηκάδες.

Αγγελική: Μικρομηκάδες.

Νάνα: Ναι, ξέρεις, η αργκό για τους ανθρώπους που δημιουργούν ταινίες μικρού μήκους.

Αγγελική: Μάλιστα, μαθαίνουμε και καινούργιους όρους!

Νάνα: Στους κύκλους λοιπόν αυτούς με φωνάζουν Σταυριάννα… αν τους πεις: «ξέρεις τη Νάνα;» δε θα καταλάβουν για ποια τους μιλάς. Στην τηλεόραση αντιθέτως αν πεις Σταυριάννα δε θα καταλαβαίνουν σε ποια αναφέρεσαι. Εκεί είμαι η Νάνα.

Αγγελική: Και πώς προέκυψε αυτό;

Νάνα: Στα τηλεοπτικά show που ήμουν υπήρχαν διάφορες εθνικότητες: Τούρκοι, Δομινικανοί, Αργεντίνοι… άντε τώρα να πούνε το Σταυριάννα! Μπερδεύονταν. Οπότε το απλοποίησα σε Νάνα να είμαστε όλοι χαρούμενοι.

Αγγελική: Το ίδιο είχα πάθει και εγώ στο ξενοδοχείο στην Ίμπιζα που δούλευα. Δεν μπορούσαν καθόλου να πουν το Αγγελική. Έλεγαν άλλ’ αντ’ άλλων… οπότε τους έκανα τη ζωή ευκολότερη με το Αντζέλικα.

ΝάναΈτσι μπράβο. Με καταλαβαίνεις.

Αγγελική: Απόλυτα! Και να σου πω Νάνα, πάμε λιγάκι στη ζωή σου… πώς αποφάσισες να σπουδάσεις στο τμήμα μετάφρασης και διερμηνείας στην Κέρκυρα;

ΝάναΆκου τώρα ιστορία. Ήμουν μικρούλα όταν κάποια στιγμή είδα τι τραβούσαν τα ξαδέρφια μου που διάβαζαν για τις πανελλήνιες. Δέσμες τότε. Άγχος, ξενύχτια, στεναχώρια… και θυμάμαι ότι είπα από μέσα μου: «εγώ αυτό δε θέλω να το περάσω!». Μεγαλώνοντας λοιπόν το δήλωσα ξεκάθαρα στους γονείς μου οι οποίοι… όχι απλά δε με αποπήραν αλλά μου πρότειναν και μια ιδανική λύση καθότι είχα έφεση στις ξένες γλώσσες και μου άρεσαν πολύ. Μέχρι τώρα έχω μάθει πέντε ζωή να ‘χω. Μου είπαν λοιπόν ότι υπάρχει μια σχολή μετάφρασης στην Κέρκυρα που δεν εντάσσεται στις δέσμες, έχει εσωτερικές εξετάσεις… και έτσι εγώ ήδη απ’ το γυμνάσιο ήξερα ότι θα πάω εκεί.

Αγγελική: Με τι ασχολούνται οι γονείς σου;

ΝάναΕίναι εκπαιδευτικοί. Ωστόσο όσο ήμουν στο λύκειο το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια άλλαξε. Από τις δέσμες πήγαμε στα 9 μαθήματα και επίσης η Σχολή Μετάφρασης εντάχθηκε στο μηχανογραφικό αλλά… στάθηκα τυχερή γιατί με ευνόησε το νέο σύστημα. Ήμουν σχετικά καλή σε όλα τα μαθήματα οπότε τα κατάφερα. Το έλεγα και το λέω και θα το ξαναπώ ότι είμαι υπέρ του συστήματος με τα πολλά μαθήματα. Αποκτάς πιο σφαιρική γνώση και έχεις περισσότερες ευκαιρίες. Αν κάπου δεν τα πας καλά μπορείς να ισορροπήσεις μ’ ένα άλλο μάθημα που θα τα πας καλύτερα.

Αγγελική: Τελείωσες τη σχολή αλλά δεν ασχολήθηκες εντέλει με το αντικείμενο αυτό.

Νάνα: Ναι. Δε με κέρδισε η μετάφραση γιατί είναι πολύ μοναχικό επάγγελμα. Η δική μου φύση είναι διαφορετική.

56622478_343589382941172_1188714641065246720_n.jpg

Αγγελική: Τα Τούρκικα πώς μπήκαν στη ζωή σου;

Νάνα: Τα ξεκίνησα έτσι για πλάκα και μετά έγιναν χόμπι. Με ιντρίγκαραν πολύ σαν γλώσσα. Μάλιστα πήγα και στη Σμύρνη και έκανα μαθήματα ώστε να μπορώ παράλληλα να τα μιλάω. Τα τούρκικα αν δεν τα μιλήσεις δε θα τα μάθεις ποτέ.

Αγγελική: Αυτό δεν ισχύει με όλες τις γλώσσες.

Νάνα: Η δομή της τουρκικής γλώσσας είναι τελείως διαφορετική από τη φιλοσοφία των γλωσσών με τις οποίες είμαστε εξοικειωμένοι… δεν μπορείς να σκεφτείς ελληνικά και να μιλήσεις τουρκικά… Η μορφή υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο δεν υπάρχει… είναι άλλη η σειρά, άλλοι οι συνδυασμοί. Είναι ιδιαίτερα ιδιαίτερη.

Αγγελική: Περίεργο χόμπι ωστόσο.

Νάνα: Ναι.Και το αστείο είναι ότι αν και τα έμαθα απλά και μόνο επειδή μου άρεσαν, τα βρήκα μπροστά μου και ήταν αυτά που τελικά χρησιμοποίησα πιο πολύ ή μου άνοιξαν τις περισσότερες πόρτες.

Αγγελική: Πώς είναι η ζωή στη Σμύρνη;

Νάνα: H Σμύρνη σαν πόλη δεν είναι πολύ όμορφη αλλά… έχει όμορφη ζωή, όμορφους ανθρώπους, δυτικό τρόπο σκέψης, δε βλέπεις μαντίλα. Ο Σμυρνιός δε λέει ότι είναι Τούρκος, λέει ότι είναι Σμυρνιός. Έχει θα μπορούσα να πω μια εσάνς από Θεσσαλονίκη.

Αγγελική: Υπάρχει κάτι στη Σμύρνη του σήμερα που να θυμίζει Ελλάδα;

Νάνα: Δυστυχώς είναι ελάχιστο πια το ελληνικό στοιχείο. Σε αντίθεση με την Κωνσταντινούπολη που ακόμα υπάρχει.

Αγγελική: Και πώς πέρασες από τον κόσμο της μετάφρασης στον κόσμο της εικόνας και του κινηματογράφου;

Νάνα: Ο κόσμος του cinema με βρήκε, δεν τον βρήκα εγώ. Με γοήτευε βέβαια πάντα αλλά σαν θεατή. Έβλεπα πολύ κινηματογράφο, πήγαινα σε φεστιβάλ. Ο υποτιτλισμός ήταν η πρώτη επαφή θα έλεγα. Έκανα υποτιτλισμό σε τούρκικα σήριαλ. Καθώς λοιπόν υποτίτλιζα μια μέρα, βλέπω τυχαία μια αγγελία ότι το τουρκικό κράτος δίνει υποτροφίες σε ξένους υπηκόους για μεταπτυχιακές σπουδές σε Τουρκικά Πανεπιστήμια. Μπαίνω λοιπόν και κάνω αίτηση έτσι, χωρίς πολλές αξιώσεις, σχεδόν σαν πλάκα. Στην επιλογή σχολής βάζω «Νέα τουρκική γλώσσα και λογοτεχνία». Να φανταστείς ήθελε να επισυνάψω τα πτυχία και επειδή δεν τα είχα εκείνη τη στιγμή σε ηλεκτρονική μορφή ανέβαζα κενές σελίδες word για να συνεχίσω τη διαδικασία. Στο τμήμα που ζητούσε αριθμό διαβατηρίου είχα γράψει «Αυτή τη στιγμή δεν έχω, αν σας ενδιαφέρει η αίτησή μου θα το ανανεώσω».

Αγγελική: Σοβαρά;

Νάνα: (γελάμε) Σοβαρότατα. Μία που έκανα την αίτηση και μία που το ξέχασα. Αφού να φανταστείς όταν ήρθε μέιλ «Συγχαρητήρια. Σας προσκαλούμε για συνέντευξη» μέχρι να καταλάβω από πού είναι πέρασε λίγη ώρα. Νόμιζα ότι με είχαν καλέσει για κάποια δουλειά και αναρωτιόμουν πού έστειλα για δουλειά αφού είχα ήδη δουλειά. Άστα. Μάιο λοιπόν κάνω την αίτηση, Ιούλιο γίνεται η συνέντευξη, Αύγουστο μαθαίνω τα ευχάριστα: ότι όντως έγινα δεκτή στο μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών στην Κωνσταντινούπολη.

Αγγελική: Και πας Κωνσταντινούπολη.

Νάνα: Και πάω Κωνσταντινούπολη, γράφομαι κανονικά και ξάφνου μου λένε: «βασικά το τμήμα που επιλέξατε δε θα γίνει γιατί δεν συμπληρώθηκε ο απαιτούμενος αριθμός ατόμων»

Αγγελική: Τι;

ΝάναΝαι!

Αγγελική: Αυτό είναι βγαλμένο από κωμωδία.

Νάνα: Όταν το ζούσα δεν ήταν τόσο κωμικό. Είχα φρικάρει. Ήμουν στην Κωνσταντινούπολη και δεν ήξερα τι μου γινόταν και τι θα κάνω.

Αγγελική: Και τελικά;

Νάνα: Και εδώ είναι που σου λέω ότι ήρθε και με βρήκε μόνος του ο κινηματογράφος. Μου λένε λοιπόν ότι μπορώ να διαλέξω από τα ήδη υπάρχοντα μεταπτυχιακά που ήταν ενεργά. Σχολή καλών τεχνών τώρα, καταλαβαίνεις, γλυπτική, ζωγραφική, τι να κάνω εγώ σε αυτά! Το μόνο λοιπόν που θα μπορούσα να κάνω ήταν το μεταπτυχιακό του τμήματος κινηματογράφου.

Αγγελική: Για καλή σου τύχη.

Νάνα: Δεν ξέρω αν πιστεύω στο «τίποτα δεν είναι τυχαίο» γιατί τότε πραγματικά μου φάνηκε τυχαίο!

Αγγελική: Ήταν ένα λάθος που αποδείχτηκε σωστό!

ΝάναΑκριβώς αυτό! Ωστόσο η ιστορία δε σταματά εδώ.

Αγγελική: Α, δεν είναι μικρού μήκους, είναι μεγάλου μήκους η ιστορία.

Νάνα: Μη σου πω σήριαλ! Διότι πώς θα κάνω μεταπτυχιακό σε ένα αντικείμενο που δεν ξέρω; Οπότε μου επιτρέψανε να παρακολουθήσω το δεύτερο έτος της σχολής κινηματογράφου που ήταν το πιο ουσιαστικό διότι περιελάμβανε όλη τη βασική γνώση και θεωρία. Το πρώτο ήταν πιο χαλαρό και το τρίτο πιο πρακτικό.

Αγγελική: Έκανες λοιπόν δεύτερες σπουδές.

Νάνα: Ναι. Και ήμουν τόσο χαρούμενη! Καινούργια γνώση, άλλος κόσμος. Να φανταστείς έδινα εξετάσεις πάνω στον Κιούμπρικ, τον Φελίνι και δεν το πίστευα.

Αγγελική: Και τα μαθήματα ήταν στα Τούρκικα;

Νάνα: Τα μαθήματα ναι, αλλά ευτυχώς δέχτηκαν να δίνω εξετάσεις στα Αγγλικά. Ήμουν η μόνη ξένη στο τμήμα και για καλή μου τύχη έδειξαν κατανόηση. Ωστόσο ακόμα και έτσι ήταν λιγάκι περίεργα γιατί είχα μάθει την ορολογία στα Τούρκικα.

Αγγελική: Και αφού έκανες το προπτυχιακό έτος, το μεταπτυχιακό σου τι θέμα είχε;

Νάνα: Συντήρηση φιλμ και ψηφιακή αποκατάσταση ταινιών.

Αγγελική: Πολύ ενδιαφέρον!

Νάνα: Πολύ ενδιαφέρον, κανένα αντίκρισμα στην Ελλάδα. Δεν έχουμε ασχοληθεί ακόμα με το αντικείμενο. Ίσως λίγο η Φίνος Φιλμ με παλιές της ταινίες αλλά σε ελάχιστο βαθμό.

57076188_320986242149592_5827013616888446976_n.jpg

Αγγελική: Στην Τουρκία πώς είναι ο τομέας κινηματογράφου;

Νάνα: Κάθε βδομάδα υπάρχει μια νέα τουρκική ταινία. Τεράστια παραγωγή σειρών κα ταινιών.

Αγγελική: Είναι επιχορηγούμενες από το κράτος;

Νάνα: Ο παράγοντας κράτος μπαίνει μόνο στη λογοκρισία. Σε διανομή δε θα βρεις ταινίες με θέματα πολιτικά ή νεωτεριστικά, ρηξικέλευθα γιατί υπόκεινται σε λογοκρισία. Μόνο σε φεστιβάλ ίσως.

Αγγελική: Πώς γύρισες πίσω στην Ελλάδα και γιατί;

Νάνα: Είπα να μην παίξω άλλο με την τύχη μου. Τα πράγματα έβλεπα ότι δεν πήγαιναν καλά. Να φανταστείς έφυγα μια μέρα πριν από την τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο Ατατούρκ και μια βδομάδα πριν το “πραξικόπημα”. Το σύμπαν είπε «μείνε Ελλάδα. Κάτσε σπίτι σου». Δεν έχω πάει έκτοτε.

Αγγελική: Σου έχει λείψει η Κωνσταντινούπολη;

Νάνα: Δεν κατάφερα να την αγαπήσω. Αγάπησα πολύ τη Σμύρνη. Ναι, έχει τις ομορφιές της, ιδιαίτερα στα τουριστικά, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι της πόλης είναι άσχημο. Επίσης ο κόσμος της είναι δύσκολος διότι είναι φερμένος από κάθε γωνιά της Τουρκίας. Δεν υπάρχει ομοιογένεια, ποτέ δεν ήξερες σε ποιον θα πέσεις, μια διαρκής έκπληξη. Και όσο και αν φαίνεται παράξενο είναι πάρα πολύ συντηρητική τελικά. Επιπλέον είναι λίγοι οι μορφωμένοι και σε μια πόλη εκατομμυρίων αποτελούν ελάχιστο κομμάτι. Δύσκολη πόλη. Η καθημερινότητα των κατοίκων δεν έχει καμία σχέση με την τουριστική καθημερινότητα. Τους έξι πρώτους μήνες είναι καταπληκτικά, όλα καινούργια, φέρεσαι σαν τουρίστας. Όταν όμως ξεκινάς να είσαι local, εκεί ξεκινά η κατρακύλα.

Αγγελική: Ένιωσες ποτέ ρατσισμό εις βάρος σου;

ΝάναΣτην Κωνσταντινούπολη ναι. Μου ήρθε τώρα στο μυαλό ένα περιστατικό στην τράπεζα. Μια υπάλληλος αρνήθηκε να με εξυπηρετήσει γιατί είχα ξένο διαβατήριο. Έχω ελληνική προφορά προφανώς όταν μιλάω και ενώ στη Σμύρνη με βοηθούσαν στην επικοινωνία μιλώντας πιο αργά, στην Κωνσταντινούπολη ποτέ δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω.

Αγγελική: Άρα σε κέρδισε η Σμύρνη.

ΝάναΣαφέστατα. Να σου πω ατάκα από μια φίλη μου που κάναμε παρέα στην Κωνσταντινούπολη και πήγαμε μαζί εκδρομή στη Σμύρνη. Βλέπουμε λοιπόν ένα ζευγαράκι να φιλιέται σε ένα παγκάκι και λέει η φίλη μου έκπληκτη «Καλέ! Εδώ ο κόσμος χαμουρεύεται!» Να φανταστείς όσο καιρό έμεινα στην Κωνσταντινούπολη ποτέ δεν είδα φιλί σε δημόσιο χώρο και επίσης πολύ πολύ μαντίλα οι γυναίκες.

Αγγελική: Γυρίζεις λοιπόν Ελλάδα…

Νάνα: Αφού δε θέλησα να παίξω άλλο με τον θάνατο γυρίζω στην Ελλάδα και ξεκινάω να δημιουργώ τα πρώτα μου ντοκιμαντέρ.

Αγγελική: Γιατί ντοκιμαντέρ και όχι μυθοπλασία;

Νάνα: Για μένα οι καλύτεροι ηθοποιοί είναι οι άνθρωποι στην πραγματική τους ζωή. Όσο καλός ηθοποιός και να είσαι δε θα μπορέσεις ποτέ να αποδώσεις την αλήθεια ενός ανθρώπου που αφηγείται τα βιώματά του ή που τον βρίσκεις μέσα στην ίδια του την καθημερινότητα.

Αγγελική: Μπορείς όμως να έχεις το ίδιο εικαστικό και τεχνικό αποτέλεσμα;

Νάνα: Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις… σπάνια ένα ντοκιμαντέρ είναι άρτιο εικαστικά ή τεχνικά και αυτό είναι και ένα στοιχείο της ομορφιάς του… το τελευταίο όμως που με απασχολεί είναι να είναι τέλειος ο ήχος ή το φως, επικεντρώνεσαι στην ιστορία, στην αλήθεια. Ωστόσο υπάρχουν κανόνες που ακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ. Δε σημαίνει ότι πήραμε μια κάμερα και τραβάμε ό,τι να ‘ναι. Έχει προετοιμασία, έχει ρυθμό, έχει καλλιτεχνική αξία, και δεν είναι ρεπορτάζ. Ο κινηματογραφιστής πρέπει να είναι σαφές ότι κάνει τέχνη και όχι ρεπορτάζ.

Αγγελική: Ποια είναι η διαφορά κατά τη γνώμη σου;

Νάνα: Όταν κάνεις ρεπορτάζ, οφείλεις να κάνεις έρευνα από πολλές οπτικές ώστε να καταφέρεις να δείξεις όσο μπορείς την αλήθεια. Στο ντοκιμαντέρ δε σε ενδιαφέρει η αντικειμενική αλήθεια αλλά η αλήθεια σαν τέχνη. Επιλέγεις να φωτίσεις κάτι και σε ενδιαφέρει αυτό καθαυτό. Δεν είσαι δικαστής, είσαι δημιουργός.

Αγγελική: Δεν είναι δύσκολο να καταφέρεις να φτιάξεις ένα ντοκιμαντέρ;

Νάνα: Πολλοί μου λένε ότι ασχολούμαι με το πιο δύσκολο είδος αλλά εγώ νιώθω ότι μου βγαίνει οργανικά και έτσι δε με δυσκολεύει. Το νιώθω πιο εύκολο γιατί είναι πιο κοντά μου. Γενικά τίποτα δεν είναι εύκολο απλά το λέω με την έννοια της οικειότητας.

Αγγελική: Θα ήθελες να πεις κάτι σε όποιον θα ήθελε να ασχοληθεί με το είδος;

ΝάναΝα είσαι ευέλικτος. Να αφήνεις το ντοκιμαντέρ να σε οδηγήσει, μην το οδηγείς εσύ. Ξεκίνα από κάπου αλλά να το αφήσεις να αναπνεύσει, δεν έχεις σενάριο συγκεκριμένο και τις περισσότερες φορές θα σε πάει κάπου πολύ καλύτερα απ’ αυτό που είχες ονειρευτεί. Το τι επιλέγουνε να κρατήσουμε είναι κάτι που θα γίνει αργότερα. Μη σκηνοθετείτε το ντοκιμαντέρ την ώρα του γυρίσματος. Αφήστε το για μετά. Για παράδειγμα: ήμουν στην Τήνο και είχα αποφασίσει να κάνω ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για δράσεις εθελοντών. Μέσα από το γύρισμα λοιπόν γνωρίζω ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και εντέλει έκανα ντοκιμαντέρ την προσωπική τους ιστορία αγάπης που ήταν υπέροχα εμπνευστική. Πίστεψα λίγο ακόμα στην αγάπη μετά από αυτό.

Αγγελική: Πού μπορούμε να δούμε τα έργα σου;

Νάνα: Πουθενά!

Αγγελική: Αυτό ήρθε απότομα! (γελάμε)

Νάνα: Να σου εξηγήσω… Το ένα το έχει αναλάβει εταιρία για διανομή στη Αμερική, κάποια δεν τα έχω ανεβάσει και κάποια άλλα είναι πνευματική ιδιοκτησία παραγωγού.

Αγγελική: Έχει διακριθεί κάποιο σε φεστιβάλ;

ΝάναΝαι. Αυτό που το έχει αναλάβει η εταιρία και λέγεται: “Tides – a story told by the sea”. Κέρδισε το δεύτερο βραβείο στο Φεστιβάλ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Σικάγο. Το συγκεκριμένο έχει παρουσιαστεί σε παραπάνω από 25 φεστιβάλ σε Ευρώπη και Αμερική.

Αγγελική: Ποιο είναι το θέμα του;

Νάνα: Αφορά στο μεταναστευτικό του 2015 και είναι η ιστορία μια οικογένειας μεταναστών μέσα από τα μάτια των παιδιών της οικογένειας. Οπότε καταλαβαίνεις ότι επειδή η αφήγηση γίνεται μέσα από τα ίδια τα παιδιά, μου είναι πολύ δύσκολο να το ανεβάσω κάπου. Δε θα ήθελα να τα εκθέσω σε τόσο μεγάλη κλίμακα και σε τόσο ευρύ κοινό.

56721516_335339550519854_435487397229101056_n.jpg

Αγγελική: Και πώς από το δημιουργικό κομμάτι της σκηνοθεσίας πέρασες στο πιο εκτελεστικό της παραγωγής στην τηλεόραση;

Νάνα: Κακά τα ψέματα, από το ανεξάρτητο σινεμά στην Ελλάδα δεν πληρώνεις το νοίκι. Έπρεπε κάπως να ζήσω. Ήθελα να βρω κάτι που να μου προσφέρει χρήματα αλλά να μην αλλάξω και εντελώς χώρο και αντικείμενο. Και πάλι τα Τουρκικά ήρθαν στο προσκήνιο και μπήκα στην παραγωγή της τουρκικής εταιρείας Acun Media για το Skai. Είναι η εταιρεία που κάνει παραγωγή στα reality Shows: Survivor, The Voice of Greece, Greece got Talent κ.ά.

Αγγελική: Τώρα που το σκέφτομαι τα reality είναι πιο κοντά στα ντοκιμαντέρ απ’ ότι τα σήριαλ με μυθοπλασία ή οι ταινίες.

Νάνα: Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, σωστά το σκέφτηκες. Έχεις να κάνεις με πραγματικούς ανθρώπους και όχι με ηθοποιούς. Ακόμα και αν είναι ηθοποιοί όπως στα Survivor, μέσα στο Show συμπεριφέρονται πραγματικά και όχι σαν ρόλοι.

Αγγελική: Τι έκανες στα Survivor;

Νάνα: Στο πρώτο ήμουν στην παραλία, έκανα κάμερα. Στο δεύτερο ωστόσο ήμουν πιο κοντά στο αντικείμενό μου γιατί ήμουν στο μοντάζ οπότε ένιωθα σαν να πλάθω ένα μικρό ντοκιμαντέρ καθημερινά με βάση τη συμβίωση των παικτών στην παραλία. Ευτυχώς και στα show της Αθήνας οργάνωνα θέματα που είχαν να κάνουν με μοντάζ. Πολύ έντονη εμπειρία σε χρόνους και τόπους. Έμενα Αθήνα Αύγουστο με Γενάρη και μετά άγιο Δομίνικο.

57034792_2388431528051863_3938604913034002432_n.jpg

Αγγελική: Τι θα έλεγες για τη συνολική σου εμπειρία στον χώρο της τηλεόρασης;

Νάνα: Σίγουρα θα έχεις ακούσει φήμες για το πόσο ανταγωνιστικός είναι ο χώρος. Πριν δουλέψω νόμιζα ότι αφορούσαν μόνο το κομμάτι της έκθεσης, το on camera, τους επώνυμους, παρουσιαστές, ηθοποιούς κτλ… Λοιπόν όχι, απλά ισχύει αλλά ισχύει και τα off stage, για αυτούς που δουλεύουν στο παρασκήνιο. Όσο προσπαθούσαν οι παίκτες στο Survivor να επιζήσουν το ίδιο παλεύαμε και εμείς. Όχι να σε φάω για να πάρω τη θέση σου, να σε φάω για να σε φάω. «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», έλεγε η γιαγιά μου. Η Ελλάδα, μικρή χώρα, μικρός και ο χώρος της τηλεόρασης. Η επιβίωση είναι δύσκολη. Και είναι και ένα περιβάλλον όπου η αξία σου μπορεί να μην αναγνωρίζεται.

Αγγελική: Πες μας όμως και κάτι καλό.

Νάνα: Σε μαθαίνει να γίνεσαι σκληρός. Οι δυσκολίες είναι πρόκληση και ξεπερνώντας τα εμπόδια αμέσως γίνεσαι πιο δυνατός και πιο σοφός. Σου διδάσκει πολλά για την ίδια τη ζωή. Επίσης πρέπει να συνεργαστείς με πολλούς ανθρώπους, διαφορετικούς και από άλλες ειδικότητες και όμως καταφέρνεις τον στόχο. Στο τέλος της μέρας όταν έχεις το αποτέλεσμα που θες και μέσα στη χρονική διορία είσαι πολύ χαρούμενος.

Αγγελική: Τι επαγγελματικά όνειρα έχεις;

Νάνα: Δεν κάνω ποτέ μακροπρόθεσμα σχέδια, μόνο βραχυπρόθεσμα. Για αλλού ξεκινάω και αλλού πάω, αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι (γελάει). Δεν έχω κάποιο όνειρο για το μέλλον. Εμπιστεύομαι τη ζωή. Μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει περίφημα. Πριν δέκα χρόνια αν μου έλεγαν θα έχεις κάνει όλα αυτά και θα κάθεσαι με την Αγγελική να τα λες θα τους έλεγα ότι περιγράφουν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

ΑγγελικήΠες μας πέντε χαρακτηριστικά σου

ΝάναΘετικά η αρνητικά;

Αγγελική: Ό,τι θες

Νάνα: Nα πω 3 και 3; Να μη φανώ ψώνιο αλλά ούτε και πεσιμίστρια!

Αγγελική: Ό,τι αγαπάς.

Νάνα: Λοιπόν… πάμε τα θετικά. Ανεξάρτητη και ταξιδιάρα ψυχή -από μικρή ταξίδευα.

Δοτική θα έλεγα… μμμ… Ναι, είμαι και… Ε, πώς να το πω τώρα αυτό… είμαι… είμαι καλός άνθρωπος… ακούγεται περίεργα να το λέω αλλά ναι… δε θέλω το κακό κανενός… δεν έχω ευχηθεί το κακό κανενός… καλός βέβαια είναι μεγάλη κουβέντα… καλόψυχος άνθρωπος θα έλεγα… ναι… καλύτερα…

Αγγελική: Πάμε και στα άλλα.

Νάνα: Αναβλητική, αλλά το έχω δουλέψει και σε αυτό με έχει βοηθήσει η τηλεόραση. Δε χωράει εκεί αναβλητικότητα. Οξύθυμη… μπορεί να θυμώσω και να το δείξω αλλά σε ένα τεταρτάκι θα το έχω ξεχάσει και θα έχω μετανιώσει. Υπερευαίσθητη σε θέματα που δε θα έπρεπε να είμαι όπως για παράδειγμα στη δουλειά. Δεν πρέπει να τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά και τόσο προσωπικά.

Αγγελική: Τι σε κάνει χαρούμενη;

ΝάναΟι γάτες.

Αγγελική: Έχεις γάτα να φανταστώ.

Νάνα: Ναι, αλλά μου αρέσουν όλες οι γάτες. Στο δρόμο αν συναντήσω γάτα της μιλάω. Είναι αξιολάτρευτες και πολύ αστείες. Με κάνουν να γελάω. Πολλά βέβαια με κάνουν χαρούμενη αλλά αυτό μου ήρθε πρώτο.

Αγγελική: Πώς λένε τη γάτα σου;

ΝάναΠούτιν

Αγγελική: Σαν τον πολιτικό;

Νάνα: Ναι, αλλά όχι εξαιτίας του. Το είπαμε έτσι γιατί είναι ρωσάκι μπασταρδάκι και μας φάνηκε το Πούτιν χαριτωμένο, καμιά σχέση με τον πολιτικό.

57352923_2329998753936731_2010954669249003520_n.jpg

Αγγελική: Ασχολείσαι με την πολιτική ωστόσο.

Νάνα: Πολύ, αλλά όχι ιδιαίτερα ενεργά. Δεν πηγαίνω σε πολιτικές συγκεντρώσεις αλλά είμαι τζάνκι της πολιτικής επικαιρότητας. Ξέρω σε καθημερινή βάση τι συμβαίνει. Και θα ήθελα να επισημάνω κάτι που δυστυχώς έχω παρατηρήσει. Παρακολουθώ συχνά ομιλίες στη Βουλή και τα τελευταία χρόνια το επίπεδο πολιτικού λόγου έχει πέσει σε επίπεδα καφενείου. Αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό και δε θα ήθελα να πω κάτι άλλο.

Αγγελική: Έχεις ζήσει σε όλα αυτά τα μέρη αλλά τώρα μένεις μόνιμα Αθήνα. Την αγαπάς καθόλου εντέλει;

Νάνα: Την Αθήνα άργησα να την αγαπήσω. Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι έφταιγε η πόλη. Εγώ έφταιγα. Δεν ήμουν καλά μέσα μου. Τώρα που βρίσκω μια προσωπική ισορροπία νιώθω ότι η Αθήνα έχει ποιότητα ζωής όσο περίεργο και να ακούγεται. Δεν είναι χαοτική. Έχει θάλασσα, έχει βουνό και έχει πάρα πολύ ωραία νυχτερινή ζωή.

Αγγελική: Πού βγαίνεις;

ΝάναΌπου μου πουν. Η παρέα αποφασίζει. Δεν έχω στέκι και δεν έχω κολλήματα με περιοχές.

Αγγελική: Πότε γέλασες τελευταία φορά με όλη σου την ψυχή;

Νάνα: Πρόσφατα, μιλώντας με την αδερφή μου, τη Λαμπρινή, στο τηλέφωνο. Απίστευτο χιούμορ. Μπορεί να διακωμωδήσει τόσο εύστοχα και έξυπνα οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμα και πολύ σοβαρή και στο τέλος να καταφέρει να σε κάνει να μην το βλέπεις και τόσο τραγικό. Είναι 3 χρόνια μικρότερη και ζει στον Καναδά. Είναι το άτομο που μπορεί να με κάνει να γελάω δυνατά και κακαριστά.

Αγγελική: Σου λείπει;

Νάνα: Πάρα πολύ. Αλλά έχουμε μάθει να ζούμε χώρια.

56800691_422811221852762_5219412706716549120_n.jpg

Αγγελική: Πιστεύεις στον έρωτα;

Έχω καιρό να ερωτευτώ. Πιστεύω στην αγάπη. Ο έρωτας είναι κάτι παροδικό.

Αγγελική: Υπάρχει η φιλία ως πρωταγωνίστρια στη ζωή σου;

ΝάναΕννοείται… έχω φίλες ζωής. Δε θα σου πω το κλασσικό που ακούω -ότι είναι αδερφές. Για ‘μένα άλλο η οικογένεια και άλλο η φιλία. Έχω φίλες και φίλους εδώ και πολλά χρόνια αλλά κάνω και νέες φιλίες. Δε θεωρώ ότι έχουμε 5 φίλες και αυτό ήταν μια ζωή. Εξελισσόμαστε και κάποιοι άνθρωποι μένουν κάποιοι χάνονται, άλλοι εμφανίζονται. Είναι και τέτοια η φύση της δουλειάς που εύκολα δένεσαι και επίσης εύκολα μπορείς να χαθείς.

Αγγελική: Παρόλο που όπως μας είπες η τηλεόραση είναι ένας ανταγωνιστικός χώρος κατάφερες να κάνεις φιλίες εκεί;

ΝάναΝαι. Υπάρχουν και άτομα που ξεχωρίζουν δεν είναι όλοι το ίδιο!

Αγγελική: Τι ρόλο παίζει το χρήμα στη ζωή σου;

Νάνα: Το χρήμα είναι ένα μέσο για να διευκολύνεις τη ζωή σου και να αυξήσεις την ποιότητά της. Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που μαζεύουν χρήματα χωρίς να περνούν καλύτερα απλά για να έχουν έναν μεγάλο λογαριασμό. Η τσιγκουνιά είναι το δεύτερο χειρότερο χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου.

Αγγελική: Ωραία πάσα για να ρωτήσω: το πρώτο ποιο είναι;

Νάνα: Η κρυψίνοια. Οι δεύτερες σκέψεις ενώ σε κοιτούν στα μάτια.

Αγγελική: Ποιο χαρακτηριστικό λατρεύεις;

Νάνα: Την ευγένεια και το χιούμορ.

Αγγελική: Τι θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες που έχουν φτάσει ως εδώ;

Νάνα: Μάλλον με ξέρετε και προσωπικά, οπότε στείλτε μου μηνυματάκι να πάμε καμιά μπυρίτσα να σας πω και άλλα!

Η συζήτηση με τη Νάνα θα μπορούσε να συνεχιστεί για πάντα. Πραγματικά είχαμε πολλά να πούμε, πολλά δεν είπαμε, πολλά δε γράφτηκαν γιατί η συνέντευξη θα γινόταν διήγημα και πολύ φοβάμαι με εμάς τις δυο θα γινόταν μυθιστόρημα.

Σε ευχαριστώ για όλα, Νάνα. Ανυπομονώ να δω πού θα δώσεις τη σκυτάλη. Ο πήχυς είναι ήδη πολύ ψηλά!

Σας φιλώ.

Το ταξίδι συνεχίζεται.

Αγγελική Παρδαλίδου

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα