Αν έχετε χρόνο και διάθεση… θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι, που είναι στενόχωρο και άδικο. Η αδικία είναι κάτι, που όταν μάλιστα συσσωρεύεται, καταντά ανυπόφορο και καταστροφικό για την ψυχή ενός ανθρώπου.
Στην Ελλάδα αγαπάμε το θέατρο, έχουμε και σπουδαία Ιστορία κληρονομήσει, έτσι δεν είναι; Χρήματα μπορεί να μην έχουμε πολλά, αλλά έχουμε πολλά θέατρα, και πολύ καλά κάνουμε. Η υποκριτική τέχνη είναι εξαιρετικά σημαντική και το πόσο καλός είναι ένας ηθοποιός, (που σημαίνει Φως), πρέπει να αξιολογείται δίκαια! Είναι όμως έτσι;
Είχα μια συζήτηση με φίλους ηθοποιούς και να έχετε υπ όψιν σας, πως περνούν χρόνια τώρα μεγάλες δυσκολίες. Η δυσκολία, θα μου πεις, υπάρχει στο κάθε τι. Τα αγαθά κόποις κτώνται, και αυτό είναι δίκαιο και πώς αλλιώς θα είχε αξία;
Όμως σας ρωτώ, είναι δυνατόν, όταν π.χ ανακοινώνονται τόσα σήριαλ για την επόμενη χρονιά να μην γίνονται ακροάσεις; Κουφό! Πώς επιλέγονται οι ηθοποιοί δηλαδή για κάθε παραγωγή; Κεκλεισμένων των θυρών; Παρεΐστικα; Με μέσο;
Και άντε καλά, να συστήσεις 2-3 ηθοποιούς, επειδή τους ξέρεις κι επειδή αποδεδειγμένα έχουν δυνατότητες, είναι απολύτως αποδεκτό, δεν είναι παράλογο. Αλλά δεν θα δοκιμάσεις άλλους ηθοποιούς σε μια ακρόαση; Κάποιους άγνωστους; Κάποιους που δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμα αλλά μπορεί να είναι εξαιρετικοί;Δεν έχετε καν την περιέργεια εσείς οι casting directors να ανακαλύψετε νέα ταλέντα; Πού ψάχνετε δηλαδή; Στο… ίνσταγκραμ; Στο τικ τοκ ή πώς λέγονται όλα αυτά;Πάμε καλά; Δεν θα ψάξετε ανάμεσα στα παιδιά, που με τόσες θυσίες πέρασαν από σχολές, τους βγήκε το λάδι στο φιλότιμό τους και σεις τους αγνοείτε και δεν τους δίνετε ούτε ευκαιρία σε μια ακρόαση;
Αν όντως συμβαίνει αυτό, τότε αν είχα την αρμοδιότητα, θα σας είχα στείλει σπίτι σας πάραυτα. Είναι σα να έχεις έναν δάσκαλο που έχει σταμπάρει 5- 6 καλούς μαθητές και στους άλλους δεν δίνει καν σημασία. Δεν σας τρώει καν η περιέργεια να ανακαλύψετε το τί έχουν να προσφέρουν οι άνθρωποι αυτοί, που τους περνάτε ντούκου;
Το ξέρετε πως έτσι φέρετε την ευθύνη για την καταστροφή κάποιων ονείρων; Πώς βαστάτε αυτό το βάρος στην συνείδησή σας; Κι ακούω πως κάποιο θέατρο μόνον κάνει ακροάσεις. Μπράβο! ¨Ενα στα τόσες εκατοντάδες δίνει το καλό παράδειγμα. Το δίνει όντως; Γιατί τότε οι ηθοποιοί που πηγαίνουν εκεί για ακρόαση, νοιώθουν όλοι πως δεν έχει νόημα;
Γιατί έχουν όλοι αυτό το συναίσθημα, πως είναι μια στημένη ακρόαση; Γίνεται για να γίνει, τυπικά; Και γιατί όποτε -στη χάσει και στη φέξει- γίνει ακρόαση, εσείς που κρίνετε τους ηθοποιούς τους μιλάτε με ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων; Δεν έχετε σταγόνα τρυφερότητας για τον άνθρωπο, μπροστά σας; Αυτό το παράδειγμα που άκουσα σήμερα, με έβγαλε από τα ρούχα μου. Η ηθοποιός άκουσε τον casting director να σχολιάζει το βιογραφικό της ως εξής: ” εδώ μας λέτε ότι μεταξύ άλλων γράφετε.
Δεν ενδιαφέρει κανέναν το αν γράφετε. Τί είστε δηλαδή; Κάτι τύπου Παπακαλιάτης; ” Τί αναίδεια! Τί θράσος να μιλάς έτσι σε έναν άνθρωπο που εσύ του ζήτησες βιογραφικό! Πόσο απολαμβάνεις άραγε την θεσούλα σου και τον προσβάλεις, για να νιώσεις πως είσαι κάποιος, ενώ είσαι ένα τίποτα; Γιατί κανονικά θα έπρεπε να χαρείς, που κάποιος ασχολείται με την συγγραφή, σημαίνει πως έχει φαντασία, έχει έναν πλούτο και τον εκφράζει και γράφοντας ιστορίες. Πώς μιλάς έτσι; Με ποιό δικαίωμα; Κι επίσης, άκουσα πως στις με το τσιγκέλι ακροάσεις, ισχύει ερμηνευτική ηλικία από 20-35 ; Κι αν είσαι ηθοποιάρα και είσαι 36, 39, 43, 48, 55, 67 κλπ τί; Όχι; Μη επιθυμητοί; Σοβαρά τώρα;
Να ξεκαθαρίσω, πως εγώ δεν παίζω στο θέατρο, αλλά στο κουκλοθέατρο. Δεν έχω κανένα προσωπικό όφελος που τα γράφω όλα αυτά. Ακούω, απορώ, μεταφέρω. Σκέφτομαι και προβληματίζομαι. Έχω το θάρρος να μιλήσω γι αυτό, διότι στις δικές μου συνεργασίες με τους ηθοποιούς, δεν πρόσβαλα ποτέ κανέναν σε ακρόαση για οποιονδήποτε λόγο.
Ένοιωθα απολύτως το τρακ, την ντροπαλότητα, την ανάγκη τους. Ομολογώ, πως δεν πήρα ποτέ σε βασικούς ρόλους κάποιον επειδή ήταν φίλος μου. Έπαιρνα ανθρώπους που άξιζαν, με έβλεπαν και τους έβλεπα για πρώτη φορά, αποδείχθηκαν εξαιρετικοί και ΜΕΤΑ ΓΙΝΑΜΕ ΦΙΛΟΙ. Ίσως κάποιοι να το θυμούνται, μακάρι.
Πήρα σε μεταγλώττιση για ‘καθημερινό ωριαίο’ έναν άγνωστο έως τότε στην μεταγλώττιση ηθοποιό. Πολύ καλοί φίλοι και αστέρια στην μεταγλώττιση (δεν θα πω
ονόματα) με συμβούλευσαν με κάθε καλή πρόθεση φυσικά, πως αυτό είναι τρομερά ριψοκίνδυνο που κάνω. Ωριαίο καθημερινό με άπειρο/ πρωτάρη ηθοποιό στην μεταγλώττιση, δεν θα τελείωνε ποτέ το επεισόδιο (ηχογραφείται φράση φράση) Αλλά το ρίσκαρα, γιατί η φωνή του συγκεκριμένου ηθοποιού ήταν μεταξύ των περίπου 50- 60, που άκουγα ξανά και ξανά για μέρες, η ιδανική για τον ρόλο. Το casting είναι τόσο σημαντικό!!! Όποιος δεν το προσέξει, έχει χάσει την παρτίδα.Και κάναμε τις καθημερινές ηχογραφήσεις κι ήταν τόσο καλός ο συγκεκριμένος πρωτάρης ηθοποιός, που η σειρά έγινε μια από τις πιο αγαπητές στο Χ κανάλι, όπου προβαλλόταν. Οι φίλοι που με είχαν προειδοποιήσει, παραδέχτηκαν πως όντως χαλάλι ο κόπος.
Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα που αναφέρω μεταξύ πάρα πολλών. 10 χρόνια αργότερα ο ηθοποιός (ο τότε πρωτάρης) μου είπε γελώντας πως δεν περίμενε ποτέ να τον επιλέξω. Όταν ρώτησα γιατί το απέκλειε, μου απάντησε : ” μα δεν παίρνουν ποτέ κάποιον από ακροάσεις.
Το πολύ να πάρουν κάποιον για ένα δευτερεύοντα ρόλο!” Δηλαδή δεκαετίες τώρα συνεχίζει το ίδιο βιολί; Δεν σκέφτεστε και λίγο το κοινό; Κόβει εισιτήριο! Πληρώνει χρήματα από τον κόπο του. Εσείς, που είστε τώρα αρμόδιοι, δεν θα κάνετε έναν κόπο να εκτελείτε σωστά την αποστολή σας; Απορώ!