Από τον θίασο που εργαζόμουν στο Βέλγιο έφυγα λόγω διαφωνιών στα οικονομικά. Όχι ότι μου δόθηκε δηλαδή η επιλογή. Έτσι όμως δουλεύει το σύστημα δυστυχώς παντού. Η τέχνη γίνεται επιχείρηση και ο καλλιτέχνης απλώς ένας υπάλληλος, που αν δεν συμφέρει την εταιρία δε μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται για αυτήν.
Γύρισα στην Ελλάδα βαθιά θλιμμένη γιατί μου έγινε αυτή η αποκάλυψη και έσπασε το ροζ συννεφάκι μου. Τώρα λέω ευτυχώς.
Φοβήθηκα στην αρχή, πολύ.
Φοβήθηκα για το τι θα απαντάω στην αγαπημένη ερώτηση των ηθοποιών: Που είσαι τώρα;
Φοβήθηκα το πουθενά.
Και αυτός ο φόβος έγινε το καύσιμο για να στείλω βιογραφικό παντού.
Και το καύσιμο για να κατεβάσω λίγο τη μύτη μου και να πω ναι σε μια πρόταση που μου έκανε ένας συμμαθητής μου για ένα έργο σκηνοθετημένο από έναν σκηνοθέτη που στο άκουσμα του επίθετου του έρχεται η επόμενη αγαπημένη ερώτηση των ηθοποιών: Ποιος είναι αυτός;
Και η απάντηση στην τρίτη αγαπημένη και τελευταία ερώτηση: Με ποσοστά;- Ήταν πάλι ναι.
Και επειδή δε θέλω να είμαι άδικη με εμένα ο βασικός λόγος που είπα ναι δεν ήταν ο φόβος.
Αλλά η τέχνη αυτή κάθε αυτή.
Όταν διάβασα το κείμενο είπα μέσα μου εγώ θέλω πολύ να πώ αυτή την ιστορία να την ακούσουν και άλλοι.
Συγκινήθηκα, κουνήθηκα.
Και δούλεψα πολύ και σκληρά στις πρόβες και στο πι αρ της παράστασης και εγώ αλλά και ο συμμαθητής μου Βαγγέλης. Ειλικρινά τόση ώρα γράφω και προσπαθώ να μη γίνω γραφική αλλά μου είναι δύσκολο.
Πέρασα πολύ όμορφα! Γιατί γούσταρα να με συγχωρείτε για τα “γαλλικά” μου αλλά γούσταρα πολύ. Ήταν παιχνίδι για μένα, ήταν χαρά να πηγαίνω στο θέατρο και να ετοιμάζομαι και να λέω αυτή την ιστορία αυτών των δύο παιδιών.
Ηταν παιχνίδι η δημιουργία.
Σχεδόν κάθε βράδυ ήμασταν γεμάτοι. Και γιατί πήγαινε καλά και γιατί δώσαμε πολλές προσκλήσεις και γιατί παρακάλεσα φίλους μου να έρθουν να το δουν και γιατί άνθρωποι από το θέατρο και μη μας στήριξαν πολύ. Γιατί όντως η ιστορία του Πιτσιμπούργκο ήταν πολύ όμορφη και εμείς την αγαπούσαμε πολύ.
Και αυτή η παράσταση μου χάρισε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στα πρώτα βραβεία κοινού του All4fun, που ήταν ένας αν όχι ο βασικότερος χορηγός επικοινωνίας.
Και θέλω να πω κάτι γι’ αυτό χωρίς να απαξιώ για κανένα θεσμό και κανένα όνομα.
Φυσικά και το τέρας ζει μέσα μου, το τέρας της φιλοδοξίας και της ταμπέλας που θέλει να με κάνει να γίνω όσα πιο πολλά μπορώ, η επόμενη κουλτουρο – ποιοτική ερμηνεύτρια που δε θα σερβίρω καφέδες γιατί αυτό θα σημαίνει αποτυχία και η αποτυχία τζιζ κάνει κακό και θα παίζω σε μεγάλα θέατρα για και με μεγάλα ονόματα και οι επιτροπές θεάτρου θα προσκυνούν. Αλλά!
Αυτό το βραβείο ψηφίστηκε όχι από κάποια επιτροπή, αλλά από τον κόσμο που μπαίνει στο ίντερνετ και κάνει κλίκ στο ό,τι ναι μου άρεσε αυτή η παράσταση.
Αυτό με συγκίνησε όσο το έργο αυτό κάθε αυτό, όσο η τέχνη.
Αυτή η παράσταση στηρίχτηκε από το συγκεκριμένο σάιτ γιατί οι άνθρωποι του ήρθαν να τη δουν χωρίς να γνωρίζουν κανέναν μας και τη στήριξαν γιατί την πίστεψαν. Αυτήν την παράσταση ήρθαν να την παρακολουθήσουν όνοματα από τις επιτροπές και τον χώρο χωρίς να μας γνωρίζουν προσωπικά μόνο και μόνο γιατί τους πήραμε τηλέφωνο και τους καλέσαμε. Γιατί την στήριξε το θέατρο που παίζαμε.
Γιατί εγώ προσωπικά έφαγα την πρώτη μου σφαλιάρα στην κανονική ζωή και αισθανόμενη πως δεν έχω να χάσω κάτι αφέθηκα.
Αφέθηκα με το φόβο να πέσω και είδα πως ο κόσμος με κράτησε.
Αυτό το βραβείο, του κοινού, ήταν για μένα το πράσινο φως για να θυμηθώ όσα με έκαναν να είμαι εκεί! Πάνω στη σκηνή, τους πραγματικούς λόγους, τη δική μου προσωπική αλήθεια.
Φυσικά υπάρχει και η πιο κυνική πλευρά της ιστορίας. Έκλεισα περιοδεία για το καλοκαίρι με τις Βάκχες, ο θίασος του Βελγίου με πήρε τηλέφωνο για συνεργασία την οποία αρνήθηκα εγώ αυτή τη φορά και διάφορα τέτοια φιλόδοξα που κράτησαν εκεί περίπου δύο χρόνια και μόλις μυρίστηκα ότι τελειώνουν και πρέπει πάλι να αρχίσω να απαντάω πουθενά την έκανα με ελαφρά για Αμερική. Χαχαχα
Στο τέλος της ημέρας τα βραβεία είναι για να δίνονται, είτε σα περγαμηνές, είτε με τα λόγια, είτε με τα μάτια, είτε με τα χέρια που δε σταματούν το χειροκρότημα ποτέ.
Εύχομαι επιτυχία σε όλους.
Και αγάπη. Για δουλειά, για δημιουργία, για τους άλλους, για εμάς…
χχχ
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της. Τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο. Εδώ και λίγoυς μήνες ζει και σπουδάζει στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.
18-5-2015