Έχω σταματήσει προ πολλού να βλέπω ελληνικό ποδόσφαιρο. Έχω σταματήσει να υποστηρίζω την ομάδα που ήμουν μικρός. Φυσικά και την Κυριακή δεν πρόκειται να παρακολουθήσω το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Ούτε που θα με απασχολήσει το πόσο θα έρθει. Το λέω πραγματικά και όχι για λόγους εντυπωσιασμού. Όχι γιατί τα δύο συγκεκριμένα σύνολα δεν έχουν ποιότητα και δεν μπορούν να προσφέρουν έναν αξιόλογο αγώνα, αλλά για όλη αυτήν την αρρωστημένη νοοτροπία των Ελλήνων οπαδών.
Η οποία δυστυχώς δεν αλλάζει και φανερώνει τη μιζέρια, που δυστυχώς χαρακτηρίζει μεγάλη μάζα αυτού του λαού… Φυσικά και έχει πλάκα το πείραγμα των αντίπαλων οπαδών. Είναι ωραίο και σε ανανεώνει. Συμβαίνει και έξω. Όταν φτάσουμε, όμως, στο σημείο να βλέπουμε αναμετρήσεις τύπου Μπαρτσελόνα – Ρεάλ, Αρσεναλ – Τότεναμ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ ή Μίλαν – Ιντερ θα την αποδεχθώ πλήρως. Αλλά όχι φυσικά με αυτό το τραγικό θέαμα που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά γήπεδα.
Στενοχωρήθηκα πολύ που είδα τον Ολυμπιακό ν΄ αποκλείεται από τη Μέταλιστ. Θα στενοχωριόμουν εξίσου για μια άλλη ελληνική ομάδα, η οποία θα άξιζε την πρόκριση στους “8” μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Και κυρίως, γιατί το φετινό γιουρόπα λιγκ ήταν μια καλή ευκαιρία για να έφτανε μέχρι το Βουκουρέστι και να διεκδικούσε το τρόπαιο. Ειδικά δίχως τη συμμετοχή των δύο μεγαθήριων του Μάντσεστερ, που έδειξαν να νοιάζονται πολύ περισσότερο για τη μεταξύ τους μάχη στην πρέμιερ λιγκ από το να περάσουν στα προημιτελικά μιας σαφώς υποτιμημένης – σε σχέση με το πολύ πιο λαμπερό τσάμπιονς λιγκ – διοργάνωσης.
Η ομάδα του Ερνέστο Βαλβέρδε πλήρωσε την κούραση στο δεύτερο ημίχρονο και ειδικά των τελευταίων λεπτών, όπου το κέντρο της ήταν ανύπαρκτο, αλλά και την αναποτελεσματικότητα του πρώτου ημιχρόνου, όπου θα μπορούσε να πετύχει τουλάχιστον τρία γκολ και να καθάριζε νωρίς – νωρίς την υπόθεση – πρόκριση.
Βλέποντας την παρατεταμένη ηδονή που προκάλεσε αυτός ο αποκλεισμός στους αντίπαλους οπαδούς συνειδητοποίησα πόσο σωστή είναι η στάση μου να απέχω συστηματικά από ό,τι σχετίζεται με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το να χαίρεσαι με την ήττα του αντιπάλου σου πολύ περισσότερο από τη νίκη της ομάδας σου είναι αρρωστημένο και φανερώνει προσωπικότητες με πολλά κόμπλεξ…
Ορισμένοι θεωρούν ότι ο Ολυμπιακός τιμωρήθηκε για τα όσα έχει κάνει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το να αποκλείεται μ’ αυτόν τον πικρό τρόπο λειτουργεί για ορισμένους ως θεία δίκη για τα δεινά που έχει προκαλέσει στο παρελθόν. Μα αν στη θέση του τα χρόνια της παράγκας ήταν ο Παναθηναϊκός δε θα έκανε ακριβώς τα ίδια; Η μήπως η ΑΕΚ; Ο ΠΑΟΚ; Ο Αρης. Μα και αυτοί όταν τους δίνεται η ευκαιρία τα ίδια δεν κάνουν στους μικρότερους. Υπάρχει καμιά δικαιοσύνη στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Ο μεγάλος τρώει τον μικρότερο, εκείνος τον ακόμα μικρότερο και πάει λέγοντας. Όπως και στους υπόλοιπους τομείς στην Ελλάδα, διότι πολύ απλά το σαθρό ποδόσφαιρο μας είναι προέκταση μιας αρρωστημένης κοινωνίας…
Ας πανηγυρίσουν, λοιπόν, έξαλλα όσοι χάρηκαν αυτόν τον αποκλεισμό. Ας βγάλουν τα απωθημένα τους. Αλλά και εκείνοι είναι σίγουρο πως θα βρεθούν κάποια στιγμή στην ίδια θέση. Ο τροχός γυρίζει…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 16/3/2012