Ο,τι και αν δείξει η νεκροψία της 15ης Ιουλίου, ό,τι και αν ειπωθεί για τον Βασίλη (και κάποια σίγουρα θα είναι και προβοκατόρικα), όποια και αν είναι τα αίτια του θανάτου έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ενός 26χρονου νέου, ο οποίος ξεκάθαρα:
α. τρώει για πολλή ώρα αλύπητα ξύλο από αστυνομικούς,
β. κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στο κρατητήριο, γινεται θύμα εξευτελισμού, ενώ όταν ζητάει νερό του χορηγείται σταγόνα-σταγόνα,
γ. εγκαταλείπεται σαν το σκυλί από το τμήμα αβοήθητος, ενώ θα έπρεπε να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο.
Ποιος θα μπορούσε ν’ αποκλείσει την ώρα που τρώει γκλομπιές στο κεφάλι και δέχεται κλωτσιές στα πλευρά ότι δε θα μπορούσε να χάσει επιτόπου τη ζωή του;
Ποιος θα απέκλειε το ενδεχόμενο να μην προλάβαινε καν να φτάσει στο νοσοκομείο; Αλλά και το να κατέληγε μέσα στο νοσοκομείο;
Έψαξα πολύ προσεκτικά το προφίλ του για ώρες, όταν έμαθα τη δυσάρεστη είδηση.
Ξεκάθαρα ο Βασίλης είχε πολλές ευαισθησίες. Απ’ όσα έγραφε, από τι του άρεσε, από τα ποστ του με ποιήματα του Καρυωτάκη, του Καβάφη, κείμενα του Μπουκόφσκι, τραγούδια μεταξύ άλλων του Παυλίδη και των Doors. Σίγουρα πάλευε μέσα του με τους δαίμονες του. Συμβαίνει με πολλές ευαίσθητες ψυχές.
Ένας πιτσιρικάς από την επαρχία, που αγαπάει μετά μανίας τον Καρυωτάκη δεν μπορεί να μην είναι ευαίσθητος και καλοσυνάτος. Φαινόταν άλλωστε και στο χαμόγελο του.
Μια γλυκιά φυσιογνωμία, που σε κάνει να απορείς ακόμα περισσότερο για το μένος με το οποίο τον χτυπούσαν – και ανήμπορο μάλιστα – στη μέση ενός δρόμου Κυριακή μεσημέρι.
Και ακόμη και αν είχε μακροχρόνια δικά του προβλήματα, η πολιτεία θα έπρεπε να φροντίζει για την αντιμετώπισή τους. Αλλά για ποια πολιτεία μιλάμε…
Βασίλη, το πιο πιθανό θα ήταν να μη συναντιόμασταν ποτέ στη ζωή. Αλλά νιώθω ότι ακόμη και έτσι, είναι σα να σε γνώρισα. Και αισθάνομαι περήφανος για σένα και ας έφυγες τόσο πρόωρα. Η σκέψη μας στην οικογένεια σου, στους φίλους σου, στο κλαμπ της Νίκης Βόλου, την οποία επίσης αγαπούσες πολύ, όπως και την ΑΕΚ και το κλαμπ της Original 21 στον Βόλο.
Τώρα αν υπάρχει επόμενη ζωή θα τα λες εκεί πάνω με αναπαυμένη ψυχή με τον αγαπημένο σου ποιητή…
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ
“Οι ιδέες μας, όσους κι από μας αν σκοτώσουν, δε θα πεθάνουν ποτέ, θα κατοικούνε πάντα στα μυαλά των ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα εδώ, ενάντια σε κάθε τι που μας πνίγει και δεν μπορούμε ν’ ανασάνουμε, ενάντια στο άδικο, για την ελευθερία όλων μας, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κι ας μην νικήσουμε ποτέ… Θα πολεμάμε πάντα!! ”
Βασίλης Μάγγος, 16/6/2020
Ο 26χρονος Βασίλης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του όπως το είχε γράψει σχεδόν προφητικά. Μεσημέρι Κυριακής 14 Ιουνίου ήταν όταν είχε δεχθεί ανελέητη επίθεση από αστυνομικούς στον Βόλο. Είχε βρεθεί στις διαμαρτυρίες για τη μόλυνση από την καύση σκουπιδιών.
Οπως είχε γράψει στο προφίλ του στο f.b ξυλοκοπήθηκε άγρια, τόσο που με δυσκολίες μπορούσε ν’ ανασάνει.
Στο περιπολικό οι αστυνομικοί τον χτυπούσαν και γελούσαν μαζί του περιπαικτικά. Το ίδιο και στο κρατητήριο. Ζήτησε νερό και τον έβαλαν να πίνει σταγόνα-σταγόνα. Επειδή ήταν πολύ χτυπημένος θα έπρεπε να τον πάνε στο νοσοκομείο. Τον πέταξαν έξω από το τμήμα και τελικά στο νοσοκομείο τον πήγε μια παρέα περαστικών.
Εκεί έμεινε 4 μέρες. Είχε 6-7 κατάγματα στα πλευρά και θλάση στο συκώτι και στη χοληδόχο κύστη.
Πριν λίγες ημέρες και αφού ανάρρωνε σπίτι του έκανε επαναληπτικές εξετάσεις που έδειξαν ότι τα ζωτικά όργανα του φέρουν ακόμα κακώσεις.
Και όλα αυτά ενώ τέλη Μαϊου όλοι είχαμε συγκλονιστεί με τον τρόπο που δολοφονήθηκε ο Τζορτζ Φλόιντ.
Τα πράγματα δείχνουν να ξεφεύγουν πλέον επικίνδυνα παγκοσμίως.
“Ο κόσμος μου είναι τόσο διαφορετικός απ’τον δικό τους…”, έγραφε ο Βασίλης πάνω από μια φωτογραφία του.
Λάτρευε τον Μπουκόφσκι, αλλά πάνω απ’ όλους τον Κώστα Καρυωτάκη.
Τον χαρακτήριζε τον αγαπημένο του ποιητή. Συμπτωματικά όπως και εκείνος “έφυγε” πολύ πρόωρα Ιούλιο.
Είναι χρέος μας να προστατέψουμε τον Βασίλη και κάθε Βασίλη.
ΟΧΙ ΞΑΝΑ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ
“Κι ας μην νικήσουμε ποτέ… Θα πολεμάμε πάντα!!”
Β.Μ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 14/7/2020