Υπάρχουν άνθρωποι που θαρρείς ότι θα ζουν αιώνια. Ότι θα βρίσκονται για πάντα στην καρδιά σου, στο μυαλό σου. Και ο Θανάσης Βέγγος ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Των ξεχωριστών, των ιδιαίτερων, των μοναδικών…
Οπως ο Ηλιόπουλος, ο Λογοθετίδης, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Αυλωνίτης, ο Κωνσταντάρας, ο Εξαρχάκος, ο Σταυρίδης, ο Φωτόπουλος, ο Χατζηχρήστος κλπ. Για τον κόσμο ο Βέγγος ήταν ο δικός του άνθρωπος, ο «Θανάσης του», όπως ήθελε να τον αποκαλούν. Απλός, λαϊκός, υπήρξε σύμβολο της γενιάς του 60 και του 70. Τον αγάπησαν, όμως, και οι επόμενες γενιές που τον έμαθαν από τις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Οι μεγάλοι θοποιοί έχουν την ικανότητα να καθηλώνουν και να έχουν την καθολική αναγνώριση του κόσμου. Να κερδίζουν αβίαστα την αγάπη του, τον σεβασμό του, να γίνονται Αθάνατοι. Και ο Θ.Β, όπως αλλιώς ήταν γνωστός είχε στοιχεία, όπως η σεμνότητα και η ταπεινοφροσύνη, που τον έκαναν ακόμη πιο μεγάλο.
Μια από τις τελευταίες φορές που τον θαυμάσαμε στη μικρή οθόνη ήταν στο «Περί Ανέμων και Υδάτων» στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Είχε υποδυθεί τον Λύσανδρο, έναν συνταξιούχο ναυτικό και πατέρα στη σειρά του πιλότου Σπύρου Παπαδόπουλου.
Στα μάτια των τηλεθεατών ήταν ο γαλήνιος παππούς, ο οποίος προκαλούσε τον θαυμασμό. Ο σοφός άνδρας μιας άλλης πιο αθώας εποχής, που θα σε καθοδηγούσε στα δύσκολα και θα σε βοηθούσε στο πρόβλημα σου. Οσοι τον γνώρισαν από κοντά λένε πως ακριβώς έτσι ήταν ο Βέγγος και σαν άνθρωπος, όχι μόνο σαν ρόλος…
Οι κινηματογραφικές και τηλεοπτικές του εμφανίσεις θα μας μείνουν χαραγμένες στην μνήμη, όπως οι περίφημες ατάκες του και το συνεχές τρέξιμο! Και η ειρωνεία είναι πως την παγκόσμια ημέρα γέλιου ο Θανάσης Βέγγος έφυγε από τα εγκόσμια. Ισως γιατί ο Θεός 3 Μαϊου του 2011 ένιωσε την ανάγκη να γελάσει με τα αστεία του…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 4/5/2011