Διαχρονικά το ελληνικό κράτος δεν αγαπάει τον πολίτη. Όπως και ο Έλληνας πολίτης το κράτος του. Το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να δυσκολεύει την καθημερινότητα του πολίτη. Και ο πολίτης προσπαθεί να επιρρίπτει όλες τις ευθύνες στο “κακό” κράτος. Επειδή η γενικολογία είναι συχνό φαινόμενο στην Ελλάδα ο καθένας μας πρέπει να σταθεί απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και να φροντίσει – έστω και από εδώ και στο εξής – να γίνει ένας καλύτερος πολίτης.
Ως ένας άνθρωπος, που αποδεδειγμένα δε δίνει σημασία στα υλικά αγαθά (πάντα είχα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, είμαι κατά των ακριβών ρούχων, των ακριβών κινητών, ιδεολογικά π.χ. δε θα αγόραζα ποτέ iphone κλπ.) είμαι γενικότερα κατά της ατομικής ιδιοκτησίας.
Για παράδειγμα αν ποτέ έκανα οικογένεια, ποτέ δε θα επιθυμούσα ν’ αγοράσω εξοχικό (ένας από τους λόγους θα ήταν και ότι θα βαριόμουν να πηγαίνω συνέχεια στο ίδιο μέρος). Δεν μπορώ, ωστόσο, να κατηγορήσω κανέναν που έχει εξοχικό, γιατί είναι δικαίωμα του να έχει. Αλλά για μένα οφείλει να το έχει πράξει νόμιμα, να μην έχει λαδώσει κάποιον για να πάρει άδεια, να μην το έχει φτιάξει αυθαίρετα κλπ….
Να μου πεις εσύ είσαι ο τέλειος πολίτης; Φυσικά και όχι. Και τη σακούλα σκουπιδιών την έχω πετάξει μεσημέρι στον κάδο, επειδή γύρισα κουρασμένος το βράδυ και βαριόμουν να κατέβω κάτω, και έχω δώσει λιγότερα χρήματα σε υδραυλικό, γιατί αλλιώς θα μου έκοβε απόδειξη και θα πλήρωνα περισσότερα, και με κόκκινο περνάω συχνά ως πεζός και όταν βιάζομαι δεν περιμένω να πάρω απόδειξη από το βενζινάδικο και το χειρότερο μια φορά στο ΣΕΦ δεν είχα προσέξει ότι είχα παρακάρει σε θέση αναπήρων (φυσικά όταν γύρισα ένιωσα και ντροπή και οργή για τον εαυτό μου, αλλά το ατόπημα το είχα πράξει).
Σε μια ούτως ή άλλως άναρχη διαχρονικά χώρα ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, ωστόσο, είναι πως ποτέ δεν επιχείρησα να “κλέψω” έστω και 1 ευρώ από τον οποιοδήποτε. Και μόνο λόγω της ενοχικής μου φύσης δε θα το έπραττα.
Είναι πάντα εύκολο μετά από τέτοιες τραγωδίες οι κατηγορίες για το ποιος έφταιξε, ποιος δεν έπραξε, τι δεν φρόντισε να είναι αλλεπάλληλες και διαδοχικές. Τι έχουν κάνει κυβερνήσεις 40 χρόνια, τι κάνει η τωρινή, τι θα κάνει η επόμενη κλπ. Αυτή η λίστα των κατηγοριών δε θα τελειώνει ποτέ, όσο ο καθένας θα κοιτάει την πάρτη του, το πώς θα βολευτεί εκείνος και οι συγγενείς-φίλοι του και το πώς κάθε τι άσχημο που συμβαίνει θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης κομματικά.
Εξάλλου σε μια αποτυχία όλοι αποποποιύνται οποιαδήποτε ευθύνη, ενώ σε μια επιτυχία όλοι κοιτούν το πως θα διεκδικήσουν μερίδιο.
Με τις καιρικές συνθήκες πλέον ν’ αλλάζουν, αφού η γη δικαίως εκδικείται τον αλαζόνα και άπληστο άνθρωπο είναι δεδομένο πια ότι η πρόληψη είναι πολύ απαραίτητη. Ειδικά σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου η ό,τι να ναι δόμηση κυριαρχεί.
Δε θα σχολιάσω τι έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση όσο βρίσκεται στην εξουσία. Δε ξέρω τι έχει κάνει και τι δεν έχει κάνει, γιατί συνήθως στην Ελλάδα οι καλές ειδήσεις δεν προβάλλονται όσο οι κακές. Ωστόσο, έχοντας γράψει από τον Γενάρη του 15 ότι δεν περιμένω τίποτα ν’ αλλάξει όσον αφορά στις σχέσεις μας με το εξωτερικό θα ήθελα η συγκεκριμένη κυβέρνηση να έχει κάνει περισσότερα εντός συνόρων.
Με δεδομένο ότι ιδεολογικά κλίνω πολύ περισσότερο στην αριστερά (του εμείς και το καλό των πολλών, όπως θεωρώ ως φιλοσοφία ζωής) και όχι στη δεξιά (του εγώ και το καλό των λίγων ως φιλοσοφία ζωής) η αλήθεια είναι πως πολλά πράγματα έχουν μείνει ίδια (δεν εξετάζω το πόσο “αριστερή” είναι αυτή η κυβέρνηση, τι ευθύνες έχει σε τέτοιες τραγωδίες κλπ. διότι θεωρώ πως κανείς στην Ελλάδα δεν έχει μάθει ν’ αναλαμβάνει την ευθύνη κλπ.).
Ωστόσο ένα καλό – το μοναδικό φυσικά όταν μιλάμε για τόσους νεκρούς – είναι πως σε τέτοιες στιγμές η αλληλεγγύη υπάρχει. Και φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όπως διατυμπανίζουν εκείνοι που λένε ότι “εμείς οι Έλληνες είμαστε μοναδικοί, είμαστε οι κορυφαίοι του πλανήτη, κανείς δεν είναι σαν εμάς κλπ.”, αλλά αφορά και άλλους λαούς, που έσπευσαν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο. Η αλληλεγγύη βέβαια δεν πρέπει να συμβαίνει μόνο σε ακραίες καταστάσεις σε μια πυρκαγιά, σε μια πλημμύρα ή σ’ έναν σεισμό (που αλήθεια είναι έχει να συμβεί καιρό κοντά στην Αττική και πρέπει οι αρχές να είναι προετοιμασμένες πως λογικά κάποια στιγμή θα μας κρούσει ξανά τον κώδωνα του κινδύνου).
Το μόνο εύκολο για τον οποιοδήποτε στην εποχή των social media (κάτι που π.χ. δε συνέβαινε το 1999 στον μεγάλο σεισμό ή το 2007) είναι να γράφει ό,τι γουστάρει, να ασκεί κριτική στους λοιπούς κλπ. Αλλά από κριτική έχουμε πια χορτάσει.
Το θέμα είναι πως δρα ο καθένας και τι έχει να προτείνει. Με αφορμή τις προτάσεις θεωρώ ως Κυριάκος πως όλα πρέπει ν’ αλλάξουν αρχικά από την παιδεία. Με τόσα άχρηστα μαθήματα στα σχολεία θα έπρεπε να καθιερωθούν μαθήματα πολύ πιο σημαντικά στην καθημερινότητα μας.
α) Κυκλοφοριακή αγωγή
β) Γνώση για το περιβάλλον, τα οφέλη της φύσης και αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων
γ) Μάθημα ψυχολογίας σε συνδυασμό με τη ΣΥΧΝΗ παρακολούθηση όλων των μαθητών από ειδικευμένους παιδοψυχολόγους σε ΟΛΑ τα σχολεία της χώρας.
δ) Θεατρική γνώση
ε) Έφεση στον σχολικό αθλητισμό.
Αν και δεν υποστηρίζω καθόλου το μεγαλείο της “ελληνικότητας” (για ποια ελληνικότητα μιλάμε στα 2500 χρόνια ιστορίας μετά τον χρυσό αιώνα του Περικλή και όταν έχουν περάσει τόσα έθνη από τον ελλαδικό χώρο με τις τόσες προσμίξεις κλπ.) δε νοείται στη χώρα, που γεννήθηκαν δύο τόσο σημαντικά πράγματα (και με πολλά κοινά μεταξύ τους), όπως το θέατρο και ο αθλητισμός (σε ευρεία έννοια και όχι λανθασμένα όπως τον ταυτίζουν πολλοί με τον χουλιγκανισμό κλπ.) να μην υπάρχουν σχετικά μαθήματα στο σχολείο (όσον αφορά στο αθλητικό κομμάτι δε θεωρώ επίσης ότι η γυμναστική γίνεται με σωστό τρόπο κλπ.).
Θυμάμαι π.χ. από τα σχολικά μου χρόνια κάθε “καλλιτεχνικού” που είχα να είναι για το άσυλο και ο τρόπος που ουσιαστικά έκανε μάθημα ήταν τέτοιος για να μισήσεις τα καλλιτεχνικά, όπως συνέβη και με μένα.
Η ειρωνεία είναι πως χρόνια μετά το σάιτ μου ασχολείται με το θέατρο και τον πολιτισμό, ενώ ως μαθητής με είχαν ωθήσει να νομίζω πως το θέατρο είναι, είτε κάτι “υπερκουλτουράρικο”, είτε κάτι “υποκουλτουριάρικο”.
Φυσικά αυτές είναι μόνο ορισμένες σκέψεις κάπου ιδιώτη και δεν είναι δεδομένο ότι μπορούν να εφαρμοσθούν (είτε άμεσα, είτε κάποτε, αν και θεωρώ πως ορισμένα εξ’ αυτών θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει από χθες κιόλας).
Οπως φυσικά και η καταπολέμηση μιας μεγάλης γάγγραινας στην Ελλάδα, τη γραφειοκρατία. Σε μια εποχή, πλέον όπου όλα σχεδόν μπορούν να γίνονται ηλεκτρονικά, η διαδικασία, “πήγαινε στο γραφείο 12 και μετά στο γραφείο 25 και μετά πέρνα στο πρωτόκολλο και από το πρωτόκολλο πήγαινε στο γραφείο 250 και μετά πάρε υπογραφή από τον αρμόδιο στο γραφείο 32 και τελικά μετά από 2 ώρες (αν είσαι και τυχερός) πήγαινε – έλα στο τέλος χρειάζεται στο τέλος μόνο μια υπογραφή του διευθυντή – και να ελπίζεις πως θα είναι εκεί ο διευθυντής κλπ.)
Ξέρω πως έτσι όπως είναι δομημένο το ελληνικό κράτος με τους τόσους παρατρεχάμενους, την έλλειψη συντονισμού, η γραφειοκρατία είναι δύσκολο ν’ αντιμετωπιστεί. Δε ξέρω ποια θα ήταν η λύση. Θεωρητικά αυτό που μου έρχεται πρώτο στο νου – δίχως να γνωρίζω βέβαια το πώς και αν μπορεί να εφαρμοστεί – είναι η αντιγραφή ενός αντίστοιχου πρότυπου λειτουργίας μιας άλλης χώρας, πιο οργανωμένης και φιλικής προς τον πολίτη…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 29/7/2018