Σε μια Ελλάδα της απελπισίας και της απόγνωσης υπάρχουν ορισμένα ξεχωριστά πλάσματα, τα οποία κρατούν ζωντανή την ελπίδα και την αισιοδοξία για ένα λαμπρότερο μέλλον και ένα μέλλον που θα μοιάζει λιγότερο μάταιο. Όπως η Μαρία Πετεβή, μια ηθοποιός από τις πλέον ανερχόμενες στην ελληνική θεατρική σκηνή, που εκτός από το ταλέντο της, διακρίνεται και για την ιδιαίτερα ευαίσθητη πλευρά της.
Δυστυχώς η ευαισθησία έχει μειωθεί σημαντικά στην καθημερινότητα της ελληνικής πραγματικότητας σε βαθμό τέτοιο, που να θεωρείται ακόμη και μειονέκτημα μιας προσωπικότητας. Εμφανίζεται ενδεχομένως σε θλιβερές στιγμές όπως αυτές που έζησε η Ελλάδα στο Μάτι, αλλά τον υπόλοιπο καιρό που “όλα λειτουργούν ομαλά” οι ευαίσθητοι συνήθως δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σ’ αυτήν την “κανονικότητα” των γύρω τους.
Ένας καλλιτέχνης βέβαια με ευαισθησίες θα πρέπει να κρατά τον χαρακτήρα του αναλλοίωτο του, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της Μαρίας. Η σπίθα για να γίνει ηθοποιός ξεκίνησε από τότε που ήταν 5 χρονών και τραγούδησε μπροστά στο κοινό. Το ρίγος και ο άκρατος ενθουσιασμός πάνω στη σκηνή την οδήγησαν εύλογα σε μια επιλογή, που έμοιαζε μάλλον προδιαγεγραμμένη, όσο περνούσε ο καιρός. Το κλάμα στα 12 της για δύο συνεχείς ημέρες, επειδή είχε τελειώσει η παράσταση, που είχε δει ήταν ενδεικτικό του πόσο αγαπούσε το θέατρο. Οπως επίσης το να υποδύεται πως είναι κάποια άλλη, επινοώντας στο μυαλό της σενάριο φανταστικά.
“Βλέπω τους ανθρώπους κάπως σαν δοχεία γεμάτα με συναισθήματα, σκέψεις, μνήμες και συμπεριφορές. Με διεγείρει το να ψάχνω να βρω ποια σκέψη με ποιο συναίσθημα προκαλούν την τάδε συμπεριφορά ή ποια μνήμη μαζί με ποια σκέψη το τάδε συναίσθημα. Αντλείς πολλές φορές από το δικό σου δοχείο και σιγά-σιγά ψαχουλεύεις. Κρυφοκοιτάς το δοχείο του ρόλου φέρνοντας το κοντά σου και γνωρίζοντας το”, εξηγεί στο All4fun για το πώς εννοεί την υποκριτική, τη στιγμή που προετοιμάζεται να παίξει στην Επίδαυρο ως μέλος του χορού στον “Ορέστη” του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη: “Είναι ένα έργο κάπως σατυρικό αλλά ταυτόχρονα και πολύ βίαιο. Δείχνει καθαρά την ανθρώπινη θηριωδία την αλλοίωση του ανθρώπου αλλά και την ανάγκη του για ζωή .Είναι ένα έργο που μιλά με έναν ύπουλο τρόπο για το σήμερα. Ο σκηνοθέτης μας το έχει αντιμετωπίσει με ένστικτο και ειλικρίνεια. Είναι ένας άνθρωπος έξυπνος, κρυφά συναισθηματικός με τρομερό χιούμορ και πάθος για τη δουλειά.”
Απόφοιτος της δραματικής σχολής του 2016 από το Ωδείο Αθηνών έχει να θυμάται μόνο καλές στιγμές από συμμαθητές και καθηγητές, η Μαρία έκανε το ντεμπούτο της στην τηλεόραση στον “Αστέρα Ραχούλας”, ο οποίος παίζεται αυτόν τον καιρό σε επανάληψη στον Alpha. Της λείπει, μάλιστα, τόσο πολύ η εποχή των γυρισμάτων, που αποφεύγει να ξαναβλέπει τώρα τη σειρά, γιατί στενοχωριέται.
Ωστόσο έχοντας ήδη δείξει τι μπορεί να κάνει τηλεοπτικά, θεωρώ πως δε θ’ αργήσει η στιγμή, που θα επιστρέψει στην τηλεόραση, αλλά θα πραγματοποιήσει και το ντεμπούτο της σε ταινία μεγάλου μήκους…
* Όταν ήμουν πέντε χρονών ο πατέρας μου, ο οποίος είναι μουσικός έκανε μία συναυλία που συμμετείχαν παιδιά που πήγαιναν γυμνάσιο και του ζήτησα να συμμετάσχω και εγώ. Κάπως έτσι πρώτη φορά τραγούδησα μπροστά σε κόσμο. Στο τέλος όταν ο κόσμος χειροκροτούσε μ’ έπιασε ένα ρίγος και θυμάμαι πόσο χαρά και άκρατο ενθουσιασμό ένιωθα πάνω στη σκηνή. Μετά το τέλος της συναυλίας θυμάμαι ότι του είπα <θέλω πάλι>. Δεν ηξερα να διαβάζω, αλλά του είχα πει να μου δώσει να κρατάω και εγώ ντοσιέ με τα τραγούδια τα οποία είχα μάθει όλα απ’έξω Απλώς για να μην ξεχωρίζω από τα άλλα παιδιά, πράγμα καθόλου λογικό καθώς τα άλλα παιδιά με περνούσαν δέκα χρόνια. Έχω βίντεο από την συναυλία που προσποιούμαι πως διαβάζω μέσα από το ντοσιέ τα λόγια των τραγουδιών, ενώ το κρατάω ανάποδα. Θέαμα αρκετά αστείο !
* Μου άρεσε πάρα πολύ να μιμούμαι ανθρώπους, να παίζω ότι είμαι κάποια άλλη και όλη την ώρα σκαρφίζομουν σενάρια φανταστικά. Όταν πήγαινα θέατρο μ’ έπιανε μία τρομερή συγκίνηση και παρότι υπερκινητική ήταν η μόνη στιγμή που καθόμουν τόσο ήσυχη. Με μαγνήτιζε! Όταν ήμουν 12 χρονών με πήγε η μαμά μου σε μία παράσταση και όταν αυτή τελείωσε κατέληξα να κλαίω για δύο μέρες από τη στεναχώρια μου που είχε τελειώσει. Κάπου τότε σιγουρεύτηκα ότι αυτό θέλω να κάνω. Πέρασα στη θεατρολογία, όμως σύντομα ανακάλυψα ότι η σχολή ήταν αρκετά θεωρητική και εγώ δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Και έτσι έδωσα εξετάσεις στην δραματική σχολή του ωδείου Αθηνών και άρχισε το ταξίδι.
* Βλέπω τους ανθρώπους κάπως σαν δοχεία γεμάτα με συναισθήματα, σκέψεις, μνήμες και συμπεριφορές. Με διεγείρει το να ψάχνω να βρω ποια σκέψη με ποιο συναίσθημα προκαλούν την τάδε συμπεριφορά ή ποια μνήμη μαζί με ποια σκέψη το τάδε συναίσθημα. Αντλείς πολλές φορές από το δικό σου δοχείο και σιγά-σιγά ψαχουλεύεις. Κρυφόκοιτάς το δοχείο του ρόλου, φέρνοντας το κοντά σου και γνωρίζοντας το. Πολλές φορές προκύπτουν μαγικά πράγματα και μαθαίνεις από τα δοχεία των ρόλων γεμίζοντας κι άλλο το δικό σου. Είναι μία συνεχής διαδικασία ψαξίματος που ξυπνά εμπειρίες, έχει τρομερό ενδιαφέρον και ενέχει ελευθερία! Αγαπω πολύ τους ανθρωπους και μου αρέσει να τους παρατηρώ, να επικοινωνώ μαζί τους και να προσπαθώ να τους καταλάβω. Ειναι μια δουλειά με πυρήνα τρομερά ανθρωποκεντρικό και αυτό ειναι που με κινεί. Έχει πολλες συναντήσεις αλλά και αποχωρισμούς, συναντάς πολλούς ανθρώπους και πολλούς ρόλους, τίποτα δεν είναι το ίδιο, τίποτα δεν είναι στατικό. Βρίσκεσαι διαρκώς σε κίνηση! Υποκριτική σημαίνει λέω ιστορίες, σημαίνει επικοινωνω με τον εαυτό αλλά και με τους άλλους. Σημαινει σύνδεση, σημαίνει ομάδα και ομάδα σημαίνει συναντώ, συνομιλώ, εμπιστεύομαι, μοιράζομαι, ενώνω και ενώνομαι, δίνω χώρο, δημιουργώ. Υποκριτική σημαίνει ψάχνω, μαθαίνω, ξεβολεύομαι, εκτίθεμαι, αλλάζω, παίζω. Είναι ένα παιχνίδι το οποίο όμως παίρνει τρομερές διαστάσεις, είναι απόλυτο και σαρωτικό.
* Το να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα ενόψει κρίσης αν δεν έχεις εισοδήματα από άλλες πηγές είναι σχεδόν τρελό. Δυστυχώς για να φτάσεις να βιοπορίζεσαι από αυτό θέλει πολλή δουλειά, προσπάθεια, υπομονή και τύχη! Όταν δεν έχεις λοιπόν άλλες πηγές εσόδων κάνεις 1000 δουλειές ταυτόχρονα και ζεις με όσα λιγότερα χρήματα γίνεται. Είναι πολύ στενάχωρο γιατί πολλές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις άσχετες δουλειές από την υποκριτική, αλλά και δουλειές που δεν σε εκφράζουν τόσο καλλιτεχνικά διότι πρέπει να ζήσεις και έτσι παρεκκλίνεις κάπως από τους στόχους σου. Οι ματαιώσεις είναι πολλές και αυτό μπορεί να σ’ εξαντλήσει. Το άγχος του βιοπορισμού είναι μεγάλο αλλά στη ζωή κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Καθώς από την άλλη η μη σταθερότητα του επαγγέλματος σε κάνει πιο ενεργό και δημιουργικό. Δεν σε αφήνει να επαναπαυθείς με τίποτα…
* Η τέχνη μπορεί να προβληματίσει, να ερεθίσει συναισθήματα, ακόμα και να απαλύνει τον πόνο. Είναι αναλγητική αλλά δεν λύνει από μόνη της τα προβλήματα. Δουλειά της κατ’έμε δεν είναι να απαντήσει κάτι, αλλά περισσότερο να φωτίσει, να εμπνεύσει, να διεγείρει τις αισθήσεις και να ξυπνήσει λίγο τη σκέψη μας. Η τέχνη μπορεί να ευαισθητοποιήσει αυτούς που έχουν ανοιχτά τέτοιου είδους συναισθηματικά κανάλια. Να μας ταράξει αυτή είναι η δουλειά της. Η ερώτηση ίσως είναι πιο σημαντική από την ίδια την απάντηση. Άλλωστε ποιος κατέχει απαντήσεις για οτιδήποτε;
* Ο Ορέστης του Ευριπίδη είναι ένα ιδιόμορφο έργο. Είναι κάπως σατυρικό, αλλά ταυτόχρονα και πολύ βίαιο. Είναι ένα έργο που δείχνει καθαρά την ανθρώπινη θηριωδία, την αλλοίωση του ανθρώπου αλλά και την ανάγκη του για ζωή. Είναι ένα έργο που μιλά μ’ έναν ύπουλο τρόπο για το σήμερα. Ο κύριος Γιάννης Αναστασάκης το έχει αντιμετωπίσει με ένστικτο και ειλικρίνεια. Η συνεργασία μου μαζί του ήταν άψογη. Είναι ένας άνθρωπος έξυπνος, κρυφά συναισθηματικός με τρομερό χιούμορ και πάθος για τη δουλειά και θυσιάζει πολλά για αυτήν. Η περιοδεία έχει ήδη ξεκινήσει και νομίζω πως θα είναι συνολικά μια πολύ όμορφη εμπειρία. Τον Οκτώβριο θα είμαι στο Skrow στο έργο “O επιθεωρητής” του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου!
* Ό,τι και να πω για τον Αστέρα Ραχούλας θα είναι λίγο. Ήταν η πρώτη μου δουλειά και και νομίζω δεν θα μπορούσα να τύχω σε καλύτερη συγκυρία παρ όλο που στην αρχή ήμουν προκατειλημμένη με το θέμα τηλεόραση. Ήμασταν μία απίστευτη ομάδα που περιστοιχιζόταν από πολύ όμορφους ανθρώπους. Δέθηκα πολύ μαζί τους και με τον σκηνοθέτη τον οποίο και αγαπώ φοβερά . Με μια πρώτη ματιά δεν είχα βρει πολλά κοινά με τον ρόλο. Πέρα από μια σχεδον παιδική αθωότητα αυτού του κοριτσιού και έναν τρελό αυθορμητισμό ένιωθα ότι δεν έχω καμία σχέση μαζί του και στην αρχή με τρόμαζε.
* Πολύ γρήγορα όμως δέθηκα πάρα πολύ μαζί του. Τη λάτρεψα την Ζίτσα και στεναχωριέμαι πάρα πολύ που δεν θα την ξαναπαίξω. Περνούσα τόσο καλά στα γυρίσματα που πολλές φορές πήγαινα στο σετ και χωρίς να έχω γύρισμα. Μου στοίχισε πολύ που τελείωσε και ακόμα δεν μπορώ να πω ότι το έχω ξεπεράσει. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να δω και τις επαναλήψεις που παίζονται τώρα γιατί ξέρω ότι θα στεναχωρηθώ πολύ. Μου λείπει! Τηλεόραση θα ξανά έκανα αν μου άρεσε το σενάριο και συντελεστές.
* Ο κινηματογράφος είναι η αδυναμία μου. Βλέπω πολύ σινεμά, είναι η αγαπημένη μου διασκέδαση. Υπαρχουν ταινίες που τις βλέπω ξανά και ξανά. Νομίζω βλέπω πιο πολύ σινεμά παρά θέατρο. Μέχρι στιγμής έχω παίξει σε δύο μικρού μήκους ταινίες. Από τη σχολή ακόμα ένιωθα ότι ιδιοσυγκρασιακά η διαδικασία του μου ταιριάζει και με απελευθερώνει. Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να τον ανακαλύψω περισσότερο.
* Τα μόνα άθληματα με τα οποία έχω καταπιαστεί είναι η ενόργανη, η ρυθμική και το τρέξιμο. Η αλήθεια είναι ότι πάντα με κερδίζει ο χορός, έκανα μπαλέτο και τζαζ. Ο χορός όμως που πραγματικά είναι για μένα είναι το λάτιν. Πριν από τη σχολή μου έμενε ένα πτυχίο για να πάρω το πτυχίο της διδασκαλίας. Έχω πάθος μ’ αυτόν τον χορό, η αίσθηση του, η μουσική, η κίνηση του μ’ έκαναν να νιώθω πραγματικά ευτυχής! Μ’ εκφράζει πολύ! Η σχέση μου μαζί του είναι σε παύση αλλά προσωρινή.
* Μ’ αρέσει πάρα πολύ να γράφω, με εκφράζει. Από μικρή έγραφα παραμύθια και μετα άρχισα να γράφω ποιήματα. Γράφω πολύ συχνά, γιατί με βοηθάει πάρα πολύ και βάζει σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Έχω δύο τετράδια γεμάτα. Όσον αφορά στο τραγούδι δεν περνάει ούτε μία μέρα που να μη τραγουδάω. Τραγουδάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η μουσική είναι για μένα η πιο άμεση και ανατριχιαστική τέχνη. Μία νότα αρκεί για να σου ξυπνήσει συναισθήματα και να σε ταξιδέψει. Πιστεύω ότι αν δε γινόμουν ηθοποιός θα γινόμουν τραγουδίστρια. Πέρσι το χειμώνα τραγουδούσα μάλιστα επαγγελματικά σ’ ένα μαγαζί με ρεμπέτικα! Μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν και αυτός ένας ρόλος αν το καλοσκεφτείς!
* Aνά περιόδους παθαίνω εμμονές με διάφορους συγγραφείς. Διαβάζω έργα τους μερικά και δυο φορές το καθένα. Τους θαυμάζω πολύ τους συγγραφείς. Διαβάζοντας τα έργα τους είναι σαν να μπαίνεις στη ζωή τους, να τους μαθαίνεις και σχεδόν ν’ αποκτάς ερωτική σχέση μαζί τους! Έχω πολλούς αγαπημένους και θα ήθελα να καταπιαστώ με έργα που αγαπώ στο μέλλον! Στις συνεργασίες με νοιάζουν πρώτα οι άνθρωποι και δευτερευόντως το κείμενο, καθώς σε κάθε κείμενο μπορείς να βρεις κάπου ένα μέρος του εαυτού σου!
* Στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών πέρασα τρία πανέμορφα και πολύ δημιουργικά χρόνια. Μπήκα μικρή και αν και ήμουν λίγο φοβισμένη στην αρχή, ήμουν πολύ δεκτική στα ερεθίσματα. Μ’ επηρέασε πολύ η σχολή όχι μόνο στο πως βλέπω το θέατρο αλλά και πως βλέπω τη ζωή και σ’ ένα μεγάλο μέρος πιστεύω ότι με διαμόρφωσε. Ήταν μία συνεχόμενη πορεία υπερβάσεων και εξελίξης δεν ξέρω πότε θα ξανά ζήσω με αυτήν την ιλιγγιώδη ταχύτητα όπως τότε! Είχα την τύχη να έχω πάρα πολύ καλούς καθηγητές που μου έμαθαν πολλά πράγματα. Την Ιω Βουλγαράκη, τον Κώστα Αρβανιτάκη, την Αμαλία Μπένετ, τον Ηλία Κούνελα και άλλους που όλοι τους ήταν απόλυτα παρόντες.
* Ο βασικός μας καθηγητής που μας είχε τριετία ήταν ο Αργύρης Ξάφης που ήταν σαν μπαμπάς μας. Είχε πραγματική έγνοια για μας και την εκπαίδευση μας! Τι να πω, είμαι τυχερή που υπήρξα μαθήτρια του! Από το Ωδείο θυμάμαι την ομάδα μου με αγάπη. Ήμασταν πολύ αγαπημένοι! Δεν θα την άλλαζα με τίποτα αυτή την ομάδα! Ίσως από τους συμμαθητές μου πήρα τα σημαντικότερα μάθηματα, με ενέπνεαν καθημερινά! Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες πρόβας και μαθημάτων, τα αστεία μας, τον κύριο Τάκη στο κυλικείο, θυμάμαι το άγχος, το διάβασμα, τις αμέτρητες ώρες μέσα στο ΚΤΕΛ που πήγαινα σπίτι μου και διάβαζα ακόμα και εκεί! Τελος θυμάμαι τις παραστάσεις που φτιάξαμε με τόση αγάπη!
* Δε μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, το σιγοανακαλύπτω ακόμα! Άλλες φορές το φοβάμαι, άλλες φορές με πνίγει κι άλλες το αγαπώ. Αγαπώ πολύ το Παγκράτι ας πούμε, ήταν το πρώτο μέρος που έμεινα όταν ήρθα στο κέντρο, οι γειτονιές του είναι πανέμορφες. Γειτονιές σαν αυτές με γεμίζουν ομορφιά, όμως υπάρχουν και σημεία στο κέντρο που όταν περνάω στενοχωριέμαι! Υπάρχουν δρόμοι πολύ βρώμικοι που δεν θέλω καθόλου να περνάω από εκεί!
* Στο Αll4fun μου αρέσει ότι μας ενημερώνει για τον θεατρικά δρώμενα και τις ακροάσεις που γίνονται και το ότι στηρίζει νέους ανθρώπους που τώρα ξεκινούν!
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για τον “Ορέστη” ακολουθούν ΕΔΩ:&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για τις επαναλήψεις του Αστέρα Ραχούλας ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 29/7/2018
