Τι γίνεται σε μια ακρόαση; Τι συμβαίνει από πίσω; Ποιος ξέρει ποιον για να μιλήσει θετικά για σένα; Στον σκηνοθέτη, στον βοηθό σκηνοθέτη, στον βοηθό του βοηθού, σ’ εκείνον που πάει τους καφέδες, αλλά τον ακούει ο σκηνοθέτης, στην ίδια την παραγωγή; Γιατί παίρνουν τελικά τον άλλο και όχι εσένα; Αφού τα έδωσες όλα, αφού σου είπε ότι πήγες πολύ καλά και σε υπολογίζει σε κάποια από τις δουλειές του, που κάποτε θα γίνουν (αν φυσικά γίνουν, γιατί μη ξεχνάμε υπάρχει και η κρίση, μόνιμη και απείρως κουραστική πια καραμέλα που χρησιμοποιούν οι παραγωγοί). Πόσο αληθινή είναι η ακρόαση; Ή απλά γίνεται για διαφημιστικούς λόγους ή για στάχτη στα μάτια; Τι κάνει ο σκηνοθέτης (θύτης ουσιαστικά) στους χιλιάδες ηθοποιούς που περιμένουν σαν πρόβατα επί σφαγήν (σαν γνήσια θύματα χωρίς ουσιαστική επιλογή αντίδρασης) για να διεκδικήσουν έναν ρόλο; Πώς τους φέρεται;
Εχθρικά; Υποτιμητικά; – άλλωστε είναι και εξουσιαστής, μην το ξεχνάμε. Τους φέρεται ευγενικά και φιλικά; Μήπως όμως φιλικά και ακόμα παραπάνω; Πρέπει άλλωστε να τους δοκιμάσει στο πού μπορούν να φτάσουν για να “κερδίσουν τον ρόλο”. Σε ποια δοκιμασία θα τους υποβάλλει μέχρι ν’ αντέξουν τον εξευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας και αξιοπρέπειας; Αν δε θέλουν άλλωστε θα έρθει η επόμενη, ή ο επόμενος που θα μπορεί. Το μοναστήρι καλά κρατεί, η υπερπροσφορά μεγάλη, θα κερδίσει εκείνη/ος που θα υπομείνει τα περισσότερα.
Τα νουμεράκια στη σειρά αυξάνονται. Δεν κάνει το 12, το 50, το 224, το 421 έτσι και έτσι, κάνει το 542, γιατί έχει ωραία πόδια, το 890 και το 1050 φυσικά που έχει και ωραίο στήθος. Α ο 1500 γιατί έχει πατέρα σκηνοθέτη και είναι φίλος μας και θα μας πάει να μιλήσουμε στα κανάλια, ο 1512, γιατί είναι του κόμματος μας, ο 1662 γιατί έχει άκρες στο εξωτερικό και στα φεστιβάλ, αλλά και ο 1850, γιατί έχει 500000 φίλους στο ίνσταγκραμ. Δεν τα λέει καθόλου τα λόγια του, αλλά είναι ωραίος, έχει κορμάρα και θα μας φέρει και κόσμο και εισιτήρια. 2 σε 1, λοιπόν, δε μας νοιάζει η ανύπαρκτη υποκριτική του αξία.
Και ο θύτης τι θα κάνει; Θα το υποστεί όλο αυτό; Μέχρι που θα έφτανε ένας ηθοποιός για να παίξει; Είτε για έναν ρόλο στο θέατρο, είτε για έναν στο σινεμά (ακόμα και αν θα εμφανιστεί σε μια σκηνή, όπου θ’ αχνοφαίνεται, αλλά θα το βάλει στο σύνηθες – αναγκαστικά – παραπλανητικό βιογραφικό του, στο οποίο δε θα αναφέρει φυσικά πως το μόνο που τελικά φάνηκε στην ταινία είναι λίγο από το χέρι του). Αλλά και να μην αντέξει την πίεση θα έρθει η επόμενη, ο επόμενος που θα έχει εκπαιδευτεί καλά σε όλη αυτήν τη διαδικασία. Έτσι είναι ο νόμος της ζούγκλας εξάλλου. Στο τέλος κερδίζει τη μάχη ο πιο δυνατός και ο πιο αποφασισμένος – με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα –
Υ.Γ: Αφορμή του στάτους όσα ΒΑΝΑΥΣΑ κατά καιρούς ακούω για τις διάφορες ακροάσεις (ανοιχτές και μη, στημένες ή μη στημένες), αλλά και το πώς λειτουργεί ο νόμος της αγοράς στην ελληνική σκηνή, την άπειρη από ηθοποιούς σε αριθμούς, αλλά με ελάχιστους σε καλές συνθήκες (καλλιτεχνικά και κυρίως οικονομικά) προσφερόμενους ρόλους.
Δίνω και την ιδέα, λοιπόν, για να γραφτεί το σενάριο μια τέτοια ταινίας (όχι αντιγραφή του La La Land), μιας σειράς, ενός θεατρικου έργου. Και ν΄αναλάβω το κάστινγκ βέβαια…
Υ.Γ1: Φυσικά πιστεύω πως υπάρχει και αξιοκρατία και στο ότι πολλές δουλειές είναι δίκαιες και ότι υπάρχει πολύ ταλέντο εκεί έξω κλπ. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που ισχύουν τα όσα βάναυσα αναφέρω σ’ αυτό το status…https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1554202527997423&id=100002230725554&pnref=story
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/1/2018