Χρειαζόμαστε παραγωγές, όπως το «Ουζερί Τσιτσάνης». Ταινίες του Παντελή Βούλγαρη, του Τάσου Μπουλμέτη, του Τάσου Ψαρρά. Και του στιλ του Παπακαλιάτη και εκείνο του Λάνθιμου και των σκηνοθετών τύπου Κούτρα που δυστυχώς έχουν μικρότερο μπάτζετ για να δείξουν τη δουλειά τους.
Κατ΄αρχάς γιατί απασχολούν κόσμο, ανοίγουν δουλειές και δίνουν τη δυνατότητα σε νέα πρόσωπα ν’ αναδειχθούν.
Κατά δεύτερον γιατί έτσι μπορεί ο κόσμος ν’ αρχίσει να βλέπει περισσότερο ελληνικό σινεμά και όχι μόνο χολιγουντιανές ταινίες και φιλμ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Και αναφέρομαι σε ταινίες που να τον αφορούν, να μην είναι εύκολες και ανόητες, όπως συμβαίνει με πολλές ελληνικές σαχλοκωμωδίες (στις οποίες παίζουν πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι) και να αναδεικνύουν κείμενα από βιβλία και μυθιστορήματα.
Είδα το Ουζερί Τσιτσάνης και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το θάψιμο που έχει φάει από τους λεγόμενους κριτικούς. Επειδή ο σκηνοθέτης έχει τηλεοπτικό παρελθόν δε σημαίνει αυτόματα πως και η ταινία του έχει μια τηλεοπτική οπτική. Αυτό τουλάχιστον δεν το εισέπραξα προσωπικά, βλέποντας την ταινία (όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο ας το στηρίξουν με επιχειρήματα)
Σε κάθε έργο (ταινία, παράσταση, επεισόδιο σειράς) λάθη μπορείς να βρεις. Ή πράγματα που δε συμφωνείς. Δε σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να ακυρώνεις μια ολόκληρη δημιουργία, για την οποία έχεις κοπιάσει και εσύ και οι συνεργάτες σου (πολλοί ή μη)
Σε μια ταινία των χιλιάδων κομπάρσων δεν είναι καθόλου δύσκολο για παράδειγμα ο κομπάρσος νούμερο 2222 να ήταν δεξιά στο ένα πλάνο και στο επόμενο να τον δείχνει στη μέση. Ή ο κομπάρσος 2444 φορούσε μια τραγιάσκα και ξαφνικά λίγο μετά δεν την είχε στο κεφάλι του και όχι επειδή είχε αέρα και του την πήρε μακριά (τα παραδείγματα είναι εντελώς τυχαία). Αν ψάχνει κανείς για πλάνα χωρίς κανένα λάθος μπορεί να τα βρει με σιγουριά μόνο στον αριστοτεχνικό στον τομέα του Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Πάμε τώρα στο κεφάλαιο «κριτικός κινηματογράφου» Αν σου αρέσει το σινεμά είναι μια από τις πιο εύκολες δουλειές του κόσμου. Βλέπεις όλη τη μέρα ταινίες και στο τέλος βγάζεις στη χολή σου. Αν έχεις ξυπνήσει καλά το πρωί μπορεί να βάλεις και ένα αστεράκι παραπάνω. Κάνεις μια δουλειά, όπου γράφεις στο απυρόβλητο, κανείς δε σε πειράζει. Και ο κόσμος να σε κράζει δε σε νοιάζει καθόλου. Εσύ δεν απευθύνεσαι σ’ αυτούς. Γράφεις για να αυτοαποθεώνεσαι. Άντε και για να δείξεις στον άλλο κριτικό ότι γράφεις και λίγο πιο επιτηδευμένα από εκείνον.
Προτείνω λοιπόν στους κριτικούς κινηματογράφου το εξής: Πάρτε μια κάμερα και κάντε μια ταινία για να σας κρίνουμε και εσάς επιτέλους. Άλλωστε σιγά τη δουλειά που κάνει ένας σκηνοθέτης. Εσείς ξέρετε καλύτερα. Ακόμα και δεν έχετε μπάτζετ εσείς είστε πολύ έξυπνοι, θα βρείτε τον τρόπο να τη γυρίσετε. Επίσης να μην πάρετε στην ταινία σας ηθοποιούς. Να παίξετε εσείς. Σιγά μην μπορούν τα ηθοποιάκια να μοιραστούν το όραμα σας. Μόνο εσείς μπορείτε να μπείτε στο «πετσί του ρόλου», να «τσαλακωθειτε» να στηθείτε καλά μπροστά στην κάμερα. Γιατί εσείς είστε καλοί σε όλα…
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 9/12/2015