Τα όσα έχουν γραφτεί και έχουν ακουστεί για τον Αλέξη Τσίπρα αυτές τις 17 ημέρες εντός και εκτός συνόρων ενδεχομένως να είναι τα περισσότερα στη σύγχρονη ιστορία του πλανήτη, που ν’ αφορούν μεμονωμένα έναν πολιτικό σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Για την Ελλάδα, βέβαια, όπου τα social media προσφέρουν μια πολύ εύκολη κριτική των πάντων σε real time ήταν μια απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη.
Το ταμπεραμέντο του λαού μας είναι εκρηκτικό. Το χιούμορ, οι ενστικτώδεις αντιδράσεις μας, η ευρηματικότητα, αλλά και το πώς αποθεώνουμε πρόσωπα και μετά από λίγο εξίσου τα χλευάζουμε. Στις 3 τα ξημερώματα όταν ο πρωθυπουργός δεχόταν αυτή την ασφυκτική και απάνθρωπη πίεση στις Βρυξέλλες ήταν ήρωας. To thisiscoup είχε ήδη γίνει γνωστό παγκοσμίως.
Το πρωί και αφού είχαν περάσει 17 ώρες μαραθώνιας διαπραγμάτευσης είχε μεταβληθεί από κάποιους σε προδότης. Και μετά από λίγο καιρό θα γίνει ξανά ήρωας, προδότης, ήρωας κλπ. Η κριτική από το σπίτι είναι ανέξοδη και εκ του ασφαλούς…
Μια αριστερή κυβέρνηση δε νοείται να υπογράφει μνημόνια. Συμφωνώ απολύτως. Όταν, όμως, η θηλιά σφίγγει γύρω από τον λαιμό σου και δεν είσαι ΚΑΛΑ προετοιμασμένος για ένα σχέδιο Β’ (είτε από άγνοια, είτε από έλλειψη χρόνου, είτε από υπερβολική εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου ότι θα τα καταφέρεις στις διαπραγματεύσεις, είτε γιατί τελικά δεν μπορείς) τότε τι κάνεις;
Ο πρωθυπουργός έκρινε πως ένα OXI στο δημοψήφισμα θα ήταν ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο. Τελικά αποδείχθηκε πως εν μέρει έκανε λάθος και πρέπει τώρα να δει πιο ρεαλιστικά με ποιους ήταν αντιμέτωπος. Αποδείχθηκε ότι τα μέλη αυτής της εταιρίας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελαν απλά να τον εκδικηθούν. Σαν τον σκληρό πατέρα, ο οποίος τιμωρεί το ατίθασο παιδί του για μια “αταξία”.
Η συγκεκριμένη εταιρία, που δεν έχει φυσικά καμία σχέση με την Ευρώπη της αλληλεγγύης όπως την επιθυμούσαν οι ιδρυτές της με επικεφαλής έναν αδίστακτο Γερμανό που αμφιβάλλω αν αγαπάει τίποτε άλλο εκτός από το χρήμα επέλεξαν τον δρόμο της παραδειγματικής τιμωρίας για να μην παίρνουν και άλλοι θάρρος. Το δίλημμα μένω ή φεύγω σίγουρα απασχόλησε τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα μπορούσε να κάνει πίσω. Το τι θα συνέβαινε μετά είναι άγνωστο να προδικάσει κανείς. Στην παρούσα φάση και χωρίς οργανωμένο plan b εκτιμώ πως θα ήταν ένα καταστροφικό σχέδιο.
Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Η κατάσταση σώζεται ή απλά αυτή η βαριά συμφωνία θα είναι μια ακόμα προσωρινή δόση του ναρκομανή; Ο ΣΥΡΙΖΑ φορτώθηκε και τις αμαρτίες των προηγούμενων κυβερνήσεων με περισσότερα και σκληρότερα μέτρα. Η ιστορία των τελευταίων χρόνων έχει δείξει πως όσοι υπογράφουν μνημόνια αυτόματα καταστρέφονται. Η διαφορά είναι ότι ο Τσίπρας είναι 40 ετών, δείχνει να πατάει στο έδαφος (ακόμη και αν χάνει στα ρίσκα που παίρνει, τα οποία ούτως ή άλλως συμβαίνουν στην πολιτική) και έχει τη διάθεση να προσφέρει. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου εκτίμηση.
Το πρώτο και κυριότερο είναι να αξιοποιήσει τα όποια καλά υπάρχουν σ’ αυτό το εξαντλητικό πρόγραμμα. Δηλαδή:
@ Να πληρώσουν επιτέλους και οι πλούσιοι, διότι στους φτωχότερους δεν έμεινε και τίποτε άλλο πλέον από το να πληρώνουν φόρους.
@ Ν’ αξιοποιηθεί το πρόγραμμα βοηθείας των 35 δις ευρώ του Γιουνκέρ. Να γίνει αξιοκρατικά, χωρίς μίζες και τα άλλα συναφή (όπου κάποιοι Ελληνες είναι πρωταθλητές του σπορ ανά τον κόσμο και μάλιστα καυχιούνται για το “κατόρθωμα” τους) με στόχο: α) Να δημιουργηθούν θέσεις εργασίες, β) να προκύψει κέρδος, γ) αν δημιουργηθούν υποδομές να γίνουν εκμεταλλεύσιμες δια παντός και όχι φυσικά να μείνουν στο έλεος του Θεού όπως συνέβη μ’ εκείνες των ολυμπιακών αγώνων.
@ Να γίνει ξανά λόγος για το χρέος και ν’ αξιοποιηθούν περισσότερο σε εμπορικό και διαπραγματευτικό σημείο οι σύμμαχοι, οι οποίοι προέκυψαν τις τελευταίες ημέρες.
Ένα από τα θετικά αυτών των ημερών ήταν και το ξεμπρόστιασμα του τι είναι τελικά η ΕΕ. Και ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο της Γερμανίας. Μιας χώρας που ενώ έχει προκαλέσει δύο παγκόσμιους πολέμους συνεχίζει να έχει μια αλαζονική διάθεση και ν’ αντιμετωπίζει την Ευρώπη σαν να είναι παράρτημα της. Μια μικρόψυχη πολιτικά χώρα που βγήκε εμφανώς ζημιωμένη στην παγκόσμια κοινή γνώμη λόγω της αναξιοπρεπούς στάσης της στον Αλέξη Τσίπρα, γυρίζοντας πίσω πολλά χρόνια με την εξοντωτική τακτική της και χάνοντας ουσιαστικά τα όσα είχε κερδίσει δεκαετίες τώρα σε διπλωματικό επίπεδο.
Αναρωτιέμαι, μάλιστα, αν υπάρχει κάποιο θεσμικό όργανο, που θα πρέπει να ερευνήσει σε βάθος τον ψυχολογικό και ταπεινωτικό πόλεμο, τον οποίο υπέστη ο Έλληνας πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες.
Παρέα με τη Γερμανία τα τσιράκια της, τα οποία, όμως, τέθηκαν αντιμέτωπα για πρώτη φορά με το νότο. Γαλλία και Ιταλία (για τους δικούς τους πάντα λόγους) συμμάχησαν την ύστατη στιγμή με την Ελλάδα και το σκηνικό των τελευταίων ημερών μπορεί να είναι η απαρχή ενός ρήγματος στο εσωτερικό της ΕΕ, ειδικά αν υπάρχουν και αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της Ισπανίας. Το να διαθέτεις συμμάχους είναι πάντα καλύτερο από το να δρας μεμονωμένα σ’ ένα σύνολο 19 κρατών.
Ένα από τα πιο δυσάρεστα σημεία αυτών των ημερών ήταν η ταπεινωτική αντιμετώπιση της Ελλάδας από εκπροσώπους χωρών, που πριν από 20-25 χρόνια δεν υπήρχαν καν επισήμως στον ευρωπαϊκό χάρτη (Σλοβακία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία), αλλά και χώρες οι οποίες έχουν φοβερό εκπαιδευτικό σύστημα (Φινλανδία), αλλά εκφράζονται πολιτικά από προκλητικούς τύπους, όπως ο υπουργός οικονομικών τους.
Φυσικά και φταίμε με τη σειρά μας, που γινόμαστε αντικείμενο τέτοιας συμπεριφοράς, διότι τους έχουμε δώσει την αφορμή. Φταίμε για το ότι έχουμε κλέψει το κράτος, γιατί έχουμε μπει με μέσο στο δημόσιο, γιατί όταν μπήκαμε εκεί δε δουλέψαμε, αλλά φροντίσαμε να βγούμε γρήγορα στη σύνταξη, γιατί δε ζητάμε απόδειξη όταν καταναλώνουμε, γιατί όταν μπορούμε να μην κόψουμε απόδειξη/τιμολόγιο θα το κάνουμε, γιατί λέμε πάντα, “ε από μας θα κερδίσει το κράτος;” γιατί δεν πληρώνουμε τους φόρους μας, γιατί βγάζουμε τα λεφτά μας έξω κλπ. Γνωστές ούτως ή άλλως όλες αυτές οι παθογένειες, έχουν να κάνουν με τις ευθύνες που μας αναλογούν και ως έθνος και ως μονάδες.
Κάποια στιγμή, ωστόσο, οφείλουμε να το αλλάξουμε όλο αυτό το σκηνικό. Και οι νέες γενιές φέρνουν ένα κύμα αισιοδοξίας, όπως φάνηκε και στο δημοψήφισμα. Ίσως γιατί στα χρόνια που ξεκίνησε η κρίση οι σημερινοί 20άρηδες δεν έμαθαν να καταναλώνουν τόσο πολύ (γιατί έλειπαν και τα χρήματα), γιατί δεν τους γαλούχησαν με τη λογική, “μπες στο δημόσιο και μέχρι να πεθάνεις θα είσαι εξασφαλισμένος”
Ένας ιδιωτικός υπάλληλος ή ένας επιχειρηματίας κάθε μέρα δίνει εξετάσεις για να κρατήσει τη δουλειά του. Ήρθε επιτέλους η ώρα όσοι δεν είναι χρήσιμοι στο δημόσιο, όσοι δεν πατάνε καν στις θέσεις τους να ξηλωθούν. Μια και καλή. Είναι ένα τίμημα το οποίο πρέπει να πληρώσει η κυβέρνηση, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Πρέπει επιτέλους τα χρήματα των συμφωνιών να μην έρχονται μόνο από τους φόρους, αλλά να εξοικονομηθούν και από την αποπομπή όσων δημοσίων υπαλλήλων ζημιώνουν με την αντιεπαγγελματική τους στάση το κράτος.
Όλοι οι βουλευτές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οφείλουν να δουλέψουν πολύ σκληρά για να μην φτάσουμε ξανά μια ανάσα από το χείλος του γκρεμού. Να προσπαθήσουν να βρουν τρόπους να πατάξουν τη διαφθορά (π.χ. ν’ ανοίξει ξανά η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ), τη φοροδιαφυγή, να μειώσουν τη γραφειοκρατία, να παλέψουν για την κοινωνική δικαιοσύνη, για το πώς η αλληλέγγυα φύση της αριστεράς θα είναι κοντά στον πολίτη, αλλά και το πώς θα αυξήσουμε τα κέρδη μας ως Ελλάδα.
Σε μια πλούσια σε πολλούς τομείς χώρα δε νοείται να καταναλώνουμε λεμόνια π.χ. άλλων χωρών και όχι δικά μας. Και αν τελικά η λύση παραμονής του ευρώ είναι απλά ένα στιγμιαίο “σώσιμο” ας ετοιμαστούν παράλληλα τα πλάνα για να πάμε σ’ ένα εθνικό νόμισμα. Αυτό, όμως, να συμβεί οργανωμένα, με σύνεση με τον κατάλληλο προγραμματισμό σε βάθος χρόνου και όχι άτακτα και ανώμαλα.
Μετά από χρόνια έχουμε αριστερή κυβέρνηση και προσωπικά δε θα ήθελα να δώσει ξανά τη διακυβέρνηση στα κόμματα που μας χαντάκωσαν όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμη και αν αναγκάστηκε να κλίνει προς το κέντρο δεν πρέπει να χάσει τον αριστερό προσανατολισμό της στα εσωτερικά θέματα. Είναι κάτι που είχα γράψει και σε άρθρο της 12ης Φεβρουαρίου http://all4fun.gr/various/articles/gourou/10193-2015-02-12-09-16-31.html. Είναι σίγουρα σημαντικό το τι συμβαίνει έξω, αλλά είναι εξίσου σημαντικό και το τι συμβαίνει και μέσα (το οποίο φυσικά σχετίζεται και με το έξω).
Συνεργασία με ξένους φορείς, copy paste προγραμμάτων και συστημάτων από το εξωτερικό θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε διάφορους τομείς, όπως και μεγαλύτερη αξιοποίηση των σπουδαίων καλλιτεχνών, που διαθέτουμε και οι οποίοι θα μπορούσαν να προβάλλουν περισσότερο τον ελληνικό πολιτισμό εντός και εκτός συνόρων.
Θα ευελπιστούσα επίσης κάποια στιγμή (μοιάζει ουτοπικό) να δω την εκκλησία που διαθέτει μεγάλο πλούτο να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του χρέους. Όπως θα περίμενα (επίσης ουτοπικό) έναν από τους ζάμπλουτους επιχειρηματίες του τόπου να βάλει το χέρι στην τσέπη και να βοηθήσει εμπράκτως. Έτσι για το ρομαντικό της υπόθεσης (στα επόμενα λεπτά που θα το έκανε θα γινόταν και ήρωας στο f.b και στο twitter).
Πάμε λοιπόν για ένα μνημόνιο 3. Kανείς δεν το ήθελε, πόσο μάλλον εκείνοι που θα αναλάβουν την ευθύνη να το υπογράψουν. Υπάρχει πλέον πολύς κόσμος που θα πει δεν πάει άλλο, περίμενα τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα να φτιάξουν και όχι να γίνουν χειρότερα. Μαζί του και εγώ. Αυτό που θα αντιπρότεινα είναι ο καθένας από μας να βοηθήσει όπως μπορεί για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, ο καθένας από μας να κάνει την δική του επανάσταση.
Η στήριξη π.χ. στα ελληνικά προϊόντα πρέπει να είναι προφανής. Το να προτιμήσεις μια ελληνική μπύρα από μια γερμανική, ένα ελληνικό κρασί από ένα ισπανικό, ένα ελληνικό σούπερ – μάρκετ, από ένα ξένων συμφερόντων δεν είναι πια κάτι λαϊκίστικο, αλλά μια ένδειξη ότι και εσύ με τον τρόπο σου βοήθησες κάπως στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.
Σε κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση. Αρκεί να αναζητηθούν στο μέγιστο δυνατόν από το κράτος, αλλά και από τον καθένα ξεχωριστά εφικτοί τρόποι αντιμετώπισης του…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 14/7/2015