Στις ελληνικές ταινίες ο Νίκος Κούρκουλος, ο Άλκης Γιαννακάς, στις ξένες ο Μίκι Ρουρκ, ο Τσάρλι Σιν, ενναι μερικοί από τους ζεν πρεμιέ της έβδομης τέχνης που αγαπάμε να βλέπουμε μεθυσμένους, ζαλισμένους, πονεμένους, οργισμένους. Να αναπολούν τα λόγια που αντάλλαξαν με τη σύντροφό τους, να χορεύουν ζεϊμπέκικο, να οδηγούν θυμωμένα στη βροχή. Το κοινό τους σημείο; Είναι όλοι άντρες και ηθοποιοί.
Σε ένα παράλληλο και όχι πολύ μακρινό σύμπαν, πραγματοποιούνται οι εξής διάλογοι: «Απόψε θα βγω με την κολλητή μου να τα πιούμε». «Χτες πίναμε σφηνάκια μέχρι το πρωι και σήμερα έχω hangover», “ένα ουίσκι με πάγο χωρίς coca cola”, κλπ. Κορίτσια με αφέλειες, καρό φούστες, τακούνια, φανταχτερά μπλουζάκια, χίπστερ συνήθειες, κατακόκκινα κραγιόν, βγαίνουν και τα πίνουν. Μόνες. Και καπνίζουν. Για να ξεχάσουν.
Η αλήθεια είναι ότι δε θέλουν να γίνουν υστερικές που ουρλιάζουν στα τηλέφωνα και χτυπιούνται. Το βιώνουν αλλιώς, πιο μερακλίδικα. Όμως, ένα κορίτσι να ξερνάει στη Μαβίλλη δεν είναι και ό,τι πιο σέξι. Άσε που τα κιλά από το αλκοόλ είναι άτσαλα και στρογγυλοκάθονται άσχημα στο σώμα, η κυτταρίτιδα κάνει πάρτι και οι μαύροι κύκλοι από το ξενύχτι διορθώνονται με πολύ ακριβές κρέμες. Μα πώς θα ξεπεράσουν τον πόνο τους;
Τα κορίτσια έχουν το δράμα στο τσεπάκι τους. Δεν είναι ανάγκη να σέρνονται στις μπάρες προκειμένου να ξεχάσουν τον λεγάμενο. Γιατί, κακά τα ψέματα, 90% των προβλημάτων είναι γκομενικά. Και ίσως ούτε καν τόσο βαθιά αλλά στο επίπεδο του «γιατί δε μου τηλεφώνησε μετά το πρώτο ραντεβού». Τη χάρη και την τσαχπινιά που έχουμε σαν κορίτσια, καλό θα ήταν να την κρατήσουμε.
Είμαστε το μόνο φύλο που μπορεί να σταθεί χαριτωμένα στο ύψος των περιστάσεων. Η ευθυμία, η απελευθέρωση, η ευφορία, εύκολα δίνει τη θέση της στην παρακμή, τη μαγκιά. Μια-δυο τεκίλες κάνουν τη διαφορά. Ας μη γινόμαστε κάτι που δεν μπορούμε και δε χρειάζεται να υποστηρίξουμε. Ρωτήστε και τ’αγόρια, θα συμφωνήσουν!
Της Aγγελικής Μακρή