Νιώθω βιασμένη, πικραμένη, απογοητευμένη. Σαν να μου κλέψαν κάτι πολύ προσωπικό και πολύ δικό μου. Που κανένας δεν είχε δικαίωμα να ακουμπήσει τα βρωμόχερα του πάνω του και να μου το πάρει και όμως τόλμησε και το έκανε. Γιατί αυτοί με τα βρωμόχερα, οι κλεφτές και οι λωποδύτες, έχουν την αηδιαστική συνήθεια να ιδιοποιούνται και να μεταχειρίζονται σαν τσιφλίκι τους πράγματα τα οποία δεν τους ανήκουν. Και δεν τους ανήκουν, γιατί ανήκουν σε όλους. Σε ολόκληρο τον λαό, που έχει μοχθήσει, ιδρώσει και δώσει το αίμα του για να τα φτιάξει και να τα συντηρήσει. Στους πνευματικούς ανθρώπους που πήραν και ακούμπησαν την ψυχή τους πάνω τους, όπως έκανε κάποτε ο Χατζιδάκις με το Τρίτο Πρόγραμμα, για να δημιουργήσει έναν σταθμό-ζωντανή ιστορία που για τόσες δεκαετίες μπόλιασε με πολιτισμό την ελληνική κοινωνία.
Αυτό λοιπόν τον απαράβατο όρο του «δεν ιδιοποιούμαι πάνω στις πλάτες των άλλων» τον πάτησε με χαρακτηριστική ευκολία ο πρωθυπουργός του “αποφασίζουμε και διατάζουμε”, ένας πρωθυπουργός με τα μικρότερα εκλογικά ποσοστά από καταβολής ελληνικού κράτους, που δεν νομιμοποιείται από πουθενά να διοικεί με το δόγμα «βασιλικό διάταγμα και τα λουριά δεμένα» και το oποιο ουσιαστικά εφαρμόζει με τις απολυταρχικής έμπνευσης πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, παρακάμπτοντας και καταστρατηγώντας με χαρακτηριστική ευκολία το κοινοβούλιο, τους θεσμούς και εν τέλει κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμότητας.
Από την Τρίτη το βράδυ μου κοστίζει πάρα πολύ που όταν γυρίζω τον διακόπτη στο Δεύτερο Πρόγραμμα δεν ακούω τίποτα εκτός από ένα απόκοσμο βουητό. Νιώθω τα μάτια μου σχεδόν να βουρκώνουν όταν συνειδητοποιώ ότι αυτά που άκουγα εκεί δεν μπορώ να τα ακούσω σχεδόν από πουθενά αλλού και ίσως να μην τα ακούσω ούτε από εκεί ποτέ ξανά. Λόγω της απασχόλησης μου τα τελευταία χρόνια (γιατί και δουλειά ακριβώς δεν την λες αλλά ας μην το πιάσουμε και αυτό) περνούσα και περνάω ατέλειωτες ώρες μέσα σε λεωφορεία και τρένα, πολλές φορές απογοητευμένη, πολλές φορές βαριεστημένη, πολλές φορές μουδιασμένη από τα όσα ζω και βλέπω γύρω μου.
Κι αυτή η βελόνα στους 103,7 ήταν συχνά μια όαση ελπίδας και αισιοδοξίας για μένα, γιατί από το πουθενά μπορεί να άκουγα μια φανταστική εκπομπή-αφιέρωμα στο προπολεμικό τραγούδι ή στο πολιτικό τραγούδι ή στο ρεμπέτικο τραγούδι. Μια εκπομπή για την αγαπημένη Αρλέτα και τις μπουάτ, όπως αυτή που έπαιξε στο Δεύτερο πριν από κανένα δίμηνο ή για την Νένα Βενετσάνου, που επίσης έπαιξε πρόσφατα και συγκινήθηκα τόσο μα τόσο πολύ ακούγοντας αυτές τις υπέροχες γυναίκες και καλλιτέχνιδες να μιλούν για την ζωή και την διαδρομή τους. Στιγμές μαγικές για όσους μπορούν να τις εκτιμήσουν.
Γιατί κύριοι κρατούντες της γιαλαντζι ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας (πόσο μα πόσο σιχαμερή λέξη) δεν μας ενδιαφέρει όλους και δεν θέλουμε να ανήκουμε στην πλειοψηφία της αποχαύνωσης που με τόσο κόπο δημιουργήσατε στην Ελλάδα, ούτε θέλουμε όλοι να προσκυνάμε τον πολιτισμό του μπουζουκιού και του γαρύφαλλου, που εσείς προκρίνετε, αφού «αυτά θέλει ο κόσμος». Υπάρχουν και ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα σε αυτήν την χώρα άνθρωποι που θα δακρύζουν όταν ακούν Λοιζο και όχι Πάολα και θα χορεύουν όταν ακούν Μπέλλου και όχι Βασίλη Καρρά.
Γιατί ο πολιτισμός δεν μετριέται και δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί με ορούς ανταγωνιστικότητας και πλειοψηφίας, γιατί αν ήταν έτσι θα καίγαμε τα βιβλία των νομπελιστών ποιητών μας που πουλάνε 1000 αντίτυπα τον χρόνο, για να αγοράζουμε όλοι best-sellers παραλίας που έχουν μεγάλη απήχηση στους πολλούς. Αν εσείς θέλετε η ελληνική κοινωνία να μεταβληθεί σε μια άμορφη μάζα αποχαυνωμένων ζόμπι που καταναλώνουν «πολιτισμό» του καναπέ, εμείς δεν θα το επιτρέψουμε.
Γιατί έχουμε και εμείς δικαίωμα να καταναλώνουμε τον δικό μας πολιτισμό κι ας είμαστε λίγοι αυτοί που ακούγαμε Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα ή βλέπαμε δημόσια τηλεόραση. Λίγοι πάντοτε σύμφωνα με τους δικούς σας ορούς αγοράς. Στην τελική δική σας ευθύνη ήταν τόσα χρόνια να εθίσετε τους πολλούς στην αισθητική απόλαυση που προσφέρουν τα αληθινά πολιτιστικά δημιουργήματα αλλά δεν το θέλατε. Δεν το θέλατε γιατί δεν σας βόλευε.
Και δεν σας βόλευε, γιατί έτσι θα αφυπνίζονταν οι συνειδήσεις, κάτι που σίγουρα τα μουσικά υποπροϊόντα και τα καθημερινά σκουπίδια των ιδιωτικών καναλιών (που με τις ευλογίες σας παραμένουν ανοιχτα παρότι παράνομα) δεν πρόκειται να κάνουν ποτέ. Για όσα, λοιπόν, μας μάγεψαν, μας ταξίδεψαν, πήραν την σκέψη μας και την πήγαν ένα βήμα παραπέρα, μας έκαναν να ονειρευτούμε και να ελπίσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, για αυτά θα αγωνιστούμε και δεν θα υποκύψουμε. Για όλα αυτά που μας αξίζουν και τους αξίζουμε. Γιατί αρνούμαστε να γίνουμε σαν και εσάς. Για όλα αυτά θα είμαστε κάθε μέρα έξω από την ΕΡΤ, συνέχεια, όσο αντέχουμε…
Tης Θεοδώρας Σάββα, 14/6/2013 στο http://astikesemmones.blogspot.gr/