Το μεγαλύτερο τέρας της γης; Ο άνθρωπος. Αυτό διαπιστώνω για ακόμα μια φορά στη ζωή μου και θλίβομαι βαθιά. Δεν θέλω να το πιστέψω όμως είναι αλήθεια. Ακόμα και στον νόμο της ζούγκλας υπάρχει ένας ρυθμός. Μια σχετική αρμονία αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι. Ο άνθρωπος μπορεί να σπείρει το χάος, να αντιστρέψει κανόνες ή μάλλον να ζήσει παρασιτικά χωρίς αυτούς, ικανοποιώντας τις προσωπικές του διαστροφές που κάνουν κύκλους μέσα στην άβυσσο του μυαλού του. Να κατασπαράξει σαν το μεγαλύτερο όρνεο, να στερήσει αξιοπρέπεια, να προκαλέσει πόνο. Ο λόγος; Το γιατί; Ένας υγιής νους, δεν θα μπορέσει να βρει ποτέ την απάντηση.
Παρ’ όλα αυτά χθες βράδυ προσπάθησα πολύ να απαντήσω αυτές τις ερωτήσεις. Αφορμή οι φωτογραφίες άλλη μιας ελεεινής κτηνωδίας, που έμενα με πάγωσε. Μια παρέα νέων ανθρώπων βασάνισαν μέχρι θανάτου μια γάτα, φωτογραφίζοντας και δημοσιοποιώντας το αίσχος τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνουν τέτοιες εικόνες στη δημοσιότητα, ειδικά μέσω διαδικτύου, με ανθρώπους-τέρατα, από πολλά κράτη του κόσμου, να επιδίδονται σε βασανισμούς ζώων. Και κάθε φορά τα ίδια γιατί. Κάθε φορά οργή και αγανάκτηση. Κάθε φορά η απορία για το μετά. Τι γίνεται μετά; Η πράξη κοινοποιείται. Ο δράστης τιμωρείται; Αν ναι, ποιός το αποδεικνύει, πώς το αποδεικνύει;
Ο Μ. Γκάντι είχε πει ότι η ηθική πρόοδος ενός έθνους φαίνεται στον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι διάφορες φωτο που δείχνουν κακοποιήσεις ζώων είναι ετών και επανακυκλοφορούν. Ε και; Αυτό δε αναιρεί την πράξη. Γιατί τέτοιες πράξεις έγιναν έτη πριν, έγιναν μήνες πριν, έγιναν χθες, γίνονται τώρα που εσύ διαβάζεις αυτές τις γραμμές… θα γίνουν και αύριο.
Αυτές οι φωτογραφίες θα ζωντανεύουν ξανά και ξανά από έναν γείτονα, από τον απέναντι, την ιστορία ενός φίλου που σου είπε… που θα σου πει βουρκωμένος… κι ας άκουσες από έναν γνωστό ότι κάποιοι εγκατέλειψαν έναν σκυλάκο, γιατί αρρώστησε, γιατί γέρασε, γιατί τον βαρέθηκαν…. θα τον δεις κι εσύ με τα μάτια σου στο δρόμο… σε μια βρώμικη γωνιά και θα προσπεράσεις… και θα σιωπήσεις… δε θα σε σταματήσουν οι πληγές του… θα θες να πάρεις γρήγορα το βλέμμα σου από το δικό του της ικεσίας.
“Υποφέρω” θα σου λέει… “υποφέρω άνθρωπε, γιατί ένας σαν κι εσένα με κυνήγησε, με ταπείνωσε, με καταδίκασε να νιώσω καταφύγιο σ’αυτή τη γωνιά, γιατί οι βρωμιές και οι σκόνες που τυλίγουν το σώμα μου φάνηκαν πιο ζεστές από την καρδιά σου…κι ας θέλω να γίνω ο πιο πιστός φίλος σου…εσένα, ανώτερε….κι ας χαίρομουν κάθε φορά που εσύ γύριζες σπίτι…κι ας σε ακολουθουσα τυφλά μόνο γιατί σ’αγαπώ…”.
Της Έλενας Αρώνη, 23/11/2012