11.4 C
Athens
Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου, 2025

Η επιλογή είναι δική μου

Άρχισα να χρησιμοποιώ το διαδίκτυο κυρίως επειδή μου προσέφερε πρόσβαση σε ενημέρωση εναλλακτική της κατευθυνόμενης των μεγάλων μέσων την οποία δεν άντεχα και είχα απαξιώσει. Ετσι μπήκα και στον κόσμο του facebook. Ως τότε σέρφαρα σπανίως και είχα μία επικριτική διάθεση απέναντι σε εκείνους που ξόδευαν ατέλειωτες ώρες κυριολεκτικά χωμένοι στον ψηφιακό κόσμο. Δεν ήξερα βλέπεις και δεν καταλάβαινα. Πολύ σύντομα όμως έγινα κι εγώ ένας από αυτούς: Απέκτησα friends, έμαθα να κάνω like, share,subscribe και copy paste.

Εντυπωσιάστηκα όταν με ανακάλυπταν ή ανακάλυπτα συμμαθητές, συμφοιτητές και γείτονες με τους οποίους είχα μοιραστεί επί χρόνια ουσιαστικές στιγμές και μετά χάθηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Εντός χώρας, εκτός χώρας. Είδα τα παιδιά τους κι εκείνοι τα δικά μου, μιλήσαμε, αναπολήσαμε και ήταν ωραία.

Στη συνέχεια ανακάλυψα ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, ίδιες αξίες, ίδιες ιδέες, παράλληλες πορείες. Αυτό δήλωναν. Κι επειδή-ιδεολογικά τουλάχιστον – άνηκα υπερήφανα πάντα σε μία μειοψηφία , ήταν πρωτόγνωρα ευχάριστο για μένα που “συναντούσα” τόσους πολλούς να εκπέμπουν στην ίδια με εμένα συχνότητα.

Κι έτσι το facebook απέκτησε μία άλλη διάσταση. Εγινε ένα εντευκτήριο με “θαμώνες” – profil που περνούσαν καλά μεταξύ τους. Και τώρα- ενάμιση χρόνο μετά -αν και αφιερώνω πολύ χρόνο σε αυτό επιδιώκω να τους συναντώ και – πολλές φορές – εκπλήσσομαι ευχάριστα. Ισως και κάποιοι να προστεθούν τελικά στη λίστα των πραγματικών φίλων.

Παρόλα αυτά ,είναι κάτι μοναχικές συννεφιασμένες Κυριακές που πραγματικά δε θέλω να το κουνήσω ρούπι από το σπίτι. Καταλήγω συχνά να “λιώνω” άσκοπα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Και αν δεν υπάρχει κάποιος να μιλήσω, σχολιάζω, ανεβάζω τραγούδια, νιώθω και νομίζω ότι νιώθουν και ακούνε και οι “φίλοι” μαζί μου. Γράφω τα κειμενάκια μου, τα αναρτώ. Έχω περίπου τριακόσιους φίλους αλλά δεν μου χαρίζουν παρά μόνο επτά με δέκα like. Και νιώθω αμήχανα. Μετά ξανασχολιάζω, τσαντίζομαι, απαντάω, συγκρούομαι, φανατίζομαι, υπερβάλλω κι όταν σηκώνομαι μουδιασμένη τα μάτια μου τσούζουν,το κεφάλι μου γυρίζει και δε νιώθω να είμαι εγώ. Χαμένος χρόνος λέω μέσα μου, μετανιώνω και απλώς θέλω να κάνω delete.Σε όλα.

Πίσω από τα laptop φοράμε πολλές φορές μάσκες, υποδυόμαστε ρόλους, μεταμορφωνόμαστε, μεταμφιεζόμαστε με ασφάλεια σε λιγότερο ή περισσότερο επιθετικούς, ευαίσθητους, διεκδικητικούς, ειρωνικούς, προκλητικούς ή σαρκαστικούς από ό,τι είμαστε στις προσωπικές σχέσεις ή στην κατά πρόσωπο αντιπαράθεση. Ειναι μήπως και αυτό μία πτυχή του χαρακτήρα μας; Ίσως αυτό που θέλουμε να κρύψουμε ή θα θέλαμε να είμαστε και δεν τολμάμε ; Η πέφτουμε στην παγίδα της “ψηφιακής ασυλίας “, μας ρουφάει η εικονική πραγματικότητα και χάνουμε την αφετηρία; Κάποιοι μπορούν να το χειριστούν, κάποιοι όχι. Και αυτό είναι το διακύβευμα.

Στο τέλος δε μου μένει παρά να ζυγίσω τι κερδίζω και τι χάνω. Και εκεί βλέπω πως η επιλογή είναι δική μου. Δε χρειάζεται να διαγράψω τίποτα, να αφορίσω ή να απορρίψω. Γιατί είναι ξεκάθαρο σε εμένα ότι -πάνω από όλα – προτιμώ την πραγματική ,ανθρώπινη επαφή και την ουσιαστική δράση. Τότε αποσυνδέω χωρίς δισταγμό το “λογαριασμό μου” .Ετσι απολαμβάνω ό,τι μπορεί να μου παρέχει αυτό το μέσο και ξέρω πως παραμένω υγιής. Πάνω από όλα παραμένω ο εαυτός μου…

Της Γιώτας Ιωαννίδου, 23/10/2012

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα