Ξυπνάω σαν από κακό όνειρο: Έχω μπει λέει στη μηχανή του χρόνου. Σκόπευα να πάω μπροστά, αλλά βρέθηκα πίσω, πολλά χρόνια πίσω. Ίσως και πεντακόσια ή εξακόσια. Βγαίνω από το σπίτι μου και δε βλέπω την πόλη μου: Ζω σε μία ξεχασμένη ,μαύρη επαρχία, όπου δεσπόζει ένα περιφρουρημένο, γκρίζο μοναστήρι.
Γύρω από αυτό εξαθλιωμένοι ρακένδυτοι ικετεύουν για λίγα από τα αποφάγια των προνομιούχων που αντί να τα οδηγούν στις χωματερές, τα πετάνε σε αυτούς και τους αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια. Και εκείνοι είναι τόσο αδύναμοι και ισχνοί που απλώς προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή. Έτσι αντί να βοηθούν ο ένας τον άλλο, προσπαθούν να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο σε μία μάχη για την εξασφάλιση ενός σάπιου φρούτου.
Ανοίγει η πύλη του τρομακτικού φρουρίου και βλέπω εκεί όλους τους πρωταγωνιστές του “Ονόματος του Ρόδου”: Θεοσεβούμενους υποκριτές που κρύβουν τα ανομολόγητα πάθη τους κάτω από βίβλους και σταυρούς, γέροντες με σκαμμένα πρόσωπα και κόκκινα μάτια γεμάτα μίσος γα οτιδήποτε ανθρώπινο , ηγούμενους- πόντιους πιλάτους, ιεροεξεταστές, φρουρούς και πλήθος.
Μόνο που τα πρόσωπα αυτών μοιάζουν οικεία με τα σημερινά: Ανάμεσά τους αναγνωριζω έναν μητροπολίτη στολισμένο με χρυσοποίκιλτα άμφια να δηλητηριάζει αμαρτωλούς, να καταστρέφει βιβλία που μιλάνε για την κωμωδία. Όσους τολμούν να ξεφύγουν, να σκεφτούν ή να αμφισβητήσουν τους βλέπω παραταγμένους στην πλατεία και ένας δήμιος φοράει την κουκούλα και ετοιμάζεται να τους οδηγήσει στην πυρά. Ιεροεξεταστές συνεδριάζουν και ο άρχων της μονής δίνει στίγμα για πιο πολλές διώξεις μη “συμμορφούμενων” .
Ενας μεσαιωνικός όχλος συγκεντρώνεται κεντρικά και είναι πρόθυμος να ζητωκραυγάσει τις εκτελέσεις και να κατασπαράξει προκειμένου να ξεχάσει την πείνα, την ανέχεια και την κατάντια του.
Μέσα σ’αυτό το συρφετό της απελπισίας πασχίζω να βρω εκείνον τον αδερφό Φραγκισκανό με τα λιτά του άμφια που αγωνίζεται για να φέρει στο φως τις πραγματικές αιτίες του κακού, εκείνου που πλήττει το μοναστήρι. Κάτι βλέπω, κάποιους βλέπω και θα πιαστώ από αυτούς. Δεν έχω άλλη επιλογή, είναι η μόνη μου ελπίδα…
Τα πρόσφατα γεγονότα σκοταδισμού έξω από το θέατρο “Χυτήριο” με τους πολιορκούμενους ηθοποιούς , οι απειλές, οι απίθανες δηλώσεις για παράχρηση σωματικών οργάνων, η ματαίωση εκδήλωσης για το “συνθέτη της αντίστασης” λόγω απειλών στη Ζάκυνθο, η ουσιαστική κάλυψη των φασιστικών πρακτικών τμήματος της αστυνομίας από τον υπουργό προστασίας του πολίτη ακόμα και τα απάνθρωπα παραληρήματα μίσους στη βουλή είναι όλα εκεί.Μέσα σε αυτό το φρικτό μοναστήρι.
Κι έτσι αναρωτιέμαι αν τελικά η μηχανή του χρόνου με πήγε πράγματι στο παρελθόν ή με οδήγησε στον επερχόμενο Μεσαίωνα ενός μέλλοντος που οι κυβερνώντες και τα πιόνια -πειθήνια όργανά τους προσπαθούν να επιβάλλουν. Δε θα τους αφήσουμε. Δε θα τους περάσει…
Της Γιώτας Ιωαννίδου, 21/10/2012