Φόβος, απελπισία, απαισιοδοξία, ενοχή, απαξίωση, αδιαφορία. Σκοπεύσατε! Πυρ! Μπα. Τζίφος…Ούτε στάλα αίμα δεν έτρεξε. Ούτε τσίνορο δεν έπαιξε. Εξακολουθούν να στέκονται αγέρωχα απέναντι σου, σε πιάνουν από το σβέρκο και σε ταρακουνάνε πέρα δώθε. Ούτε να φωνάξεις δεν προλαβαίνεις. Μαθαίνεις μόνο να καταπίνεις βουβά τα δάκρυα σου γιατί όλοι αυτοί που τα θρέψαν για να σε πνίξουν δεν πιάνονται, αερικά είναι, δεν ξέρεις ούτε πώς να τους ονοματίσεις πια.
Και δίπλα δίπλα μ’ αυτούς κι οι άλλοι. Οι απόγονοι άξιων προγόνων όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται. Μαζί μ’ όλα τάλλα το εμπόριο ελπίδων, η τζάμπα μαγκιά, ο πατριωτισμός της δεκάρας πουλιούνται καθημερινά και παντού πια. Στο πεζοδρόμιο, στις πλατείες, στις λαϊκές, παντού.
Και οι άνθρωποι σαν πρόβατα ακολουθούν γιατί τους μαθανε ότι τα χαστούκια και οι βρισιές είναι πειστικότερα ακόμη και από την πιο λογικά δομημένη σκέψη, γιατί τους μαθανε ότι οι νόμοι της ζούγκλας έχουν άριστη εφαρμογή και στην ανθρώπινη κοινωνία, γιατί τους μαθανε ότι το διαφορετικό από εμάς καλύτερο είναι να το πατάμε με το παπούτσι μας σαν καπνισμένη γόπα, γιατί τους μαθανε ότι η ανθρωπιά είναι συναίσθημα με επιλεκτικό περιεχόμενο.
Άλλωστε για ποια ανθρωπιά μιλάμε πια όταν δεν μπορείς πια ούτε το σαρκίο σου να θρέψεις; Αυτά ήταν για κάποτε, για άλλες εποχές. Η ανθρωπιά μας εξαντλήθηκε όπως εξαντλήθηκαν και οι τραπεζικές μας καταθέσεις. Χέρι- χέρι πάνε αυτά. Είμαστε όλοι αρκετά ανθρωπιστές όταν μπορούμε ξεκάθαρα να διαχωρίσουμε την θέση μας από τα αντικείμενα της ανθρωπιάς μας. Αν αρχίσουν οι θέσεις να θολώνουν τα υπόλοιπα πάνε περίπατο. Τέλος πάντων.
Μπορεί να μην έχει και ιδιαίτερο νόημα το ξεδίπλωμα αυτού του ρέκβιεμ πικρής συνειδητοποίησης ωστόσο αυτό που θέλω τελικά να πω είναι ότι σχεδόν τίποτα από όσα συμβαίνουν σε αυτήν την χώρα δεν πρέπει να μας προξενούν την παραμικρή εντύπωση. Ούτε καν η εντυπωσιακή πλέον απήχηση των νεοναζιστών που ξέρουν να παίζουν καλά το απατηλό παιχνίδι των εντυπώσεων. Και για να το παίξουν πατάνε σε έδαφος στέρεο, με θεμέλια γερά.
Χρόνια ασκηθήκαμε σε αυτήν την χώρα στην ευθύνη υπό προϋποθέσεις, στις αρχές υπό προϋποθέσεις, στις αξίες υπό προϋποθέσεις, στον πατριωτισμό υπό προϋποθέσεις. Λαός υπό προϋποθέσεις. Κράτος υπό προϋποθέσεις. Συλλογική ευθύνη υπό προϋποθέσεις. Κανονικά.
Είμαι έντιμος μόνο όταν πρέπει να φαίνομαι τέτοιος, τιμώ την ιστορία μου γνωρίζοντας την επιλεκτικά, είμαι φιλάνθρωπος επειδή η ανέχεια δεν χτύπησε ακόμη την δική μου πόρτα, απεχθάνομαι την βία αλλά όπου βρω την ευκαιρία βρίζω χυδαία για να ξεθυμάνω, αγαπώ το παιδί μου αλλά αν δεν ακολουθήσει τα δικά μου γι’ αυτό όνειρα καλύτερα να μην το ξέρω και πάει λέγοντας.
Όταν, λοιπόν, όλη σου η ύπαρξη έχει χτιστεί υπό προϋποθέσεις εύκολο είναι να υποκύψεις στις ελκυστικές σειρήνες του νέου παρακράτους που εδραιώνεται σιγά σιγά και το μόνο που ζητά από σένα είναι απλώς να παραβλέψεις ότι κάποτε ήθελες να φαίνεσαι κάτι άλλο αυτό που ήσουν και να ξεδιπλώσεις όλα όσα καταπίεζες τότε που δεν ήταν politically correct να είσαι φανερά φασίστας.
Οπότε τώρα που απενοχοποιήσαμε τον κατώτατο εαυτό μας ας πατήσουμε κάτω τους ανθρώπους σαν σκουλήκια, ας στοχοποιήσουμε όσους απλά δεν μας αρέσει η φάτσα τους ή τολμούν να εκφράσουν άποψη διαφορετική από την δική μας και ας ανοιχτούμε με μανιασμένη θέρμη στις νέες (αμιγώς ελληνικές τονίζω) δόξες του παλαιόθεν ενδόξου έθνους μας. Υπό προϋποθέσεις; Έστω. Δόξα είναι αυτή, ας είναι και κουτσή…
Tης Θεοδώρας Σάββα, 18/9/2012