Κι έτσι οι εκλογές έλαβαν τέλος. Το σούρουπο της Κυριακής όμως οι δρόμοι της πόλης δε θύμιζαν παλιότερες προεκλογικές βραδιές όπου τα πλαστικά σημαιάκια ανέμιζαν υπό τα ενθουσιώδη συνθήματα των νικητών. Ίσως γιατί – στην ουσία- δεν υπήρξαν νικητές σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση.
Με ένα αρκετά χαμηλό για τα δεδομένα της ποσοστό η Ν.Δ.,ένα από τα κόμματα εξουσίας που ευθύνεται αναμφισβήτητα για τη δεινή κατάσταση της χώρας, πετυχαίνει οριακά την πρωτιά, μια πρωτιά όμως που στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό, αν όχι στη μαύρη ,κατάμαυρη προπαγάνδα. Ψηφίστηκε κυρίως από ανθρώπους της περιφέρειας και από τους συνταξιούχους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι για πρώτη φορά συμβαίνει το εξής παράδοξο: Οι γονείς και οι παππούδες μας που πάντα ήταν πρόθυμοι να θυσιαστούν για τα παιδιά τους, θυσιάζουν το μέλλον και τη δουλειά των παιδιών τους για τη σιγουριά μιας πετσοκομμένης (και αν) σύνταξης. Στη ΝΔ ξέρουν πολύ καλά ότι ο φοβισμένος ψηφοφόρος δεν είναι ο ιδανικός και ότι η αμφισβήτηση θα έρθει πολύ γρήγορα. Γι’ αυτό δεν θριαμβολογούν. Ούτε κατά διάνοια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ,το άλλοτε για πολλούς γραφικό κόμμα του 4,5%,που κατηγορήθηκε για τις αντιφάσεις και τις διαφορετικές συνιστώσες του, χάνει οριακά καταφέρνοντας όμως το ακατόρθωτο: Ανάμεσα σε ριπές λάσπης και επιθέσεων από όλους, ακόμα και από αυτούς που δε θα περίμενε κανείς, όχι μόνο αντέχει αλλά του δίνεται ένα 27%,ποσοστό ιστορικά υψηλό για την αριστερά σε ευρωπαϊκό επίπεδο .Η πολυφωνία που χαρακτηρίζει αυτό το χώρο είναι το μειονέκτημα αλλά και το μεγάλο του πλεονέκτημα γιατί επιτρέπει την έκφραση απόψεων χωρίς τη λογική της αυστηρής κομματικής πειθαρχίας και κερδίζει κόσμο από διαφορετικούς χώρους. Ήταν η επιλογή των νέων ,των ανέργων, των απασχολούμενων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, όλων εκείνων δηλαδή των παραγωγικών ομάδων που πλήττονται βάναυσα από τις ως τώρα ακολουθούμενες κυβερνητικές επιλογές. Είναι επίσης, με διαφορά, πρώτος στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου η ανέχεια και η ανεργία μαστίζουν. Η ψήφος λοιπόν στο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα σημαντικό ποιοτικό χαρακτηριστικό: Δείχνει ταξική συνείδηση . Ο ψηφοφόρος του φαίνεται να ξέρει πού ανήκει και ποιος είναι ο εκφραστής των αναγκών και των αγωνιών του.
Το ΠΑΣΟΚ διατηρεί ουσιαστικά μόνο ένα σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων και το μέλλον του είναι αμφίβολο. Παρά του ότι έχει ταυτιστεί με την κατρακύλα του μνημονίου, δεν χάνει παρά μόνο μία μονάδα γεγονός που- πιστεύω -ότι το οφείλει στην σχεδόν απουσία του από την προεκλογική περίοδο. Ήταν ό,τι πιο έξυπνο έχει πράξει ως τώρα.
Οι αντιμνημονιακοί Ανεξάρτητοι Ελληνες αποτραβήχτηκαν “διακριτικά” κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και πήραν τα αντίστοιχα προς τη στάση τους αυτή ποσοστά. Η χρυσή αυγή διατηρεί το ποσοστό της 6ης του Μάη πράγμα που σε κάνει ν’ απορείς πώς είναι δυνατόν κάποιος να ασπάζεται ως πολιτική θέση την τυφλή βία,τον ρατσισμό και τους τραμπουκισμούς. Μεγάλη η δύναμή της στα σώματα ασφαλείας και στην αστυνομία. Αναρωτιέσαι – ρητορικά -ποιος θα σε προστατεύσει αν γίνεις αντιπαθής σε αυτά τα αγόρια με τα μαύρα ρούχα (όπως τα αποκαλεί ο αρχηγός τους) και ανατριχιάζεις…
Η ΔΗΜΑΡ χρίζοντας εαυτώ υπεύθυνη και ευρωπαϊκή πλευρά της αριστεράς μας μπερδεύει καθώς η γλώσσα που χρησιμοποιεί μόνο αριστερά δε θυμίζει. Δείχνει να επιδιώκει την ενσωμάτωση ή την απορρόφηση από κάποιο άλλο κόμμα που όμως δεν είναι αριστερό…
Το ΚΚΕ, ο μεγάλος χαμένος αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, πληρώνει την σχεδόν πεισματική και μονόπλευρη αντιπαράθεσή του με το ΣΥΡΙΖΑ και βρίσκεται μπροστά στην επιτακτική ανάγκη για αυτοκριτική και ενδοσκόπηση, αρετές όμως που δείχνει να μη διαθέτει ούτε στο ελάχιστο.
Η ψήφος της 6ης του Μάη ήταν ψήφος οργής. Αυτή της 17 του Ιούνη ήταν ψήφος φόβου.Ο ψηφοφόρος πιο σκυφτός από ποτέ δεν μπόρεσε να “ρισκάρει”. Ακόμα, όμως, και αν το τρίπτυχο σεισμός-λιμός-καταποντισμός επικράτησε οριακά του αντίστοιχου ελπίδα – όραμα – ανατροπή, ένας λαός δεν μπορεί να ζει μονίμως υπό το καθεστώς του τρόμου και των εκβιαστικών απειλών ειδικά όταν εξακολουθεί να συνθλίβεται με βία. Οι γηραιότεροι υπέκυψαν οι νεότεροι όμως τόλμησαν και το μέλλον ανήκει σε αυτούς.
Μια νέα κυβέρνηση δημιουργήθηκε. Οι μετέχοντες σε αυτήν -αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά στην Ευρώπη-μάλλον παίζουν με τη φωτιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανατάσσοντας και οργανώνοντας με σοβαρότητα τις δυνάμεις του, άφθαρτος στη θέση της αντιπολίτευσης, μπορεί- αν το θέλει- να προσφέρει αυτό που υποσχέθηκε: Ν’ ανοίξει ,έστω και στο επόμενο βήμα, τον δρόμο στην ελπίδα.
Tης Γιώτας Ιωαννίδου, 21/6/2012