11.3 C
Athens
Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου, 2025

Γίναμε αφεντικά και ξεχάσαμε την ιστορία μας…

Η οικονομική κρίση που πλήττει τα τελευταία χρόνια όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και ευρύτερα την Ευρώπη, συνοδεύεται – όχι τυχαία – από μία ανησυχητική άνοδο της άκρας δεξιάς και του νεοναζισμού. Καθόλου περίεργο το φαινόμενο, αφού ιστορικά οι συνθήκες ανεργίας και οικονομικής εξαθλίωσης πάντα ευνοούσαν τέτοιες ακραίες επιλογές. Η Ελλάδα, όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά, αντίθετα, επιβεβαιώνει την ευρωπαϊκή τάση. Η Ελλάδα των ξενιτεμένων, των εργατών της γερμανικής φάμπρικας, των “μαυροκέφαλων” -όπως τους αποκαλούσαν- του  Βερολίνου, υποδέχεται σχεδόν με θέρμη το ρατσισμό, την ξενοφοβία ακόμα και το νεοναζισμό. Ανακαλύψαμε λοιπόν κι εμείς “ποιος φταίει για όλα”.

Σχεδόν σε καθημερινή βάση συναντώ νέους ανθρώπους εγκλωβισμένους στα οικονομικά και όχι μόνο αδιέξοδά τους, με συσσωρευμένο μίσος, ένα μίσος τυφλό, που απλώς ζητά εκτόνωση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν την ευρύνοια αλλά και τη δύναμη να μπουν στον οδυνηρό κόπο ν’ αναζητήσουν αφενός τις αιτίες του δράματος και αφετέρου την οδό που θα οδηγούσε σε μια κάποια λύση. Επιπλέον κανείς δε δέχεται να επωμιστεί το δικό το μερίδιο ευθύνης. Αλλωστε κάτι τέτοιο προϋποθέτει σκληρή, δυσάρεστη και διόλου λυτρωτική αυτοκριτική. Ετσι στοχοποιούν τον “ορατό εχθρό”, τον πιο “εύκολο αντίπαλο”, αυτόν που τους “πήρε τη δουλειά”, που τους “ληστεύει” και τους “σκοτώνει”. Στοχοποιούν δίχως διάκριση το μετανάστη. Γίναμε τόσο κοντόφθαλμοι και αλαζόνες που ποτέ δε συνδέσαμε τη δική μας -εως τώρα- ευδαιμονία με τη δική τους χρόνια δυστυχία. Και όμως ειναι άρρηκτα δεμένη.

Στην ουσία η μετανάστευση είναι το τίμημα που πληρώνει ο δυτικός κόσμος -στον οποίο με περισσό καμάρι εντασσόμαστε- για όλα τα εγκληματα που έχει διαπράξει και την εκμετάλλευση που έχει ασκήσει ανά τους αιώνες εις βάρος αυτού του”άλλου”, του λιγότερο ισχυρού, του “μη προνομιούχου”κομματιού της γης. Εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή έχει τιμή αλλά ΔΕΝ έχει αξία. Τι κι αν είναι “λευκοί” οι σύγχρονοι δουλέμποροι που στιβάζουν απελπισμένους Πακιστανούς σε σαπιοκάραβα, πλουτίζοντας, όταν εκείνοι αναζητούν την ελπίδα για μία καλύτερη ζωή.

Τι κι αν είναι Ελληνες, συμπατριώτες μας, αυτοί που τους στριμώχνουν μέσα σε θλιβερά διαμερίσματα και πληρώνονται με το κεφάλι. Δε φέρουν καμία ευθύνη. Τι και αν το ξεχαρβαλωμένο κράτος δεν είχε ποτέ το σθένος ή ακόμα και το συμφέρον να χαράξει μία υπεύθυνη μεταναστευτική πολιτική. Και πάλι όχι, φταίνε αυτοί, οι ξένοι. Η εγκληματικότητα δεν έχει χρώμα αλλά φωλιάζει μέσα στις εξαθλιωμένες ζωές. Παρόλα αυτά κλέφτες και δολοφόνοι είναι μόνο οι ξένοι.

Χρόνια τώρα κάνουν όλες τις βρωμερές και δύσκολες χαμαλοδουλειές που εμείς -ακόμα και τώρα που πεινάμε- δεν καταδεχόμαστε να σκεφτούμε. Παρόλα αυτά μας “πήραν τις δουλειές”. Χρόνια τώρα εμείς, οι Ελληνες “πατριώτες”, δεν προσλαμβάνουμε Ελληνες στις επιχειρήσεις μας γιατί  “δε συμφέρει”. Έχουμε αυτούς τους “ξένους” και τους απασχολούμε στα μαγαζιά μας, στα σπίτια μας, στα χωράφια μας, πολλές φορές ανασφάλιστους και αμειβόμενους με πενταροδεκάρες. Τσεπώναμε αυτά που γλιτώναμε από τη μη απόδοση ασφαλιστικών εισφορών στο κράτος, “φτιαχτήκαμε” από τη μαύρη και φτηνή εργασία, αγοράσαμε αυτοκίνητα 2000 κυβικών και σπίτια, καταναλώναμε αθρόα αλλά η ευθύνη μας δεν υπάρχει πουθενά. Οταν αυτοί οι “αχάριστοι” διεκδικούν τα δικαιώματά τους ως άνθρωποι είναι θρασείς κι έχουν …ελαττωματικά γονίδια.

Και τώρα, που η ανεργία μαστίζει και τα μαγαζάκια μας βάζουν λουκέτο σε μία οικονομία που καταρρέει, δε φταίει το τραπεζικό σύστημα αλλά φταίνε και πάλι αυτοί και θέλουμε να τους πάρουμε τα σκαλπ. Γίναμε αφεντικά και ξεχάσαμε την ιστορία μας. Θέλουμε να γδάρουμε το “αλλοδαπό” τομάρι τους για να “αναπνεύσει ο τόπος”.

Συντηρούμε με συνέπεια ένα αδιέξοδο μίσος και κλείνουμε τα μάτια μπροστά στους αληθινούς ενόχους. Αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε οτι ΟΛΟΙ οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ζούμε σε αυτόν τον τόπο είμαστε εξίσου θύματα της ίδιας κατάστασης. Οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα νεοναζιστικού τύπου κρετινισμό.

Στις εκλογές της Γαλλίας το 2001, ο ακροδεξιός Ζαν – Μαρί Λεπέν, αντλώντας εντυπωσιακά ποσοστά κατάφερε να είναι αυτός ο εκλογικός αντίπαλος του Ζακ Σιράκ. Την επομένη, Γάλλοι βγήκαν στους δρόμους αναρτώντας πλακάτ και φωνάζοντας “ντρέπομαι που είμαι Γάλλος”. Οι εκλογές της έκτης του Μάη πλησιάζουν. Εύχομαι αυτός ο λαός, ο δικός μου λαός να μη χρειαστεί να ουρλιάξει “ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ”.

Της Γιώτας Ιωαννίδου, 27/4/2012

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα