Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μας πληγώνει διαρκώς και αυτό είναι που με αποτρέπει από το να γράφω για τα «δικά μας» ζητήματα. Έτσι, προτιμώ να παρατηρώ τι συμβαίνει σε άλλες χώρες του κόσμου. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας ή πιο απλά, η Βόρεια Κορέα θεωρείται και είναι το πιο συντηρητικό, το πιο στρατοκρατούμενο, το πιο κλειστό κράτος του κόσμου.
Την δεκαετία του ’50, ο πόλεμος της Κορέας (με 250 Έλληνες στρατιώτες να χάνουν τη ζωή τους εκεί) χώρισε αυτό το κράτος σε δύο μέρη. Οι Νότιοι είχαν συμμάχους τους Αμερικανούς, οπότε ακολούθησαν στη συνέχεια τον δυτικό τρόπο ζωής, ενώ οι Βόρειοι είχαν τη στήριξη των Σοβιετικών, κι έτσι η ζωή τους περιορίστηκε στις παρωπίδες ενός κομμουνιστικού καθεστώτος που εξελίχθηκε σε δικτατορικό.
Τη μέρα που δημιουργήθηκαν τα σύνορα, υπολογίζεται πως περίπου 10 εκατ. άνθρωποι βρίσκονταν στο «λάθος» μισό, στο άλλο κομμάτι, από αυτό της καταγωγής ή κατοικίας τους. Έτσι, οι περισσότεροι από αυτούς δεν είδαν ποτέ ξανά τις οικογένειές τους, καθώς δεν ήταν εφικτό να γυρίσουν πίσω. Φανταστείτε την Ελλάδα να χωρίζεται σε δύο κομμάτια με τα σύνορα στη Θεσσαλία και π.χ. τον Πατρινό που βρέθηκε για κάποια υποχρέωση στη Θεσσαλονίκη, να μην μπορεί ποτέ να γυρίσει πίσω (και το αντίστροφο)!
Ας επικεντρωθούμε όμως στη Βόρεια Κορέα όπως είναι σήμερα. Ένα κράτος με πληθυσμό 24 εκατ. και στρατιωτικό προσωπικό που φτάνει τα 10 εκατομμύρια!! Λαός που ακολουθεί την πειθαρχία που απαιτεί το καθεστώς, αποκλεισμένος από τον υπόλοιπο πλανήτη. Στη χώρα υπάρχουν μόνο 1.200.000 σταθερά τηλέφωνα και 700.000 κινητά. Όλα αυτά είναι διαθέσιμα για στελέχη της κυβέρνησης και φυσικά του στρατού, όπως και η μερική πρόσβαση στο ίντερνετ. Ο απλός κόσμος δεν έχει δικαίωμα για όλα αυτά.
Οι Βορειοκορεάτες έχουν όμως τηλεόραση! Λογικό, από τη στιγμή που είναι πλήρως ελεγχόμενη από την κυβέρνηση. Δύο κανάλια εκπέμπουν καθημερινά, αλλά όχι για 24 ώρες, με προγράμματα προπαγάνδας, κυρίως για τα έργα της κυβέρνησης Kim. Τα Σαββατοκύριακα παρακολουθούν ένα επιπλέον, στο οποίο προβάλλονται παλιές ταινίες από τον κινεζικό κινηματογράφο!
Ο Τύπος είναι αποκλειστική υπόθεση του καθεστώτος. Κανείς ιδιώτης δεν εμπλέκεται σε έκδοση εφημερίδων και περιοδικών. Αμφότερα αποτελούν υπόθεση της κυβέρνησης και οι ειδήσεις που φιλοξενούνται είναι μόνο θετικές για το κράτος. Πολιτικά, κοινωνικά ή οικονομικά προβλήματα δεν αναφέρονται. Για την αρνητική κριτική από άλλες χώρες για τον τρόπο διακυβέρνησης ούτε λόγος, ενώ όλα υποστηρίζουν και φροντίζουν να προβάλλουν τη λατρεία προς τον ηγέτη της χώρας Jong Il Kim.
Η απομόνωση της Βόρειας Κορέας από τον υπόλοιπο κόσμο, πέρα από την αδικία που συνιστά για τους κατοίκους της, έφερε και οικονομικό περιορισμό. Οι ξένες επενδύσεις είναι ελάχιστες και αυτό που αλλάζει το τελευταίο διάστημα, είναι η διάθεση για ένα τουριστικό άνοιγμα. Βέβαια, η Β.Κορέα παραμένει η πιο αυστηρή χώρα στην έκδοση τουριστικής βίζα, ωστόσο μέσω γκρουπ και κάτω υπό τον έλεγχο των συνοδών, τουρίστες που ενδιαφέρονται μπορούν να βρεθούν εκεί. Το ζητούμενο για την κυβέρνηση δεν είναι τόσο η εισροή χρημάτων από τον απλό τουρίστα, αλλά κυρίως η αναζήτηση επιχειρηματικών κεφαλαίων. Γι’ αυτό και πριν μερικές ημέρες επετράπη η είσοδος στη χώρα σε πτήση τσάρτερ, 70 επιχειρηματιών από την Κίνα. Οι συγκεκριμένοι ταξιδιώτες αναζητούν επενδυτικές ευκαιρίες και το γεγονός της επίσκεψής τους λέει πολλά για τη διάθεση του καθεστώτος.
Τώρα από καθαρά τουριστικής πλευράς, η Βόρεια Κορέα είναι μια χώρα με πολλά δάση, ποτάμια, καταρράκτες, κοντά στα οποία ο επισκέπτης μπορεί να συναντήσει συνήθως βουδιστικούς ναούς.
Η πρωτεύουσα Πιόνγκγιανγκ είναι μια πόλη που αποτελείται κυρίως από εργατικές κατοικίες, αλλά ξεχωρίζει για τη σωστή δόμηση και τον άρτιο σχεδιασμό των δρόμων. Η κίνηση δεν αποτελεί πρόβλημα, τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα, καθώς η ιδιοκτησία δεν επιτρέπεται, ωστόσο υπάρχουν τροχονόμοι, που είναι καλλίγραμμες γυναίκες, επιλεγμένες από μικρή ηλικία γι’ αυτό το επάγγελμα! Η Πιόνγκγιανγκ διαθέτει 70 πάρκα, ενώ οι δρόμοι της τη νύχτα δεν είναι φωτισμένοι, λόγω ελλειμματικής ηλεκτρικής ενέργειας. Όταν βραδιάζει, φωτισμένα είναι μόνο τα σπίτια.
Τα τελευταία χρόνια οι επισκέψεις των Νοτιοκορεατών είναι όλο και περισσότερες, με σκοπό βέβαια όχι τον τουρισμό, αλλά να δουν και πάλι τα συγγενικά τους πρόσωπα που αγνοούν για δεκαετίες. Ωστόσο το 2008, ένα τραγικό περιστατικό πάγωσε κάπως αυτές τις συναντήσεις. Μια 53χρονη γυναίκα από τον Νότο έχασε τη ζωή της από πυρά Βορειοκορεάτη στρατιώτη στο θέρετρο Κούμγκανγκ, καθώς περπατούσε σε απαγορευμένη περιοχή.
Το σίγουρο είναι πως δεν προκαλεί εντύπωση, η διάθεση πολλών βορειοκορεατών να εγκαταλείψουν τη χώρα με προορισμό τον ανεπτυγμένο, σύγχρονο Νότο, φεύγοντας με κάθε πιθανό τρόπο, έχοντας ενδιάμεσο σταθμό την Κίνα. Πολλοί νέοι δεν αντέχουν αυτό τον τρόπο ζωής, νιώθουν πως η Βόρεια Κορέα δεν θα αλλάξει ποτέ. (εδώ μπορείτε να δείτε ένα ενδιαφέρον βίντεο για κάποιους που τα κατάφεραν) http://www.youtube.com/watch?v=DM5O1dSbTiE&feature=related
Του Νίκου Καπίρη, 24/11/2011