Ήταν μερικές μέρες πριν που είπαμε με κάποιους φίλους να πάμε για μπυρίτσα. Ανοίξαμε τα πορτοφόλια μας, βάλαμε το χέρι στη τσέπη και κοιτάξαμε λοξά ο ένας τον άλλο. Είχαμε καταλάβει όλοι, πως το budget μας τη δεδομένη στιγμή δεν μας επέτρεπε και πολλά.
Έτσι λοιπόν, προμηθευτήκαμε από ένα κοντινό περίπτερο μπύρες και αναψυκτικά και κατευθυνθήκαμε πεζοί προς τον Σταυρό της Πειραϊκής. Αυτό που συναντήσαμε εκεί δεν άφησε αδιάφορο κανέναν μας!
Παρέες κάθε ηλικίας, ζευγάρια αγκαλιασμένα (εντάξει και να μην ήθελες έπεφτε το μάτι σου), μοναχικοί τύποι που απολάμβαναν μία από τις πρώτες φθινοπωρινές βραδυές είχαν πιάσει κάθε πεζούλι και παγκάκι που προσφερόταν, που μπορώ να πω, ότι δυσκολευτήκαμε να βρούμε μια γωνιά να καθίσουμε και εμείς!
Ήταν ένα θέαμα που με επηρέασε πολύ και από εκείνη τη μέρα άρχισα να παρατηρώ τα πάρκα, τις πλατείες και γενικά κάθε υπαίθριο χώρο που προσφερόταν για τέτοιες συγκεντρώσεις, ώσπου τελικά συμπέρανα πως το φαινόμενο εκείνο το βράδυ στην Πειραϊκή δεν ήταν μεμονωμένο. Το μυαλό μου γύρισε σε αναμνήσεις από την παιδική ηλικία όπου παρέες συγκεντρώνονταν στα πεζοδρόμια και τις βεράντες των σπιτιών και κατέληγαν μέχρι αργά τη νύχτα σε κάποιο κοντινό πάρκο, μέχρι που έβγαινε κάποιος απηυδισμένος από τα γέλια και τις φωνές από τα κοντινά σπίτια και άρχιζε τα «γαλλικά». Κάπου εκεί δίναμε το ραντεβού για την επόμενη…
Μπορεί όλο αυτό να είναι αποτέλεσμα της «οικονομικής κρίσης» (δεν σας κρύβω, ότι ο όρος με έχει κουράσει και προτιμώ να μην τον χρησιμοποιώ), όμως εγώ προτείνω να το δούμε σαν ένα αυτόνομο φαινόμενο, χωρίς να ψάξουμε τα αίτια που το προκάλεσαν. Συμβαίνει… Ο κόσμος λόγω έλλειψης χρημάτων αφήνει τις εξόδους στα μαγαζιά και δημιουργεί ξανά «στέκια»… Εδώ είναι «το παγκάκι μας», «το πεζούλι μας», «η πλατεία μας».
Και θα μου πείτε, είναι τόσο σοβαρό το φαινόμενο αυτό για να καταναλώσεις τόση φαιά ουσία; Αφού μόλις γυρίσουμε από την πλατεία θα ξημερώσουμε στο facebook, την τηλεόραση και τα διαδυκτιακά παιχνίδια! Δεν ξέρω… Απλά έχω την αίσθηση, ότι εκεί στα πάρκα και στις πλατείες είναι το αντίβαρο. Ξαναβρίσκουμε την ανθρώπινη πλευρά μας. Συζητάμε, φιλοσοφούμε, ονειρευόμαστε, θυμόμαστε, ζούμε… Μαθαίνουμε να ακούμε τους άλλους και γνωρίζουμε τους εαυτούς μας.
Πάμε πλατεία λοιπόν; Εις το επανιδείν…
Tης Γεωργίας Παντέλη, 04/10/2011