Τι κι αν πέρασαν χρόνια και χρόνια.
Χρόνια που φάνηκαν αιώνες ολόκληροι
Πάντα κάτι μέσα μας θα θυμίζει το μικρό παιδί που θα ζητάει λίγο καλοκαίρι παραπάνω και περισσότερη σοκολάτα στο χέρι. Ναι, είναι εκείνο που μόλις έβλεπε κάποιον “μεγάλο” κρυβόταν πίσω απ’ τον καναπέ της γιαγιάς.
Εκείνο, που κάποτε έχωνε τα δάχτυλα τους μέσα στις μικρές λακκούβες της τσιμεντένιας αυλής και ξεχνιόταν όταν κοιτούσε τα αεροπλάνα σαν περνούσαν ψηλά στον ουρανό.
Που να πήγε άραγε αυτό το παιδί;
Εγώ πάντως το περιμένω ακόμη και τώρα που γράφω αυτό το γράμμα.
Κάποιες φορές έρχεται και φεύγει πάλι, προσπαθώ να επαναφέρω μάταια στην μνήμη μου συμπεριφορές, πως ένιωθα τότε, όμως αδυνατώ, γιατί, η φύση μας έφτιαξε έτσι, ώστε να ωριμάζουμε με τρόπο τραχύ και σκληρό.
Ωριμάζουμε γρήγορα και λανθασμένα.
Γινόμαστε οι καθωσπρέπει κύριοι και κυρίες που πηγαίνουν στις δουλειές τους, που περπατούν μηχανικά και τρώνε μόνο για να ζήσουν, που ψωνίζουν ασύστολα ανθρώπους και αντικείμενα.
Αυτοί που αδειάζουν ράφια καταστημάτων και στοχεύουν μόνο στην επιτυχία, ξεχνώντας την ευτυχία τους.
Άλλοτε πάλι είναι οι ίδιοι που ταξιδεύουν μόνο το κορμί, ενώ τον νου δεν κατάφεραν ποτέ να τον πάνε μια βόλτα, το αίμα στις φλέβες τους ρέει με εργοστασιακες ρυθμίσεις και τα όργανα λειτουργούν με βάση ωραρίου.
Περιμένουν συνεχώς ένα αύριο, για να θέσουν νέους στόχους και να ξεκινήσουν πάλι απ’ την αρχή.
Γιατί, δεν τους αρκεί το σήμερα. Κι έτσι οι μέρες φεύγουν, όπως και τα χρόνια και μεγαλώνουν οι μικροί κυρίοι και οι μικρές κυρίες και έχασαν εν τέλει τον δρόμο που ήθελαν να χαραξουν.
Πήγαν αλλού.
Έχασαν την γοητεία της στιγμής και την ομορφιά της παιδικής αθωότητας.
Πως όμως όλα αυτά θα άλλαζαν;
Τι εργαλεία χρησιμοποιουσαμε τότε κι όλα ήταν αλλιώς;
Λίγα παλιά παιδικά παιχνίδια, ανοιχτή καρδιά και μπόλικη χαρά είναι ικανά να σκάψουν και να επαναφέρουν τα ξεχασμένα όνειρα και την νεκρή αθωότητα των παιδικών μας χρόνων.
Η ψυχή μας τότε θα είναι ελεύθερη και η συγγνώμη θα λέγεται με ευκολία σε όσους αγαπήσαμε, μα τους πληγώσαμε.
Η ευτυχία δεν θα άξιζε αν δεν υπήρχε το μαύρο σκοτάδι στην ζωή μας.
Αν δεν βγούμε από τα σεντόνια που κρυβόμαστε αργά την νύχτα και αν δεν αντιμετωπίσουμε κάθε κακό κατάματα.
Ας γίνουμε λοιπόν το φως για να σβήσουμε το γκρι τοπίο από τις ζωγραφιές μας.
Μ’ αυτόν τον τρόπο το παρελθόν δεν θα μας πονά, το παρόν θα είναι γεμάτο ευδαιμονία και το μέλλον θα βγει σαν από παραμύθι (μπορεί και όχι)
Μόνο να μην ξεχάσουμε ποιοι ήμασταν και τι θέλαμε να γίνουμε σαν μεγαλώσουμε.
E.Π, 6/10/2020
