Στο σχολείο ήμουν καλή μαθήτρια. Πολύ καλή αλλά όχι άριστη, εκεί γύρω στο 17-18. Οι αγάπες μου ήταν αντίθετες. Χημεία, Γεωμετρία, Ιστορία, Ψυχολογία και Έκθεση. Έδωσα με δέσμες, δηλαδή 4 μαθήματα. Διάλεξα την πρώτη επειδή στην τρίτη μου φαίνονταν κάπως τα κορίτσια εκεί. Σαν να μην ταίριαζα με το συνάφι εκεί, σαν να μύριζε η αίθουσα απλυσιά, σαν να μην ήταν τόσο cool όσο εγώ που άκουγα Nirvana και Prodigy. Ενώ στην πρώτη θεωρούσα ότι ήμασταν όλοι οι genius μαζεμένοι που ένιωθα πιο ταιριαστή. Πόσο ρηχό ε; Τι θα έκανα άραγε αν μου τα έλεγε το παιδί μου αυτά; Οι γονείς μου πάντως με στήριζαν σε κάθε βήμα και ευχαριστώ το σύμπαν που μου έφερε τέτοιους ανθρώπους που δεν προέβαλαν τη δική τους ζωή που έζησαν ή δεν έζησαν στην δική μου.
Οι επιδόσεις μου ξαφνικά έπεσαν. Πολύ. Στον κορμό, αρίστευα σε Αρχαία και Ιστορία και στους δασκάλους μου ήταν μάλλον εμφανής η σύγχυση που είχα. Αλλού έδινα, αλλού αρίστευα, έσκαγαν όμως και κάτι βαθμάρες – πυροτέχνημα σε Άλγεβρα και Χημεία οπότε έδινα μια πίστωση χρόνου. Μέχρι τη Β’ Λυκείου μπορούσα να εξηγήσω θεωρήματα, εξισώσεις, ορίζουσες, τα πάντα και με ωραίο τρόπο τόσο στο σχολείο όσο και στο φροντιστήριο. Όχι παπαγαλία αλλά πιο δημιουργικά και έκανα φοβερές συζητήσεις και ερωτήσεις στους καθηγητές μου. Το ευχαριστιόμουν το μάθημα, ειδικά με κάποιους δασκάλους που είχαν πάθος για να μας μάθουν και έβγαζαν σπίθες στην έδρα.
Στην Γ’ Λυκείου δεν ξέρω τι με τράβηξε τόσο πίσω που έφτασα στο σημείο να μην θέλω να δώσω Πανελλήνιες και να θεωρώ ότι η αξία μου δεν θα κριθεί σε 16 ώρες εξετάσεων. Σε κάποιο σημείο είχα χάσει επαφή με την ύλη, είχα απομακρυνθεί από τους καθηγητές, είχαν δημιουργηθεί απέραντα κενά μέσα μου. Τις μέρες των Πανελληνίων αρρώστησα με πνευμονία. Καλοκαιριάτικα, ξαφνικά έμεινα χωρίς ανάσα. Πήγαμε νοσοκομείο και ήθελαν να με κρατήσουν, αλλά έφυγα. Εκτός από την Έκθεση σε όλα τα άλλα έγραψα απαίσια. Και δεν είχα δηλώσει και σχολές λουλουδιών στο Παρανέστι προκειμένου να περάσω κάπου σώνει και ντε. Φυσικά δεν κατηγορώ καμία επιλογή, αλλά σε εκείνη τη φάση το μηχανογραφικό δεν ήταν το όπου να ναι.
Λίγα χρόνια μετά και ενώ δούλευα είχα αποκτήσει απωθημένο να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο. Δεν νιώθω κόμπλεξ με ο,τιδήποτε σχετικό με εξωτερική εμφάνιση, χρήματα, υλικά αγαθά, γάμους, παιδιά, τίποτα από όλα αυτά. Μπέσα. Όμως το αδύναμό μου σημείο είναι οι σπουδές και μάλιστα σε ελληνικό Πανεπιστήμιο. Πήγα στην Αγγλία σε κολέγιο, πήρα ένα πτυχίο, κάνω ένα άλλο online, πήρα πτυχίο από ιδιωτική ελληνική σχολή, σεμινάρια, χαρτιά, βραβεύσεις, μέχρι και σε βιβλία συμμετείχα. Τίποτα. Και έχει μαλλιάσει η γλώσσα της Γιώτας να μου λέει ότι μόνο εγώ με βλέπω λειψή γιατί μπορεί να μην έχω πτυχίο αλλά έχω ένα βιογραφικό -που δεν είναι ωραίο να το χαρακτηρίσω εγώ-, αλλά ας πούμε ότι δεν είναι αδιάφορο.
Τέλος πάντων, αν το διαβάζουν παιδιά που δίνουν ή θα δώσουν εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο να τους πω καλή επιτυχία. Εγώ δεν ξέρω τι με έπιασε και τέντωσα πόδια. Μπορεί άγχος, φόβος, ποιος ξέρει, ίσως σε μια διαδικασία δουλειάς με τον εαυτό μου να το έβλεπα περισσότερο εις βάθος. Σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα λειψή εργασιακά ή κοινωνικά επειδή δεν είχα πτυχίο από Ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο. Καμία πόρτα δεν έκλεισε, καμία δουλειά δεν έχασα, καμία επαφή δεν χάθηκε επειδή δεν είχα αυτό το εφόδιο.
Μόνο το μυαλό μου έχει ένα κρατούμενο, αυτό το κατηγορώ, αυτό το δικό μου εμπόδιο στο να νιώσω επαρκής. Και δεν μου κάνει ο αντίλογος του ξέρεις πόσοι πτυχιούχοι είναι σουβλατζήδες ή οι νυχούδες βγάζουν λεφτά. Ήθελα, σαν επίλογος του διαβάσματος των 11 χρόνων και της προσπάθειας, να υπάρχει η ανταμοιβή του πτυχίου. Κόλλημα ξέρω. Εγώ με εμπόδισα. Αλλά πρώτον, μπορώ να ξαναδώσω Πανελλήνιες όποτε θέλω. Αυτό που κάνω είναι να αποφασίζω τι θέλω να σπουδάσω και να το κάνω. Ιδιωτικά καλώς ή κακώς. Και υπάρχουν τα πάντα παντού. Και ξέρω τι μου αρέσει, τι εφόδιο χρειάζομαι για να δυναμώσω το βιογραφικό μου, πώς να κάνω ένα χόμπι μου επάγγελμα, στο χρόνο μου και ανάλογα με τα χρήματα που διαθέτω κάθε φορά. Επενδύω στις σπουδές μου, έχω τη χαρά να είμαι συνεχώς φοιτήτρια και είναι ο μόνος τρόπος που μέσα μου με συγχωρώ που δεν ασχολήθηκα με τις εξετάσεις.
Από την Αγγελική Μακρή