H παρακάτω θεωρία σχηματίστηκε την περίοδο που έψαχνα επί 45 λεπτά να παρκάρω κάτω από το σπίτι ή τη δουλειά. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα τα όργωνα ξοδεύοντας γαλόνια βενζίνης για να βρω μια θεσούλα. Άλλοτε νυσταγμένη, άλλοτε αγχωμένη, άλλοτε σκασμένη για να πάω τουαλέτα.
Εκεί που έβλεπα μια θέση να παρκάρω και πήγαινε το χέρι στο κουμπί με το κόκκινο τριγωνάκι, αυτομάτως συνειδητοποιούσα -με οδύνη συχνά- ότι ο μπροστινός μου την έχει “προλάβει”. Τότε όμως ήταν που λίγο πιο κάτω με περίμενε ακόμη μία, αυτή που θα γινόταν δική μου. Παρατήρησα λοιπόν ότι το θέμα ήταν να βρεις την πρώτη ελεύθερη θέση, άσχετα αν θα την καταλάμβανε το ταπεινό ανατολικού μπλοκ αυτοκινητάκι μου. Ήταν σαν τον πρωινό σεφτέ στα μαγαζιά που σβήνει τη μουρτζουφλιά από τον ιδιοκτήτη.
Η θεωρία αυτή με βοήθησε να ξυπνήσω από τον συναισθηματικό και ψυχολογικό λήθαργο που βρισκόμουν για 1 (και λίγο παραπάνω) χρόνο. Σε μια διακοπή από την απαισιοδοξία, την κατάθλιψη, την έλλειψη κάθε διάθεσης να προχωρήσω μπροστά, οραματίστηκα ότι η ζωή είναι ακριβώς σαν το παρκάρισμα. Αν ψάχνω για δουλειά και στέλνω το βιογραφικό μου σαν newsletter αλλά κανείς δε με παίρνει για συνέντευξη, τότε αρχίζω να αμφισβητώ ό,τι έχω κάνει, τα ξενύχτια, τις μπηχτές, τους ανεπαρκείς προϊσταμένους και τα ψωνισμένα αφεντικά. Όταν όμως χτυπήσει το πρώτο τηλεφώνημα για συνέντευξη, τα πράγματα αλλάζουν. Φτιάχνω μαλλί, βάζω το office συνολάκι, κάνω νήμα στα δόντια και πάω.
Ας πάμε και στον αγαπημένο τομέα, αυτόν των γκομενικών. Όταν κανένας (και εννοώ κάποιος ο οποίος δεν είναι άνω των 50 ή τσιγγάνος ή τύφλα μεθυσμένος), δε με κοιτάει, κανένας δε με προσεγγίζει για κάτι άλλο εκτός από την ώρα, τότε αλληθωρίζω στον καθρέφτη και ψάχνω να βρω τι στραβό έχω πάνω μου. Βγάζω μεζούρα, μετράω απόσταση μύτης από φρύδια και σαγόνι μα όλο ίδια βρίσκω την απόσταση. Όταν όμως σκάσει το πρώτο σωστό αγόρι, τότε μπορεί και να το πάρω και πάνω μου και να αρχίσω να ξενοκοιτάω και να το παίζω ιστορία και γενικώς όχι και τόσο available.
Και σε πόσους άλλους τομείς ισχύει αυτή η θεωρία: Στην αποτρίχωση με κερί, στην πρώτη βδομάδα χωρίς τσιγάρο, στον πρώτο μήνα χωρίς ξενύχτια, στη ζωή με ή χωρίς εκείνον κλπ.
Γενικώς λοιπόν η ζωή δείχνει το ωραίο της πρόσωπο μόνο σε όποιον θέλει να το δει. Το σκυμένο κεφάλι δεν παραπέμπει πλέον στη σεμνότητα αλλά στην απροθυμία. Ξόδεψα πολλές εργατοώρες και υπνοώρες μέχρι να το καταλάβω αλλά ισχύει. Το ζόρι είναι μέχρι να δεις την πρώτη αχτίδα φωτός. Μετά από αυτό, η ζωή απλά σε κυνηγάει να σε πιάσει. Και είναι τόσο μεγάλη ανακούφιση όταν τραβάς το χειρόφρενο…
Της Αγγελικής Μακρή