Η στολή All star, σορτσάκι, κόκκινο κραγιόν και αντηλιακό δεν θα φορεθεί φέτος στη Μαλακάσα και στην Πλατεία Νερού. Αναβάλλεται για του χρόνου. Μάλλον… αν δεν μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Την πρώτη φορά που ήρθαν οι Red Hot Chili Peppers με είχε φτιάξει ένας φίλος που δούλευε σε χορηγό εταιρεία με εισιτήριο σχεδόν πάνω στη σκηνή. Έτσι κάνω με τους φίλους, δίνω, δίνουν και τούμπαλιν. Είχα τόσο ανάγκη να πάω σε αυτή τη συναυλία. Έβγαινα από (τον χειρότερο) χωρισμό, δούλευα σε νέα δουλειά, μετακόμιζα, είχα ανάγκη από ένα μεγάλο ουφ. Όταν πας στη δουλειά στις 10 το πρωί, 8 το βράδυ περιμένεις να έχεις φύγει. Ειδικά όταν είσαι και απλήρωτη 3 μήνες. Ναι αλλά εκεί ήταν Πειραιάς μανίτσα. Εγώ και το σκοτεινό συννεφάκι μου φύγαμε μεσάνυχτα από το γραφείο, βρίζοντας, κλαίγοντας και ελπίζοντας να πρόλαβε ο φίλος να δώσει σε κάποιον άλλον, περισσότερο τυχερό φίλο να δει τον Anthony και την παρέα του. Λίγο βαλσαμάκι ήταν ότι η βραδιά στο ΟΑΚΑ δεν μάζεψε και τις πιο σούπερ κριτικές.
Πάμε μερικά χρόνια, τα royal years στο νησί. Red Hot Chili Peppers σε φεστιβάλ 1 ωρίτσα από το αγγλόσπιτο. Εννοείται και πάμε γιατί τα live του εξωτερικού είναι πιο καλά οργανωμένα, πιο πλούσια, πιο value for money από τα ελληνικά. Αλήθεια. Δουβλίνο, Παρίσι, Νότινχαμ, Λιντς, Μάντσεστερ, Λονδίνο, Μπριζ, Σόφια, ακόμα και Βουκουρέστι έχουν κάνει τα στριμωχτά ελληνικά λάιβ να φαίνονται πανηγύρια του χωριού, με ελάχιστες φυσικά εξαιρέσεις.
Ας μην είμαστε όμως γκρινιάρηδες γιατί ούτε και στην Αγγλία κατάφερα να τους δω γιατί εκείνη την περίοδο ζούσα το ρητό «Όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει» και βρεχόμουν από την καταιγίδα του Brexit.
Και πάμε στα τώρα, τα επίκαιρα. Τι καλύτερο δώρο γενεθλίων από τον αγαπημένο σύζυγο για τα «Καλά σαράντα» από ένα εισιτήριο για να δω τους RHCP στο pitch A; Ξέρω την απάντηση! Ένα εισιτήριο για τα 41 μου.
Κάθε άνθρωπος που αγαπάει το πρόγραμμα και δη στα οικονομικά, αγοράζει εισιτήρια για συναυλίες στην προπώληση. Ειδικά όταν ένα ζευγάρι θέλει να δει 3-4 συναυλίες μέσα στο καλοκαίρι, φτάνει τα 300-400 €. Φέτος ο ιός είχε άλλα σχέδια για όλους μας. Είναι άλλη κουβέντα αν συμφωνώ ή όχι με τα μέτρα, μιας και μια βόλτα το Σάββατο βράδυ θα σε κάνει να δεις τον κόσμο μιας συναυλίας μαζεμένο στο Γκάζι, στη Μαρίνα Ζέας, στο Χαλάνδρι κοκ.
Μάλλον δεν θα έχουμε το δικαίωμα να πάρουμε τα χρήματά μας πίσω και θα πρέπει σώνει και ντε να πάμε του χρόνου να δούμε τα συγκροτήματα που ίσως ξαναέρθουν. Λέω ίσως γιατί κάποιες διοργανώσεις έχουν δώσει ελάχιστες πληροφορίες για το τι πρόκειται να γίνει με τα events και τα εισιτήρια του 2020.
Μπήκα στις ιστοσελίδες πολλών μουσικών φεστιβάλ σε Ευρώπη και Αμερική. Εκεί έχεις τη δυνατότητα να πάρεις τα χρήματα πίσω. Πχ στο Download στο οποίο έχω πάει κιόλας και είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της μουσικής με (πραγματικά) μεγάλα ονόματα στις δόξες τους και με γεμάτα θεάματα. Α ναι, και τρένα όλο το βράδυ να εξυπηρετούν τον κόσμο.
Δεν νομίζω ο Γάλλος διοργανωτής να πλήττεται περισσότερο από τον Έλληνα ή τον Βρετανό. Όμως απευθύνονται σε ένα κοινό που ζει στο πετσί του τις συνέπειες του covid. Δεν είναι εμείς και εσείς, είναι όλοι. Το φίδι από την τρύπα, ταπεινή μου γνώμη πάντα, πρέπει να βγει από το κράτος και όχι από τους εργαζόμενους που υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να έχουν χάσει μέρος του εισοδήματός τους.
Ενδεχομένως αν με ρωτήσεις, θα πας του χρόνου RHCP ή θα πάρεις τα χρήματα πίσω, η απάντηση είναι ότι θα πάω. Ψυχολογικά όμως και με το αίσθημα περί δίκαιου θα ήθελα να έχω την επιλογή. Δεν μένουμε όλοι Αθήνα, δεν έχουμε όλοι εξασφαλισμένο εισόδημα, ας υπάρχει η ελευθερία επιλογής.
Της Αγγελικής Μακρή