Τίποτα στην ζωή μας δεν θα επαναπροσδιορισθεί με το Μουντιάλ… Και αυτό αφορά όλους Και αυτούς που στη Νότια Αφρική θα έχουν να θυμούνται τις 30 μέρες σαν μια γλυκιά ανάμνηση, αλλά στις πολύ δύσκολες συνθήκες διαβίωσης θα περνάει από τα μάτια τους απλά σαν μια εικόνα.
Αφορά και εμάς. Είναι σημαντικό, όμως, ότι κάποιες βραδιές δεν κοιμηθήκανε με το ασφαλιστικό, με τα εργασιακά, με την κάποτε ανιαρή και πλέον αφόρητη καθημερινότητα μας.
Μακριά είναι, σε τέσσερα χρόνια, αλλά από χθες μια προσμονή για το Μουντιάλ της Βραζιλίας την έχουμε…
Πολλά από τον τελικό που είδαμε χθες τα είχαμε στο μυαλό μας. Περιμέναμε μια ισορροπία σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Οι τεχνίτες Ισπανοί που μπορούν να τρέξουν την φαντασία μας και οι ορθολογιστές Ολλανδοί που μπορούν να μας αιχμαλωτίσουν και να μας κοιμίσουν με το παιχνίδι τους. Μερικά πράγματα βέβαια που είχαμε πλάσει στο μυαλό μας, δεν βγήκαν στο γήπεδο.
Αν για κάτι μπορούμε να καταθέσουμε τον θαυμασμό μας είναι για το ότι όσοι έπαιξαν χθες δεν άφησαν σπιθαμή στο γήπεδο που να μην το πατήσουν. Αστείρευτες δυνάμεις!
Το γκολ ήρθε από ένα παίκτη που περιμέναμε πολύ περισσότερα, τον Ινιέστα. Οι Ισπανοί θα τον ευγνωμονούν. Και αυτή η γενιά και η επόμενη. Μετά το Ευρωπαϊκό, το Μουντιάλ. Πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ποιος μπορεί να γκρεμίσει το όνειρο των Ισπανών, με “ενστάσεις”; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν το άξιζε; Δεν μπαίνει το θέμα ούτε καν για συζήτηση…
Βγήκαν οι δυο φάσεις που ήθελε ο Ρόμπεν, βγήκαν μέχρι το 116 τα μαρκαρίσματα, η αλληλοκάλυψη, αλλά το τρόπαιο δεν πήγε στην Ολλανδία. Επιθετικά της έλειπε σε όλο το Μουντιάλ κάτι. Δεν το είχε και στον τελικό…
Θα πρέπει να είναι ικανοποιημένη μ αυτά που πέτυχε. Ακόμα και για τις στιγμές που οι Ισπανοί πανηγυρίζουν, οι Ολλανδοί θα έχουν να λένε ότι με την αντίσταση τους μέχρι και το τελευταίο λεπτό της παράτασης έκαναν τη επιτυχία των ρόχας να φαντάζει ακόμα πιο μεγάλη…
Του Λάζαρου Μουρκάκου, 13/07/2010