Παράλληλες ιστορίες που διασταυρώνονται. Απρίλιος του 2006…Ο Αμπού Ντιαμπί πληρώνει με εννέα μήνες αποχή το δολοφονικό χτύπημα στο ματς με την Σάντερλαντ, Φεβρουάριος του 2008…Ο Εντουάρντο φεύγει με φορείο από το γήπεδο στο εκτός έδρας ματς της Αρσεναλ με την Μπέρμιγχαμ. Εννέα μήνες αποχή… Ο Βενγκέρ βιώνει την ίδια σκηνή, νοιώθει τον ίδιο πόνο, την ίδια αγωνία. Η καριέρα ενός ακόμα δικού του παιδιού κρέμεται από μια κλωστή…
Και αυτός ο τραυματισμός σε εκτός έδρας παιχνίδι. Όπως και του Ααρον Ράμσεϊ το Σάββατο. Σύμπτωση ή, παίζει κυρίαρχο ρόλο ο τρόπος που παίζει η Αρσεναλ; Ο 19χρονος μέσος θα δίνει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μάχη με τις αμφιβολίες για το αν θα επιστρέψει όπως ήταν πριν από τον τραυματισμό του στο ματς με την Στόουκ. Κανείς δεν είναι σε θέση να μπει στον κόσμο του παίκτη που σε ένα δευτερόλεπτο, σε μια φάση, τέθηκαν υπό αμφισβήτηση οι φιλοδοξίες του…
Θυμάμαι σαν τώρα τον γολγοθά του Χρήστου Πατσατζόγλου στην προσπάθεια του να ξεπεράσει το σοβαρό πρόβλημα του τραυματισμού του. Οσο και αν θέλαμε να πλησιάσουμε τον παίκτη, το πρόβλημα από μόνο του μας κρατούσε σε “απόσταση”. Ποιος από εμάς, τους “παρατηρητές” θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι από το μυαλό του πρώην παίκτη του Ολυμπιακού είχε περάσει η σκέψη να βάλει πιστόλι στον κρόταφο. Πέρασε και έφυγε η σκέψη φυσικά. Όλα αυτά κατά δήλωση του ίδιου στο επίσημο περιοδικό της πειραϊκής ομάδας…
Γρατζούνησε τον εσωτερικό μας κόσμο η περιπέτεια του Πατσατζόγλου, η κάμερα ποτέ δεν έκανε κοντινό στον Ράμσεϊ την ώρα που αποχωρούσε με φορείο, δεν έδειξε ούτε σε ριπλέι την φάση, όπως κάνουν οι Αγγλοι σε κάθε φάση σοβαρού τραυματισμού, αλλά οι ανοιχτές πληγές αφορούν τον παίκτη. Θα πρέπει να μάθει να ζει ο ανερχόμενος ποδοσφαιριστής της Αρσεναλ και στο “σκοτάδι”, να συμφιλιωθεί αλλά και να παλέψει κάθε μαύρη σκέψη…
Του Λάζαρου Μουρκάκου, 2/3/2010